29.1.09

To σύνδρομο “Ομπάμια”

Όλος ο πλανήτης υποδέχθηκε με ανάμικτα συναισθήματα την έλευση της “εποχής Ομπάμα”: Ανακούφιση για την αποχώρηση Μπους (πλην ελαχίστων σε χώρες όπως π.χ. η Γεωργία και η FYROM), δυσπιστία σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, προσμονή και ελπίδα για την πιθανότητα μιας πιο μετριοπαθούς αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και της εξόδου από την οικονομική κρίση, σε πολλές ακόμη.



Όλες; Όχι φυσικά... Ένα μικρό χωριό, παραμένει αδούλωτο και αμετάπειστο: η ελληνική αριστερά. Και χωρίς βεβαίως να το ομολογεί επισήμως, πολλά μέλη της έχουν βαλθεί να πείσουν όλους εμάς, οτι ο Ομπάμα είναι το ίδιο “κακό” με τον Μπους. Οτι “τίποτα δεν άλλαξε”. Οτι ο “Ομπάμια” είναι άλλο ένα “πιόνι του συστήματος”, που αναγκάστηκε να “εκσυγχρονιστεί”, για να επιβιώσει...

Είναι η αντίληψη που θέλει τον “εχθρό” να είναι όσο το δυνατόν χειρότερος, ώστε να μην μπορεί να μας “ξεγελάσει” - ακόμα και εις βάρος της ζωής όλων μας. Είναι η αντίληψη που τα θεωρεί όλα “κακά”, αν δεν είναι “ιδανικά”. Είναι η αντίληψη που “αθωώνει” τις ακρότητες του “Ταλιμπάν” Μπους, αφού τον εξομοιώνει με οποιονδήποτε άλλον πρόεδρο.

Είναι προφανές για οποιονδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο στον πλανήτη οτι οι Ηνωμένες Πολιτείες (και τα χιλιάδες – αντικρουόμενα – συμφέροντα εντός της) δεν θα σταματήσουν να επωφελούνται από το γεγονός οτι είναι η μοναδική στρατιωτική (και οικονομική ακόμα) υπερδύναμη στον κόσμο. Και οτι επί Ομπάμα θα συνεχίσουν να γίνονται ιμπεριαλιστικές αγριότητες. Οτι το γεωστρατηγικό παιχνίδι θα συνεχίσει να παίζεται με τους σκληρότερους όρους – άλλωστε για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των Αμερικανών (και όχι κάποιων άλλων) εκλέχτηκε ο Ομπάμα.



Το ερώτημα είναι αν μπορεί μια υπερδύναμη να διαφοροποιηθεί στην πολιτική της, ανάλογα με τις “αξίες” και το (καθόλου αμελητέο) ύφος της ηγεσίας της. Μπορεί να αγνοήσει κανείς (τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο) οτι στην κορυφή της εξουσίας στις ΗΠΑ βρίσκεται ένα εκπρόσωπος του 13% του πληθυσμού, που μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες έπρεπε να σηκωθεί από τη θέση του για να κάτσει ο λευκός, δεν είχε δικαίωμα ψήφου – και βρισκόταν υπό καταδίωξη από ρατσιστές τύπου Κου-Κλουξ-Κλαν, που έφταναν πολύ συχνά στο λιντσάρισμα και στις άγριες δολοφονίες;

Μπορεί να αγνοήσει κανείς οτι οι πρώτες ενέργειες του Ομπάμα – μόλις την πρώτη μέρα – ήταν να υπογράψει το κλείσιμο του Γκουαντάναμο και την κατάργηση του “εικονικού πνιγμού”, ως μέσου ανάκρισης και βασανιστηρίων; Μπορεί να αγνοήσει κανείς οτι η πρώτη διπλωματική διαφοροποίηση ήταν το “άνοιγμα” προς το Ιράν; Μπορεί να αγνοήσει κανείς οτι αμέσως “πάγωσαν” (και οδεύουν προς κατάργηση) τα τελευταία διατάγματα Μπους, που προέβλεπαν (άκουσον, άκουσον):

- Ελεύθερη μεταφορά όπλων σε εθνικά πάρκα.
- Απαγόρευση χρηματοδότησης κλινικών που βοηθούν τον οικογενειακό προγραμματισμό (κάνουν δηλαδή αμβλώσεις).
- Απαγόρευση χρηματοδότησης της έρευνας σε εμβρυικά βλαστοκύτταρα.
- Ελεύθερες γεωτρήσεις για πετρέλαιο σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
- Περισσότερες εξουσίες στην αστυνομία για παρακολούθηση χωρίς εντάλματα.

Μπορεί κανείς να αγνοήσει οτι γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να τεθεί στο περιθώριο ο σκοταδισμός τύπου Πέιλιν, από μια προοδευτική Αμερική που “σηκώνει κεφάλι”;

Το αν θα επικρατήσει αυτή η πλευρά απομένει να φανεί – θα εξαρτηθεί και από τα λάθη του Ομπάμα, που θα είναι πιθανότατα πολλά. Μόνο και μόνο το γεγονός οτι στη συναυλία που προηγήθηκε της ορκομωσίας, ο Bono μίλησε για “εκπλήρωση και του παλαιστινιακού ονείρου” (δηλαδή του “ονείρου των τρομοκρατών” στ' αυτιά του μέσου Αμερικανού) αποτελεί μια ένδειξη οτι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπαίνουν σε μια νέα πιο “τολμηρή” εποχή, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον κόσμο. Εκτός αν προτιμάμε την ακροδεξιά και τον ευαγγελιστή Μπους, που με τις πράξεις του και τα διάφορα “Patriot Acts” (την κατάργηση δηλαδή των αρχών του Δικαίου) “πριόνιζε” την ίδια την καρέκλα στην οποία κάθεται η Αμερική, προκαλώντας έτσι την καταστροφή της...

Οι άνθρωποι που τον έχουν δει από κοντά μιλούν για έναν “εξαιρετικά γοητευτικό” ηγέτη. Στην πολιτική, μας ενδιαφέρει να μιλάμε για ολοκληρωμένη, σφαιρική προσωπικότητα – που έχει και τις ανάλογες απόψεις. Αυτό που μας ενδιαφέρει επίσης είναι οτι μπόρεσε να κινητοποιήσει τόσους, αδιάφορους μέχρι τότε, πολίτες και να επαναφέρει την πολιτική στη χώρα της “πολιτικής αφασίας”. Και να κάνει έξαλλους τους διάφορους Τσακ Νόρις, της συνομοταξίας “Όπλα, Μωρά και Ιησούς”...


Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Πέμπτης 29.01.09

Οι φωτό είναι από το Rolling Stone και το tuxramblings.wordpress.com


"Επί του πιεστηρίου": Ο Ομπάμα παίρνει συνεχώς αποφάσεις που ανατρέπουν την πολιτική Μπους: Στο σημαντικότερο ζήτημα του πλανήτη, στην κλιματική αλλαγή, προώθησε τη θέσπιση αυστηρότερων περιορισμών για τους ρύπους, δίνοντας ελπίδες οτι οι ΗΠΑ θα σταματήσουν να είναι το "κακό παιδί" που δεν υπογράφει ούτε το Πρωτόκολλο του Κιότο.
Απευθύνθηκε στον ισλαμικό κόσμο (πόσο σημασία έχει οτι έχει και ο ίδιος μουσουλμανικές καταβολές) και παραδέχτηκε οτι μέχρι τώρα οι ΗΠΑ "άρχιζαν διατάζοντας". Ακόμα πιο εντυπωσιακά, η προσέγγιση με τη Μόσχα οδηγεί στην αποκλιμάκωση της έντασης για την αντιπυραυλική ασπίδα στην Ευρώπη, με τη Ρωσία να δηλώνει έτοιμη να αποσύρει τα σχέδια της για βάση πυραύλων στο Καλίνινγκραντ.


Το κομμάτι αυτού του post είναι από το εξαιρετικό soundtrack του "Good Night and Good Luck", που πραγματευόταν την εποχή του μακαρθισμού, με μια από τις καλύτερες εν ζωή jazz φωνές: αυτή της Dianne Reeves

buzz it!

9 σχόλια:

MadNihilist είπε...

Επίσης Revealed: the letter Obama team hope will heal Iran rift (στο σημερινό Guardian)

Και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά με τις προσδοκίες από την Προεδρία Ομπάμα εδώ. (in progress)

Prokopis Doukas είπε...

Καλημέρα MadNihilist,

Ευχαριστώ για τις παραπομπές. Κατά την άποψη μου, πολλά θα πρέπει να κάνει ο Ομπάμα - όχι μόνο να προσπαθήσει να καλύψει το "χαμένο έδαφος" της οπισθοχώρησης που προκάλεσε η οκταετία Μπους, αλλά και μερικά "απαραίτητα" βήματα παρακάτω..

Όσο για το Ιράν, να μην ξεχνάμε παρακαλώ τα εξής: Όσο κι αν είναι απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ προσπάθησαν μέχρι τώρα "να επιβάλλουν τη δημοκρατία με τα φτερά ενός Β-52" (όπως είχε πει εύστοχα ο ΓΓ του Αραβικού Συνδέσμου), το καθεστώς της Τεχεράνης δεν είναι παρά μια στυγνή δικτατορία, ένα απολυταρχικό καθεστώς, που π.χ. δηλώνει επισήμως οτι "ομοφυλοφιλοι δεν υπάρχουν στο Ιράν"...

gerasimos είπε...

Όσον αφορά στην ελληνική αριστερά, οι ασθένειές της έχουν αποδειχτεί πλέον ανίατες, οπότε προσωπικά δεν μπαίνω καν στον κόπο να ασχοληθώ.

Όσο για τον Ομπάμα, νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς για να αποτολμήσει κανείς ακόμη και προβλέψεις. Αν και τα πρώτα του δείγματα όπως κι εσύ τα παρέθεσες ήταν αν μη τι άλλο ενθαρρυντικά.

Old Boy είπε...

Όλα ή τίποτα. Αν δεν νεκραναστηθεί ο Τσε, είτε Ομπάμα είτε Μπους ένα και το αυτό είναι. Δεν θα πιαστούμε κορόιδα εμείς.

Prokopis Doukas είπε...

@gerasimos: Συμφωνούμε...

@old boy: Είσαι αθεράπευτα κυνικός... Ένας Μπους που σου χρειάζεται... ;-)

xomeritis είπε...

«Μπορεί να αγνοήσει κανείς (τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο) ότι στην κορυφή της εξουσίας στις ΗΠΑ βρίσκεται ένα εκπρόσωπος του 13% του πληθυσμού;».

Δυστυχώς, αν αποτελείς μέρος μιας παράδοσης που εξαιτίας κάποιων συγκυριών (ανάμεσα σε αυτούς δικτατορία στα τέλη του 60), ωρίμασε μονοδιάστατα πολιτικά, θεωρώντας ως μόνη αναγκαία πάλη την ταξική, καλουπώνοντας οποιοδήποτε κοινωνικό αίτημα αναδυόταν μέσα σε αποπνικτικούς κομματικούς μηχανισμούς, ναι το αγνοείς.

Αλλά, πάλι έχουμε το παράδειγμα της Ισπανίας που ανατρέπει το επιχείρημά μου.

Ίσως, τότε να πάμε στα πιο παλιά, στη διαφορετική ιστορική μας πορεία από αυτή της δυτικής Ευρώπης (ή της Αμερικής) και να μιλάμε για κάποια πολιτισμικά αποτυπώματα που έχουν μπει στο πετσί μας, στο “DNA” μας, όπως με τόση ευκολία γράφουμε και λέμε.

Το επιχείρημα είναι ρατσιστικό για μας τους ίδιους, δεν το δέχομαι.

Ας το δούμε λοιπόν σύμφωνα με το νεοελληνικό μωσαϊκό χαρακτήρων που έχουμε συγκροτήσει τα τελευταία χρόνια με τη λογική του «σ’ όποιον αρέσουμε» και του «εγώ είμαι» και που ομφαλοσκοπεί συνεχώς, θεωρώντας ότι «ξέρει». Όσο άκαμπτος είναι ο έλληνας χριστοδουλικός ή ο έλληνας καλοπερασάκιας ωχαδελφιστής, τόσο άκαμπτος είναι και ο έλληνας αριστερός. Γιατί αυτός ν’ αποτελεί εξαίρεση;

Συμφωνώ, η οπισθοχώρηση των Ρώσων στο ζήτημα του Καλίνινγκραντ είμαι σημαντικός δείκτης.

Prokopis Doukas είπε...

Το επιχείρημα που άκουσα κατα κόρον, τον τελευταίο καιρό, είναι οτι και ο Κόλιν Πάουελ και η Κοντολί(τσ)α Ράις ήταν μαύροι, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να είναι "γεράκια"..

Προφανώς, (αν και ήταν μετριοπαθέστεροι των "αφεντικών" τους), το μαύρο χρώμα δεν αποτελεί κανενός είδους "διαβεβαίωση" για το προοδευτικό του ανθρώπου...

Ωστόσο, η συμβολική αξία της κατάκτησης της προεδρίας παραμένει...

Γιάννης Χάρης είπε...

συγχαρητήρια για το μπλογκ, συγχαρητήρια για τη φωτό :-) την παλιά αλλά και τη νέα
συγχαρητήρια για το άρθρο, με μία ένσταση, βασική πιστεύω:

δεν πρόκειται για σύνδρομο της ελληνικής αριστεράς μόνο, ούτε μόνο της ελληνικής κοινωνίας, γενικότερα: είναι βασικό συστατικό της "κουλτούρας της κλάψας" (επιτρέψτε μου να βλογήσω τα γένια μου, ως προς τον "όρο" αυτό), που δυστυχώς δεν έχει σύνορα ούτε εντοπιότητα: απλώς οι δικές μας κλιματικές (γράφε: ιστορικές κτλ.)συνθήκες ευνοούν ιδιαίτερα την ανάπτυξή του

Ανώνυμος είπε...

Great expectations!

Πραγματικά δεν ξέρω αν ο Ομπαμα μπορεί να φέρει μια τόσο μεγάλη αλλαγή για την οποία υψηλές προσδοκίες έχουν γεννηθεί και πολύς λόγος γίνεται, ωστόσο σημασία έχει η αίσθηση που έχει δημιουργηθεί στους πολίτες της χώρας.
Επειδή έτυχε να βρίσκομαι σε έναν από τους χώρους όπου είχαν συγκεντρωθεί αμερικανοί-ελληνοαμερικανοί για να παρακολουθήσουν σε απευθείας σύνδεση την ορκωμοσία του, πρέπει να σας πω πως η χαρά και η περηφάνια τους δεν κρυβόταν! Άκουγαν τον λόγο του σχεδόν συγκινημένοι, ξέσπαγαν σε χειροκροτήματα κάθε τόσο και είχαν ένα χαμόγελο αισιοδοξίας. Και αυτό το τελευταίο – η αισιοδοξία – είναι, κατά τη γνώμη μου, το ουσιαστικότερο, προς το παρόν τουλάχιστον. Στέλνει μηνύματα ελπίδας προς τους Αμερικανούς και τονίζει πως σε αυτές τις δύσκολες εποχές το ισχυρό χαρτί της χώρας είναι οι πολίτες της. Έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη τους (δικαίως) που είναι και η προϋπόθεση για κάθε επιτυχημένο ηγέτη.
Πέρα από αυτά βέβαια, μένει να δούμε κατά πόσο θα διαφοροποιηθεί η πάγια γραμμή της αμερικανικής πολιτικής…

ShareThis