28.1.10

Κοιτώντας τα τρένα να περνούν...

Το πολιτικό τοπίο είναι τέτοιο, που το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να κάνει πάρτυ. Στα δεξιά του, η ΝΔ καθημαγμένη από μια συντριπτική ήττα, αδυνατεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα της κυβερνητικής της πενταετίας και “τρώγεται” μεταξύ ντορικών, σαμαρικών και καραμανλικών. Στα αριστερά του, ο ΣΥΡΙΖΑ ζει ένα ακόμα κεφάλαιο (άραγε το τελευταίο;) της εγγενούς αδυναμίας συνύπαρξης αταίριαστων δυνάμεων, με τους μεν να στοχοποιούν τον Φώτη Κουβέλη για απροκάλυπτη “φιλοπασοκική” ροπή και τον κορμό του Συνασπισμού, ανεξαρτήτως τάσεων, να αισθάνεται ως επικίνδυνο πλέον βαρίδι τις περίφημες “συνιστώσες” - Αλέξης εναντίον Αλέκου, επεισόδιο τέταρτο. Μόνο οι δύο ακραίες πτέρυγες της Βουλής αισθάνονται καλά, καθώς η κοινωνική αναταραχή πάντοτε τις ευνοεί.


Η κατάσταση της οικονομίας όμως δεν επιτρέπει κανενός είδους πανηγυρισμούς και χαμόγελα στο κυβερνών κόμμα. Η αδυναμία να παταχθεί η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή - τουλάχιστον άμεσα - οδηγεί σε αδιέξοδο την όποια προσπάθεια εξυγίανσης. Και η (για μια ακόμα φορά) μετατόπιση των φορολογικών βαρών στους “ολίγον” έχοντες - είτε από μισθό, είτε από ακίνητα - ξαναφέρνει τον φαύλο κύκλο, που δεν επιτρέπει ούτε την αναθέρμανση της αγοράς μέσω της κατανάλωσης, ούτε τη φορολογική δικαιοσύνη και την προάσπιση της εντιμότητας.

Από τη στιγμή που είναι δύσκολο για την κυβέρνηση (εκτός από φορολογικά άδικο) να αντλήσει τα απαιτούμενα ποσά με επιπλέον φορολόγηση, θα έλεγε κανείς οτι ο μόνος τρόπος να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι να περιορίσει δραματικά τα έξοδα του δημοσίου τομέα. Κάτι που είναι σίγουρα εφικτό σε επίπεδο σπάταλων εξόδων, που “οργίασαν” τα τελευταία χρόνια, αλλά βεβαίως όχι σε επίπεδο περιορισμού του προσωπικού - το οποίο άλλωστε είναι πλεονάζον μόνο σε περιπτώσεις λούφας και αργομισθίας, αλλά σε πολλούς κρίσιμους τομείς (όπως π.χ. η υγεία και η παιδεία) είναι ελλειμματικό. Άλλωστε, το βασικό πρόβλημα του κατασυκοφαντημένου ελληνικού δημοσίου δεν είναι το μέγεθος του. Το 23% των απασχολουμένων είναι ελαφρώς μεγαλύτερο του 20% της Βρετανίας, αλλά κατά πολύ μικρότερο του 30% της Γαλλίας και (κατά μέσο όρο) των Σκανδιναβικών χωρών. Ούτε η επίδοση του 39% των δημοσίων δαπανών είναι ιδιαίτερα υψηλή, ελάχιστες χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Ιρλανδία και η Ιαπωνία βρίσκονται πιο χαμηλά.

Τα κύρια προβλήματα του ελληνικού δημοσίου είναι η παραγωγικότητα, η αποτελεσματικότητα και η διαφθορά. Κι αν τα χαρακτηριστικά αυτά αφορούν το προσωπικό όλων των βαθμίδων, η εξυγίανση κι ο εξορθολογισμός αφορούν σε μεγάλο ποσοστό τις ανώτερες διοικητικές βαθμίδες - τις οποίες καλείται να επανδρώσει η κυβέρνηση. Η επιλογή της διαφάνειας και της αξιοκρατίας σίγουρα προάγει την δημόσια διοίκηση και αποτελεί μια σημαντική τομή - σημαντικότερο όμως ίσως είναι το ήθος, δεδομένου του αμαρτωλού παρελθόντος. Το μούδιασμα του “βαθέως ΠΑΣΟΚ” για τη διαδικασία θα μπορούσε να υπόσχεται μια θετική εξέλιξη, πολλές όμως από τις επιλογές δεν δείχνουν ούτε πειστικές - πόσο μάλλον “λαμπρές”. Και γιατί χρειάζεται τόσος χρόνος, κοιτώντας τα τρένα να περνούν;

Παρασυρμένος από την απαξιωτική ρητορεία, ο Έλληνας σνομπάρει πολύ συχνά δημόσιες υπηρεσίες και κοινωνικό κράτος, ξεχνώντας πόσο αυτές συμβάλλουν (παρά τις τριτοκοσμικές κάποιες φορές αδυναμίες) στη συνοχή και στην εξισορρόπηση των κοινωνικών προτεραιοτήτων. Αναρωτιέται κανείς αν θα ήθελε να είναι πολίτης μιας χώρας, όπως οι ΗΠΑ, όπου υπάρχει ιδιαίτερα ισχυρή μερίδα της κοινωνίας, που δεν αντιλαμβάνεται γιατί ο Ομπάμα επιχειρεί μια (“σοσιαλιστική” την αποκαλούν) μεταρρύθμιση στο σύστημα υγείας και δεν αναγνωρίζει την ανάγκη να περιθάλπονται οι αδύναμοι - αντί να πεθαίνουν ανασφάλιστοι στο δρόμο. Αυτό λοιπόν που η άκρως φιλελεύθερη και καπιταλιστική Αμερική αγωνίζεται να κατακτήσει, εμείς το απαξιώνουμε, αργά αλλά σταθερά, εφόσον δεν φροντίζουμε να κάνουμε μια σοβαρή επιχείρηση αναβάθμισης.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, ενώ ενθουσίασε αρχικά με τις εξαγγελίες για τομές και κινήσεις διαφάνειας, μοιάζει σα να έχει παγώσει, μπροστά στο βουνό των προβλημάτων. Μην υπολογίζοντας οτι (ειδικά σε περιόδους κρίσης) ο χρόνος είναι αμείλικτος, αφήνει την ατμομηχανή (ειδικά την εισπρακτική) του δημοσίου να υπολειτουργεί επικίνδυνα. Τέσσερις μήνες στην καρδιά του χειμώνα είναι πολλοί - και όσο το “κατάστημα” παραμένει μεταξύ σκανδαλωδών επιλογών και μεταβατικής παράλυσης, τόσο η κατάσταση θα χειροτερεύει.

Και το χειρότερο; Θα εξακολουθεί να δίνει κάθε λαβή για δικαιολογίες και υπεκφυγές στις κοινωνικές ομάδες που απαιτούν, με επιχείρημα την κατασπατάληση των δημόσιων πόρων, το δικό τους (υπερβολικό για τη συγκυρία) κομμάτι από την πίτα...




To κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Πέμπτης 28.01.10

Η φωτό είναι από το http://s3.amazonaws.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από τη συνεργασία των Ελβετών Yello, με τη Βρετανίδα Shirley Bassey, από δίσκο βινυλίου φυσικά...

buzz it!

8 σχόλια:

Meropi είπε...

Η διστακτικότητα της Κυβέρνησης έχει αρχίσει πράγματι να γίνεται πρόβλημα.Σε πολλούς τομείς, όπως π.χ. στα δημόσια Νοσοκομεία εξακολουθούν να υπάρχουν οι κομματικοί Πρόεδροι που διορίστηκαν επί Ν.Δ., με αποτέλεσμα, λόγω της αδιαφορίας τους, τη δυσλειτουργία.

Θανασης Ξ. είπε...

Προκόπη καλημέρα..

Οφείλουμε, πάντως, να παραδεχθούμε πως παρά το πλήθος των προβλημάτων, γίνονται πράγματα επιτέλους. Και πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Η τεράστια διαβούλευση για το φορολογικό ΤΕΛΕΙΩΣΕ, σήμερα βλέπω την οριστική φορολογική κλιμακα, με απείραχτο το αφορολόγητο στα 12000 ευρώ (και τιμαριθμοποιημένο), και μια κλίμακα πραγματικά αναδιανεμητική. Πάει να πει ακούσανε τα παράπονα. Πάει να πει πως για τις αποδείξεις θα υπάρξουν έξτρα κίνητρα, ό τι δηλαδή τους λέγαμε πάνω-κάτω.
Ακούω σήμερα για τους ημιυπαίθριους, ένα πλάνο που θα κλειδώνει τα έσοδα, με απαλλοτριώσεις, με σύνδεση με τους Δήμους, με δημιουργία ανάλογων χώρων πρασίνου. Ακούω χτες τον Λομβέρδο να δίνει πάνω από ένα δις για επιδότηση εργοδοτικών εισφορών σε ΝΕΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ, μάλιστα στοχευμένα σε περιοχές που πλήτονται περισσότερο. Υπολογίζουν 60.000 νέες θέσεις..

Με λίγα λόγια, γίνονται πράγματα επιτέλους..

Τώρα, πράγματι, ειδικά για την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, κι εγώ θλίβομαι, χρειαζόμαστε έναν καλύτερο ΣΥΡΙΖΑ, διότι και μυαλά υπάρχουν εκεί, και αριστερή ματιά, και έξυπνες προτάσεις.

Κρίμα..

fanfarone είπε...

Ενδιαφέρον το κείμενό σας αλλά θα ήθελα να κάνω κάποιες παρατηρήσεις:
Σε ό,τι αφορά τις στατιστικές για το μέγεθος και την αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα πρέπει να επισημανθεί η χαμηλή αξιοπιστία των Greek statistics. Άλλωστε, διά στόματος υπουργού πληροφορηθήκαμε ότι η κυβέρνηση δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων αλλά ούτε το ακριβές ποσό για μισθούς και επιδόματα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα ποσοτικά αλλά και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Δύο απλά παραδείγματα:
1. Υπάρχουν 10.982 αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί (εκτός σχολικής αίθουσας) Δείτε εδώ
2. Εκτός θαλάμων νοσηλείας το 50% των διορισμένων νοσηλευτών Δείτε εδώ

Η ελληνική οικονομία, όπως φαίνεται, δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος τόσο μεγάλης σπατάλης ανθρώπινου δυναμικού αλλά και οικονομικών πόρων.

Όποιος έχει ζήσει την αγωνία περιμένοντας στα εξωτερικά ιατρεία ενός δημόσιου νοσοκομείου, τις στατιστικές του ΟΟΣΑ τις ακούει βερεσέ.
Αυτός ο εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στα νοσοκομεία είναι πέρα από κάθε περιγραφή.
Αν και η περιγραφή του κ. Πολίτη στα ΝΕΑ είναι ανατριχιαστική.

Τέλος, θα ήθελα κάποια στιγμή ο καθένας στη χώρα μας (ιδιώτης, υπηρεσία, οργανισμός κλπ) να αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεών του αλλά κυρίως την ευθύνη για τη φήμη που έχει. Κανείς δεν δυσφημεί τόσο πολύ το δημόσιο όσο το ίδιο το δημόσιο.

Prokopis Doukas είπε...

@Meropi: Ναι, αφού στην ΕΡΤ λέγεται και το εξής σενάριο, οτι είναι ένας έμμεσος τρόπος να εξακολουθούν να πληρώνονται οι παλιοί, εν είδει "άτυπης αποζημίωσης". Λες και δεν έφαγαν αρκετά...

@Θανασης Ξ.: Δεν διαφωνώ, γίνονται πράγματι κινήσεις σωστές. Και γενικά αισιοδοξώ. Ο χρόνος όμως στην οικονομία, στην πολιτική και γενικά στη ζωή είναι αδίρρητος - αυτό θέλω να πω με αυτό το κομμάτι. Δεν μπορούμε ούτε να χάνουμε άλλα λεφτά σε αμοιβές αναξίων, ούτε να μην προχωράει η ατμομηχανή. Θα εκτροχιαστούμε...

@ fanfarone: Οκ, αλλά και αυτό τελικά δεν είναι οτι το δημόσιο έχει σχεδιαστεί να είναι υπέρογκο - είναι αποτέλεσμα της διαφθοράς και της αναποτελεσματικότητας. Πολλοί βρίσκουν τρόπο και λουφάρουν. Την περιπέτεια του Γιάννη την είχα διαβάσει. Τις ευθύνες μας θα τις αναλάβουμε, αν εξυγιανθούμε, επιτέλους...

Ευάγγελος είπε...

"Δεν είναι αυτό που με κάνει συγκρατημένο, το ότι ακόμα δεν έχουν διοριστεί γραμματείς και διοικήσεις σε κάποια υπουργεία και οργανισμούς ή το ότι ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρίσει αρμοδιότητες και τομείς ευθύνης, είναι που βλέπω ότι το σύνολο σχεδόν του διοικητικού μηχανισμού λειτουργεί(;) με θερινό ακόμα ωράριο στους ρυθμούς του «σεμνά και ταπεινά», είναι που διαισθάνομαι, ότι όταν όλα θα είναι έτοιμα για το κρίσιμο «μπιγκ μπαγκ» και το φουλάρισμα των μηχανών, με έκπληξη ίσως διαπιστώσουμε, ότι η «μίζα» έχει κολλήσει κι ότι ενώ από φιλόδοξα σχέδια και μακρόπνοα οράματα ήμασταν φουλ, από διορατικότητα και αποτέλεσμα ήμασταν φάουλ ή μάλλον oφσάιντ…" Παρομοίως προβληματιζόμενος...

constantinos alexacos είπε...

Αφενός θέλω να σε ευχαριστήσω για το plug.
Σε ότι αφορά το άρθρο, διαβάζω το βιβλίο της Παναρίτη αυτές τις μέρες, το "Ευημερία χωρίς όρια" και έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είναι μία κωδικοποίηση της πολιτικής ΓΑΠ.
Έχεις δίκιο εν μέρει- αν δεν διάβαζα το συγκεκριμένο, η εντύπωση μου θα ήταν ότι δεν υπάρχει momentum. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει, και θα εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά μας ως τετελεσμένο. Κι αυτό θα είναι τα πρώτα ψήγματα μεταρρύθμισης εν μέσω τρακτεροblockers και αμείλικτων απεργών τελώνων και εφοριακών... της παλιάς Ελλάδας.

Prokopis Doukas είπε...

@Ευάγγελος: Υπάρχει κάτι που λέγεται "χρόνος ΠΑΣΟΚ" - κακό και καθυστερητικό... :-)

@c.alexacos: Μακάρι, μακάρι... :-)

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστά, το πρόβλημα του Δημοσίου δεν είναι το μέγεθός του αλλά η κακή του επιτήρηση. Δεν πρέπει να αποδυναμωθεί το Δημόσιο.

ShareThis