22.2.10

Ο 14ος μισθός

Η σκληρότητα του καπιταλισμού, σε όλο της το "μεγαλείο": Ο George Clooney βγάζει το παντεσπάνι του απολύοντας ανθρώπους, για λογαριασμό των εργοδοτών που θέλουν να αποφύγουν αγωγές και φοβούνται τις βίαιες ή ακραίες αντιδράσεις, όπως η αυτοκτονία. Ξέρει να το κάνει πολύ καλά, είναι ειδικός - μερικές φορές καταφέρνει ακόμη και να “τουμπάρει” τους ανθρώπους απέναντι του (εκμεταλλευόμενος μια σωστή σκέψη που ισχύει όμως για λίγους), οτι τώρα είναι η ευκαιρία να ξαναρχίσουν τη ζωή τους, κάνοντας επιτέλους αυτό που επιθυμεί βαθύτερα η ψυχή τους.


Μόνο που αυτοί οι άνθρωποι (και στην ταινία “Up In The Air”) είναι πραγματικοί, κανονικοί άνθρωποι, που τρώνε ίσως το μεγαλύτερο χαστούκι της ζωής τους. Και οι εποχές της κρίσης είναι οι χειρότερες για να βρεθείς σε προχωρημένη ηλικία, χωρίς δουλειά. Γιατί η ανεργία (και το αίσθημα της απόρριψης και της αχρηστίας που την ακολουθούν) είναι, πέρα από την οικονομική καταστροφή, ο πόνος που ίσως δεν ξεπερνιέται ποτέ στη ζωή - ακόμα και ο χωρισμός ή ο θάνατος πολύ αγαπημένου απαλύνεται από τον χρόνο...

Ακόμα χειρότερα το (τόσο αμερικανικό αυτό) επάγγελμα συνοδεύεται από μια φιλοσοφία του ήρωα, που ενδεχομένως θα έμοιαζε ελκυστική σε όσους δεν συμπαθούν τις δεσμεύσεις: Μια ζωή στον αέρα, μεταξύ αεροδρομίων και ξενοδοχείων, χωρίς σταθερές σχέσεις, χωρίς υποχρεώσεις, ελαφρύς σαν πούπουλο - με το “σακίδιο στους ώμους όσο πιο άδειο γίνεται”. Χωρίς προορισμό όμως - και χωρίς ανθρωπιά. Με την κοσμοθεωρία να σκοντάφτει επιπλέον στην αισθητική του travel pack και των μικροαστικών benefits ενός club ή μιας κάρτας. Ποιός μπορεί να θεωρεί οτι τα προνόμια ενός “eternal passenger” είναι αυτό που επιδιώκεις στη ζωή;


Αν ο Clooney πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα, σε αυτή την ευφυή ταινία, όταν αποφασίζει να αφήσει την ψυχή του να “ξετσουμίσει” - το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με μας, που βρισκόμαστε στο άλλο άκρο της “ελέυθερης αγοράς”. Κατάχρηση της προστασίας που παρέχουν τα δικαιώματα στο δημόσιο, στρεβλός συνδικαλισμός, συλλογική αδυναμία να παράγουμε (που οδηγεί στο αέναο κυνήγι της ασφάλειας αντί στην παραγωγικότητα), σκανδαλώδεις εθελούσιες και προκλητικές πρόωρες συντάξεις. Με ασφαλές λιμάνι πάντοτε το δημόσιο ή ένα κλειστό επάγγελμα...

Για κάποιους βεβαίως. Διότι στον ιδιωτικό τομέα, ακόμα και τα (απολύτως σωστά) δικαιώματα που υπάρχουν δεν αρκούν για να προστατεύσουν από την τριτοκοσμική αυθαιρεσία και την κουτοπονηριά εργοδοτών. Στο δημόσιο όμως, έχουμε φροντίσει ως κοινωνία να αποτελούν εύκολο “οχυρωματικό έργο” για αυτόν που θέλει να ζει εις βάρος των άλλων...

Το άρρωστο, διογκωμένο - και τόσο κατασυκοφαντημένο - μας δημόσιο πρέπει να εξυγιανθεί, όχι να υποστεί γενικές μειώσεις αμοιβών. Να εκλείψουν οι στρεβλώσεις και οι αργομισθίες. Οι χαριστικές και σκανδαλώδεις συμβάσεις. Η διόγκωση του κατά 20 δις ευρώ μέσα σε τρία χρόνια (όσα ακριβώς μας λείπουν και βρισκόμαστε με τη θηλειά στο λαιμό). Οι χιλιάδες συμβασιούχοι - το δημόσιο δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ΟΑΕΔ ή ταμείο ανεργίας. Η διαφθορά και οι λαμογιές.

Μέσα σε 4-5 χρόνια, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ αυξήθηκαν κατά περίπου 1200 - γιατί κάποιοι άλλοι δεν “υπάρχουν” για να δουλέψουν ή γιατί έπρεπε να μοιραστεί η δουλειά στα ρουσφέτια. Οι συμβάσεις πάνω από 7 χιλιάδες ευρώ, από 20 που ήταν έγιναν 400! Οι υπάλληλοι της Βουλής (με τους 16 μισθούς) διπλασιάστηκαν, από 800 σε 1600 - άραγε τόσο πολύ δεν επαρκούσαν πριν;

Ναι, από τη μια ο απλός εργαζόμενος δεν παίρνει ποτέ κανένα ρίσκο - και σίγουρα δεν μπορεί να κερδίζει όσα αυτός που έχει επενδύσει το κεφάλαιο του ή τη γνώση του. Ναι, από την άλλη η κοινωνία οφείλει να παρέχει (και για λόγους αυτοσυντήρησης) εργασία σε όσο το δυνατόν περισσότερους. Αλλά ποιός στρεβλός “δήθεν σοσιαλισμός” επιτάσσει να αμοιβόμαστε όλοι το ίδιο, κολοβά, για να χωρέσουμε (και μάλιστα αναξιοκρατικά) σε ένα αντιπαραγωγικό “δημόσιο-πατερούλη”; Αν δεν χωρίσει η ήρα από το στάρι, δεν υπάρχει διέξοδος...


Ο Clooney στο "Up In The Air" δεν είχε ποτέ βεβαίως 14ο μισθό. Είχε όμως ένα καθαρό πεδίο, με σκληρούς κανόνες, ευκαιρίες και παραγωγικότητα. Η μεταφορά μόνο της σκληρότητας, με την κατάργηση του 14ου μισθού, φέρνει απλώς τα χειρότερα των δύο κόσμων. Αν δεν εξυγιανθεί η χώρα, τίποτα δεν θα έχει αποτέλεσμα - παρά μόνο ενίσχυση της μιζέριας, της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς.

Πείτε μου, ποιός εργαζόμενος θα δεχθεί την κατάργηση του 14ου μισθού, όταν κάποιοι θα χάσουν μόνον τον 16ο;





Οι φωτό της Vera Farmiga και του George Clooney είναι από τα www.filmwad.com και http://media.avclub.com, η γελοιογραφία είναι του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή (δανεισμένη από το http://greek-cartoons.blogspot.com), ενώ το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από τον σπαραξικάρδιο ποπ ήχο των Αμερικανών Jellyfish, στο "The Man I Used To Be".

buzz it!

9 σχόλια:

Ευάγγελος είπε...

Στους εργαζόμενους σ' αυτό το "άρρωστο, διογκωμένο - και τόσο κατασυκοφαντημένο - μας δημόσιο" έχουμε συνηθίσει να φορτώνουμε όλα τα δεινά του τόπου, όμως οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι είναι εκείνοι που αξιοποίησαν για δεκαετίες ολόκληρες τον κρατικό μηχανισμό ως λάφυρο και τους εργαζόμενους σε ενδυνάμει εκλογική πελατεία. Αυτό που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση στον κρατικό μηχανισμό, δεν ήταν τίποτε λιγότερο από αυτό που είχε μάθει παραδοσιακά να κάνει, ρουσφέτια, ρεμούλες, αναξιοκρατία, σπατάλες. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση του ΓΑΠ επιθυμεί να μπει "κόκκινη γραμμή" σ' αυτό το φαύλο (παρελθόν) κύκλο και έχει πολλές πιθανότητες να το επιτύχει αν συνδυάσει την περιοριστική οικονομική πολιτική με μέτρα για την πλήρη αξιοποίηση και ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού, την ισότητα ευκαιριών διορισμού και ανέλιξης, την ουσιατική διαρκή επιμόρφωση, την κάλυψη των κενών θέσεων σε ευαίσθητους τομείς (υγεία), με κριτήρια απόδοσης και συμπεριφοράς. Δεν είναι, φυσικά, πρωτάκουστα όλα αυτά, πρωτάκουστο -δυστυχώς- θα είναι αν αρχίσουν -όπως ελπίζουμε- να εφαρμόζονται... Καλή σας εβδομάδα!

Ελένη Μπέη είπε...

Έχω την αίσθηση πως ακόμα και τον 13ο μισθό να καταργούσαν (ας μη δίνω ιδέες), πάλι η κατάσταση δε θα σωζόταν γιατί η κακοδαιμονία μας οφείλεται σε πολλά αίτια και πολύ πέρα από το πλήθος των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.

Όπως πολύ σωστά λέτε, τα πράγματα θα ήταν ίσως καλύτερα αν το κράτος ήταν καλύτερα οργανωμένο, περισσότερο ευνομούμενο, αν εξέλιπαν οι αργομισθίες, οι πελατειακές σχέσεις, οι χαριστικές συμβάσεις. Αν η ...ανάπτυξη συνέβαινε όχι σε μεμονωμένους αριθμούς λογαριασμών αλλά στην ίδια τη χώρα. Αν, δηλαδή, η εξυγίανση δεν είχε απαλειφθεί από τα λεξικά των ιθυνόντων ή δεν είχε καταντήσει άνευ νοήματος λήμμα.

Καλημέρα!

Prokopis Doukas είπε...

@Ευάγγελος: Και οι ρουσφετοαιτούντες εργζόμενοι έχουν κι αυτοί το μερίδιο τους. Αλλά κυρίως το έχουν αυτοί που εκμεταλλέυονται την ασφάλεια του δημοσίου για να λουφάρουν, να αργοσμιθούν ή ακόμα χειρότερα για να βγάζουν λεφτά από τη διαφθορά...

@Νερένια: Δεν χρειάζεται να τις δώσετε, τις δίνουν άλλοι. Το κακό είναι οτι πέσαμε, από δική μας υπαιτιότητα, στην παγίδα των νεοφιλελεύθερων συνταγών - αντί να έχουμε βάλει φρένο στην κατρακύλα και σκούπα να μαζέψουμε μερικά από τα ανομήματα μας...

Ανώνυμος είπε...

Τον ιδιωτικό τομέα καλά θα κάνουν να μην τον πειράξουν. Δεν φτάνει που απλά επιβιώνουμε με 800 ευρώ το μήνα θέλουν να μας κόψουν και το 14ο μισθό που είναι ένα- μικρό μεν- αλλά βοήθημα για μας τους μη έχοντες. Και φυσικά δεν πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα γιατί πάλι τα χρήματα μας θα πάνε στις τσέπες κάποιων. Ας κόψουν απ'το μισθό των βουλευτών και ας φορολογήσουν σκληρά τους πλούσιους. Και επιτέλους πρέπει να πάνε φυλακή όσοι καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και να το επιστρέψουν. Μόνο έτσι θα σωθεί η χώρα, να σταματήσουν να κλέβουν φτάνει πια.

Prokopis Doukas είπε...

@Ανώνυμος: Φοβάμαι οτι αν περάσει το κόψιμο, θα ισχύσει για όλους - με το επιχείρημα οτι θα τονώσει την αναταγωνιστικότητα...

Mary Ka είπε...

Σε κάθε περίπτωση οι εργαζόμενοι είναι οι τελευταίοι που φταίνε. Και εάν τα πράγματα στο δημόσιο τομέα έχουν γίνει και θα γίνουν ακόμη περισσότερο δύσκολα, στον ιδιωτικό τομέα είναι ήδη απάνθρωπα. Μπορούν να γίνουν μόνο πιο εξοντωτικά.
Η ανταγωνιστικότητα είναι άλλο θέμα. Και στο όνομα της λαμβάνονται εξοντωτικά μέτρα. Με τις στρεβλώσεις που υπάρχουν τα μέτρα για την ανταγωνιστικότητα δε λειτουργούν προς αυτήν την κατεύθυνση παρά μόνο καταπιέζουν κι άλλο τους εργαζόμενους.
Οσο για τη λούφα στο δημόσιο τομέα, φοβάμαι ότι το ζήτημα είναι πιο περίπλοκο. Δεν πρέπει να αγνοήσουμε ότι και οι ικανοί ακόμη του δημοσίου τομέα προσαρμόζονται στους ρυθμούς, στα ήθη και στη νοοτροπία του καθιστάμενοι έτσι λιγότερο ικανοί λόγω έλλειψης ανταγωνιστικότητας.
Ακούω συνεχώς τον τελευταίο καιρό για τα οικονομικά μέτρα και δεν ακούω και τίποτα γι ατα μέτρα κατά της ακρίβειας. Πού είανι το Υπ. Ανάπτυξης? Πού είναι οι θεσμικές αλλαγές για τις στρεβλώσεις της αγοράς? Πού είναι τα αναπτυξιακά σχέδια ώστε να μπορούμε να πληρώνουμε τα πανάκριβα καύσιμα και τους φόρους?
Γι άλλη μια φορά το κράτος θα καταφέρει να μεταδώσει στον πολίτη, όχι αισιοδοξία αλλά μία αίσθηση αδικημένου καιεπιβολής του ισχυρού. Αυτό αποτελεί, στον πυρήνα του, έλλειμα δημοκρατίας καθώς υπονομεύει τη σχέση κράτους και πολίτη και τη φθείρει.

Prokopis Doukas είπε...

@Mary Ka: Επειδή δουλεύω χρόνια στο ευρύτερο δημόσιο - και πάντα το υπερασπίζομαι, ως προς τον ρόλο που έχει να επιτελέσει, λέω οτι πολλές φορές έχουν ευθύνη και οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστές. Ποτέ όλοι βέβαια, αλλά αυτοί που επωφελούνται και καταχρώνται των δικαιωμάτων. Την κύρια ευθύνη βέβαια την φέρουν οι διοικήσεις, που μπορεί να είναι, όπως έδειξε πολύ γλαφυρά η τελευταία πενταετία, απύθμενα εγκληματικές...

Meropi είπε...

Αχ αυτός ο φαύλος κύκλος του ρουσφετιού, για τον οποίο φταίμε όλοι, εξουσία και πολίτες, αλλά, φυσικά πιο πολύ η πρώτη!

Prokopis Doukas είπε...

@Meropi: Οκ, αλλά εμείς είμαστε πιο πολλοί... :-)

ShareThis