Παίζοντας κατενάτσιο με τρύπια άμυνα...

“Αν δεν αλλάξει το πολίτευμα, κανείς τους δεν θα μπει στη φυλακή” (ενώ αν αλλάξει, θα μπουν και μερικές χιλιάδες ακόμα, που δεν πρέπει). “Να απολογηθεί η κυβέρνηση για τις αυτοκτονίες” (αδιευκρίνιστα πόσες, λόγω κρίσης). “Να μη δεχθεί η κυβέρνηση καν την τρόικα, αν δεν συμφωνήσουν να ισχύσουν και για μας τα ίδια” (να τους στείλουμε πίσω λοιπόν - και μετά από λίγες εβδομάδες, να τους παρακαλάμε να μας στείλουν την επόμενη δόση). Να πλειοδοτούμε σε καφενειακές αντιλήψεις και να κάνουμε τα πάντα, εκτός από αυτό που έχουμε συμφωνήσει να κάνουμε...

Το δυσκολότερο σημείο, στην πορεία μιας χώρας, που θα πρέπει τουλάχιστον για μια δεκαετία να παλέψει για την έξοδο από την κρίση και την ανατροπή των περισσότερων παθογενειών της, είναι πάντα αυτό: Πώς ο δημόσιος διάλογος δεν θα περιστρέφεται γύρω από ουτοπικές, κουτοπόνηρες και λαϊκίστικες θέσεις. Πώς μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, των μέσων και του πολιτικού κόσμου θα αποφεύγει μονίμως να πράξει (έστω και λανθασμένα), προς μια δημιουργική κατεύθυνση αποτελμάτωσης, αλλά θα επιδιώκει να αντιμετωπίσει την κρίση, με παλιά και ξεπερασμένα (εως καταστροφικά) εργαλεία.

Πρωτοσέλιδα εξακολουθούν να προσπαθούν να ελκύσουν αναγνώστες με ανακοινώσεις για προσλήψεις, καπηλευόμενα τον πόνο των ανέργων. Ρεπορτάζ εξακολουθούν να υποδεικνύουν τρόπους για να αναγνωριστούν “πλασματικά” χρόνια, να εξασφαλιστεί ακόμα νωρίτερα η σύνταξη, “να αποκατασταθούν αδικίες” ως προς τις πρόωρες συντάξεις για μητέρες με ανήλικα. Αντί να συζητήσουμε πώς επιτέλους θα φτιαχτούν δομές (ώστε να προστατεύεται η εργαζόμενη από αυθαιρεσίες και ελλείψεις) και να εξασφαλίζεται, όπως σε όλη την Ευρώπη, η επαγγελματική πορεία μιας μητέρας ως τη μεγαλύτερη δυνατή ηλικία, εξακολουθούμε να αναζητούμε το αντίδοτο στη συνταξιοδότηση, λίγο πριν ή μετά τα πενήντα.

Αντί να προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε την κρίση, ώστε η οικονομία να αναγεννηθεί (έστω και με αργά βήματα), επιτέλους σε μια υγιή και όχι παρασιτική βάση, εξακολουθούμε και ανακαλύπτουμε καθημερινά και μια νέα κομπίνα, με επίκεντρο ένα κράτος-ευκαιρία για τον πλουτισμό υπαλλήλων και μη. Αντί να κάνουμε το παν, σε αναπτυξιακό, φορολογικό και εν γένει σταθεροποιητικό επίπεδο για να λειτουργήσει η επιχειρηματικότητα (γιατί πώς αλλιώς θα έρθουν οι δουλειές για τους ανέργους), κοιτάμε να διασφαλίσουμε ένα πελατειακό και κρατικίστικο μοντέλο, που βασίστηκε στην κατανάλωση, με το πρόσχημα να μην ρίξουμε και άλλους ανθρώπους στην ανεργία - όντας έτοιμοι να βγούμε στους δρόμους "ενάντια στο ξεπούλημα". Όσο όμως προσπαθούμε να διατηρήσουμε ένα τριτοκοσμικό κράτος, τόσο θα κλείνουν οι επιχειρήσεις και η ύφεση θα βαθαίνει.

Πράγματι, το μέγεθος του ελληνικού δημοσίου μπορεί να μην είναι δυσανάλογο με τον πληθυσμό και το ΑΕΠ της χώρας. Είναι όμως κοινός τόπος οτι πάσχει, ως προς τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα, αποτελώντας μοχλό υστέρησης και όχι προόδου. Αντί να ενισχυθεί ο κομβικός του ρόλος, το πρώτο που τίθεται ως “κόκκινη γραμμή” (και από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης), είναι “όχι απολύσεις”. Αντί να μπει λοιπόν η προμετωπίδα “αξιολόγηση και αξιοκρατία”, επιδιώκεται και πάλι η διατήρηση ενός άδικου status quo: Το ελληνικό δημόσιο είναι γεμάτο και από υπαλλήλους άχρηστους και αντιπαραγωγικούς. Πολλοί από αυτούς, με την πίεση της αξιολόγησης (ή και του φόβου της απόλυσης) θα αποδώσουν πολύ καλύτερα. Άλλοι, που αποτελούν “αβοήθητες” περιπτώσεις, ας αντικατασταθούν με ικανότερους. Σε κάθε περίπτωση, η εξυγίανση είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη.

Η αποκάλυψη οτι οι μίζες του Άκη Τσοχατζόπουλου είναι τουλάχιστον δύο δις ευρώ, προκάλεσε δέος για το μέγεθος της διαφθοράς, στο πιο προνομιακό γι αυτό το φαινόμενο υπουργείο. Ωστόσο, το δυσθεώρητο αυτό ποσό, που αντιστοιχεί σε κάποια χρόνια συναλλαγών για εξοπλισμούς, δεν αποτελεί παρά το έλλειμμα της λειτουργίας του δημοσίου (μέχρι να μπούμε σε μνημόνιο), για ένα μόνο μήνα! Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα οτι πρέπει να μειωθεί μόνο το μισθολογικό κόστος, αλλά είναι βέβαιο οτι πρέπει να περιοριστούν οι δραστηριότητες του δημοσίου που δεν προσφέρουν τίποτα - και να αντικατασταθούν από άλλες. Και κυρίως, θα πρέπει επιτέλους να τεθεί σε σοβαρή βάση η λειτουργία των μηχανισμών ελέγχου και απελευθέρωσης από προστατευτισμούς και αγκυλώσεις, που θα μας βγάλουν από τις τελευταίες θέσεις στους πίνακες ανταγωνιστικότητας και τις πρώτες στους πίνακες της διαφθοράς.

Είναι πολύ λογικό να προσπαθούμε να ωφεληθούμε το μέγιστο δυνατό, από τις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου, ώστε να ισχύσει και για μας η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, χωρίς επιβάρυνση του δημόσιου χρέους (και έξοχος ο επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών Σβόμποντα προς τους πρωθυπουργούς Φινλανδίας και Ολλανδίας: "Κοιμόσασταν το βράδυ της Συνόδου ή θέλετε να πείτε κάτι άλλο στους λαούς σας;")Τώρα όμως που πέρασε το τρίμηνο των (δήθεν ανέξοδων) προεκλογικών υποσχέσεων πάνω σε μια ατζέντα εκτός ρεαλισμού, είναι απολύτως απαραίτητο να επανέλθουμε στη σκληρή πραγματικότητα - και να προσπαθήσουμε κιόλας να ανακτήσουμε το έδαφος που χάσαμε. Έχοντας υπόψιν μας, όχι μόνο το μέγεθος του ΑΕΠ μας (2% της ευρωζώνης έναντι 25% της Ιταλίας, χωρίς να υπολογίζουμε τη γενικότερη “εξαγωγική” ισχύ της οικονομίας), αλλά και γενικότερα το “μπόι μας”, που δεν εξαρτάται μόνο από τη δύναμη μας, αλλά κυρίως από τη συμπεριφορά μας.

Άραγε το “εθνικό μας φιλότιμο” εξαντλείται στο να εκτοξεύουμε μύδρους κατά των “κατοχικών δυνάμεων” και της "εκχώρησης λαϊκής κυριαρχίας", ενώ την ίδια ώρα δεχόμαστε βοήθεια με προνομιακά επιτόκια και από χώρες που έχουν μισθούς και συντάξεις υποπολλαπλάσιες των δικών μας; Και πώς αντιλαμβανόμαστε την έννοια της συνεργασίας και της ένταξης σε ένα κοινό ευρωπαϊκό σύνολο, όταν μοιάζουμε να τείνουμε μόνο το χέρι; Και γιατί δεν ρίχνουμε όλες μας τις προσπάθειες, ώστε να περιορίσουμε δραστικά τις δαπάνες του δημόσιου τομέα, το έλλειμμα του οποίου ήταν πρωτίστως ο λόγος, για τον οποίων βρεθήκαμε στην ανάγκη των δανειστών μας;

Η εικόνα μας προς τα έξω, επί σχεδόν τρία χρόνια, είναι οτι η μόνη επιμέλεια που δείχνουμε, είναι στο πώς θα αποφύγουμε με κάθε τρόπο να κάνουμε βήματα, προς την κατεύθυνση των υποχρεώσεων μας, αλλά και του δικού μας συμφέροντος. Και οτι μόνο πομφόλυγες του τύπου “αν στη κυβέρνηση ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε το όφελος θα ήταν τουλάχιστον (!!!) όσο αυτό της Ιταλίας ή της Ισπανίας”, ξέρουμε να εκτοξεύουμε.

Μόνο με σκληρή δουλειά, μέσα από την ενδυνάμωση δημοκρατικών λειτουργιών και θεσμών, μπορούμε να αποφύγουμε το φάσμα της απομόνωσης και της χρεοκοπίας. Κάποια υπουργεία έχουν ενδεχομένως στην ηγεσία τους πρόσωπα που εμπνέουν εμπιστοσύνη, ως προς την αποτελεσματικότητα τους. Δείχνουν όμως απελπιστικά μόνοι, τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στο συνολικό “πολιτικό τοπίο”, που αρνείται να συναινέσει σε μια νέα ατζέντα και μοιάζει ολοένα και περισσότερο με μια ποδοσφαιρική ομάδα, που παίζει επίμονα κατενάτσιο, με τρύπια άμυνα - και ανύπαρκτη επίθεση.

Γιατί ταυτοχρόνως, έχουμε και έναν άλλον, πολύ σοβαρό κίνδυνο να αντιμετωπίσουμε: τον εκφασισμό της κοινωνίας. Κι αν ειναι δύσκολο να τεθούν εκτός νόμου, με βάση το ελληνικό σύνταγμα, ιδεολογίες και πολιτικοί σχηματισμοί, πρέπει να αντιδράσουμε άμεσα, ως οργανωμένη κοινωνία, στις επιμέρους συμπεριφορές: Σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, ο ρατσισμός και οι διακρίσεις είναι παράνομες. Και τα πογκρόμ κατά μεταναστών, καθώς και οι δημαγωγίες του τύπου “φιλανθρωπικές δομές και αλληλεγγύη μόνο για Έλληνες” πρέπει να απορριφθούν άμεσα ως έκνομες και επικίνδυνες ενέργειες. Αν δεν θέλουμε να βρεθούμε μπροστά στον φαύλο κύκλο η κατρακύλα της οικονομίας να τροφοδοτεί αενάως αυτόν της δημοκρατίας - και το ανάποδο...

H φωτό είναι από το www.miniboro.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Sinkin' Soon" της Ινδο-Αμερικανίδας Norah Jones.

Τα αιώνια χιόνια του ανθρώπινου μυαλού...

Στην πολύ συμπαθητική γαλλική ταινία “Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο”, μια σπουδή στις αγκυλώσεις του ανθρώπινου μυαλού, ο πρωταγωνιστής είναι ένας εξόχως έντιμος (όχι σαν το είδος που γνωρίζουμε) συνδικαλιστής στη Μασαλία του 2011, θαυμαστής του σοσιαλιστή Jean Jaurès, στη δύση της καριέρας του. Είναι τόσο έντιμος, που βάζει τον εαυτό του στην κληρωτίδα, όταν πρέπει να απολυθούν κάποιοι εργαζόμενοι, για να σωθεί το εργοστάσιο, ενώ έχει το δικαίωμα να εξαιρέσει τον εαυτό του. Και όντως, απολύεται.


Στη συνέχεια, τα πράγματα θυμίζουν όλο και περισσότερο, φαινόμενα της εποχής, μερικά από τα οποία συναντάμε και στη χώρα μας. Ο πρωταγωνιστής μας πέφτει θύμα ληστείας, με λεία μερικές χιλιάδες ευρώ, που έχουν συγκεντρώσει σε έρανο οι συνάδελφοι και οι συγγενείς, ώστε να του προσφέρουν μαζί με τη γυναίκα του, για την επέτειο του γάμου τους, ένα εξωτικό ταξίδι στην Αφρική, στο Κιλιμάντζαρο.

Ο πρώτος άξονας των συμπλεγμάτων του ζεύγους (εκτός από την υγιή αναρώτηση αν οι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις που υπηρέτησε ήταν προς όφελος του κοινωνικού συνόλου) έχει να κανει με το φόβο μήπως “ζουν ως bourgeois”, έχοντας “προδώσει την τάξη” τους, ενώ είναι σαφές οτι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στον αντίποδα λοιπόν του νεοπλουτισμού και της αποθράσυνσης, έχουμε εδώ μια ενοχή οτι η εργατική τάξη δεν δικαιούται αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, ακόμα κι αν εμφανώς δεν εγκαταλείπει την αισθητική της. Το μέτρο που διαπερνά όλο τους το lifestyle, είναι οριακά ικανό, να τους επιτρέψει να χαρούν κάποια πράγματα που δικαιούνται από την σκληρή δουλειά, σε όλη τους τη ζωή.

Η δεύτερη αγκύλωση έρχεται με το αναπάντεχο και βίαιο γεγονός της ληστείας. Ο πρωταγωνιστής μας ανακαλύπτει οτι εγκέφαλος είναι εικοσάχρονος πρώην συνάδελφος του, που έμεινε επίσης άνεργος. Ο δράστης εντοπίζεται τυχαία, από ένα συμβολικό αντικείμενο που έκλεψε - και αποδεικνύεται οτι είναι παρατημένο παιδί, που αναγκάστηκε να ανθρέψει τα δύο μικρά αδέλφια του, χωρίς την (ανεκδιήγητη) μητέρα του, που δίνει ρεσιτάλ ανευθυνότητας στη σκηνή στο λιμάνι.

Όταν οι δύο άντρες έρχονται αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο, ο νεαρότερος, αντί να ζητήσει συγνώμη και επιείκια για μια πράξη του κοινού ποινικού δικαίου, προσπαθεί να την επενδύσει με το “δίκιο μιας γενιάς”, που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει όλες τις δυσκολίες της οικονομικής κρίσης, ενώ οι προηγούμενοι είχαν την ευκαιρία να ζήσουν καλά (σε κάθε περίπτωση όμως όχι εύκολα). Η αυθάδεια του οδηγεί αρχικά στη σύγκρουση, αλλά στη συνέχεια ο πρωταγωνιστής μας έχει τύψεις και θέλει να αποτρέψει την πολυετή φυλάκιση του συνάδελφου-εισβολέα.

Ο ανθρωπισμός του συνδικαλιστή φέρνει στην επιφάνεια το τρίτο επίπεδο των ανθρώπινων αγκυλώσεων, που πραγματεύεται η ταινία. Προσπαθώντας να βοηθήσει τουλάχιστον τα εγκαταλελειμένα αδέλφια του δράστη, αντιμετωπίζει τη σθεναρή κριτική φίλων και συγγενών, που αδυνατούν να διαχωρίσουν την ανθρωπιστική διάσταση της προσφοράς, από την ανάγκη για κάθαρση και τιμωρία.

Η ταινία κλείνει με την αισιόδοξη και γλυκειά ματιά μιας - εξιδανικευμένης ίσως - απόδοσης της ανθρώπινης φύσης, που εξακολουθεί όμως να έχει έρμα, όραμα και ικανότητα για προσφορά. Και με την κατά κράτος ήττα ανθρώπινων χαρακτηριστικών όπως ο φθόνος και η αμετροέπεια, η κουτοπόνηρη δικαιολόγηση και η προσαρμογή της πραγματικότητας “στα μέτρα του καθενός”, η έλλειψη αυτοκριτικής και κοινωνικής συνείδησης.












H φωτό είναι από το www.facebook.com και το εξώφυλλο από το www.viethak.com

To post συνοδεύεται από το "Tender Fools" της Γαλλίδας Constance.

Θάνατος στον εμποράκο...

“Γιατί παίζετε κάθε βράδυ ειδήσεις για την Τιεν Αν Μεν; Κόβουν ψήφους, που να πάρει...”

Αυτό είχε πει ανερυθρίαστα το 1989, προς διευθυντή ειδήσεων της ΕΡΤ, ένα στέλεχος της αριστεράς με ενεργή (οπισθοδρομική) παρουσία και σήμερα. Ενδεικτικό μιας νοοτροπίας που διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, αλλά συναντιέται κυρίως εκεί που ο βαλκανικός “ταλιμπανισμός” έχει την τιμητική του.


Σκέφτομαι πού βρισκόμαστε, λίγο πριν τα πιο μουδιασμένα (με την εξαίρεση του 2008, αλλά για άλλο λόγο) Χριστούγεννα της μικρής μας ζωής. Οι εκπρόσωποι της τρόικας αντιμετωπίζονται, από μια μερίδα του (πολιτικού και μη) κόσμου, ως “αποικιοκράτες”, που τόλμησαν να μας κουνήσουν το δάχτυλο στη Βουλή - μόνο που ξεχνάμε οτι εμείς ζητήσαμε τα λεφτά τους και τη βοήθεια τους, χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε, ούτε μισθούς, ούτε συντάξεις...

Την άλλη εβδομάδα τα ΜΜΕ έχουν τρεις ημέρες απεργία - Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο - με την επιλογή των ημερών να υποδεικνύει τον προφανή στόχο να πληγούν οι κυριακάτικες εφημερίδες, εκεί που πονάει δηλαδή. Δεν ξέρω τι θα καταφέρουν οι δημοσιογράφοι (που συνδικαλιστικά κοίταζαν επί χρόνια, ιδίως τα τελευταία, το δάχτυλο) με την κίνηση αυτή, εκτός από το να φέρουν περισσότερες απολύσεις πιο κοντά. Το τέλος μοιάζει προδιαγεγραμμένο για πολλά μέσα - και η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για άλλα. Η φούσκα των δεκάδων εφημερίδων, ραδιοφώνων, τηλεοράσεων ήταν πάντοτε προβληματική σε αυτή τη χώρα - και ήταν θέμα χρόνου να σκάσει, με την πρώτη σοβαρή κρίση. Ο θάνατος μιας δημαγωγικής πραγματικότητας θα μπορέσει να εξυγιάνει το τοπίο ή απλώς θα βρεθούν άνθρωποι στην ανεργία;

Στο κέντρο της Αθήνας καθημερινά γίνεται και μια πορεία. Μαζί με την υποβάθμιση, το παρεμπόριο και την οικονομική κρίση, οι καταστηματάρχες έχουν να αντιμετωπίσουν και τη δυσκολία πρόσβασης από τις απεργίες. “Τα μαγαζιά δεν έχουν ούτως ή άλλως δουλειά, επειδή ο κόσμος δεν έχει λεφτά” είναι η προφανής αντίρρηση. Ωστόσο, κάθε ευρώ που χάνεται, μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ της ανάσας ζωής που έχει απόλυτη ανάγκη μια επιχείρηση, με πτώση 50% στο τζίρο της - ή του λουκέτου. To κέντρο της Αθήνας δεν είναι μόνο κατανάλωση, αλλά και "βιτρίνα" του τουρισμού. Μέχρι και καυγάς έγινε για τις δύο Κυριακές, που θα δουλέψουν - και μετά οι ίδιοι θα διαμαρτύρονται οτι "κατακλυστήκαμε από πολυεθνικές και πολυκαταστήματα". Άσε που εκεί που θα έπρεπε η πόλη να πάρει την πιο γιορτινή της όψη (μόνο και μόνο για λόγους οικονομικούς), είναι πνιγμένη στα σκουπίδια και στα κουτοπόνηρα παιχνίδια πολιτικάντηδων και άθλιων συντεχνιών του ρουσφετιού...

“Μα αν δεν διεκδικήσουν τώρα οι εργαζόμενοι, που χάνουν τα πάντα, πότε θα το κάνουν”; “Δεν έχω δει καμία βαρβάτη απεργία”, μου λέει ένας ακροατής, τις προάλλες. Ποιός αντέχει να χάνει τα μεροκάματα; Και τι μπορούν να καταφέρουν οι κινητοποιήσεις, όταν το περιθώριο διαπραγμάτευσης είναι τόσο περιορισμένο; Ναι, το δικαίωμα του εργαζόμενου είναι πάντα ζωντανό. Εκτός αν (το) έχεις “χρεωκοπήσει” εδώ και χρόνια...

Στις ΔΕΚΟ θα περικοπούν οι μισθοί και το ερώτημα είναι μονίμως το ίδιο: Γιατί υπήρχαν μισθοί πάνω από 1800 ευρώ, για το 89% των εργαζομένων - σε αυτόν τον παράλογο "σοσιαλισμό της μη παραγωγικότητας"; Μόνο πολύ υψηλό επίπεδο γνώσεων και ικανοτήτων δικαιολογεί απολαβές που φτάνουν (με διάφορους τρόπους) ή και ξεπερνούν τα 4 χιλιάρικα. Κι όμως, φοβάμαι οτι αυτοί που πρέπει να τα πάρουν, δεν θα τα παίρνουν πια. Ακριβώς (όπως έγινε και στην ΕΡΤ), γιατί επί χρόνια τα έπαιρναν αυτοί που δεν έπρεπε να τα πάρουν, οι απαράδεκτοι και οι άχρηστοι...

Είναι ώρες που χάνω τη συνήθη αισιοδοξία μου. Οι πολιτικές δυνάμεις και ο συνδικαλισμός έχουν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ταπεινά κίνητρα: Τη διατήρηση της ύπαρξης τους. Την πνοή που χρειάζεται αυτή η υπεπροσπάθεια να βγούμε από την κρίση (χωρίς τις ίδιες αγκυλώσεις και πρακτικές), κανείς δεν δείχνει ικανός να τη δώσει.

Λένε οτι ο ελληνικός λαός δεν αντιδρά όσο θα έπρεπε. Νομίζω οτι εμφανώς θυμώνει, αλλά σιωπηρά περιμένει να δει. Κι αν δεν εξεγείρεται, είναι γιατί αντιλαμβάνεται οτι αυτό θα είναι απλώς αυτοκαταστροφικό, δεν θα οδηγήσει πουθενά. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν αντιλαμβάνεται οτι ο θυμός του πρέπει να κατευθύνεται και προς τον καθρέφτη - και να μετατραπεί σε αυτοβελτίωση...









H αφίσα είναι από το www.chicagostagereview.com και το εξώφυλλο από το www.altnet.com

Το post συνοδεύεταια από το περίφημο "Adagietto", της 5ης Συμφωνίας του Αυστριακού Gustav Mahler (διάσημο και από το "Θάνατο στη Βενετία" του Βισκόντι), που ακούστηκε την Τετάρτη το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής, σε μια εξαιρετική παράσταση. Διαβάστε την παρουσίαση του Γιώργου Σαρηγιάννη εδώ.

Ο 14ος μισθός

Η σκληρότητα του καπιταλισμού, σε όλο της το "μεγαλείο": Ο George Clooney βγάζει το παντεσπάνι του απολύοντας ανθρώπους, για λογαριασμό των εργοδοτών που θέλουν να αποφύγουν αγωγές και φοβούνται τις βίαιες ή ακραίες αντιδράσεις, όπως η αυτοκτονία. Ξέρει να το κάνει πολύ καλά, είναι ειδικός - μερικές φορές καταφέρνει ακόμη και να “τουμπάρει” τους ανθρώπους απέναντι του (εκμεταλλευόμενος μια σωστή σκέψη που ισχύει όμως για λίγους), οτι τώρα είναι η ευκαιρία να ξαναρχίσουν τη ζωή τους, κάνοντας επιτέλους αυτό που επιθυμεί βαθύτερα η ψυχή τους.


Μόνο που αυτοί οι άνθρωποι (και στην ταινία “Up In The Air”) είναι πραγματικοί, κανονικοί άνθρωποι, που τρώνε ίσως το μεγαλύτερο χαστούκι της ζωής τους. Και οι εποχές της κρίσης είναι οι χειρότερες για να βρεθείς σε προχωρημένη ηλικία, χωρίς δουλειά. Γιατί η ανεργία (και το αίσθημα της απόρριψης και της αχρηστίας που την ακολουθούν) είναι, πέρα από την οικονομική καταστροφή, ο πόνος που ίσως δεν ξεπερνιέται ποτέ στη ζωή - ακόμα και ο χωρισμός ή ο θάνατος πολύ αγαπημένου απαλύνεται από τον χρόνο...

Ακόμα χειρότερα το (τόσο αμερικανικό αυτό) επάγγελμα συνοδεύεται από μια φιλοσοφία του ήρωα, που ενδεχομένως θα έμοιαζε ελκυστική σε όσους δεν συμπαθούν τις δεσμεύσεις: Μια ζωή στον αέρα, μεταξύ αεροδρομίων και ξενοδοχείων, χωρίς σταθερές σχέσεις, χωρίς υποχρεώσεις, ελαφρύς σαν πούπουλο - με το “σακίδιο στους ώμους όσο πιο άδειο γίνεται”. Χωρίς προορισμό όμως - και χωρίς ανθρωπιά. Με την κοσμοθεωρία να σκοντάφτει επιπλέον στην αισθητική του travel pack και των μικροαστικών benefits ενός club ή μιας κάρτας. Ποιός μπορεί να θεωρεί οτι τα προνόμια ενός “eternal passenger” είναι αυτό που επιδιώκεις στη ζωή;


Αν ο Clooney πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα, σε αυτή την ευφυή ταινία, όταν αποφασίζει να αφήσει την ψυχή του να “ξετσουμίσει” - το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με μας, που βρισκόμαστε στο άλλο άκρο της “ελέυθερης αγοράς”. Κατάχρηση της προστασίας που παρέχουν τα δικαιώματα στο δημόσιο, στρεβλός συνδικαλισμός, συλλογική αδυναμία να παράγουμε (που οδηγεί στο αέναο κυνήγι της ασφάλειας αντί στην παραγωγικότητα), σκανδαλώδεις εθελούσιες και προκλητικές πρόωρες συντάξεις. Με ασφαλές λιμάνι πάντοτε το δημόσιο ή ένα κλειστό επάγγελμα...

Για κάποιους βεβαίως. Διότι στον ιδιωτικό τομέα, ακόμα και τα (απολύτως σωστά) δικαιώματα που υπάρχουν δεν αρκούν για να προστατεύσουν από την τριτοκοσμική αυθαιρεσία και την κουτοπονηριά εργοδοτών. Στο δημόσιο όμως, έχουμε φροντίσει ως κοινωνία να αποτελούν εύκολο “οχυρωματικό έργο” για αυτόν που θέλει να ζει εις βάρος των άλλων...

Το άρρωστο, διογκωμένο - και τόσο κατασυκοφαντημένο - μας δημόσιο πρέπει να εξυγιανθεί, όχι να υποστεί γενικές μειώσεις αμοιβών. Να εκλείψουν οι στρεβλώσεις και οι αργομισθίες. Οι χαριστικές και σκανδαλώδεις συμβάσεις. Η διόγκωση του κατά 20 δις ευρώ μέσα σε τρία χρόνια (όσα ακριβώς μας λείπουν και βρισκόμαστε με τη θηλειά στο λαιμό). Οι χιλιάδες συμβασιούχοι - το δημόσιο δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ΟΑΕΔ ή ταμείο ανεργίας. Η διαφθορά και οι λαμογιές.

Μέσα σε 4-5 χρόνια, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ αυξήθηκαν κατά περίπου 1200 - γιατί κάποιοι άλλοι δεν “υπάρχουν” για να δουλέψουν ή γιατί έπρεπε να μοιραστεί η δουλειά στα ρουσφέτια. Οι συμβάσεις πάνω από 7 χιλιάδες ευρώ, από 20 που ήταν έγιναν 400! Οι υπάλληλοι της Βουλής (με τους 16 μισθούς) διπλασιάστηκαν, από 800 σε 1600 - άραγε τόσο πολύ δεν επαρκούσαν πριν;

Ναι, από τη μια ο απλός εργαζόμενος δεν παίρνει ποτέ κανένα ρίσκο - και σίγουρα δεν μπορεί να κερδίζει όσα αυτός που έχει επενδύσει το κεφάλαιο του ή τη γνώση του. Ναι, από την άλλη η κοινωνία οφείλει να παρέχει (και για λόγους αυτοσυντήρησης) εργασία σε όσο το δυνατόν περισσότερους. Αλλά ποιός στρεβλός “δήθεν σοσιαλισμός” επιτάσσει να αμοιβόμαστε όλοι το ίδιο, κολοβά, για να χωρέσουμε (και μάλιστα αναξιοκρατικά) σε ένα αντιπαραγωγικό “δημόσιο-πατερούλη”; Αν δεν χωρίσει η ήρα από το στάρι, δεν υπάρχει διέξοδος...


Ο Clooney στο "Up In The Air" δεν είχε ποτέ βεβαίως 14ο μισθό. Είχε όμως ένα καθαρό πεδίο, με σκληρούς κανόνες, ευκαιρίες και παραγωγικότητα. Η μεταφορά μόνο της σκληρότητας, με την κατάργηση του 14ου μισθού, φέρνει απλώς τα χειρότερα των δύο κόσμων. Αν δεν εξυγιανθεί η χώρα, τίποτα δεν θα έχει αποτέλεσμα - παρά μόνο ενίσχυση της μιζέριας, της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς.

Πείτε μου, ποιός εργαζόμενος θα δεχθεί την κατάργηση του 14ου μισθού, όταν κάποιοι θα χάσουν μόνον τον 16ο;





Οι φωτό της Vera Farmiga και του George Clooney είναι από τα www.filmwad.com και http://media.avclub.com, η γελοιογραφία είναι του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή (δανεισμένη από το http://greek-cartoons.blogspot.com), ενώ το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από τον σπαραξικάρδιο ποπ ήχο των Αμερικανών Jellyfish, στο "The Man I Used To Be".