Ο φόβος είναι εσωτερικός, είναι δομικός. Χτυπάει μέσα στα σωθικά, εκεί που οι αγγλοσάξωνες λένε “guts”. O φόβος είναι η έλλειψη της αυτοπεποίθησης, της αίσθησης οτι “θα τα καταφέρεις”.
Θα τον καταφέρω τον κερατά. Η αλήθεια θα λάμψει. Η αξία θα επιβληθεί. Δεν μπορεί, η κοινή λογική θα επικρατήσει. Κάποιος από πάνω θα βρεθεί να στείλει στο “πυρ το εξώτερον” τις εμμονές των κομπλεξικών. Η κοινή λογική θα θριαμβεύσει.
Κι αν αυτό που σου λέει η “λογική” σου, δεν είναι παρά ένα υποκειμενικό “wishful thinking”; Γιατί πάντα είναι πιο δύσκολο να κρίνεις και να εκτιμήσεις σωστά, για τον εαυτό σου; Εκεί χτυπάει ο φόβος. Και η ανασφάλεια γίνεται το μικρό, πράσινο ανθρωπάκι που σε καταδιώκει.
Ποιός φοβάται πιο πολύ, αυτός ή εγώ; Θα φύγει νύχτα, δεν θα φύγει; Ή μήπως είναι ακόμα πολύ νωρίς; Κι αν εν τω μεταξύ, εμένα με χαντακώσει; Κι αν μου καταστρέψει τη ζωή, την καριέρα, την ψυχική μου ηρεμία; Κι αν από πίσω του βρίσκονται άλλοι, κρυφοί θρασύδειλοι εχθροί, που απαξιούν να βγουν στο φως της ημέρας;
Κι αν έχω κάνει αλλεπάλληλα λάθη, αν έχω ποντάρει σε “λάθος άλογα”, έχω φερθεί χαζά και απρόσεκτα, έχω καταστρέψει πολύτιμες συμμαχίες; Κι αν έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου; Κι αν αυτό που επιδιώκω έχει τελειώσει προ πολλού - κι εγώ δεν το έχω πάρει χαμπάρι; Κι αν αρνούμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα; Μήπως παραμυθιάζομαι, όπως εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι που δεν μπορούν να εξηγήσουν την αποτυχία τους - και παριστάνουν στον εαυτό τους τα θύματα;
Κι αν η κρίση με πάρει από κάτω - και δεν μπορώ να ορθοποδήσω; Κι αν έχω πάρει “τη ζωή μου λάθος”; Κι αν στα σταυροδρόμια έκανα τις λάθος επιλογές; Κι αν κλώτσησα ένα σωρό ευκαιρίες; Κι αν νομίζω οτι με το σταυρό στο χέρι, ανυποχώρητος και “αλαζόνας”, θα καταφέρω κάτι; Κι αν ακόμα κι ο πιο άξιος να είμαι, περάσω απλώς στο πάνθεον των “εκτιμώμενων, αλλά εκτοπισμένων”;
Κι αν τα λεφτά δεν φτάνουν για τίποτε; Κι αν βυθίζομαι, με μαθηματική ακρίβεια, στη μιζέρια; Κι αν φτάσω να αναπολώ συνέχεια τα προηγούμενα χρόνια - “κάθε πέρσυ και καλύτερα”; Κι αν πρέπει να τα ξεπουλήσω όλα, να συμβιβαστώ με μια ζωή φοβισμένη, μικρή, ανέμπνευστη, χωρίς περιπέτεια - σαν ασφυκτικό καμαράκι;
Κι αν χάσω την ελπίδα; Κι αν τίποτε δεν βελτιώνεται πια - κι όλα μόνο χειροτερεύουν; Κι αν όλα όσα πρεσβεύω είναι εκτός εποχής, ξεπερασμένα; Κι αν δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά μπαίνουμε σε μια σκοτεινή εποχή; Μήπως είμαστε σαν κι αυτούς που έζησαν την Belle Epoque - και μετά τους έπνιξε ο πόλεμος στη δυστυχία;
Όχι. Η καλύτερη θεραπεία για την “κατάθλιψη” είναι να περπατάς πολύ, να γυμνάζεσαι και να φροντίζεις το σώμα σου. Δεν θα μας πάρει από κάτω. Η Ευρώπη θα κάνει αυτό που πρέπει, έστω και την τελευταία στιγμή: Θα ενωθεί. Ή τέλος πάντων, θα βαδίσει προς την οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Κι εμείς θα τα καταφέρουμε - έχουμε περάσει πολύ χειρότερα. Φτάνει να σταματήσουμε να αντιδρούμε σπασμωδικά και να αρχίσουμε γρήγορα τις “επισκευές” στο σαραβαλάκι μας...
Ο φόβος δεν είναι ο δούρειος ίππος της εξουσίας. Ο φόβος είναι ο εσωτερικός εχθρός - και το όπλο του κάθε είδους αυτουργού της αυθαιρεσίας. Δεν θα μας πάρει την αισιοδοξία. Ούτε την ανάσα. Η ζωή θα νικήσει...
Το post αυτό γράφτηκε για την "Ημέρα ενάντια στο φόβο". Δείτε περισσότερα (μαζί με ένα εκπληκτικό video) εδώ.
H φωτό είναι από τις πεταμένες μάσκες του Chernobyl και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται (προσέξτε τους στίχους) από το "Fear And Love", από το δεύτερο και καλύτερο άλμπουμ των Βρετανών Morcheeba.
You would have loved to see this, Ali.
-
This is photo that Ali Mustafa posted shortly after he arrived in Aleppo to
cover the revolution in 2013. He was killed by Assadist goons a few months
later.
Πριν από 2 ημέρες
21 σχόλια:
Respect Προκόπη. Εξαιρετκο:)
@Rodia: Ευχαριστώ πολύ...
Είναι φορές που οι ερωτήσεις στην ουσία είναι απαντήσεις.
@ spermatozoario: Οι ερωτήσεις που θέτω σε αυτό το κείμενο, είναι ερωτήσεις υπό το κράτος του φόβου. Και τότε, όχι, δεν είναι οι απαντήσεις. Εκτός αν επιβληθεί ο φόβος... :-)
έτσι,Προκόπη,έτσι...Δε θα μας πάρει από κάτω.Κι όσο για το πολύ περπάτημα,θυμήθηκα το "run,Forrest,run!".
:)
Να σαι καλά!
Εκεί με την Ευρώπη που θα ενωθεί οικονομικοπολιτικά μού τα χάλασες... Θαρρώ πως είναι να τις φοβόμαστε τέτοιες ενώσεις...
;)
Πολύ φοβάμαι ότι το σαραβαλάκι μας δεν θέλει επισκευή, αλλά πέταμα.
Κι επιτέλους, πότε θα πάρουμε κι εμείς ένα καινούριο όχημα;
Τέλος πάντων... Ας μην το φοβίσουμε το πράγμα μέρα που 'ναι. :)))
Well done!
@ολα θα πανε καλα... : Η ισορροπία του σώματος είναι απαραίτητη για την ισορροπία του πνεύματος.
@connectionwithcairo: Α, μιλάτε σε φανατικό ευρωπαϊστή. Είναι πεποίθηση μου οτι μόνο έτσι θα γίνουμε ένα ισχυρό αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ - και θα αντιμετωπίσουμε τις αναδυόμενες δυνάμεις, διατηρώντας τον πολιτισμό μας και τις κατακτήσεις του...
@Riski: Να πάρουμε, να πάρουμε. Να βγάλουμε κανένα φράγκο και να πάρουμε. Αλλά δεν είπαμε να περιορίσουμε τις εισαγωγές; :-)
Ε, εντάξει... Έτσι όπως το θέτεις, να μη λέμε και ξελέμε, έχεις δίκιο.
Σιγά μη φέρουμε και Ελλάδα απ' έξω. Έλεγα μήπως υπήρχε όρεξη να φτιάξουμε μια καινούρια, εδώ, με ό,τι διαθέτουμε. :)))))
κατά έναν παράδοξο και εντελώς απροσδιόριστο λόγο παραλίγο θα σας πίστευα, μπορώ να πω -μάλιστα- πως ήταν και ανακουφιστικό
μπορεί και να σας πιστέψω τελικά
Κ.Κ.Μ.
Και βέβαια θα τα καταφέρουμε. Πάντα τα καταφέρνει ο άνθρωπος, κάτω από τις δυσμενέστερες συνθήκες, αρκεί να το πιστεύει.
Αντίδοτο στο φόβο είναι η πίστη στον εαυτό μας. Α, και το όνειρο.
Ο φόβος μας μουδιάζει και μας αποπροσανατολίζει. Αναλωνόμαστε σε ερωτήματα και καταστάσεις έξω από εμάς, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αναλάβουμε δράση.
Μου αρέσει το τέλος της ανάρτησης, γιατί ακριβώς ενέχει τη δύναμη της προσωπικής δράσης!
@Κ.Κ.Μ.: Να το πιστέψετε, να το πιστέψετε.. :-)
@ scalidi: Ακριβώς.. :-)
@ Στα_Σα: Ευχαριστώ πολύ...
Και εγώ στο σαραβαλάκι κόλλησα (εντάξει... όχι μόνο). Ας πούμε λοιπόν πως οι επισκευές είναι πρόσκαιρες, δεν λύνουν το πρόβλημα, αφήνουν τρύπες, αδυναμίες και τσουπ ξαναμπαίνει ο πολιτικός φόβος και κάνει τη δουλειά του. Μήπως αν παίρναμε καινούριο αυτοκίνητο, αν αλλάζαμε όχημα; Και δεν μλάω και πολύ... συμβολικά.
@Γιώργος Κατσαμάκης: Ας αλλάξουμε. Φτάνει να μην είναι το όχημα της επίπλαστης ευφορίας, της φούσκας, της τριτοκοσμικής διαφθοράς και παραλυσίας...
Αλήθεια το λες;
Εντάξει και εγώ θα παραδεχτώ πως το καινούριο κάποτε θα γίνει σαράβαλο και θα πρέπει να το αλλάξουμε πάλι.
Μόνη λύση είναι η φυγή προς τα εμπρός. Απαραίτητη προϋπόθεση, πράγματι, να πραγματοποιηθούν οι απαραίτητες διορθώσεις και βελτιώσεις στον τρόπο σκέψης...Ανοιχτό μυαλό και διάθεση να "λερωθούμε" από αυτά που έχουμε μέσα μας, αν χρειαστεί...
Μένοντας στο κομμάτι που έχει να κάνει με τους προσωπικούς φόβους (γιατί προς το τέλος το γυρνάς στην κρίση), εγώ ρωτάω - φόβος ή αυτογνωσία;
Δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο μου μίλησαν αυτά που έγραψες και τελικά πόσο ίδιοι είμαστε όλοι αλλά νιώθουμε τόσο μόνοι με αυτές τις σκέψεις.
@Μ: Χμμ.. Ποιό είναι το όριο μεταξύ λογικής αναγνώρισης των αδυναμιών και υπερβολικής (φοβικής) απαισιοδοξίας; :-)
Αυτές οι ερωτήσεις δεν είναι δείγμα παράλογου φόβου απαραιτήτως, μπορεί να ειναι αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων.
Νομίζω τις κάνουμε όλοι για να αναγνωρίσουμε λογικά τις αδυναμίες μας, το θέμα είναι να μην γίνουν κατάφαση από τον πανικό :).
Προσωπικά τις φοβάμαι περισσότερο από την κρίση, που μάλλον οι παράμετροί της που μας επηρεάζουν είναι πιο ευδιάκριτες και αντιμετωπίσιμες.Θα δείξει...
Δημοσίευση σχολίου