Ο Γιώργος μιλάει με πάθος για την Τήνο, λέμε για την ΕΡΤ, για την κατάσταση γενικώς. Δυό μέρες ολόκληρες “μιλάω” στο internet, οι δικοί μου μου λένε “σταμάτα πια με το μαραφέτι”, στο buzz σφάζονται μεταξύ τους για - αδιάφορο ποιό - ζήτημα. Κόντρα να υπάρχει, ανάλγητοι (νεο)φιλελεύθεροι vs φανατικοί αριστεριστές, βρίζονται ανεξαρτήτως λογικής και συνεννόησης. Γιατί ασχολούμαι; Γιατί να μπαίνεις στην ψυχική φθορά της σύγκρουσης; Γιατί κάτι κερδίζει το ακόνισμα του μυαλού, λέει το μικρό διαβολάκι. Αξίζει τον κόπο;
Ετικέτες, ιδεολογικά χαρακώματα, πίστη αμετακίνητη. Συμπλέγματα, ζήλειες, χολή, καρφιά. Ένας άλλος που είχε προσπαθήσει ξανά να με μειώσει, λέγοντας με “κρατικοδίαιτο”, επειδή δεν του άρεσαν οι απόψεις μου, επανεμφανίζεται. Λέει κάτι συναισθηματικές βλακείες - δεν ήξερες, δεν ρώταγες;
Όλο το δίκτυο βουίζει για το Γιάννη Πετρίδη και το σταμάτημα της εκπομπής του. Οι κραυγές εύκολες, όπως έχουμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια: Το “κόψιμο”, ο “υπουργός που τον έκοψε”, “ντροπή”. Ο Γιάννης Πετρίδης είχε “απειληθεί” και στη δεκαετία του ’80, γιατί έπαιζε “αμερικάνικα”. Οι πρασινοφρουροί της εποχής, με τη μέγιστη επαναστατική διάθεση, του είχαν κάνει την εκπομπή “μέρα παρά μέρα”. Αλλά και το 2010, έτσι αντιμετωπίζουμε τα πράγματα;
Εξηγώ αυτό που υποθέτω, εκ πείρας. Με ακούν με δυσπιστία, το νιώθω. Ο Γιάννης Πετρίδης πιθανότατα πέφτει θύμα της υποχρεωτικής συνταξιοδότησης στα 35 χρόνια (ή είναι συμβασιούχος και πρέπει να "μονιμοποιηθεί"), θέσεις που αποτελούν “τοτέμ” της τρέχουσας αριστερο-συνδικαλιστικής ρητορικής, από το λαϊκο-ΠΑΣΟΚ ως την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Όπως και της νοοτροπίας της μη αξιοποίησης. Άμα έλεγες στους περισσότερους να αλλάξουμε το νόμο, να μπορεί να συνταξιοδοτείται πιο αργά ο άξιος και ο νεανικός (ή να μην υπάρχουν οι στρεβλώσεις της μονιμότητας στο δημόσιο), θα σου έλεγαν “όχι, ιεροσυλία!” Τώρα που φεύγει ο Πετρίδης, κανείς δεν βγαίνει να απολογηθεί γι αυτή την εμμονή στις αγκυλώσεις. Μούγκα.
Κάποιος που δεν τον ξέρω γράφει για τη νέα ύπουλη συνωμοσία που στόχο έχει να προπαγανδίσει μια Ελλάδα πιο “ευπρεπισμένη”, αλλά στερείται της απαραίτητης μελαγχολίας και δεν πείθει, γιατί επιτίθεται στα άκρα και όχι στη μετριοπαθή μάζα. Αν της επιτίθετο, θα ήταν ελιτιστές. Ούτε στο καρφί, ούτε στο πέταλο.
Στην πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα για τη διαγενεακή δικαιοσύνη, ένας φοιτητής, ο Σταύρος Πουπάκης, παρουσιάζει τα αποτελέσματα της προσωπικής του έρευνας, για το πώς αντιλαμβανόμαστε το ασφαλιστικό: Η χειρότερη γενιά είναι (μακράν) αυτή που κατέστρεψε την Ελλάδα. Η γενιά της μεταπολίτευσης, όσοι σήμερα είναι 50-59, αρνούνται φανατικά να θυσιάσουν οτιδήποτε για τους επόμενους. Είναι οι πιο “παρτάκηδες”, αυτοί που αρνούνται να συνεννοηθούν και να στερηθούν οτιδήποτε για το κοινό καλό - αντίθετα με τις νεώτερες και τις μεγαλύτερες γενιές, που είναι πολύ πιο διαλλακτικές...
Περπατάω στην πόλη, Κυριακή βράδυ. Από ψηλά, από το Λυκαβηττό, ακούγεται το βουητό των συναυλιών για την Ημέρα της Μουσικής. Από το Κολωνάκι ως την Κλαυθμώνος το έδαφος είναι (καθόλου "ευπρεπισμένα") γεμάτο σκουπίδια, προς δόξαν του χειρότερου δημάρχου, που επίμονα θέλει την ψήφο μας. Στα μπαρ οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι, ακούνε live, πίνουν μπύρες, είναι ντυμένοι χαλαρά και καλοκαιρινά.
Α, ρε Γιάννη, είναι ειρωνεία να μαθαίνεται οτι σταματάς, όταν γιορτάζει η μουσική, που τόσο λάτρεψες και υπηρέτησες σχολαστικά, σαν το Μεγάλο Λεξικό. Σεμνά και με πάθος, χωρίς “χαρισματικές” κορώνες και δημόσιες σχέσεις. Μακάρι όλοι να έβλεπαν το τρομερό “βυθισμένο σαλόνι” σου, με τη δισκοθήκη, γύρω-γύρω, για να δουν με τα μάτια τους τι σημαίνει αφοσίωση, ψώνιο και μεράκι. Και κυρίως μακάρι να σε άκουγαν λίγο πιο συχνά - θα είχαν και πιο ενδιαφέρουσες απόψεις. Και αυτοί που διαμαρτύρονται...
Update για τον Γιάννη Πετρίδη: Οι πληροφορίες μου λένε οτι η διοίκηση της ΕΡΤ θα τον δει, με στόχο να διευθετηθεί το ζήτημα. Είναι πράγματι συνταξιούχος, αλλά του ιδιωτικού τομέα. Αυτό είναι το ζήτημα - και όχι οτι "πρέπει να περάσει από ΑΣΕΠ", όπως γράφουν μερικοί.
H φωτό είναι από το http://farm3.static.flickr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.comTo post συνοδεύεται από το "Midnight Summer Dream" των Βρετανών Stranglers, που έπαιξαν με τον Billy Idol, την Παρασκευή, στην Αθήνα.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού - ίσως, μάλιστα, και καλύτερου (στην περίπτωση συν/σης του Γιάννη Πετρίδη) γιατί ο Γ.Π. δεν θα μείνει άπραγος - και να θέλει, δεν νομίζω ότι θα τον αφήσουν οι υπόλοιποι ερτζιανοί. Είμαι, σχεδόν, σίγουρη ότι δεν θα τον "χάσουμε" εμείς αλλά η ΕΡΑ - το να διώχνει τα "κεφάλαιά" της (όπως έγινε παλιότερα και με την Μαριάννα Κορομηλά) είναι το λιγότερο μειωτικό και δυσφημιστικό γι' αυτήν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ: Θα περίμενα μία "θαλασσινή" ή μια "βραδυνή" εικόνα αλλά είναι τόσο ιδιαίτερο το μπλε αυτής της φωτό. Και τα καλάμια της, μοιάζουν με κεράκια! :-)
@Sue: Είχε ξαναπάει στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά νομίζω δεν του ταίριαζε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΡητορικό το ερώτημά σου αλλά εγώ θα απαντήσω οτι όχι πιστεύω δεν αξίζει τον κόπο. Οι συγκρούσεις νιώθω οτι με φθείρουν και με στενοχωρούν πολύ και πάντα ενώ δεν είμαι σίγουρη οτι ακονίζουν το μυαλό μου αναλόγως. Εξάλλου συχνά γίνονται για να γίνονται, συνήθως η αφετηρία, η βάση και η "μέθοδος", όπως ολόσωστα λες, είναι: "Ετικέτες, ιδεολογικά χαρακώματα, πίστη αμετακίνητη. Συμπλέγματα, ζήλειες, χολή, καρφιά." γιατί λοιπόν; Ασε που νομίζω οτι υπάρχουν πιο αποδοτικοί και ήπιοι τρόποι για νοητικά γυμνάσια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ! εξαιρετική επιλογή τραγουδιού :-)
@ yb: Συμφωνώ, συμφωνώ, αλλά με τρώει το σαράκι... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή"το τρομερό βυθισμένο σαλόνι"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έχεις δει κι εσύ λοιπόν... Ένας χώρος ακροάσεων!
Και η στίβα soundtracks στην κουζίνα;
Αααχχχ.
@Michael_Sc: Εννοείται... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου είχα πάρει συνέντευξη, πριν από 10 χρόνια, για την τότε εκπομπή μου "Η εποχή του Υδροχόου"...
Οι δημιουργικοί άνθρωποι βρίσκουν πάντα διεξόδους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το διαδίκτυο είναι μια μεγάλη καταφυγή έστω αυτή τη στιγμή.
@scalidi: Φαίνεται οτι δεν θα χρειαστεί...:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς ήταν, Προκόπη, το σαββατόβραδο στη Ζέα. Και ήταν ωραία που είχες κέφι κι επαιξες πολύ ωραίες μουσικές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μιας και αναφέρθηκες στο νησί μου, αλλά κι επειδή πια μου φαίνονται πολύ κουραστικές και χωρίς νόημα, τις περισσότερες φορές, οι αντιπαραθέσεις - όπως κι εσύ παραδέχεσαι - σκέφτηκα ν αντιγράψω εδώ κάτι που είχα γράψει παλιότερα για την Τήνο και είναι ένας από τους δικούς μου τρόπους ακονίσματος του μυαλού που λες κι εσύ.
...ο ξένος, λοιπόν, που αντιλαμβάνεται την αλλαγή που το φως προκαλεί στο τοπίο και, εναλλασσόμενο με τη σκιά, δίνει άλλη όψη στο χώρο κάνοντάς τον οικείο μαζί και ανοίκειο. Που αντιστρατεύεται τις ευκολίες του για να τις ζυγιάσει με τις ντόπιες συνήθειες, που μαγεύεται από τις επιβιώσεις του μεσαίωνα στην καθημερινότητά του, που ανακαλύπτει νέους τρόπους οργάνωσης της ζωής, που βιώνει ό,τι ο Ελύτης περιέβαλε με αγάπη κι έρωτα και λαχτάρα. Ο ξένος που εκπλήσσεται ευχάριστα, που διατίθεται να ερμηνεύσει, να κατανοήσει το διαφορετικό....
δεν γυμνάζει το μυαλό του; Δεν αξίζει τον κόπο;
Τι λες;
@Γιώργος: Προφανώς και αξίζει τον κόπο... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή