Η νοοτροπία της μη αξιοποίησης...

Ο Νίκος είναι φροντιστής πλατώ - μια χαρά “παλληκάρι”, με πολλή ενεργητικότητα, γρήγορος και καλοδιατηρημένος, μη σου πω και πολύ ελκυστικός στις γυναίκες, νομίζω. Χθες ήρθε στη δουλειά και μας ανακοίνωσε οτι φεύγει τον Ιούνιο. Γιατί ρε Νίκο; "Γιατί με διώχνει η υπηρεσία" - ο νέος νόμος προφανώς δε τον πιάνει. “Πήγα να ρωτήσω αν μπορώ να κάτσω κι άλλο στη δουλειά και μου είπαν, όχι απαγορεύεται”...


Ο Νίκος έχει συμπληρώσει 35 χρόνια δουλειάς, είναι 61 ετών. Σας φαίνεται ίσως αστείο (εσάς τους πολύ νεώτερους), αλλά είναι πραγματικά ένας πολύ δραστήριος άνθρωπος, που δεν μπορείς να δεχθείς οτι θα πάρει “σύνταξη”. Άλλοι (ή άλλες) ίσως είναι “κουρέλια” στην ηλικία του, ίσως γιατί δεν έχουν προσέξει τον εαυτό τους ή γιατί υπέφεραν από προβλήματα υγείας. Πάσο. Ο Νίκος όμως, γιατί να γίνει ένας ακόμα “ξύνω τα γεννητικά μου όργανα στο καφενείο” Έλληνας, αντί να προσφέρει;

“Για να έρθει κάποιος νεώτερος στη θέση του και να δουλέψει”, πετάγεται η συνάδελφος. “Και γιατί η υπηρεσία θέλει να απαλλαγεί από τους υπαλλήλους που έχουν ανέβει στα ψηλότερα μισθολογικά κλιμάκια, λόγω προϋπηρεσίας”, συμπληρώνει ο ίδιος. Χώρια που οι περισσότεροι, ούτως ή άλλως, ονειρεύονται τη σύνταξη, με λαγνεία, μια ώρα αρχύτερα. Νάτη η λάθος νοοτροπία...

Και καλά, μια ΔΕΚΟ, αν σκέφτεται το “στενό” της συμφέρον, μπορεί να ζητάει νέο και πιο φτηνό εργατικό αίμα. Το δημόσιο όμως συνολικά (στο οποίο ανήκει); Δεν θέλει να αξιοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τον εργαζόμενο, που μπορεί και θέλει - αντί να πληρώνει συντάξεις σε δραστήριους ανθρώπους, που κάθονται;

Άλλο ένα παράδειγμα της νοοτροπίας της “διάχυσης της εργασίας”, μιας κακώς εννοούμενης “σοσιαλιστικής” αντίληψης, που έχει εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα: Στη δουλειά μου, σε όλο τον κόσμο, τα δημοσιογραφικά στελέχη αξιοποιούνται σε όσο δυνατόν περισσότερες “λειτουργίες”, σε διαφορετικά μέσα. Ήμουν πάντα από αυτούς που υποστήριζαν οτι ο δημοσιογράφος πρέπει να ξέρει το μέσο του - κι οτι δεν κάνουν όλοι για όλα. Αν όμως έχεις έναν καλό ρεπόρτερ για κάποια θέματα, τον αξιοποιείς και στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Αν μπορεί να γράψει ένα καλό κομμάτι ή αν κάνει μια μεγάλη έρευνα, τη δημοσιεύεις και στο έντυπο και στο site του ραδιοτηλεοπτικού/εκδοτικού οργανισμού. Αν κάποιος είναι δημοφιλής - και μπορεί να αντέξει τον φόρτο εργασίας, ανάλογα με τις υποχρεώσεις - εμφανίζεται και στο ένα μέσο και στο άλλο.

Όχι όμως στην δημόσια ραδιοτηλεόραση στην Ελλάδα. Διότι, στο παρελθόν υπήρξαν τόσες πιέσεις για ρουσφέτια (“δώσε και μια δουλίτσα στο ραδιόφωνο”), που αποφασίστηκε να απαγορευτεί στον κανονισμό λειτουργίας, η ταυτόχρονη αξιοποίηση στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση - εκτός αν είσαι συμβασιούχος. Η νέα αυτή αντίληψη μάλιστα συνοδεύτηκε από πολεμική προς τους “διπλοθεσίτες” - δεν πειράζει, σου λέει, να πάρει και κανένας άλλος καμιά δουλειά. Αντί δηλαδή να περιοριστεί η αναξιοκρατία και το ρουσφέτι, αντιμετωπίστηκε με την “αφυδάτωση” και το οριστικό “διαζύγιο”. Έτσι, αν μια διοίκηση σήμερα θέλει να αξιοποιήσει στο ραδιόφωνο την τηλεοπτικά προβεβλημένη δημοσιογράφο ή στην τηλεόραση τον εξαιρετικό μουσικό ραδιοφωνικό παραγωγό, απλώς δεν μπορεί! Χώρια που αυτό είναι η βέλτιστη αξιοποίηση ενός επαγγελματία από τον εργοδότη του, καθώς για τις δυό δουλειές δεν θα πάρει διπλάσιο μισθό, αλλά ένα επιμίσθιο - συνεπώς εξασφαλίζεται και η καλύτερη διαχείριση.

Η αντίληψη οτι το δημόσιο πρέπει να δώσει δουλειά σε όλους και να μοιράσει την πίτα, έστω και με μικρές αμοιβές, βρίσκεται εν πολλοίς στη διόγκωση του δημοσίου τομέα, αλλά και την σπάταλη εκμετάλλευση του από τα παράσιτα, που το οδήγησαν εκεί που βρισκόμαστε σήμερα. Επενδεδυμένη με μια “αριστερή” θεώρηση των πραγμάτων (αλλά πλήρως αξιοποιούμενη από τη δεξιά αντίληψη του "μεγάλου φαγοποτιού"), η νοοτροπία αυτή έχει οδηγήσει στον υπερπληθυσμό, με αποτέλεσμα όλες σχεδόν οι εκπομπές του ενημερωτικού ραδιοφώνου να παρουσιάζονται από ζεύγη, ώστε να χωρέσουν όλοι! Η διάβρωση της αναξιοκρατίας και της έλλειψης επαγγελματισμού έχει φτάσει μέχρι την αμίμημητη ατάκα κάποτε, από άθλιο συνδικαλιστή που έγινε διευθυντής, προς τηλεοπτική παρουσιάστρια: “Μα τι παραπονιέσαι, εσύ έχεις εκπομπή, τη Eurovision junior”!!! Μία φορά το χρόνο...

Μόνο που το δημόσιο δεν μπορεί να είναι ίδρυμα αντιμετώπισης της ανεργίας. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να βρουν δουλειά, σε καινούργια παραγωγική διαδικασία, που πρέπει να δημιουργηθεί - κι όχι με “κομποστοποίηση” των εργαζομένων. Και κυρίως, όχι με “πνίξιμο” των δημιουργικών δυνατοτήτων των στελεχών του...







H φωτό είναι από το www.winepressofwords.com και το εξώφυλλο από το www.recordsale.org

To post συνοδεύεται από το "Keep On Trying" των Βρετανών Curiosity killed The Cat, από το άλμπουμ "Get Ahead". Προσέξτε τους στίχους...