Shock treatment

Αυτή τη φορά μοιάζει όντως να έρχεται το τέλος της μεταπολίτευσης. Αλλά πώς; Με τις υπερβολές που ακούω, για “δοσιλογισμό” της κυβέρνησης κι οτι σήμερα "γυρίσαμε 30 χρόνια πίσω"; Με φληναφήματα περί δικομματισμού από θαυμαστές σταλινικών; Με κραυγές για “κρεμάλα στους πολιτικούς”, από ανθρώπους που άνοιξαν το δρόμο στο είδος της “δημοσιογραφίας” που συνοψίστηκε στους “50 τρόπους να του χαρίσετε μια πίπα”; Με την προσπάθεια (επί χρόνια) οπαδών ενός επιζήμιου αριστερού βερμπαλισμού να βγάλουν την ουρά τους απ’ έξω, του στυλ “εγώ δεν έφταιξα σε τίποτα”; Με αρτηριοσκληρωτικές φωνές για εκτροπές από το πολίτευμα και επίκληση “σωτήρων”, που διακρίνονται για την οίηση και τη γλοιώδη ανέλιξη τους; Με οργή δημοσίων υπαλλήλων, που τώρα χάνουν επιπλέον δύο μισθούς, έχοντας ψηφίσει επί χρόνια Νέα Δημοκρατία ή και ΠΑΣΟΚ του χειρίστου επιπέδου;


Denial, Anger, Bargaining, Depression, Acceptance. Αυτά είναι τα πέντε στάδια του μελλοθάνατου. Και κάποιοι θέλουν να τα βαδίσουν όλα. Ή να σταματήσουν στην οργή και να ζητήσουν τα ρέστα από όλους τους άλλους. Σαν τον ασθενή που εισάγεται με οξύτατο ισχαιμικό επεισόδιο, μετά από χρόνια τσιγάρα, ποτά και τριγλυκερίδια - και του φταίνε οι γιατροί...

Θα προτιμήσω έναν άλλο δρόμο. Ναι, η χώρα είναι αφημένη (από όλους εμάς βέβαια) σε ένα πολιτικό προσωπικό ανεπαρκέστατο, στην καλύτερη περίπτωση - και εγκληματικό, στη χειρότερη. Ναι στην απόδοση ευθυνών, αλλά όχι έτσι γενικευμένα, απολίτικα, “όλοι είναι ίδιοι και διεφθαρμένοι”. Αυτό είναι το βούτυρο στο ψωμί του κάθε υποκριτή και καταπιεστή, από τον Χίτλερ ως τον Μπερλουσκόνι. Συγκεκριμένες ευθύνες, σε συγκεκριμένες πολιτικές και συγκεκριμένους ανθρώπους. Γιατί όταν φταίνε όλοι, δεν φταίει κανείς. Αν δεν τιμωρηθούν (πολιτικά έστω) κάποιοι για το λαϊκισμό και τη δημαγωγία τους, δεν πρόκειται ποτέ να αποθαρρυνθεί κανείς. Κι αν η κοινωνία δεν αναδείξει, με δική της πρωτοβουλία και ευθύνη, μια γενιά πολιτικών άλλου επιπέδου, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει.

Αν πιστέψουμε τη δημοσκόπηση της Kappa Research για το Βήμα, τα μηνύματα είναι πιο ενθαρρυντικά, από μια βόλτα στην τριτοκοσμική φημολογία και την καφενειακή μπουρδολογία (ακόμα και τραπεζικά στελέχη διέδιδαν μέχρι χθες οτι κηρύσσεται στάση πληρωμών και οτι η οικονομία καταρρέει): Οι μισοί αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα προσφυγής στο δανεισμό, τα 2/3 πιστεύει οτι φταίει η οικονομία μας και όχι οι κερδοσκόποι και - το πιο αισιόδοξο - το 84% πιστεύει οτι η κρίση είναι ευκαιρία να αλλάξουμε, με βαθιές τομές.

Αυτό προϋποθέτει σοβαρή αυτοκριτική - από όλους. Από το ΠΑΣΟΚ για τη διαχρονική συμβολή του στον λαϊκισμό και στη διαφθορά. Από τη ΝΔ, για την καταστρεπτική πολιτική της τα χρόνια που ήταν στην εξουσία (και στην αντιπολίτευση επίσης). Από την αριστερά, για το μπόλιασμα της κοινωνίας με νοοτροπίες και αντιλήψεις, που πήγαν τη χώρα πίσω. Για να μην ενισχυθούν τα άκρα - και τελικά η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, η δημαγωγία. Και με εμπιστοσύνη στη δημοκρατία - και όχι σε οποιαδήποτε άλλη φανφάρα, έξω από αυτήν.

Και πέραν αυτού, η πολιτική πρέπει επιτέλους να οδηγήσει σε λύσεις και πράξεις. Δεν μπορεί να καθόμαστε και να κοιτάμε το Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας να πεθαίνει (έστω χωρίς να επαιρόμαστε για τα “επιτεύγματα” μας, όπως αυτός ο αμετροεπής και απαράδεκτος δήμαρχος-πινόκιο, που τα βρίσκει όλα “καθαρά, ασφαλή και πανάκριβα”). Δεν μπορεί να υπάρχει εφοριακός που να αμείβεται με 3.900 καθαρά - τι έχει, τίποτα ειδικές σπουδές ή προσόντα; Δεν μπορεί να μην ελεγχθούν όλοι οι “καραμπινάτοι” ύποπτοι για διαφθορά και φοροδιαφυγή, όπως ο ανεκδιήγητος της Πολεοδομίας Σύρου, οι διάφοροι “νεόπλουτοι” εφοριακοί και τελωνειακοί, οι γιατροί των ακριβών περιοχών “που τους αγόρασε το ιατρείο ο πατέρας τους και μόλις άρχισαν” (ω, συνδικαλισμέ της κουτοπονηριάς!!!), αυτοί που καλύπτουν τις πισίνες με χλοοτάπητα για να μην τους πιάσει ο δορυφόρος (ω, αθάνατε Έλληνα ξεφτιλισμένε!!!) και όσοι πρέπει, τέλος πάντων, να πάνε και λίγο φυλακή, προς παραδειγματισμό.


Δεν μπορεί να έχουμε τόσο μεγάλο, διεφθαρμένο κατά τόπους και σπάταλο δημόσιο - αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι. Μια από τις θετικές “παρενέργειες” των μέτρων είναι οτι ίσως τώρα καταστεί λίγο λιγότερο ελκυστικό το κυνήγι μιας θέσης σε αυτό (αν και πολύ αμφιβάλλω για το ξερίζωμα αυτής της νοοτροπίας - ειδικά όσο παραμένουν ακόμα ο 15ος και ο 16ος στη Βουλή, γιατί είναι λέει “επιδόματα”!!!). Μια άλλη, θα έπρεπε να είναι οτι και η συνταξιοδότηση καθίσταται λιγότερο ελκυστική. Αλλά πού, κατά κύματα θα επιχειρήσουν να φύγουν...

Αν λοιπόν δεν συμβάλλουν κατά κύριο λόγο οι πολίτες, δεν θα οδηγηθούμε παρά στο επόμενο ΔΝΤ. Kαι αυτό σημαίνει, πρώτα από όλα, “εξαγώγιμη παραγωγικότητα”. Τι έχουμε να προσφέρουμε στους άλλους - τουρισμό και υπηρεσίες; Ας τις βελτιώσουμε δραματικά. Ας μειώσουμε τιμές και αυθάδειες. Πού είναι η φαντασία και η δημιουργικότητα του Έλληνα; Πού είναι η ευρεσιτεχνία μας και η οικολογική/βιολογική μας ποιότητα; Πού είναι οι έξυπνοι χειρισμοί μας;

Αν η ύφεση οδηγήσει απλώς σε περισσότερη φοροδιαφυγή (για να εκδικηθούμε το κράτος “που μας τα παίρνει”), σε μεγαλύτερη εσωστρέφεια και σε υψηλότερη αισχροκέρδεια/κουτοπονηριά, τότε όχι μόνο δεν θα συνέλθουμε ποτέ, αλλά μας περιμένουν και πολύ χειρότερα. Θυμίζω οτι η παραοικονομία εκτιμάται στο 30% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου στα 80 δις ευρώ το χρόνο. Αν είχαμε τα μισά από αυτά, δεν θα δανειζόμασταν σχεδόν καθόλου.

Γι αυτό, την επόμενη φορά που θα κράξετε τους ανεκδιήγητους που έβγαλαν το τραγουδάκι “Δεν θα μας πάρεις τις βίλες, το κοχίμπα και τα Καγιέν, Όλι Ρεν, Όλι Ρεν”, θυμηθείτε να κράξετε και το συγγενή σας με το αυθαίρετο, το διορισμό στο δημόσιο και την ψήφο στον βλαχαδερό πολιτικάντη. Αυτόν που παίρνει τις εργολαβίες και κλέβει στα υλικά. Και κυρίως, αυτόν που αγοράζει τα κουτσομπολίστικα περιοδικά και παρακολουθεί τον πολτό της κιτρινιάς και τον (απολιτίκ/φασίζοντα) εσμό των μεγαλο-τίποτα, στο γυαλί που το τηλεοπτικό μας κοινό διαμορφώνει επί χρόνια...





H φωτό του Jack Nicholson είναι αγνώστου προελεύσεως, η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη από το www.kathimerini.gr και το οπισθόφυλλο από το www.rhonabennett. files.wordpress.com

To post συνοδεύεται από το αριστουργηματικό "Use Me" του Αμερικανού Bill Withers.