Μερικά παραδείγματα είπα απλώς...

Το απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνο, από εταιρεία μετρήσεων. “Να σας απασχολήσω για μερικά λεπτά;” Να με απασχολήσετε. Αφού με ξεψαχνίζει ποιούς ποιούς πολιτικούς ξέρω και πόσο ενημερώνομαι για τη δημόσια ζωή (αν είμαι απολιτίκ δηλαδή ή όχι), μου ζητάει να αυτοποθετηθώ στο πολιτικό φάσμα. Απαντώ ένα νούμερο από το κέντρο προς τα αριστερά (ή ανάποδα) και αρχίζει και μου ζητάει βαθμολογία για 3 χαρακτηριστικά, όπως αντιλαμβάνομαι, πρόσωπα: Πεταλωτής (νέοι άνθρωποι του προέδρου), Παπουτσής (παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ), Διαμαντοπούλου (“εκσυγχρονιστές”). Κι εκεί που προσπαθώ να καταλάβω πού το πάει η έρευνα, καταλήγει στο “ζουμί”: Τι άποψη έχω για τα πρόσωπα που πρέπει να αποκτήσουν πόστα στη Νέα Νέα Δημοκρατία, τι “διείσδυση” έχουν απέναντι - και ποιόν πρέπει να προωθήσει ο αρχηγός τους! Παναγιωτόπουλος, Μαρκόπουλος, Στυλιανίδης...


Οι πολιτικές ηγεσίες παραγγέλνουν μετρήσεις, ανακυκλώνοντας τα παλιά υλικά. Ακόμα και τα πιο νέα, αυτά που “επιπλέουν” δηλαδή (πλην εξαιρέσεων), παλιά είναι. Προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κρίση, με τα όπλα της κατάστασης που πρέπει να ανατραπεί. Η ΝΔ, αν πιστέψουμε τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, είναι κάτω και από τον (παλιό) ΦΠΑ του 19% - κάτι που είναι ορατό και δια “γυμνού οφθαλμού”, από την ιδεολογική πορεία της ηγεσίας και τη “νέα” στελέχωση. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ, που κάπως καλύτερα κρατεί, δεν έχει να δρέψει πολλές δάφνες. Από το παλιό υλικό, μεγάλο μέρος μοιάζει ανακυκλωμένο, ενώ το νέο δεν περνάει τις προδιαγραφές καμιάς αποτελεσματικότητας. Για την αριστερά, δεν θέλω να μιλήσω, οτι έχει επικρατήσει η πιο ξεπερσμένη αρνητική τακτική είναι πασιφανές - σιγά μη χάσουμε την ευκαιρία να οξύνουμε τα πνεύματα και να μαζέψουμε ψηφαλάκια...


(Τους “βεβαρημένους” έχουν αρχίσει και τους αποδοκιμάζουν παντού, όπως φαίνεται. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό - φτάνει να μη γίνεται επί δικαίους και αδίκους. Όχι απολίτικα, όχι “μαζικά”, αλλά με προτάσεις και ευθύνη πρέπει να γίνει το “ξεσκαρτάρισμα”. Και κυρίως, με την προσθήκη καλύτερης ποιότητας. Έχει την αντοχή η κοινωνία να τολμήσει και να αναδείξει;)


Επειδή βλέπω πάντως πολλούς που θα τη “σκαπουλάρουν” αυτή την κρίση - κι ας είναι μέρη του προβλήματος κι όχι της λύσης. Επειδή βλέπω τον γλοιώδη πρώην υπουργό τύπου να προσπαθεί να επιπλεύσει εκ νέου, παριστάνοντας τον άμωμο. Επειδή βλέπω τον διαπλεκόμενο δημοσιογράφο να υποστηρίζει ξαφνικά και φιλολαϊκά “τα γεροντάκια” - όλως τυχαίως, η χαρά του είναι έκδηλη για τις δυσκολίες που περνάει η κυβέρνηση (αν τον είχε “αξιοποιήσει” θα ήταν αλλιώς). Επειδή βλέπω τη ντροπή της δημοσιογραφίας να “επιπλέει” με θράσος και κακία - και να περηφανεύεται οτι τα καταφέρνει με όλες τις κυβερνήσεις. Επειδή απορώ πάντα πώς ακόμα και αξιόλογοι (ή τέλος πάντων σεμνοί) άνθρωποι πάνε σε εκπομπές αθλίων εκπροσώπων του επαγγέλματος. Επειδή, επειδή, επειδή - μήπως έχετε σκεφτεί ποτέ ποιά είναι η ευθύνη μας για όλα αυτά; (Μερικά παραδείγματα είπα απλώς, δεν έχει σημασία)

Έχετε σκεφτεί ποτέ οτι στο πολιτικό-μιντιακό παιχνίδι, συμμετέχουμε με την έγκριση ή με την αδιαφορία μας; Ότι ας πούμε (λέω τώρα ουτοπικά), αν βάζαμε κακή βαθμολογία στις έρευνες που ΕΜΑΣ ρωτούν, για πολλούς από τους εκπροσώπους μας, κάποιοι θα έχαναν την αυτοπεποίθηση που πηγάζει από τη δημοφιλία τους; Οτι αν μαζικά βλέπαμε την καλή εκπομπή - και ποτέ την κακή - το μιντιακό τοπίο θα άλλαζε; Οτι αν είχαμε σιγά-σιγά μάθει να αντιδρούμε ως πολίτες (και όχι με μερικές ατελέσφορες πορείες, κάθε τόσο), με ευθύνη και φαντασία, πολλά αρνητικά φαινόμενα θα είχαν περιοριστεί; (Μερικά παραδείγματα είπα απλώς, δεν έχει σημασία)


Κάποτε στην ΕΡΤ, επί πρωθυπουργίας Σημίτη, ένας “κολημμένος” Ελληνοαμερικανός που είδε σε μια εκπομπή που έκανα τότε, αναφορά στην έννοια του new age, το πήρε στραβά. Έγραψε στον πρωθυπουργό - και το κοινοποιούσε και σε καμιά δεκαριά αρχιεπισκόπους. Η επιστολή ήρθε στον τότε πρόεδρο της ΕΡΤ, το γραφείο του μου έδωσε την επιστολή να απαντήσω, ώστε να τη στείλει πίσω στον διαμαρτυρόμενο το πρωθυπουργικό γραφείο. Του απάντησα δεόντως βεβαίως, αλλά η διαδικασία με κλόνισε και ήταν και σωστή - όπως οφείλεται σε μια σύγχρονη πολιτεία. Απλώς την έκανε λάθος άνθρωπος. Εμείς, οι “σωστοί”;

Ας πούμε, πόσες φορές, όσοι αδικούνται, κάνουν έγγραφες καταγγελίες - και δεν “βαριούνται” ή απελπίζονται εκ προοιμίου; Τι θα γινόταν αν, το γραφείο του πρωθυπουργού κατακλυζόταν (τώρα με το e-mail είνια ακόμα πιο εύκολο) από 600 χιλιάδες επιστολές (το 10% του εκλογικού σώματος); Νομίζετε οτι θα ήταν αδιάφορο ή μήπως νομίζετε οτι θα προκαλούσε πολύ μεγαλύτερο σοκ από μια πορεία με εκατό χιλιάδες στο κέντρο της Αθήνας; Τι θα γινόταν, αν κάθε υπουργός ή βουλευτής που μας προσέβαλε για συγκεκριμένο λόγο, δεχόταν 10 χιλιάδες επιστολές στο γραφείο του (κι ας μην ήταν από ψηφοφόρους τους, νομίζετε θα μπορούσε να τους ξεχωρίσει); Νομίζετε οτι θα έμενε απαθής; Ή μήπως θα ήταν “τρεχάτε ποδαράκια μου να καταλάβουμε τι συνέβη” ξαφνικά; Αλλά ξέχασα. Αυτά είναι δουλειές για κουτόφραγκους, θέλουν κόπο - και κυρίως συνείδηση του πολίτη. (Μερικά παραδείγματα είπα απλώς, δεν έχει σημασία)


Και για να το πάω και λίγο παραπέρα. Πότε είχαμε καταναλωτική συνείδηση, αντί να είμαστε “χουβαρντάδες”, με τα δίευρα πουρμπουάρ (=700 δραχμές), για ψύλλου πήδημα, στην αρχή του ευρώ; Πότε συμμετείχαμε τελευταία φορά στα “κοινά” της γειτονιάς ή της περιοχής μας (ή οπουδήποτε αλλού) - ειδικά οι επαγγελματίες του κέντρου, που τους παρακαλούσαμε να έρθουν στη συγκέντρωση για το θέμα που τους έκαιγε, “ναι, ναι, πωπω, χάλια είναι η κατάσταση, έχετε δίκιο, οπωσδήποτε θα έρθουμε, εδώ καταστρέφονται οι δουλειές μας”; Πότε (εμείς που σκίζουμε τα ιμάτια μας για τη διαφθορά) εξεγερθήκαμε και κατακλύσαμε με επιστολές διαμαρτυρίας το γραφείο του πρωθυπουργού και του προέδρου του Αρείου Πάγου, όταν οι δύο δικαστές παραιτήθηκαν, μετά από τις πιέσεις Σανιδά οτι “δεν υπάρχουν ευθύνες πολιτικών προσώπων” για το Βατοπέδι; Πότε διαμαρτυρηθήκαμε για την ηχηρή παραίτηση της ηγεσίας της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, όταν ο ίδιος εισαγγελέας παρενέβη και επέτρεψε τη λειτουργία των καμερών; Πότε υπογράψαμε κατά χιλιάδες για την αποκαθήλωση των αυθαίρετων πινακίδων; Πότε - και δεν το πήρα χαμπάρι; (Μερικά παραδείγματα είπα απλώς, δεν έχει σημασία)

Αλλά ξέχασα, δεν "γίνεται τίποτα". Αν όμως είμασταν εκατοντάδες χιλιάδες; Ξέχασα πάλι - ας πάρω ένα κουτσομπολίστικο περιοδικό να ενημερωθώ. Στην αντανάκλαση της γυφτιάς μας, απαντάμε με την αποστροφή από τον καθρέφτη. Σφυρίζουμε αδιάφορα. Ώσπου να μας πνίξουν τα λύματα - και να χρησιμοποιήσουμε τα ίδια πάλι όπλα: Λαϊκισμό, δημαγωγία, καφενειακούς αφορισμούς. Ότι κάνουν και οι εκπρόσωποι μας στο γυαλί - που τους φτύνουμε, αυξάνοντας τη θεαματικότητα τους...

Απαντήστε με ομορφιά. Και ρυθμό. Είναι η μόνη μας ελπίδα...





Οι φωτό είναι από το http://userserve-ak.last.fm

Το post συνοδεύεται από το "I Got Rythm" της Αμερικανίδας Lena Horne, που πέθανε την Κυριακή, πλήρης ημερών, σε ηλικία 93 ετών...