Άσχετοι...

Στο πλοίο δεν μπορείς να αποφύγεις τα μεσημεριανάδικα. Μιλάνε κάτι άνθρωποι που δεν τους ξέρω (είναι πάντα πολύ αποκαρδιωτικό να ακούς πρόσωπα με εντελώς απολιτίκ σκέψη, να προσπαθούν να σχολιάσουν πολιτικά και οικονομικά θέματα). Παίζουν αποσπάσματα από ένα καινούργιο talent show, για το οποίο έχω ακούσει, αλλά δεν έχω δει ποτέ. (Στην ίδια εκπομπή ακούω και την "είδηση" οτι από του χρόνου δεν θα συμμετέχουμε στη Eurovision.)

Είναι απίστευτο, αλλά πολλές φορές αναρωτιέμαι αν μπορεί να προοδεύσει οτιδήποτε που έχει σχέση με την πολιτική ή τη δημόσια ζωή γενικώς, όταν συμβαίνει αυτό: Όποιος τραγουδάει κάπως συμπαθητικά ή έχει καλή φωνή, τον αποπαίρνουν, του κάνουν οξύτατη κριτική για τη συμπεριφορά του και κάτι τέτοια. Όποιος είναι για τα μπάζα, του λένε και μπράβο. Εννοείται οτι τα τραγούδια είναι τις περισσότερες φορές απαράδεκτα, από σκυλοπόπ και κάτω. Κάτι κριτές που δεν ξέρω τι περγαμηνές περί μουσικής έχουν (μόνο τον έναν ξέρω - κι αυτός δεν τις έχει) λένε μονίμως τα ανάποδα.


Την ίδια εντύπωση αποκομίζω όποτε τυχαίνει να δω προκριματικά ή τελικά της Γιουροβίζιον. Ανταμείβεται συνήθως το χειρότερο. Και η σύγκριση υπάρχει, γιατί πού και πού σπανίως, υπάρχει και κανένα συμπαθητικό “ποπάκι”. Μια χρονιά θυμάμαι οι Λιθουανοί είχαν στείλει ένα γκρουπ με έξυπνες φατσούλες κι ένα φρέσκο κομμάτι. Πάτωσε. Φέτος πήρε το αυτί μου μια (όχι κακή) μικρή Γερμανίδα - να δείτε, θα πατώσει κι αυτή.

Τι στο καλό, όλοι αυτοί έχουν βαλθεί να επιβάλουν το απόλυτο “Μέτριο, Χυδαίο και Κακόγουστο”; Καμία παιδεία και καμία αίσθηση ενός ωκεανού μουσικής ποιότητας που υπάρχει παγκοσμίως, αλλά και στην εγχώρια αγορά; Μην παρεξηγηθώ, δεν αποζητάω “υψηλή κουλτούρα του Μεγάρου” (δικαιολογία που ακούω συχνά, όταν κάποιοι υπεραμύνονται της τριτοκοσμικής προχειρότητας). Η ποπ έχει κι αυτή θέση στη ζωή μας - και μάλιστα πολύ σημαντική. Αλλά να μην είναι προσβλητική...

Οι προτιμήσεις της μάζας δεν διακρίνονται πουθενά στον κόσμο για το υψηλό τους επίπεδο. Αλλά, έχω την εντύπωση οτι αυτό που σε άλλες χώρες έχει περιθωριοποιηθεί ως trash, εδώ στην Ελλάδα, παρέα με την κληρονομιά των μπουζουκόβιων και των θαυμαστών της χουντικής αισθητικής, ανάγεται σε κυρίαρχη έκφραση.

Ναι αυτή την τηλεόραση πρέπει να την κλείσουμε. Αλλά όπως και με την πολιτική, για να την “κλείσουμε” με επιτυχία, πρέπει να αναδείξουμε μια άλλη, πολύ καλύτερη...






H φωτό είναι από το www.brisbanetimes.com.au και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Dirty Little Secret", με τη φωνή της Καναδής Sarah McLahlan, όπως το επεξεργάστηκαν οι Αμερικανοί Thievery Corporation, που ξαναέρχονται για συναυλία στην Αθήνα, την ίδια μέρα μέρα με τον Bob Dylan - και με το ευρωπανηγυράκι...