Ο σκανδαλώδης λαϊκισμός

Ποτέ μου δεν αποδέχτηκα την αναζήτηση πολιτικών στελεχών ανάμεσα στα “λαϊκά είδωλα”, ειδικά όταν αυτά αντανακλούν τα αρνητικά χαρακτηριστικά, από τα οποία υποτίθεται οτι προσπαθεί να απαλλαγεί η κοινωνία μας. Αντιλαμβάνομαι την ενίσχυση που επιφέρει η δημοφιλία στην άγρα ψήφων, αλλά με την προϋπόθεση κάποιας διανοητικής ικανότητας ή προσφοράς που ξεχωρίζει - όχι όταν αυτή εξαντλείται στο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, στη “γυναίκα της διπλανής πόρτας” ή στα “beautiful (αλλά κενά) people”. Αντιθέτως, θεωρώ οτι ο εκπρόσωπος του λαού, πρέπει μεν να αντιλαμβάνεται τα προβλήματα όσων εκπροσωπεί, αλλά ταυτόχρονα να έχει ορισμένα μίνιμουμ παιδείας, καλλιέργειας και γνώσης, ώστε να “οδηγήσει” (κατά κάποιον τρόπο) την οργανωμένη κοινωνία προς μια βελτίωση των στόχων και των επιτευγμάτων της.

Υπό αυτή την έννοια, οι επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου με προβλημάτιζαν, πολλές φορές. Πώς δεν απορρίπτονταν αυτοστιγμεί κάποιες προτάσεις και υποψηφιότητες από τον χώρο της “λούμπεν” τηλεοπτικής πραγματικότητας ή της εμφανούς αθλητικής, καλλιτεχνικής, δημοσιογραφικής ή άλλης κενότητας; Υπήρχε μια “ελαστικότητα” προς τις επιθυμίες του εκλογικού σώματος; Μια ροπή προς στο λαϊκίζον; Μια άγνοια των πραγματικών χαρακτηριστικών; Μια ανοχή του “βαλκανικού”, στο οποίο ο ίδιος πάντως δεν ανήκει; Κακές συμβουλές; Ευτυχώς, στις τελευταίες εκλογές, πολλές τέτοιες επιλογές αποκλείστηκαν. Όχι όμως όλες.


Για την Άντζελα Γκερέκου λέγεται οτι ήταν πολύ δραστήρια στην περιφέρεια της - δεν γνωρίζω. Δεν κατάλαβα ποτέ τη σκοπιμότητα της υπουργοποίησης της. Τα κουτσομπολιά περί “προσωπικών σχέσεων” τα άκουγα πάντα βερεσέ και δεν με αφορούν - ούτε με ενόχλησαν ποτέ οι σέξυ φωτογραφίες. Όφειλα όμως να είμαι καχύποπτος προς την πολιτικό, που είναι σύζυγος του Τόλη Βοσκόπουλου. Όταν είσαι ο “πνευματικός πατέρας” του σκυλάδικου τραγουδιού σε αυτή τη χώρα - και ταυτόχρονα διαχέεις συνεχώς την εικόνα ενός “Ζορμπά” της νυχτερινής ζωής, που “έχει τρύπιες τσέπες και καλή καρδιά”, τότε οφείλω να είμαι ιδιαίτερα δύσπιστος τουλάχιστον για την αισθητική που κουβαλάει η σύντροφος σου, στο υπουργείο μάλιστα του Πολιτισμού.

Δυστυχώς, όπως φαίνεται, όφειλα να είμαι δύσπιστος και για την πολιτική ηθική. Διότι ουδείς έψεξε την Άντζελα Γκερέκου οτι τα χρέη αυτά δημιουργήθηκαν επί των ημερών της. Δεν μπορείς όμως να είσαι πολιτικός και υπουργός μιας κυβέρνησης που επαγγέλεται την κάθαρση και να αποδέχεσαι (κάνοντας κοινή φορολογική δήλωση με τον σύζυγο σου) την ύπαρξη φορολογικών χρεών ύψους 5,5 εκατομυρίων ευρώ! Οι ανακοινώσεις του ζεύγους δεν έπεισαν ούτε κατά το ελάχιστο.

Ευτυχώς ο πρωθυπουργός δεν επέλεξε την άμεση αυτοκαταστροφή. Αν δεν απομακρυνόταν η κυρία Γκερέκου, δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει ούτε μια μέρα παραπάνω τις προτροπές του για θυσίες και “εγκατάλειψη της Ελλάδας της λαμογιάς και του παρασιτισμού”. Χώρια το φυτίλι της οργής που θα άναβε αμέσως - και που θα ανάψει αν δεν υπάρξει διαδικασία για την είσπραξη των χρεών αυτών, όπως και για κάθε άλλο πολίτη.

Όταν είσαι υπουργός και χαρακτηρίζεις μια δημοσιογραφική ερώτηση για την ταμπακιέρα ως "άτυχη", διότι "εδώ ήρθαμε για σημαντικότερα πράγματα”, μόλις λίγες ώρες πριν εξαναγκαστείς σε παραίτηση, τότε δεν έχεις αντιληφθεί τίποτα από τις επιταγές των καιρών. Αν και σχετικά νέα στο πολιτικό δυναμικό της χώρας, η κυρία Γκερέκου ανήκει σε αυτό το (μεγάλο) κομμάτι που πρέπει άμεσα και οριστικά να αποσυρθεί.








Η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη δημοσιεύτηκε στις 23.10.09 στην Καθημερινή, ενώ η φωτό είναι από το www.theage.com.au

Το post συνοδεύεται από το "Payback" του μεγαλύτερου Αμερικανού καλλιτέχνη της soul/funk, του James Brown. Έτσι, για να συγκρίνουμε πόσο ποιοτικός μπορεί να είναι ο "λαϊκός" και "αγράμματος" καλλιτέχνης...