Deja Vu (part 3)

Δεν θα μιλήσω για τις κορυφαίες, τις υπέρτατες στιγμές - που είναι οι ερωτικές. Είναι πολύ ιδιωτικό πράγμα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι οτι είναι ότι πιο μεταφυσικό έχουμε εμείς οι κοινοί θνητοί. Ότι μπορεί να “πλησιάσει πιο πολύ το Θεό” ή το σύμπαν, τέλος πάντων...

Αν η καθημερινή ευτυχία μπορεί να συνοψίζεται - για κολλημένους σαν κι εμένα - στο να μπεις το πρωί, με λιακάδα, στο αυτοκίνητο, να βάλεις ωραία μουσική και να φύγεις σε μια ωραία διαδρομή, υπάρχουν και οι στιγμές μιας διαφορετικής ανάτασης. Όταν συνειδητοποιείς τη δύναμη της (συλλογικής) ανθρώπινης ενέργειας.

Η ατμόσφαιρα στο Gagarin ήταν αποπνικτική - τσιγάρο, πολύς κόσμος, η γνώριμη βρώμικη εικόνα ενός “μαύρου πολυχρησιμοποιημένου” χώρου. Σαν ένα Ρόδον, πιο μικρό. Η πρώτη φορά που είχα δει ένα τέτοιο χώρο, ήταν στο Λονδίνο, πιτσιρικάς. Είχαμε πάει να δούμε τους (άγνωστους τότε) Simply Red - μόλις είχαν κυκλοφορήσει το εκπληκτικό πρώτο τους άλμπουμ - στο Town & Country Club, το μαγαζί-πρότυπο για όλα όσα ζήσαμε αργότερα εδώ. Θυμάμαι οτι είχε έρθει και μια φίλη που άκουγε death (!) και γκρίνιαζε συνέχεια οτι δεν θα της αρέσει. Μόλις μπήκε μέσα και την “πήρε” ο ήχος του ομώνυμου “Picture Book”, τάχασε...

Η πρώτη έκπληξη στο Gagarin ήταν ο Gerald Toto - ένας γλυκύτατος μαυρούκος που βγαίνει ξαφνικά στη σκηνή (ακριβώς 9.30) και αρχίζει μόνος του να λέει κάτι υπέροχα, χαρούμενα τραγουδάκια από το επερχόμενο άλμπουμ του. Έφτιαξε την καλύτερη ατμόσφαιρα για τους Nouvelle Vague, με τους οποίους συνεργάζεται. Δυστυχώς, παρενεβλήθη και μια ελληνική μπάντα, μ΄ ένα “άφωνο” (ως συνήθως) κορίτσι, που μας είπε κάποια στιγμή “από το επόμενο άλμπουμ ΜΟΥ”. Κάποιες καλές συνθέσεις - και το γνωστό “λίγο” της ελληνικής μουσικής σκηνής. Το όνομα αυτής Olga Kouklaki...

Και μετά ήρθε το ενθουσιαστικό ντουέτο των δύο τραγουδιστριών (η μία - η καινούργια νομίζω - ήταν λίγο υπερβολική), που ξεσήκωσε τα πλήθη. Η μαγική συγκλονιστική στιγμή όμως ήταν πάντα η εξής: Όταν το πλήθος τραγουδούσε μαζί. Κι επειδή το γαλλικό συγκρότημα κάνει μόνο διασκευές του βρετανικού (κυρίως) new wave (=nouvelle vague), πολλά από τα τραγούδια έχουν εγγραφεί στο DNA μιας γενιάς (και των νεώτερων, όπως διαπίστωσα με έκπληξη κάποιες φορές) και το κοινό - κυριολεκτικά - δεν χάνει λέξη...


Είχε να μου συμβεί από την καλοκαιρινή συναυλία του George Michael, στο Ολυμπιακό Στάδιο, όταν ακόμα και το πολυφορεμένο, γλυκερό “Careless Whisper” αποκτούσε άλλη διάσταση, από τα χείλη χιλιάδων ανθρώπων, που το ήξεραν κυριολεκτικά "απ' έξω" (βέβαια το δικό μου αγαπημένο, το “Spinning Wheel”, δεν ήξερε να το τραγουδήσει κανείς).

Εγώ, ένας άθρωπος της “μαύρης κουλτούρας”, της jazz και της soul, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ κάποιες στιγμές στο rock - στη λευκή μουσική γενικώς. Γιατί μπορεί να μην έχει το beat και το syncopation, αλλά έχει την ανατριχίλα. Άλλωστε, μεγάλωσα μαζί του - και θα με συγκινεί πάντα.

Όταν τραγουδούσαν Joy Division, Depeche Mode ή ακόμα και Blondie, εκατοντάδες χείλη έκαναν το Gagarin να πάλλεται. Έγινα και ρόμπα, που δεν θυμόμουν μερικά από τα τραγούδια - και οι πιτσιρίκες δίπλα τα ήξεραν όλα (ή σχεδόν όλα). Σας αφήνω με την πιο ιδιαίτερη, μοναχική στιγμή της συναυλίας, το τρίτο bis - αυτό το τόσο γλυκό τραγούδι των Tuxedomoon: "Give me the words that tell me nothing, give me the words that tell me everything"...




Οι φωτό είναι από τα www.kalamu.com, www.pbase.com και www.nme.com

Το τραγούδι που συνοδεύει το post είναι από το πρώτο (και καλύτερο) άλμπουμ των Nouvelle Vague