Τα σημάδια ήταν όλα εκεί για τον Ντομινίκ Στρος-Καν: Ήταν γνωστός “καρδιοκατακτητής” στον υπερθετικό φαλλοκρατικό βαθμό, είχε παρελθόν καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση, έμοιαζε να μην μπορεί να αντισταθεί στις σειρήνες ενός τρυφηλού βίου, αταίριαστου με τη σοσιαλιστική του ταυτότητα, που περιλάμβανε την χρήση μιας Porsche Panamera (που ανήκε σε φιλικό του ζευγάρι, τελικά) και τη διαμονή σε υπερπολυτελείς σουίτες των τριών χιλιάδων δολλαρίων τη βραδιά...
Το σοκ όμως της εικόνας παραμένει μεγάλο - και το απλανές βλέμμα της απώλειας των πάντων, απολύτως ενδεικτικό. Καλωσήρθατε σε έναν τελείως διαφορετικό νομικό και πολιτικό πολιτισμό: αυτόν της ανεξάρτητης δικαιοσύνης που δεν χαρίζεται ούτε επιτρέπει άλλοθι σε κανέναν (“όσο ψηλα κι αν βρίσκεται”), αυτόν που δεν συγχωρεί την παραμικρή σεξιστική παρεκτροπή, αυτόν που λαμβάνει απολύτως σοβαρά τις καταγγελίες για απόπειρα βιασμού, τις αντιμετωπίζει ως κακούργημα και τις τιμωρεί αυστηρότατα.
Μήπως όμως αυτός ο “κυριολεκτικός” αμερικανικός πολιτισμός περνάει στην επικράτεια της αφέλειας και της διαπόμπευσης (αντιπαρατιθέμενος με την ευρωπαϊκή πολυπλοκότητα, που έχει βέβαια τα θετικά της, αλλά και τα μεμψίμοιρα και τα πικρόχολα αρνητικά της); Είναι δυνατόν να αποσυνδέεται τελείως ο πολιτικός ρόλος ενός κατηγορούμενου, από τη μεταχείριση του; Γιατί αν το τεκμήριο της αθωότητας είναι μια φορά δύσκολο να διατηρηθεί όταν ένας ανώνυμος πολίτης καταγράφεται από την κάμερα με χειροπέδες, το ενσταντανέ που έκανε το γύρο του κόσμου χίλιες φορές καταστρέφει για πάντα την πολιτική καριέρα ενός κορυφαίου οικονομικού παράγοντα κι ενός διεκδικητή της γαλλικής προεδρίας, σπέρνοντας αμφιβολίες που δεν ανατρέπονται.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν οτι η ιστορία γράφεται από τις μεγαλοσύνες και τις μικρότητες των ανθρώπων. Και είμαι έτοιμος να δεχθώ την ιστορία όπως είναι, στο face value της. Ωστόσο δυσκολεύομαι κι εγώ να εξηγήσω γιατί ακόμα κι ένας σεξομανής άνθρωπος της εξουσίας κλειδώνει την καμαριέρα στο δωμάτιο του, έχει τόσο ασυγκράτητες ορμές (που ισοδυναμούν με πολλά βιάγκρα στην ηλικία του) κι ενώ είναι επικεφαλής του ΔΝΤ, επιδιώκει (στις Ηνωμένες Πολιτείες κιόλας) να επιβάλει να του κάνει στοματικό έρωτα ένα “εχθρικό” στόμα, μιας κοπέλας που κάνει τα πάντα για να αντισταθεί...
Αν δηλαδή κάποιος ήθελε να την στήσει στον Στρος-Καν, αυτό ακριβώς δεν θα έκανε; Δεν θα τον παγίδευε (με) μια καμαριέρα, που αρχικά θα τον προκαλούσε ενδεχομένως - και στη συνέχεια θα αντιστεκόταν; Ξέρω, ακούγεται σαν τη γνωστή άθλια ιδεολογική προσέγγιση “ο βιαστής αθωώνεται, το θύμα έφταιγε”. Δεν μπορώ όμως να μην λάβω υπόψιν μου το πόσο ευάλωτος (και επιθυμητός) στόχος είναι ένας άνθρωπος με τόση (οικονομική) εξουσία - και τέτοιες αδυναμίες.
Ένα θέμα που εγείρεται παραλλήλως είναι το κατά πόσον είναι σωστή η θεσμοθέτηση ασυλίας, για πολιτικά πρόσωπα σε τόσο υψηλή θέση. Η πολεμική κατά της ασυλίας (που είναι αλήθεια οτι γίνεται συχνά αντικείμενο κατάχρησης), δεν αντιμετωπίζει την περίπτωση της πλεκτάνης. Αν ο Στρος-Καν παγιδεύτηκε, είναι δυσανάλογη η αβλεψία να μην προστατεύεται από το νόμο της χώρας που φιλοξενεί, όπως ακόμα και το σχετικά χαμηλόβαθμο διπλωματικό προσωπικό.
Θεωρία συνομωσίας ή όχι, η πρώτη προφανής επίπτωση είναι αμιγώς γαλλική: Ο Νικολά Σαρκοζί (o οποίος λέγεται οτι τον είχε προειδοποιήσει οτι στις ΗΠΑ πρέπει να είναι πολύ πιο προσεκτικός με τις παρορμήσεις του) δεν έχει πια ικανό αντίπαλο, που θα τον “σάρωνε” στις προεδρικές εκλογές, το 2012, όπως προέβλεπαν όλες οι δημοσκοπήσεις. Οι Γάλλοι θα μείνουν με τον χειρότερο και η γαλλική αριστερά στο σύνολο της δέχεται ένα καταφανές πλήγμα, όσο κι αν τα γαλλικά πολιτικά ήθη είναι πολύ πιο ελαστικά από τα αμερικανικά, σε τέτοια ζητήματα.
Το δεύτερο επίπεδο έχει να κάνει με την παγκόσμια οικονομία, τις ισοτιμίες του ευρώ (που κλονίστηκαν προσωρινά), την ευρωπαϊκή κρίση χρέους και τις αντιλήψεις του Στρος-Καν, ο οποίος είχε επιχειρήσει να αμβλύνει (επιτυχώς ή όχι) τις αλγεινές εντυπώσεις που είχε δημιουργήσει με τις παρεμβάσεις του το ΔΝΤ τις δύο προηγούμενες δεκαετίες και να εισαγάγει ένα λιγότερο “νεοφιλελεύθερο” προφίλ στη στόχευση του παγκόσμιου αυτού οργανισμού. Η Ευρώπη ίσως να μην έχει την ευκαιρία να επανατοποθετήσει έναν δικό της άνθρωπο επικεφαλής του Ταμείου, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή για την οικονομία της.
Και βεβαίως, αφού η αιχμή της ευρωπαϊκής κρίσης είναι το ελληνικό χρέος, οι επιπτώσεις από μια αλλαγή πολιτικής μπορεί να είναι απρόβλεπτες και για τη χώρα μας. Ο Στρος-Καν επιθυμούσε, με τη ματιά του στραμμένη στην διεκδίκηση της γαλλικής προεδρίας, την επιτυχή “διάσωση” της Ελλάδας. Ούτως ή άλλως, βρισκόμαστε σε μια στιγμή, που πρέπει να αντιληφθούμε πόσο μακριά βρισκόμαστε από τον πολιτισμό της αποτελεσματικότητας - με θεσμούς και μηχανισμούς διεφθαρμένους και ανίκανους, μη κάνοντας παρά τα ελάχιστα για να τους αλλάξουμε.
Το ανέκδοτο με τη θεσσαλική προφορά κυκλοφόρησε αμέσως: “Αυτή πήγε να στρώσ’ και αυτός πήγε να της το καν’...” Σε κάθε περίπτωση, ο Ντομινίκ Στρος-Καν θα μείνει στην ιστορία ως “ο άνθρωπος που πήγαινε γυρεύοντας”. Θύμα πλεκτάνης ή όχι, αμέλησε το βασικό στοιχείο αυτού που θέλει να διεκδικεί τόση εξουσία, στο δημόσιο βίο: Αν έχεις τέτοιες αδυναμίες και είσαι τόσο ευάλωτος, η ζωή δεν συγχωρεί. Η σεξουαλικότητα δεν μπορεί παρά να είναι μια τρυφερή, μεταφυσική εκδήλωση. Αν η εξουσία λειτουργεί ως αφροδισιακό, η απροκάλυπτη παρόρμηση δεν είναι παρά μια έκφραση βίας και ματαιοδοξίας. Και μαζί με την αλαζονεία, γίνεται μπούμερανγκ...
Υ.Γ. Περισσότερος (και πιο φρέσκος) προβληματισμός, εδώ.
Οι φωτό είναι από τα www.pienotitulo.blogspot.com και http://max.rcs.it
Το post συνοδεύεται από το "Ni oui, ni non", της Γαλλίδας Zaz, που εμφανίστηκε τη Δευτέρα το βράδυ στην Αθήνα.
You would have loved to see this, Ali.
-
This is photo that Ali Mustafa posted shortly after he arrived in Aleppo to
cover the revolution in 2013. He was killed by Assadist goons a few months
later.
Πριν από 2 ημέρες
18 σχόλια:
Αγαπητέ Προκόπη, έχεις απόλυτο δίκιο όταν λες «Είμαι από αυτούς που πιστεύουν οτι η ιστορία γράφεται από τις μεγαλοσύνες και τις μικρότητες των ανθρώπων. Και είμαι έτοιμος να δεχθώ την ιστορία όπως είναι, στο face value της.» Μέσα από τα μεγάλα και τα μικρά του ανθρώπου φτιάχνονται οι ζωές και οι θάνατοί του. Στο Lady Lazarus, της Plath:
Dying Is an art,
like everything else,
I do it exceptionally well.
I do it so it feels like hell.
I do it so it feels real.
Ο πολιτικός θάνατος του Strauss-Kahn -ένα είδος θανάτου κι αυτός- μας εκπλήσσει… Κι όμως! Δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα! Πεθαίνει υπέρμαχος της τέχνης του… ο ίδιος, δε, αυτόχειρας !!! Υπήρξε πάντα ο ενεργητικός μεταξύ των συμβαλλομένων -οποιονδήποτε συμβαλλομένων- θα άλλαζε τώρα όχθη? Φυσικά και όχι! Δεν είναι θύμα, είναι πάντα θύτης και τώρα η πρώτη φορά -και αναμφίβολα η τελευταία- που ταυτίζονται οι ρόλοι του! Η Οφηλία έτυχε απλά να είναι εκείνη που θα καθάριζε ένα από τα πολλά και πολυτελή σκηνικά της ζωής του και όμως βρέθηκε κομπάρσος στην τελευταία του σκηνή! Έπεσε η αυλαία χωρίς χειροκρότημα, γεγονός τραγικό για έναν εγωιστή στον… υπερθετικό φαλλοκρατικό βαθμό, όπως πολύ εύστοχα γράφεις. Κατά τη γνώμη μου, η πιο συγκλονιστική εικόνα τα δεμένα, στην πλάτη, χέρια του. Δίκαιη και η αλληγορία αυτής! Δεν μπορεί πλέον …ούτε να αγγίξει, ούτε να χαιρετήσει, ούτε να πληρώσει, ούτε να οδηγήσει ούτε ΚΑΝ να κλάψει ή να αναστενάξει -όπως κάθε φυσιολογικός και αξιοπρεπής άνθρωπος- μέσα στις παλάμες του.
Ευχαριστω, Μαρία.
Είναι γνωστός ο τρόπος που στις ΗΠΑ μπορεί κάποιος να κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση. Ένα άλλο είδος βαρβαρότητας (ένας καθηγητής Πανεπιστημίου αρκεί να πλησιάσει σε λιγότερο από 50 εκατοστά μια φοιτήτρια για να τον καταγγείλει). Και η σεξουαλική παρενόχληση δεν είναι βιασμός, μη μπερδευόμαστε. Φυσικά η εικόνα ενός πάμπλουτου ‘σοσιαλιστή’ (αν και δεν κάνει καμιά διαφορά το σοσιαλιστής σε θέματα ενστίκτων, μη γελιόμαστε) ως σεξομανής είναι άθλια και κατακριτέα. Αλλά η εικόνα της διαπόμπευσης του είναι όμως εξίσου άθλια πριν καν δικαστεί. και καταδικαστεί. Η Γαλλία αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα σεβασμού ανθρώπων που κατηγορούνται αλλά δεν έχουν ακόμη καταδικαστεί, Οι ΗΠΑ είναι εξαιρετικό παράδειγμα ηθικής υποκρισίας.
Το τραγικό είναι ότι τα κανάλια μας τον έκαναν κλύσμα, προτρέποντάς μας να τον λυπηθούμε κιόλας. Ποιον; Τον Ντομινίκ. Αρκετά.
Δεν κολάνε εύκολα οι θεωρίες συνωμοσίας με το γεγονός ότι έφυγε άρον άρον από το ξενοδοχείο, ξέχασε πράγματα, ακόμα και το κινητό του.
Και τέλος πάντων, αν συμβαίνει κάτι περίεργο, εύκολα θα βρεθεί. Αν η καμαριέρα π.χ. δουλεύει χρόνια στο ξενοδοχείο, νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα υποστηριχτεί οποιαδήποτε θεωρία συνωμοσίας. Ή αν ήταν η προγραμματισμένη της ώρα για καθάρισμα και πέρασε από διάφορα γειτονικά δωμάτια, μαζί με το δικό του. Φαντάζομαι ότι όλα αυτά θα μαθευτούν γρήγορα.
@ Μαρία: Ομολογώ οτι δεν μπορώ να διακρίνω ποιά είναι η τέχνη του Strauss-Kahn.. :-)
@Ανώνυμος: Συμφωνώ γενικά. Η ποινικοποίηση της οποιαδήποτε ερωτικής "χροιάς" στη συμπεριφορά, θα με έκανε προσωπικά να ασφυκτιώ. Με αγαθές προθέσεις να προστατευθούν όσοι και κυρίως όσες υποφέρουν από παρενόχληση, φοβάμαι οτι οι ΗΠΑ έχουν φτάσει στο άλλο άκρο, αδικώντας και απονευρώνοντας την ίδια τη ζωή...
@the elf at bay: Κι όμως, είδα πολλούς να τον λυπούνται. Ίσως γιατί η πτώση ήταν στο βάραθρο, ίσως γιατί στην Ευρώπη (και ειδικά στο νότο και στην ανατολή) δεν νοείται τέτοια αυστηρότητα...
@Elias: Ηλία, κολλάνε μια χαρά: Αν εγώ ήθελα να παγιδεύσω τον Στρος-Καν, θα του έριχνα (με μια τερατώδη αμοιβή και με καλή προετοιμασία) μια παλιά καμαριέρα του ξενοδοχείου δίπλα του. Θα την έβαζα να τον φουντώσει - και εντός δεκαλέπτου να αντισταθεί με νύχια και με δόντια. Και μετά να το σκάσει, με το υλικό και τις νυχιές επάνω της.
Έτοιμο το σκηνικό. Αν συνέβη έτσι, ο (καθόλου βλάκας) DSK το αντελήφθη αμέσως - και ρίσκαρε να την κοπανήσει από τη χώρα. Δεν τα κατάφερε...
Ηταν στημένο και αυτός την πάτησε, απλά πράγματα. Σε μια χώρα με τεράστια ηθική υποκρισία όπως οι ΗΠΑ αλλα με δικαστικό σύστημα που δεν χαμπαριάζει απο "προσωπικότητες" ο κ. Καν ειναι καταδικασμένος και δεν πιστεύω οτι μπορεί να αποδειχτεί αν ηταν στημένο ή όχι.
Ολος ο πλανήτης παρακολουθεί την δημόσια διαπόμπευση του Καν σαν να ειναι δολοφόνος και πολλοί τον ταυτίζουν ως άνθρωπο με το ΔΝΤ.
Φαίνεται πολλοί ειναι που δεν μπορούν να μην δώσουν ονοματεπώνυμο σε κάποιον άλλον που φταίει για τη δυστυχία τους.
Ενα απο τα πιο νηφάλια άρθρα που εχω διαβάσει για το θέμα. Αν ξαναβρώ ποτέ την παλιά μου φλόγα στο βlogging θα γράψω κάτι. Προς το παρόν απολαμβάνω κείμενα σαν αυτό.
@tzonakos: Ούτε και για το στημένο μπορεί να είμαστε σίγουροι, εκτός αν αποκαλυφθεί κάτι στο μέλλον..
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια!
Αν τέχνη είναι, εν τέλει, η ικανοποίηση που προκαλείται από τους προσωπικούς μηχανισμούς του καθενός και διαμορφώνει την ύπαρξή μας -κάτι σαν αισθητικό DNA- η τέχνη του Strauss-Kan είναι η ικανοποίηση των όποιων παροξυσμών του. Και η αδιάλειπτη υλοποίηση αυτών πάνω σε τρίτους…. τι άλλο μπορεί να είναι από το «παλιά του τέχνη κόσκινο». Μεταφέρω σχόλιο αναγνώστη της Le monde: «του βάλανε την μπανανόφλουδα κάτω από το παπούτσι του, γνωρίζοντας -αυτοί που το έκαναν- ότι δεν θα αποφύγει να την πατήσει». Όπως και να’ χει, πράγματι πήγαινε γυρεύοντας.
Όλοι μας απολαμβάνουμε τα άρθρα σου, Προκόπη. Συμφωνώ με τον tzonako. Η αισθητική του λόγου σου είναι εξαιρετική. Να είσαι πάντα καλά και εμείς, επίσης, για να σε διαβάζουμε!
Ευχαριστώ και πάλι,
Μαρία.
Εγώ λυπόμουν αυτούς που τον λυπήθηκαν!
Τα πρόσωπα εξουσίας και δύναμης συχνά υποφέρουν από άκρατη αλαζονεία που παίρνει διαστάσεις ύβρεως. Δεν σέβονται κανέναν και τίποτα, υπολογίζουν αποκλειστικά τους τυχοδιωκτισμούς τους, όπου δεν υπάρχει χώρος για ενσυναίσθηση.
Στην ύβρι υπάρχει η θεία δίκη, στην περίπτωση Στρος Καν υπάρχει η αμερικανική δικαιοσύνη...
@Μαρία: Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια... :-)
@the elf at bay: Εγώ δεν λυπάμαι τον DSK σε προσωπικό επίπεδο - νομίζω είναι προφανές από το post. Λυπάμαι όμως πολιτικά, για τις επιπτώσεις που θα έχει η υπόθεση, σίγουρα στους Γάλλους (που θα μείνουν με τον Καραγκιοζί) και άγνωστο πώς (και εάν) στην παγκόσμια οικονομία και στην ελληνική.
@Σταυρούλα Σανίδα: Ναι, η ύβρις υάρχει, αυτό λέω. Αλλά ούτε και η αμερικανική δικαιοσύνη, στην περίπτωση αυτή, μου μοιάζει για θεία δίκη...
Τωρα να σου πω την αληθεια, στημενο ή οχι ποσώς με νοιαζει. Και δε νομιζω να εχει καμια και σημασια.
Ολοι αυτοι οι τυποι παιζουν τα δικα τους παιχνιδια, συνηθως εις βαρος μας. Οταν ανακατευεσαι με τα πιτουρα οι κοτες τουλαχιστο θα σε τσιμπολογισουν!
Ο DSK ηξερε που εμπλεκε και τι θα μπορουσε να του συμβει, επαιξε και εχασε.
Καποιος αλλος σαν και δαυτονα θα τον αντικαταστησει οσονουπω.
Αλλαζει τιποτε?
@theBgt: Όλα έχουν σημασία, ειδικά όταν τα γεγονότα είναι τόσο "βίαια" και οι οικονομική ισχύς τόσο μεγάλη...
Ναι, μπορεί να αλλάξουν πράγματα, άγνωστο όμως προς ποιά κατεύθυνση. Η αντίληψη οτι δεν αλλάζει τίποτα, είναι κατά βάση μοιρολατρική, οτι δηλαδή υπάρχει ένα "υπέρτατο σύστημα", που όλα τα ρυθμίζει - και η πολιτική και η δράση των ανθρώπων δεν έχει σημασία. O DSK (για δικούς του λόγους ενδεχομένως) πήγε να αλλάξει την κατεύθυνση και τη νοοτροπία του ΔΝΤ (κάτι που επηρεάζει και εμάς, στην παρούσα φάση) - και ως εκ τούτου δεν είναι θετικό, αν τώρα το ΔΝΤ πάρει την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση...
Εμενα προσωπικά με ενόχλησε η διαπομπευση ,και οχι μόνο του Στρος Καν αλλά οποιουδήποτε ανθρωπου.Το θεωρω απάνθρωπο,ολοι εχουμε ενδωσει στα πάθη μας, και πολλές φορές ισως πρέπει να πλήρώσουμε και μάλιστα ακριβά, αλλα οχι η διαπομπευση ειναι αλλο πράμα.
Εμενα προσωπικά με ενόχλησε η διαπομπευση ,και οχι μόνο του Στρος Καν αλλά οποιουδήποτε ανθρωπου.Το θεωρω απάνθρωπο,ολοι εχουμε ενδωσει στα πάθη μας, και πολλές φορές ισως πρέπει να πλήρώσουμε και μάλιστα ακριβά, αλλα οχι η διαπομπευση ειναι αλλο πράμα.
Ίσως οι ΗΠΑ είναι μια κάποια λύσις! (ειρωνικά πάντα).
@ΒΑΣΩ: Όπως διάβασα κάπου, η διαπόμπευση εδώ είναι εργαλείο του λαικισμού της (εκλεγόμενης) αστυνομίας και εισαγγελίας της Νέας Υόρκης. Πώς αλλιώς θα δείξουν οτι "όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο";
@the elf at bay: Σαν τους βαρβάρους του ποιήματος, ε;
Ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ θαυμάζει το αμερικάνικο σύστημα δικαιοσύνης, παίρνοντας αφορμή την ακαριαία σύλληψη του Σ. Καν. Χμμμμμμμ, δεν μπορώ να πω ότι συμμετέχω σ' αυτό το θαυμασμό. Ναι ο "σοσιαλιστής" Ευρωπαίος ηγέτης συνελήφθη ακαριαία με πρωτοφανή, θα έλεγα, κινητοποίηση της Αστυνομίας. Όμως δεν μπορώ, παρά να σταθώ επικριτικά απέναντι α) στην πρωτοφανή διαπόμπευση του φερόμενου ως δράστη, του οποίου η προσωπικότητα κουρελιάστηκε κυριολεκτικά και β) στο γεγονός ότι την παραπομπή του ή μη σε δίκη αποφάσισε σώμα ενόρκων, που δεν διαθέτει ούτε νομικές γνώσεις, ούτε τη νηφαλιότητα και τη ψυχραιμία ενός επαγγελματία Δικαστή ή Εισαγγελέα.
Τέλος στο αμερικάνικο σύστημα όσο εύκολα διαπομπεύεται κάποιος, άλλο τόσο εύκολα αθωώνεται (βλ. την περίπτωση Σίμπσον, Μ. Τζάκσον κλπ)
Δημοσίευση σχολίου