Τώρα λοιπόν πρέπει να ζήσουμε με λιγότερα - πολύ λιγότερα για όσους είναι στα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας. Να ζήσουμε χωρίς κοινωνικούς πόρους για τους αδυνάτους, γιατί τα τρώγαμε με άνεση, την εποχή των παχέων αγελάδων - χωρίς να σιγουρέψουμε αυτά που έπρεπε. Να μεταναστεύσουμε. Να εγκαταλείψουμε νεοπλουτισμούς και καταναλωτισμό. Να αλλάξουμε δουλειές. Να αποδεχτούμε οτι δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε περιουσίες ή να πουλήσουμε - εκτός αν “σκοτώσουμε” την τιμή. Να δουλέψουμε πολύ σκληρά για να αλλάξουμε δομές και νοοτροπίες. Να εγκαταστήσουμε νέους κανόνες και νέα ήθη.
Θα τα καταφέρουμε; Υπάρχει λαός που δεν τα κατάφερε να ορθοποδήσει, εφόσον το ήθελε; Υποσχέθηκε κανείς τον 20ο αιώνα στους ευρωπαϊκούς λαούς οτι θα ζήσουν χωρίς πολέμους, κρίσεις και ακραίους φανατισμούς - που οδήγησαν σε φρικαλέα εγκλήματα; Μας υποσχέθηκε κανείς οτι θα μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο; Και είναι δυνατόν να συγκρίνουμε τη σημερινή κρίση, με αυτά που αυτά που πέρασαν οι προηγούμενες γενιές;
Το δεύτερο συμπέρασμα λοιπόν, στο οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε, πλειοψηφικά, ως κοινωνία (αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά), είναι το τι μας έφερε ως εδώ: Είναι τα αντεθνικά σχέδια των άλλων (εντός και εκτός Ελλάδος, οι πρώτοι επονομαζόμενοι και “κόμμα της δραχμής”), τα συμφέροντα των δανειστών και των ισχυρών της γης (τα οποία πάντοτε υπάρχουν) και ο “ανάλγητος νεοφιλευθερισμός” ή μήπως είναι κατά κύριο λόγο, με δεδομένο το πάντοτε εχθρικό εξωτερικό περιβάλλον, η ίδια μας η ελαφρότητα να βρεθούμε με ένα τραγικό έλλειμμα, ιδίως την τριετία 2007-2009 και ένα δυσβάσταχτο χρέος;
Κι αντί να ανταλάσσουμε διαξιφισμούς για το έλλειμμα δημοκρατίας και για την “παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας” (και στην Ε.Ε την παραχωρήσαμε μπαίνοντας - και στους δανειστές μας ακόμα περισσότερο, όπως κάθε χρεωμένος), μήπως επιτέλους πρέπει να κλείσουμε για πάντα τα αυτιά μας στις φωνές που θεωρούν “πατριωτικό” οτιδήποτε άλλο (στη σύγχρονη εποχή) από την ισχυρή οικονομία και τη σύγχρονη οργάνωση της οργανωμένης κοινωνίας μας; Μήπως ετοιμαζόμαστε πάλι να παραδώσουμε το δημόσιο βίο, ολοκληρωτικά, σε αυτούς που κυμαίνονται μεταξύ Καρατζαφέρη/Άνθιμου και Λιάνας Κανέλλη, με ενδιάμεσο σταθμό τους επίγονους του Τσοβόλα, τους συνεχιστές του Αυριανισμού και τους οπαδούς του “Δεν πληρώνω” - όλοι λαύροι κατά του "δοσιλογισμού";
Στο σίριαλ της ελαφρότητας μας, τα επεισόδια πολλά: Κροκοδείλια δάκρυα για τις παρελάσεις (το αντιφασιστικό μπερδεύεται γλυκά με το στρατοκρατικό - δεν πειράζει, ας καταργήσουμε τη γελοιότητα τους, μαζί με την πανταχού παρουσία των παπάδων), κουτοπόνηρη αποφυγή της ευθύνης (όποτε συμφέρει πρόκειται για 30 άτομα, όποτε συμφέρει είναι χιλιάδες), καυγάδες για το απίστευτο μόνιμο θέατρο των διαδηλώσεων (τα ΜΑΤ, τα Κνατ και οι “γνωστοί-άγνωστοι” - πότε θα καταλάβουμε οτι η συμμετοχή σε τέτοιους είδους διαμαρτυρία είναι χρεωκοπημένη και συντήρηση του παλαιού;), ανοχή στο πλιάτσικο μετά τις διαδηλώσεις (τι ιδεολογική ή ηθική κάλυψη - όπως άλλωστε και στο Λονδίνο το καλοκαίρι - μπορεί να έχει ένας “συμφεροντολογικός αγώνας”, λόγω αποκλεισμού από τα καπιταλιστικά αγαθά;), κόλπα για την αποφυγή της πληρωμής του τέλους/φόρου (“πώς να σας κόψουν το ρεύμα και να το ξανασυνδέσετε”), μεγαλειώδεις κωλοτούμπες μεγάλων καναλιών που παριστάνουν τώρα τους αντιπολιτευόμενους και εκφράζουν την οργή του λαού (“σας τα έλεγα εγώ οτι αυτός ο ΓΑΠ είναι άχρηστος, γιατί δεν μου έκανε τα χατήρια”), πασιονάριες του βαθέως λαϊκισμού που δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος της ψήφισης των δύσκολων νομοσχεδίων διότι “εκφράζουν τον λαό” (“έχουν λάβει το μήνυμα” αλλά τελικά υποκύπτουν), πολιτικό σύστημα που αρνείται να καταλάβει τα σημεία των καιρών (“πόσοι τηλεαστέρες θα συμμετάσχουν στα ψηφοδέλτια της ΝΔ”), η αποκάλυψη οτι μια επαρχιακή πόλη είναι "πρωταθλήτρια των Καγιέν" (και κάπου διάβασα οτι τα περισσότερα κλικ στη διαδικτυακή παρουσίαση της νέας SLK ήταν - σε απόλυτο αριθμό, όχι αναλογικά - από την Ελλάδα), η αισθητική προσβολή κατά της δημοκρατίας από τους ανεκδιήγητους "κύριους Πούλους", συζητήσεις για την ηγεμονία της αριστεράς (“πιο μακριά από τη σκιά της” - δάνεισε πολλά στον διακοματικό τραμπουκισμό, αλλά μέχρι εκεί), αύξηση του αριστερίστικου μπαχαλοειδούς τρόπου έκφρασης (“απ’ όπου πέρασε το ΔΝΤ, άφησε πίσω του νεκρούς” είπε με στόμφο μετριοπαθές στέλεχος του χώρου, ξεχνώντας οτι δεν είναι το ΔΝΤ αυτό που μας στριμώχνει, στην περίπτωση της Ελλάδας), έξαρση των καφενειακών αποφθεγμάτων (“αυτοί είναι ικανοί να κάνουν πραξικόπημα” άκουσα στο δρόμο τις προάλλες), ξεσηκωμό, κουτοπόνηρες κινητοποιήσεις και αποφυγή ευθυνών δικαστών και δικηγόρων για την αργή απονομή δικαιοσύνης, απώλεια μνήμης για τις αέναες κραυγές περί λιτότητας επί δεκαετίας (τώρα που ήρθε η πραγματική), ξέχειλη οργή - τώρα που πειράχτηκε η τσέπη, ενώ πριν μια χαρά ήταν - κατά πολιτικών (“σαρξ εκ της σαρκός” - μόνο που η τυφλή οργή είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που μας έφερε ως εδώ, στην ουσία η συντήρηση του υπάρχοντος συστήματος ή η περαιτέρω συντηρητικοποίηση του), άγνοια της λειτουργίας των θεσμών και πρόταξη μιας αυτοκαταστροφικής αποφυγής και μιας συζήτησης περί δημοκρατίας, επιτήρησης και εθνικής κυριαρχίας, που προσπαθεί το παν εκτός από το να γίνει αυτό που χρειάζεται η χώρα για να μπει σε τροχιά ανάκαμψης...
(Πρώτον, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει υποχρέωση, κατά το Σύνταγμα, να μην παρεμβαίνει στην κυβερνητική πολιτική και να στηρίζει όποια κυβέρνηση έχει τη δεδηλωμένη. Δεύτερον, μια κυβέρνηση χάνει τη νομιμοποίηση της στον κοινοβουλευτισμό, όχι όταν δεν πάει καλά στις δημοσκοπήσεις ή όταν κατεβαίνει ένα εκατομύριο διαδηλωτών στους δρόμους, αλλά όταν δεν την στηρίξει η πλειοψηφία των βουλευτών - τυπικά - σε πρόταση μομφής/εμπιστοσύνης ή τέλος πάντων, ουσιαστικά, σε κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες με σημαντικό περιεχόμενο.)
Το πιο "παραπλανητικό" επιχείρημα που ακούγεται μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια να μην αντιμετωπίσουμε συντεταγμένα την κρίση, είναι οτι “η κυβέρνηση βρίσκεται δυσαρμονία με τη λαϊκή βούληση”. Η κυβέρνηση μάλλον βρίσκεται σε αρμονία - για την ακρίβεια, μεγάλο μέρος της βρίσκεται σε πλήρη αρμονία, με αυτό που επιθυμεί να (μην) κάνει μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Η δυσαρμονία με την τρόικα και τις επιθυμίες των δανειστών είναι. Και κάθε φορά που η άτολμη και συμφεροντολόγα συντηρητική Ευρώπη θα αποφεύγει να δίνει γενναίες λύσεις που παραμερίζουν το εθνικό συμφέρον και οδηγούν προς την εξάλειψη των εθνών και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τόσο θα φαντάζει (σχετική) επιτυχία η λύση που πριν από ένα χρόνο δικαίως απεκαλείτο καταστροφική...
Γι αυτό και οι πρόωρες εκλογές αποτελούν ένα θεμιτό μεν, ατελέσφορο δε αίτημα - όπως άλλωστε και οι διαμαρτυρίες/απεργίες, καθώς η έννοια του πολιτικού κόστους, δεν υπάρχει πια όπως το ξέραμε και το αυτί της τρόικας "δεν ιδρώνει". Πράγματι, με τα επόμενα σκληρά νομοσχέδια που θα έρθουν στη Βουλή, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί να συνταχθεί με αυτό που “λέει η ψυχή της” και μερίδα της κοινωνίας - και η κυβέρνηση να πέσει.
Οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση όμως, με τα υπάρχοντα πολιτικά κοινοβουλευτικά σχήματα (και με πρώτο κόμμα το ίδιο που μας “ναυάγησε” μόλις πριν από δύο χρόνια, αρχηγό τον αρχιτέκτονα της μεγάλης εθνικιστικής επιτυχίας με τίτλο “Μακεδονία” και συμβούλους τους σκληροπυρηνικούς Λαζαρίδη και Φαήλο Κρανιδιώτη) είναι βέβαιο οτι θα είναι εξ ίσου (ή και πολύ χειρότερα) ανίκανη να αντιμετωπίσει την κρίση. Μάλιστα, ο “δήθεν εθνικός τσαμπουκάς” της, (όπως γίνεται πάντα με όσους φλερτάρουν με τον εθνικισμό και την ακροδεξιά), θα φέρει πολλαπλές σφαλιάρες, καθυστερήσεις - και συνεπώς ολοένα και πιο επώδυνα μέτρα.
Είναι πιθανό βέβαια, η πολιτική αναταραχή τους επόμενους μήνες, να φέρει πλήρες “σάρωμα” του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού - πράγμα ίσως επιθυμητό, δεδομένης της χαμηλότατης ποιότητας του (κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν διαπιστώνουμε αναντιστοιχίες λόγων και έργων και τερατώδεις κυβερνητικές αστοχίες - πόσοι άξιοι άνθρωποι έθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της οργανωμένης κοινωνίας, τα τελευταία χρόνια και πόσοι από αυτούς ψηφίστηκαν και στηρίχθηκαν;) Είναι όμως έτοιμη η ελληνική κοινωνία να αναδείξει μια τελείως διαφορετική ποιότητα εκπροσώπων, που ταυτοχρόνως θα είναι έτοιμοι να αναλάβουν τις τύχες της χώρας και να μην προκαλέσουν χειρότερες καθυστερήσεις, πιο επώδυνα μέτρα ή και κατάρρευση ισοδύναμη με την επιστροφή στη δραχμή; Μακάρι...
Πράγματι και για χρόνια, θα συγκρούονται δύο Ελλάδες - όχι όμως αυτές που θέλει να φαντάζεται ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά αυτή που επιθυμεί να τεθούν νέες βάσεις για την Ελλάδα και αυτή που επιθυμεί να επιστρέψει η Ελλάδα στα μέχρι τώρα. Πράγματι, για καμιά δεκαετία η διαβίωση μας θα είναι δύσκολη (αλλά όχι βέβαια με τις τραγικές επικλήσεις και συγκρίσεις με την Κατοχή). Πράγματι, θα εξαρτηθούν πολλά από το πόσο θα δεχτούμε να μετασχηματιστούμε ως κοινωνία - και από το πώς θα χειριστούμε τις εξελίξεις.
Αλλά πολύ λίγα θα αλλάξουν από πλευράς των κατευθύνσεων που θα δεχόμαστε, αν θέλουμε να παραμείνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια ως ισότιμοι εταίροι τα προσεχή χρόνια - κι αν θέλουμε να δικαιολογήσουμε τη μέχρι τώρα κατανάλωση των ευρωπαϊκών πόρων. Την επόμενη δεκαετία, με αλλεπάλληλα μπρος-πίσω, θα πρέπει να δίνουμε συνεχώς μάχες “στο αμήν”, για να κερδίζουμε τα αυτονόητα ("σας περιμένει ακόμα πολύ πόνος") και να αντιμετωπίζουμε τους κακούς μας δαίμονες και εαυτούς - με την ελπίδα οτι θα καταφέρουμε να θέσουμε τη λειτουργία μας σε νέες βάσεις. Η πίεση (με την επιρροή "συμπαθέστατων" φιλελευθέρων όπως ο Βεστερβέλε και ο διάδοχος του, παρόλη την μείωση της στο γερμανικό εκλογικό σώμα να μοιάζει αμείωτη) να γίνουμε ένα πραγματικά ευρωπαϊκό κράτος θα έπρεπε, πρώτα από όλους, να εκπορεύεται από εμάς τους ίδιους. Αν θέλουμε να βολευτούμε με αυτό που ήμασταν μέχρι τώρα, είμαστε άξιοι της (μοναχικής μας) τύχης. Αισιόδοξα σκεπτόμενος, ποτέ δεν θα πιστέψω οτι ένας λαός με τέτοιες ικανότητες δεν μπορεί να βελτιώσει βασικές παραμέτρους της ζωής του - αρκεί να αποκηρύξει τον Κουτοπονηρίξ μέσα του...
Οι φωτό είναι από το www.georgakopoulos.org (από τις πρόσφατες συγκρούσεις στο Σύνταγμα) και το www.boston.com (από το bigpicture για τις διαδηλώσεις "Occupy Wall Street") - και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το "Everything Is Everything", της Αμερικανίδας Lauryn Hill.
You would have loved to see this, Ali.
-
This is photo that Ali Mustafa posted shortly after he arrived in Aleppo to
cover the revolution in 2013. He was killed by Assadist goons a few months
later.
Πριν από 2 ημέρες
20 σχόλια:
ΧΕΙΜΑΡΩΔΗΣ Προκόπης..
Τα λες όλα συμπυκνωμένα σε ένα κείμενο.. Λόγια που τόσο λείπουν από την καθημερινή μας "ενημέρωση"..
Προσυπογράφω... καθολικώς!
'Τώρα λοιπόν πρέπει να ζήσουμε με λιγότερα - πολύ λιγότερα για όσους είναι στα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας. Να ζήσουμε χωρίς κοινωνικούς πόρους για τους αδυνάτους, γιατί τα τρώγαμε με άνεση, την εποχή των παχέων αγελάδων - χωρίς να σιγουρέψουμε αυτά που έπρεπε. Να μεταναστεύσουμε. Να εγκαταλείψουμε νεοπλουτισμούς και καταναλωτισμό. Να αλλάξουμε δουλειές': Προκόπη δεν σου κρύβω - στο λέω επειδή νιώθω άνετα ότι δεν θα με 'παρεξηγήσεις' - ότι με ενοχλεί αυτός ο πρώτος πληθυντικός. Την εποχή των 'παχέων αγελάδων' ζούσα στο εξωτερικό, σε μια χώρα της οποίας ο πλούτος είχε βιομηχανικές και άλλες στέρεες βάσεις, δεν ήταν 'στον αέρα' όπως της Ελλάδας. Γι' αυτό και όταν επέστρεψα στην Ελλάδα όλος αυτός ο αστήρικτος σε πραγματικό πλούτο καταναλωτισμός μου φάνηκε τόσο μα τόσο παράταιρος. Γι' αυτό ακριβώς - αλλά και λόγω ψυχοσύνθεσης - ποτέ μου δεν έγινα καταναλωτής, θα μου φαινόταν τόσο αστείο σε μια φτωχή χώρα να έχω κινητό με σύνδεση (δεν είχα ποτέ), πιστωτική κάρτα (δεν είχα ποτέ) και όσα άλλα έβλεπα γύρω, φαινόμενα νεοπλουτισμού από ανθρώπους κατά βάση φτωχούς. Πάντα, δηλαδή, επιδίωκα να ζω με τα λιγότερα και να απολαμβάνω αυτά που έρχονταν τζάμπα ή σχεδόν τζάμπα (μια καλή παρέα, μια εκδρομή, ένα καλό κρασάκι, τέτοια). Τι θέλω να πω; Ότι υπάρχει ένα χάσμα, ένας διχασμός αν θες στη χώρα αυτή. Μεταξύ αυτών - και παραμένουν πολλοί - που ζούσαν και θέλουν να εξακολουθήσουν να ζουν όπως λες, επειδή έτσι ξέρουν, τόσο τους νοιάζει, αυτός είναι ο πολιτισμός τους (διότι ο ελλειμματικός 'πολιτισμός' του νεοέλληνα τον οδήγησε δυστυχώς στο σήμερα, τα λέω χρόνια στο μπλογκ μου). Και ανθρώπων όπως (συγνώμη για την αυτοαναφορά) εγώ που ποτέ δεν έζησαν όπως πολλοί άλλοι. Και υπάρχει και ένα μέγα παράδοξο: το μήνυμά σου σε αυτό το ποστ το βλέπω και το εκτιμώ εγώ που ίσως δεν με αφορά τόσο, όσο κάποιους άλλους. Αλλά αυτοί που περισσότερο τους αφορά, ακόμα και να το έβλεπαν, θα το προσπερνούσαν χωρίς δεύτερη ματιά...
@zepos: Ευχαριστώ πολύ!
Έχετε δίκιο Γεράσιμε. Ο πρώτος πληθυντικός έχει την έννοια του "εμείς η ελληνική κοινωνία, στο σύνολο της", με την στατιστική έννοια, αφενός - και αφετέρου την έννοια της αυτοκριτικής, γιατί κι εγώ δεν είμαι άμοιρος ευθυνών για την πορεία μας, στο μέτρο που μου αναλογεί (και θέλω να πιστεύω πολύ πολύ λιγότερο από άλλους).
Πράγματι, πολλοί (που θα έπρεπε) δεν θα διαβάσουν αυτό το ποστ. Αλλά έτσι γίνεται η ανταλλαγή απόψεων και η "ζύμωση" τους στην κοινωνία. Κάποιοι άλλοι, θα το διαβάσουν - και ίσως συμβάλει στην αποκρυστάλλωση των δικών τους απόψεων. Κι ένας άνθρωπος να προβληματιστεί (αντικρούσει, διαφωνήσει κλπ.) παραπάνω, κέρδος είναι...
Προκόπη (για να γελάσουμε και λιγάκι) ομολογώ ότι περισσότερο από τον πρώτο πληθυντικό με 'ενοχλεί' ο δεύτερος πληθυντικός ('έχετε δίκιο Γεράσιμε') όταν εγώ έχω ήδη χρησιμοποιήσει ενικό, τον οποίο προτιμώ στο διαδίκτυο διότι 'σπάει' κάπως αυτό το απρόσωπο της διαδικτυακής επικοινωνίας (κατά τα άλλα είμαι μανιακός του πληθυντικού, μια και συμφωνώ με κάτι που έλεγε ο Εγγονόπουλος - νομίζω το 'χω ξαναπεί -, ότι τους Έλληνες πρέπει να τους προσέχει κανείς γιατί πρώτα σου κάνουν το τραπέζι και μετά όταν φτάσουν στο φρούτο σου... βαράνε και καρπαζιά).
"Αλλά έτσι γίνεται η ανταλλαγή απόψεων και η "ζύμωση" τους στην κοινωνία. Κάποιοι άλλοι, θα το διαβάσουν - και ίσως συμβάλει στην αποκρυστάλλωση των δικών τους απόψεων. Κι ένας άνθρωπος να προβληματιστεί (αντικρούσει, διαφωνήσει κλπ.) παραπάνω, κέρδος είναι..."
Σε ποια ακριβώς ανταλλαγή και ζύμωση απόψεων αναφέρεσαι, Προκόπη; Σε αυτή όπου όποιος δεν πίνει νερό στο όνομα της (αποτυχημένης εκ των υστέρων) Τρόικα θεωρείται αντιδραστικός, μίζερος, κουτοπόνηρος ψηοφόρος, οπαδός του Debtocracy κλπ,κλπ;
Έλενα
Ωραία τοποθέτηση. Τα είπες όλα, μπράβο... με την ελπίδα να σε διάβασουν ναι, όσο περισσότεροι γίνεται, dreamer
http://dreamerandarcher.blogspot.com/2011/10/blog-post_9920.html
και εδώ ένα σχόλιο από μένα σε σχέση με το ποστ σου και μερικά σχόλια για την άλλη ελλάδα!
@Γεράσιμος: Λοιπόν, από κεκτημένη ταχύτητα, ακολουθώ τη "γαλλική" σύνταξη στο ίντερνετ, αλλά αφού συνεννοούμαστε... :-)
@Έλενα: Όχι πάντως σε αυτή που όποιος έχει αντίθετες απόψεις για την ερμηνεία των πολιτικών πραγμάτων από εσένα, δεν πίνει νερό (ή έστω δεν εγκρίνει) τις φανατικές εκφράσεις "μεταμοντέρνοι Αυριανιστές", δεν δέχεται τη δημιουργία χαρακωμάτων χωρίς αποχρώσεις και επιμένει να διατηρεί τις απόψεις του, παρά τα πλήγματα στην τσέπη του, έχει "να κερδίσει από την παρούσα κατάσταση"....
Περιγράφω ακριβώς τι θεωρώ "ελαφρότητα" και κουτοπονηριά. Αν αυτό σου μοιάζει για άνευ όρων υιοθέτηση της πολιτικής της τρόικας, πάω πάσο...
@Archer: Ευχαριστώ για το σχόλιο.
Δύο Ελλάδες, ζωές σπαταλημένες και όνειρα. Ένας λαός σε σύγχυση, εγκλωβισμένος μέσα στα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά του αδιέξοδα.
Δεν μας επιτρέπεται ούτε ελπίδες να έχουμε πια.
:(
Να λοιπόν και η συνέχεια του κειμένου, που την περίμενα πώς και πώς, ειδικά μετά την ανακοίνωση του "κουρέματος" (που, ω της έκπληξης, πάλι δε θεωρήθηκε ικανοποιητική λύση). Αλήθεια, αυτόν τον όρο ποιος τον εφηύρε; Και, βάσει αυτής της λογικής, το προηγούμενο αναμπουμπούλιασμα ήτο "μιζανπλί";
Μου άρεσε, κατ' αρχήν, το timing, ότι γαρ σήμερα Halloween. Η αντιστοίχιση χαρακτήρων (ποιος είναι μάγισσα, ποιος βαμπίρ, ποιος κούκλα για βουντού και ποιος μούμια) δεν είναι τόσο εύκολη, καθότι σε ουκ ολίγες περιπτώσεις τα πράγματα είναι ολίγον θολά, ωστόσο το κείμενο είναι το treat της γνωστής ατάκας --το trick το βλέπουμε μήνες τώρα, με τα καθημερινά κολπάκια που βγάζουν από το μανίκι τους οι κάθε λογής "επιφανείς".
Θεωρώ το κείμενο ιδιαίτερα εύστοχο και μετά την πρώτη, γρήγορη ανάγνωση, ξαναγύρισα για να το διαβάσω με την ησυχία μου, πια.
Μακάρι να το διάβαζαν αυτοί που τους αφορά περισσότερο και, μιας και ευχές κάνουμε, να το καταλάβαιναν, μπας και μετατοπιστούν, έστω και στο ελάχιστο, αυτές οι, γραφικές πια, αντιλήψεις στις οποίες αναφερθήκατε και εσείς και κάποιοι από τους άλλους σχολιαστές.
Και, ειλικρινά, εύχομαι η αισιοδοξία σας να γίνει πραγματικότητα, αρχής γενομένης από την αποκήρυξη του Κουτοπονηρίξ.
Να φανταστώ ότι θα υπάρξει και τρίτο μέρος; Το περίμένω με μεγάλο ενδιαφέρον!
@Πιγκουίνος: Κι όμως, κυρίως ελπίδες πρέπει να έχουμε... :-)
@Κατερίνα Τζωρίδου: Ευχαριστώ πολύ. Το τρίτο μέρος δεν θα είναι δικό μου κείμενο - γι αυτό και δεν υπάρχει "συνεχίζεται", στο τέλος αυτού εδώ... ;-)
Πρόσφατα είχα εκφράσει τη διαπίστωση ότι σε κοινωνικό (συλλογικό) επίπεδο είμαστε συγχυσμένοι, από την άποψη ότι από τη σύσταση του σύγχρονου ελληνικού Κράτους, δεν υπήρξε ποτέ η έννοια της συλλογικής πορείας προς κάποια κατεύθυνση.
Όσο παράλογο και αν ακούγεται σε κάποιους, ο λαός στο σύνολό του δεν ρωτήθηκε ποτέ αν θέλει την πρόοδο, τη δημοκρατία και την ευημερία της Δύσης που απολάμβανε τους καρπούς του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Συνήθως, τα διλήμματα τα έθεταν πολιτικοί που για προσωπικούς ψηφοθηρικούς λόγους ήταν φυσικά ψεύτικα.
Ένας λαός που δεν γνωρίζει ποια είναι ακριβώς τα οφέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας, δεν πρόκειται ποτέ να τα διεκδικήσει, αλλά θα συνεχίζει να αναμασάει τις ψεύτικες ρητορικές που του πιπιλίζουν οι πολιτικοί του.
Αφαιρεί αυτό την ατομική ευθύνη του καθενός μας χωριστά για το συλλογικό καλό; Φυσικά και όχι, αλλά όταν βλέπω νέους ανθρώπους να αναπολούν με τόσο πάθος την επιστροφή στη δραχμή και την αποκοπή μας από την ευρωπαϊκή οικογένεια, επειδή είδαν ένα "ντοκιμαντέρ" ή επειδή ξημεροβραδιάζονται σε sites με στοχευόμενο πολιτικό περιεχόμενο, διατηρώ πολλές επιφυλάξεις ως προς το κατά πόσον είναι δυνατόν να δούμε ξεκάθαρα ποιος δρόμος θα μας βγάλει από την κρίση.
Πάρα πολύ εύστοχο το άρθρο, για μια άλλη φορά.
Το πρόβλημα όλων των δυνάμεων της συντήρησης που ασφαλώς και διαχέονται σε όλο το φάσμα του τωρινού πολιτικού κόσμου, αγνοούν ότι με την συγκεκριμένη στάση εξυπηρετούν κατά τον καλύτερο τρόπο τα ξένα συμφέροντα και γενικώς αυτά που υποτίθεται ότι απεργάζονται το κακό για την Ελλάδα.
Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι το νέο. Πρακτικά είναι η μεταφορά στη σύγχρονη πραγματικότητα του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσικού (οκ αυτό δεν υφίσταται πλέον) κόμματος.
Γι'αυτό ακριβώς δεν αισιοδοξώ πολύ για μια κάποια (έστω) βελτίωση της κατάστασης.
Η κρίση είναι ξεκάθαρα κοινωνική και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία είναι λίγο-πολύ τα ίδια που αντιμετώπιζε όταν ιδρυόταν το Κράτος τον 19ο αιώνα.
Η μόνη ακτίνα αισιοδοξίας μπορεί ίσως να είναι ότι η Μέρκελ έχει σαφώς ισχυρότερα συμφέροντα από τον Κουρή και τον βόθρο που αυτός παράγει καθημερινά.
@ellinaki: Nαι, από την άλλη πρέπει να το πολεμήσουμε - με το διάλογο εννοώ - έτσι δεν είναι;
@ Mutlu: Όντως είναι ισχυρότερη η Μέρκελ... :-)
Το κακό είναι οτι το (κοντοπρόθεσμο) συμφέρον της Μέρκελ δεν συμβαδίζει με αυτό της Ευρώπης - που είναι και δικό μας...
Εννοείται αυτό!
Μαζεμένες σκέψεις πολλών από εμάς, κατέγραψες αγαπητέ Προκόπη.
Μια ευχή μόνον μπορούμε πια να κάνουμε: να βρεθεί αυτός ο "κάποιος" που θα ηγηθεί ενός φιλεύθερου δόγματος έτσι όπως το χαρακτηρίζεις.
Αλλά, μάλλον θα ψάχνουμε ως άλλοι Διογένηδες με το φανάρι για τον "άνθρωπο" αρκετά χρόνια ακόμη!
Καλό μήνα εύχομαι σε όλους μας...
Οσον αφορα τις cayenne :
http://ypokeimena.blogspot.com/2011/10/blog-post_26.html?spref=fb
Δεν διαφωνω με τα λεγομενα σας αλλα πρεπει να λαμβανουμε υπ οψη την πραγματικη διασταση των γεγονοτων και να μην τα αναπαραγουμε ακριτα.
@Ανώνυμος: Έχετε δίκιο, αλλά από την άλλη δεν μπορεί κανείς να ερευνά κάθε επίσημο (ενυπόγραφο) ισχυρισμό ή ρεπορτάζ. Σε πολλά είμαι καχύποπτος, σε αυτό δεν ήμουν ιδιαίτερα - ίσως γιατί ο νεοπλουτισμός στην Ελλάδα (και ειδικά στην πλούσια επαρχία) είναι οφθαλμοφανής...
@Penelope: Για να μην παραεξηγηθώ, δεν ξέρω πώς το εκλαμβάνετε εσείς, αλλά φιλελεύθερος δεν είμαι πολιτικά.. :-)
Δημοσίευση σχολίου