21.6.12

Πανευρωπαϊκή Ημέρα Μικροπολιτικής...

Πριν από αρκετά χρόνια, ένας μετανάστης από ασιατική χώρα μου διηγήθηκε τις περιπέτειες του, στην προσπάθεια του να φέρει τη γυναίκα του και τα παιδιά του στην Ελλάδα. Όταν επιτέλους εγκρίθηκε από την τότε νομαρχία (με αρκετή υποβοήθηση από πολιτικό μέσον) η οικογενειακή συνένωση, έπρεπε η ελληνική πρεσβεία να διεκπεραιώσει εκεί τη διαδικασία. Για να “βεβαιωθεί” το ελληνικό κράτος οτι πράγματι αυτή είναι η οικογένεια του πρωταγωνιστή, έπρεπε να “εντοπίσει” με τη βοήθεια ντόπιου δικηγόρου τη σύζυγο (στη ζούγκλα προφανώς), διαδικασία που κρατούσε μήνες φυσικά, ώσπου να πέσει το γνωστό “γρηγορόσημο”...


Αργότερα, έμαθα οτι παρόμοια ήταν και η αντιμετώπιση της πρεσβείας μας προς τους γηγενείς, σε άλλη, αραβική αυτή τη φορά χώρα, όταν επιθυμούσαν να ζητήσουν βίζα επίσκεψης στην Ελλάδα, για κάποιο σοβαρό λόγο, όπως ασθένεια συγγενούς τους. Η ταρίφα ήταν χίλια ευρώ, ποσό αδιανόητο σε σχέση με τους τοπικούς μισθούς.

Αν κάποιος θεωρήσει καλοπροαίρετα οτι αυτές είναι πρακτικές που ευδοκιμούν σε εδάφη τριτοκοσμικών χωρών μόνο, η καθημερινή μας εμπειρία αποδεικνύει το αντίθετο. Πρόσφατα, σε μεγάλο οργανισμό του ευρύτερου δημοσίου, μια ελληνίδα φοιτήτρια από το Παρίσι ζήτησε να κάνει τη μαθητεία της, για ένα μήνα. Παρά το γεγονός οτι το αίτημα της έγινε αποδεκτό, όταν ήρθε η ώρα να συμπληρωθεί το σχετικό έντυπο που ζητούσε το γαλλικό πανεπιστήμιο, απαραίτητο για την πιστοποίηση της μαθητείας, συνάντησε την απόλυτη άρνηση των υπηρεσιών. Η διαδικασία συμπλήρωσης ενός “ξένου” εντύπου, απλά δεν “προβλεπόταν”. Και δεν “προβλεπόταν” και καμία άλλη διαδικασία, για να την αντικαταστήσει...

Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτος και βασικός, η άγνοια και η εσωστρέφεια - δεν ξέρουμε ξένες γλώσσες, δεν αποδεχόμαστε την απλότητα με την οποία διεκπεραιώνουν τις δουλειές τους οι δημόσιες υπηρεσίες άλλων κρατών, δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε σε κάτι που “δεν προβλέπεται”. Δεύτερος, είμαστε καχύποπτοι προς άλλους, προτάσσουμε το προσωπικό συμφέρον, φοβόμαστε την ευθύνη, επικαλούμαστε το φόρτο εργασίας/την κακή οργάνωση/την έλλειψη προσωπικού/την πιθανότητα απάτης (η οποία πολύ συχνά συμβαίνει), αρνούμαστε να αναλάβουμε πρωτοβουλία και να λύσουμε το πρόβλημα, πάση θυσία. Και τρίτο (και χειρότερο), αν δεν εφεύρουμε προσκόμματα κάθε είδους, πώς θα βρεθεί ανοιχτό πεδίο για τη διαφθορά; Πώς θα βγάλουμε το “κάτι παραπάνω μας”, αν ολα λειτουργούσαν ομαλά και με αποτελεσματικότητα;

Την ώρα λοιπόν που το κρισιμότερο ζήτημα για την επανεκκίνηση της χώρας είναι ο εκσυγχρονισμός του κράτους και το πλαίσιο που αυτό καθορίζει για τη λειτουργία της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, η ανακοίνωση της νέας κυβέρνησης δείχνει οτι δεν έχει ληφθεί υπ’ όψιν τίποτε από όσα έχουν συμβεί στη χώρα, τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια.

Αντί να δούμε ένα ολιγομελές σχήμα, είδαμε ένα παραφουσκωμένο “δήθεν λιτό” σχήμα, που απλώς δεν φθάνει το όρια της υπερβολής, όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις των 50 ατόμων. Αντί να συγχωνευθούν δημιουργικά τα υπουργεία, δημιουργήθηκαν δύο “τέρατα” (Παιδείας-Πολιτισμού και Ανάπτυξης-Υποδομών, ευτυχώς και τα δύο με επικεφαλής από τους σχετικά σοβαρότερους της ΝΔ), ενώ ιδρύθηκαν εκ νέου υπουργεία που εξυπηρετούν διαπλεκόμενα συμφέροντα ή τοπικές ανασφάλειες και εθνικιστικούς παραγοντισμούς, όπως τα Τουρισμού, Ναυτιλίας και Μακεδονίας-Θράκης (να το προτείνουμε και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το τελευταίο).

Και τα πρόσωπα, που ακούγαμε επί δύο ημέρες - και έδιναν ελπίδες οτι θα έχουν κριτήριο τη “φερεγγυότητα”, που υποσχέθηκε η ΔΗΜΑΡ; Που δεν θα έχουν ταυτόχρονα και τη βουλευτική ιδιότητα; Που δεν θα αποπνέουν “παλαιοκομματισμό”;

Εντάξει αποφύγαμε τις εκ της ακροδεξιάς μεταγραφές, προφανώς με την επιμονή της ΔΗΜΑΡ, αλλά πού είναι (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) η κοινής αποδοχής “εθνική ομάδα”, που διαφήμιζαν (χωρίς τον ξενοδόχο) στελέχη της ΝΔ; Ποιός θα δώσει τη νέα πνοή στο κράτος και στην πολιτική του σε κρίσιμους τομείς, ο κύριος Στυλιανίδης, ο κύριος Αβραμόπουλος ή ο κύριος Παναγιωτόπουλος;

Πού είναι η φιλελεύθερη πτέρυγα (πλην Χατζηδάκη), που κατήγαγε περιφανή νίκη στη Β’ Αθηνών, κόντρα στον σκληροπυρηνικό δεξιό χαρακτήρα της ηγεσίας; Πού είναι οι τεχνοκράτες που “ήξεραν τη δουλειά”, όπως οι Στουρνάρας, Μαραβέγιας και Ζανιάς, τους οποίους “διαφήμιζε” το ΠΑΣΟΚ; Πού είναι τα λαμπερά πρόσωπα κοινής αποδοχής (πλην Μανιτάκη) που θα εξασφάλιζε η ΔΗΜΑΡ; Και ποιός είναι ο ρόλος των κυβερνητικών εταίρων - να εγκρίνουν ένα “σπάταλο” σχήμα, που φέρνει απολύτως τη σφραγίδα της “σαμαρικής” Νέας Δημοκρατίας; Να βγάλουν “την ουρά τους απέξω” ή να απαιτήσουν το καλύτερο δυνατό και σφιχτό σχήμα, με υπουργούς που θα ικανοποιούν τις απαιτήσεις της κοινωνίας και της κρίσιμης συγκυρίας - και όχι αυτές των στελεχών και των πελατειακών σχέσεων; Ή να φυλάξουν τα νώτα τους, παίζοντας παιχνίδια μικροπολιτικών συγκρίσεων, ώστε να φανεί οτι η νέα κυβέρνηση είναι χειρότερη από την προηγούμενη; Και ποιός είναι ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Να κάνει την εντελώς λάθος κριτική, εστιασμένη μόνο στο νέο υπουργό Οικονομικών, επειδή είναι "εκπρόσωπος των τραπεζιτών";

Είναι θετικό τουλάχιστον αυτό που ακούγεται, οτι η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ αποτρέπει την ακύρωση του νόμου Ραγκούση για τους μετανάστες, που απαιτούσε η πλειοδοσία της δεξιάς ρητορικής. Κόντρα όμως σε ότι λέγεται συχνά, την πολιτική την καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και τα πρόσωπα. Όχι μόνο με το ήθος τους, αλλά με τη συνολική τους αντίληψη για την άσκηση πολιτικής - και τη συνεπαγόμενη αποτελεσματικότητα τους.

Επειδή αυτό το τελευταίο ζήτησε ο νέος πρωθυπουργός, ανήμερα της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Μουσικής και του Θερινού ηλιοστασίου (ξεχνώντας οτι από δω και πέρα οι μέρες μικραίνουν), με την ομάδα που παρέταξε, έχει ελάχιστες πιθανότητες να το πετύχει. Όχι μόνο γιατί ο ίδιος δίνει τον τόνο, αλλά και γιατί δεν επέτρεψε (και του επετράπη) να λειτουργήσει με όρους τριτοκοσμικής Ελλάδας, που δεν έχει αντιληφθεί τίποτε από την κρίση. Με στελέχη που (μπροστά στα μάτια μου το βλέπω τώρα), μέχρι πρότινος υπερασπίζονταν τα ρουσφέτια από την περιφέρεια και τη σκανδαλώδη “Αγρογή”, με το επιχείρημα οτι οι ακρίτες είναι "ριγμένοι και οτι “οι Πασοκτζήδες είχαν βάλει τους δικούς τους προηγουμένως στο κράτος”....











H φωτό είναι από το παρελθόν και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Blue Alert", στη διασκευή της Αμερικανίδας Madeleine Peyroux

buzz it!

9 σχόλια:

Athena είπε...

Μάλλον είναι δευτερεύον, αλλά πολύ με ενόχλησε αυτή η φωτογραφία της νέας κυβέρνησης με μία μόνο γυναίκα ανάμεσα σε σαράντα υπουργούς.

Εδώ ο κόσμος χάνεται, θα μου πείτε...

Athena είπε...

Μάλλον είναι δευτερεύον, αλλά πολύ με ενόχλησε αυτή η φωτογραφία με μία μόνο γυναίκα ανάμεσα σε σαράντα υπουργούς.

Εδώ ο κόσμος χάνεται, θα μου πείτε...

Prokopis Doukas είπε...

@Athena: Όχι δεν είναι δευτερεύον, είναι ουσιαστικό. Αλλά μακάρι να ήταν αυτό το κύριο πρόβλημα της κυβέρνησης...

Ανώνυμος είπε...

How white collar crime gets 'rewarded' in Greece

http://www.euro2day.gr/news/economy/124/articles/708499/Article.aspx

Khlysty είπε...

Προκόπη, τι ακριβώς περίμενες; Σαμαράς πρωθυπουργός, Βενιζέλος και Κουβέλης οι "κυβερνητικοί εταίροι", το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν νομοτελειακό. Ωστόσο, λέω να αποφύγω κάτι ορέους συμβολισμούς της νέας κυβέρνησης (αρκούμαι στο Στυλιανίδης υπουργός Εσωτερικών)...

Prokopis Doukas είπε...

@Ανώνυμος: Ναι, το διάβασα κι εγώ. Δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς σημαίνει.

@Khlysty: Περίμενα περισσότερη συναίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης, όπως φαινόταν από τα δημοσιεύματα και τις πληροφορίες - και όχι "κατάληψη της εξουσίας"...

Κατερίνα Τζωρίδου είπε...

Καλησπέρα,
Όταν έμαθα ότι ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση (με το γνωστό πρωθυπουργό, να τον χαιρόμαστε, ο Θεός βοηθός), ένα ήρθε στο μυαλό μου: η αμίμητη προεκλογική ατάκα, που την είχα ακούσει μάλιστα στην εκπομπή σας, "Λύστε μου τα χέρια να κυβερνήσω"! Τότε ακουγόταν λίγο σαν ανέκδοτο και πολλοί γελούσαμε κι αναρωτιόμασταν ποιος θα θέλει να τον κυβερνήσει ο Σαμαράς, αλλά τελικά να που κάποια ανέκδοτα γίνονται πραγματικότητα και η πραγματικότητα αυτή δεν είναι και τόσο αστεία. Αυτή και μόνο η ατάκα του νυν πρωθυπουργού, δείχνει για ποιο πράγμα γίνεται ο καβγάς τόσα χρόνια στην Ελλάδα: για την καρέκλα --παρντόν, το θρόνο. Μακάρι στη συνέχεια να μας απογοητεύσουν ευχάριστα, δηλαδή ν' αποδείξουν (τουλάχιστον κάποιοι απ' αυτούς, βρε αδερφέ), ότι νοιάζονται έστω και ελάχιστα για κάτι πέρα απ' το να κρατήσουν τη θεσούλα τους. Έτσι, για να πούμε ότι η αληθινή βερσιόν κάποιων ανεκδότων είναι έστω και ελάχιστα ευχάριστη...

Ανώνυμος είπε...

Θα γινω κουραστικος:

Θεωρημα
Το ελληνικο κρατος ειναι το λαφυρο για εξυπηρετηση εκλογικης πελατειας, πολυδιαπλεκομενης κλεπτοκρατιας, με σκοπο την παραμονη στην εξουσια των πολιτικων και την γιγαντωση του οικονομικου αποτελεσματος των κολλητων αφανων συνεταιρων.

Οποτε απλα πορισματα του παραπανω θεωρηματος ειναι :
1. η παρα τα συμφωνηθεντα παραβιαση της σχεσης 5 προς 1
2. η -με πολυ αργους ρυθμους- μειωση των κρατικων δαπανων και σπαταλων και η "αδυναμια" εισπραξης βεβαιωμενων φοροογικων εσοδων
3. η χρησιμοποιηση απο το 2004 εως σημερα ενοικιαζομενων γραφειων για δημοσιες υπηρεσιες στην Αττικη,εναντι υψηλοτατου τιμηματος, αντι να χρησιμοποιηθουν πολλα απο τα ολυμπιακα ακινητα.

Με (ελαχιστη) ενδεικτικη τιμη ενοικιασης 10 ευρω /τ.μ. σε 8 ετη εξοικονομουνται 960 ευρω/τ.μ. που προσεγγιζει σημαντικο ποσοστο του κοστους κατασκευης (1500 εως 1800 ευρω/τ.μ.), μετα δε το περας δεκαπενταετιας εως εικοσαετιας, το μεγιστο, θα ειχαν αποσβεσθει πληρως και θα ειχαν παραμενουσα διαρκεια ζωης για τουλαχιστον 30 ακομη ετη με την αναγκαια συντηρηση.

Αφώτιστος Φιλέλλην

ΥΓ Η πιο "τιμια" κυβερνηση θα ηταν αυτη που θα μειωνε τις μιζες κατα 30 εως 50%, ενω θα αυξανε 10% ετησιως την εισπραξη βεβαιωμενων φορων ενω θα μειωνε κατα 7% τις δαπανες.

Khlysty είπε...

Αν υπήρχε αίσθηση της σοβαρότητας και όχι ενδιαφέρον αποκλειστικά και μόνο για την κατάληψη της εξουσίας, πολλά απ' όσα έγιναν τον τελευταίο χρόνο θα είχαν αποφευχθεί.

ShareThis