31.5.10

H δημοσιογραφία και η συντεχνιακή λογική

Για τη διαπόμπευση τους από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, έκριναν σωστό να διαμαρτυρηθούν οι εκπρόσωποι 7 επαγγελματικών ομάδων (δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, γιατροί, φαρμακοποιοί, οδοντίατροι, μηχανικοί και Οικονομικό Επιμελητήριο), διοργανώνοντας συνέντευξη τύπου. Ενδεχομένως, αυτά που είπαν για την ανάγκη σοβαρών τομών στη λειτουργία του κράτους και των μέσων και τα οποία θα οδηγήσουν σε εξυγίανση, να ευσταθούν πλήρως. Δεν ξέρω αν πραγματικά η αγωνία τους είναι αυτή ή η απελευθέρωση (και η παρεπόμενη όξυνση του ανταγωνισμού) που επαπειλείται, για κάποια από από αυτά, όπως ισχυρίζεται ο Πάσχος Μανδραβέλης. Αυτό όμως που δεν διεφάνη είναι η αυτοκριτική, για τη συμβολή των κλάδων αυτών στον εκτροχιασμό της χώρας.

Για παράδειγμα, δεν ακούστηκε τίποτα από πλευράς γιατρών για τη διάχυτη παραοικονομία του φακελακίου και τη διαφθορά των “προσφορών” πάσης φύσεως από τις φαρμακευτικές και άλλες εταιρείες, που έχει καταστήσει την υγεία καρκινοπαθή οργανισμό - και ομολογείται ανερυθρίαστα, αλλά μόνον ανωνύμως. Δεν ακούστηκε τίποτα από την πλευρά των μηχανικών, για την ευθύνη τους και τη συμμετοχή τους στο πανελλήνιο οικιστικό έγκλημα (από αισθητικής, οικολογικής και φορολογικής πλευράς) και στο όργιο της διαφθοράς στις πολεδομίες, με τις γνωστές μαφίες που “κατασκευάζουν” βίλες των χιλίων τετραγωνικών, με άδειες ναοδομίας - και λογαριασμούς εκατομμυρίων για υπαλλήλους και διευθυντές. Ή για το αίσχος των “μεγαλοδικηγόρων” που πρωταγωνιστούν σε παραδικαστικά κυκλώματα, εγγυώμενοι την ατιμωρησία, με ταρίφες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.


Και για να μη θεωρηθεί οτι επιτίθεμαι σε επαγγέλματα, τις ιδιαιτερότητες των οποίων δεν γνωρίζω τόσο καλά, ας δούμε επιτέλους την ευθύνη των δημοσιογράφων σε αυτή την έκπτωση, στην οποία οδηγήσαμε το πιο δημοκρατικό πολίτευμα που είχε ποτέ το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος. Είναι βέβαιο οτι θα βρούμε προπατορικά αμαρτήματα και διαρκή εγκλήματα, που θα οδηγήσουν τους πολίτες “να μας πάρουν με τις πέτρες”, αμέσως μετά ή και ταυτόχρονα με τους πολιτικούς. Δεν έχουμε κάνει όμως τόσα χρόνια τίποτε γι αυτά, λειτουργώντας στενά συντεχνιακά - και θεωρώντας και εμείς οτι οι επαγγελματικές ενώσεις υπάρχουν μόνο για να διεκδικούν και όχι για λειτουργούν προληπτικά και εξυγιαντικά στα φαινόμενα σήψης, που παρουσιάζονται σε κάθε κλάδο.

Στα συνδικαλιστικά μας λοιπόν: Πώς να εξηγήσει κανείς την - κατ’ επανάληψιν - ψήφο σε πάσης φύσεως φαιδρά πρόσωπα; Πώς να δικαιολογήσει την - υπό τον γνώμονα φτηνών κομματικών και προσωπικών επιδιώξεων - λειτουργία πολλών παρατάξεων μας; Πώς να ομολογήσει ευθαρσώς στην κοινωνία το “μαύρο μας το χάλι”, με την ΕΣΗΕΑ να παραμένει ανενενεργή επί ένα χρόνο (!), χωρίς προεδρείο, γιατί οι παρατάξεις (ως ζηλώσασες την δόξαν της ΕΦΕΕ) δεν μπορούν να συμφωνήσουν;

Τα θανάσιμα αμαρτήματα στο επάγγελμα είναι πολλά και γνωστά - και δεν είναι μόνο τα επτά που περιγράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης: Το επάγγελμα τραβάει σαν μαγνήτης, όποιον ατάλαντο και άξεστο θέλει άκοπα να παραγοντίσει και να αποκτήσει εξουσία, χρήμα, προβολή - χωρίς κανένα απολύτως κριτήριο. Χαρακτηρίζεται από ανεπαρκέστατη τεκμηρίωση και τήρηση δεοντολογίας, ελαφρότητα και "χαβαλέ", συμπόρευση με τις πιο συντηρητικές και κομφορμιστικές απόψεις της κοινωνίας, απίστευτη ελαστικότητα στα ασυμβίβαστα (να θυμίσω οτι μόλις πριν από λίγο καιρό, υπουργός αρμόδιος για τον Τύπο αμειβόταν οικογενειακά από τα τερατώδη συμβόλαια που εξασφάλιζε η εξουσία του στη σύζυγο του), συμμετοχή σε πάσης φύσεως εκβιασμούς και εκδοτικά παιχνίδια, που τον τελευταίο καιρό έχουν μολύνει και τη μπλογκόσφαιρα, με τον κάθε αποτυχημένο ή εντολοδόχο να δημιουργεί “παραδημοσιογραφικά”, αποκαλυπτικά δήθεν μπλογκ (πίσω από το θετικό πρόσημο των οποίων κρύβονται συμπλεγματικές, το λιγότερο, επιδιώξεις). Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, κάθε τόσο η πιάτσα βοά για “πληρωμένα παπαγαλάκια” - τώρα που μιλάμε, αναζητείται η λίστα με 40 (;) δημοσιογράφους που αμείβονταν από τη Siemens.

Οι επιπτώσεις στο επίπεδο της πολιτικής ζωής και του δημοσίου διαλόγου είναι προφανείς: Καμία κοινή γνώμη δεν μπορεί να σχηματίσει άποψη για τα πράγματα, όταν εθίζεται στα μέχρις “χρυσού βατόμουρου” θεατρικά σόου των τηλεπαραθύρων ή αντιμετωπίζει κατευθυνόμενα δημοσιεύματα και αναλύσεις ύποπτης απλοϊκότητας του τύπου “η αστυνομία πρέπει να τους κοιτάει ή να τους δέρνει;” Ούτε η κοινωνία μπορεί να αποφύγει την έκπληκτη και αδαή ματιά στην παγκόσμια πραγματικότητα, όταν έχει εθιστεί σε μια διαρκή ομφαλοσκόπηση στα ασήμαντα. Η απαξίωση της πολιτικής και η επικίνδυνη (ακροδεξιά στην ουσία - “όλοι ίδιοι είναι”) μπερλουσκονοποίηση είναι η χειρότερη συνταγή, για μια δημοκρατία που προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της, ιδιάιτερα σε περιόδους κρίσης.

Μια μικρή γνώση των πραγμάτων δείχνει οτι το πρόβλημα έχει τις ρίζες του (και) στο επίπεδο των ιδιοκτητών των ΜΜΕ και στις “διαπλεκόμενες” επιδιώξεις τους - πολλά “περιθωριακά” (ή μη) και επαρχιακά έντυπα υπάρχουν, ως γνωστόν άλλωστε, απλώς και μόνο για να πλουτίζουν οι ιδιοκτήτες τους από τον εκβιασμό οικονομικών παραγόντων και πολιτικών (υπήρξε και εκδότης που μπήκε στη φυλακή γι αυτό, ενώ πολλοί άλλοι όχι). Διαπλεκόμενοι (από την αντίστροφη πλευρά) είναι και πολιτικοί, που (εκτός από την ένοχη ατολμία του εκβιαζόμενου "πελάτη" να επιβάλουν κανόνες και να αδειοδοτήσουν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, δίνοντας έτσι ελεύθερο το γήπεδο στη διαπλοκή) επιδιώκουν διασυνδέσεις και παρεμβαίνουν, όποτε έχουν την εξουσία, υπέρ των εκλεκτών τους. Όλοι αυτοί επιλέγουν τα στελέχη “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, πετούν την αξιοκρατία από το παράθυρο και αναπαράγουν αμόρφωτους διευθυντές και προϊσταμένους, που γεμίζουν την οθόνη ή το πρωτοσέλιδο με “κιτρινιές” και αντιδρούν με το βλέμμα της αγελάδας που κοιτάει τα τρένα, όταν συντάκτης τους ανακοινώνει το θάνατο κάποιας μεγάλης μορφής του πολιτισμού που δεν γνωρίζουν, καθώς οι γνώσεις τους φτάνουν μέχρι τη Βουγιουκλάκη και τη Βανδή. “Και ποιός είναι ο Henry Mancini;” είχε αναφωνήσει κάποτε, ένας από τους μακροβιότερους διευθυντές ειδήσεων...

Κι όμως, υπάρχουν εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες) δημοσιογράφοι μορφωμένοι, χαμηλού προφίλ και υψηλού ήθους που εργάζονται σε εφημερίδες, site (τα οποία ακόμα δεν αναγνωρίζει η Ένωση μας!) και ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Ναι, σαφώς κανείς δεν ζητάει από ένα επαγγελματικό σωματείο να υποκαταστήσει τις κρατικές υπηρεσίες ή να γίνει "αστυνομία", αλλά τι πρωτοβουλίες πήρε τόσα χρόνια, για να τους προστατεύσει; Πότε έθεσε κριτήρια, ώστε αυτός που εργάζεται ως δημοσιογράφος να είναι πράγματι τέτοιος; Να έχει ένα μίνιμουμ γνώσεων, να μπορεί να χειρίζεται καλά την ελληνική γλώσσα και στοιχειωδώς κάποιες άλλες, ώστε να έχει αίσθηση του κόσμου - και όχι τον εσωστρεφή επαρχιωτισμό, που διακρίνει ένα μεγάλο μέρος των μέσων μας; Να έχει τουλάχιστον ένα πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης ή έστω κάποιου ΙΕΚ δημοσιογραφίας (αν και είναι ανεπαρκέστατο);

Πότε μελέτησε την πιθανότητα να μην εγγράφεται στο σωματείο ο δημοσιογράφος που ταλαιπωρείται επί χρόνια με μπλοκάκι, ώσπου να μπορεί να ενταχθεί στη νόμιμη ασφάλιση, αλλά να ακολουθείται (με εισήγηση νομοθετικής ρύθμισης από δω και πέρα) η αντίστροφη πορεία - πρώτα να εγγράφεται στο σωματείο με αυστηρά κριτήρια και εξετάσεις και μετά (και μόνον έτσι) να μπορεί να δουλέψει ως δημοσιογράφος; Πότε ανέλαβε δράση για να σταματήσει την ανέλιξη κομματικών εγκάθετων ή “ταλαντούχων φελλών”, που έχουν ως προσόν μόνο την εμφάνιση, τη μπουρδολογία ή την ικανότητα “δημοσίων σχέσεων” και επιθυμούν να ηγούνται δημοσιογραφικών τομέων, χωρίς να μπορούν να πάρουν ούτε μια συνέντευξη στα αγγλικά; Πότε έκανε κάτι για να μη νομιμοποιούνται με βραβεύσεις (!) ή και δημόσιες θέσεις - δήθεν για το αποκαλυπτικό τους ρεπορτάζ και τη μοναδική τους προσφορά - δημοσιογράφοι “προσβλητικοί” για την κοινή λογική και την αισθητική μας; Οι (σπάνιες) διαγραφές δεν τρομάζουν αυτούς που βγάζουν το παντεσπάνι τους, εις βάρος της ποιότητας της ενημέρωσης ενός ολόκληρου λαού...

Η απορία εύλογη: Θα σταματήσουν άραγε κάποια μέσα να είναι χαμηλού επιπέδου ή ταπεινών επιδιώξεων ή θα εξασφαλιστεί το "κρυστάλλινο ήθος", αν βελτιωθεί η ποιότητα στο δημοσιογραφικό κλάδο; Αναμφισβήτητα όχι, τα ταμπλόϊντ και τα συμφέροντα υπάρχουν παντού στον κόσμο. Σε ένα περιβάλλον όμως που θα έχει υψηλότερες επιδόσεις μόρφωσης, ποιοτικές προδιαγραφές και κριτήρια ελέγχου, η αυθαιρεσία, η προχειρότητα και η διαφθορά θα είναι δυσκολότερη.

“Προβεβλημένος δημοσιογράφος ίσον αξιόλογος”: Αυτό θα έπρεπε να είναι ο κανόνας, αλλά δυστυχώς αποτελεί την εξαίρεση. Κάτι επιτέλους πρέπει να κάνουμε για να αλλάξει αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους - και τις επιδιώξεις τους. Κι αν αυτό το δεύτερο είναι υπόθεση της ψήφου μας, ημών των δημοσιογράφων, που πρέπει να αναδείξουμε άμεσα και καταλυτικά ένα εντελώς διαφορετικό και καινούργιο δυναμικό αξιόλογων “ταγών” του κλάδου, το πρώτο είναι στα χέρια των πολιτών.

Γιατί εδώ έρχεται η ευθύνη όλων όσοι “καταναλώνουν” την ενημέρωση και τη ψυχαγωγία. Όπως ακριβώς ισχύει και στην πολιτική, αν δεν ενισχυθούν οι πραγματικά καλύτεροι (και δεν υποστηριχθεί αναφανδόν η ανάδειξη νέων αξιόλογων δημοσιογράφων), δεν πρόκειται ποτέ να καταδικαστούν οι πρακτικές, που απωθούν όλους μας. Και αυτό δεν θα επιτευχθεί ποτέ με την αποχή, αλλά με την ενσυνείδητη “ψήφο” στους άξιους.

Εκτός αν είμαστε η φυσιολογική αντανάκλαση μιας κοινωνίας, που αφήνει το υγιές κομμάτι της να ασφυκτιά, υπό το θράσος των “υβριστικών” περιπτώσεων. Αν βολευόμαστε με αυτό, δεν έχουμε δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε. Ούτε εσείς, ούτε εμείς.







Η φωτό του έργου του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου είναι από την πρόσκληση για την έκθεση του στην Γκαλερί Citronne στον Πόρο (Εγκαίνια Σάββατο 5 Ιουνίου, 8 μμ - έκθεση από 5 Ιουνίου ως 1 Ιουλίου, 11 πμ ως 1 μμ & 7 ως 11 μμ καθημερινά) και το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com.


To post συνοδεύεται από το "Dear Landlord" του Αμερικανού Bob Dylan, που έπαιξε χθες στη Μαλακάσα.

buzz it!

20 σχόλια:

katerina είπε...

Γενικά αποφευγω να σχολιάζω σε blogs τόσο ανασφαλή, που χρησιμοποιούν προληπτική λογοκρισία. Ενηλικη είμαι, πολίτης είμαι, και έτσι έχω εκχωρήσει στον εαυτό μου το δικαιωμα και να έχει άποψη (σωστή ή λαθεμένη) και πολύ περισσότερο να μην ζητάει την άδεια να την καταθέσει δημόσια.

Επειδή όμως το post σας, οφείλω να ομολογήσω ότι με έβαλε σε μεγάλο πειρασμό, θα πω "κύριε, κυριε, μπορώ να μιλήσω;"

Αγαπητε κ. Δούκα, μιας που ειστε δημοσιογράφος, θα έπρεπε να γνωριζετε ότι η Πολιτεία δεν ειναι ιεροκηρυκας να διακηρυσει απο άμβωνος την αρετή, ουτε η Διαμαντίδου στην ταινία "η Στεφανία στο αναμορφωτηριο" για να διαπομπευει τον οποιονδηποτε πολίτη, ομάδα πολιτών, επαγγελματία, ή ομάδα επαγγελματιών.
Η Πολιτεία έχει τα εργαλεια-οι πολιτες της εκχωρουν αυτήν την Εξουσία- για να ελεγχει και τιμωρεί τους "κακούς". Η ηθικολαγνίες και η διαχυση των ευθυνών ειναι ίδιον φασιστικών καθεστωτων και πορρω απεχουν της Δημοκρατίας.
Η Πολιτεία ΟΦΕΙΛΕΙ και ΚΡΙΝΕΤΑΙ στο να κάνει σωστά και αποτελεσματικά την δουλειά της, και όχι στο να εστιάζει την δουλεια της στην επικοινωνία. Και μάλιστα στην λαικίστικη επικοινωνία της διαπομπευσης.

Τέλος στον ελαχιστο χώρο των σχολίων, και επειδή ως πολίτης έμαθα ότι οι ευθυνες οφείλουν να προσωποιουνται και όχι να διαχεονται γενικώς και αορίστως, ελπιζω να μου επιτραπει να σας ρωτήσω, εσείς που δημοσιογραφείτε στην κρατική τηλεοραση, θεωρείτε ότι το χρέος του δημοσιογραφου ειναι να ευλογεί την εκαστοτε κυβερνητική εξουσία; Ή οφειλει να την ελεγχει, να την ξεσκεπάζει, να την κρίνει;
Παρότι ως φορολογουμενος πολίτης, που πληρώνω ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ,για αυτό το έκτρωμα της κρατικής τηλεορασης-που λειτουργεί σαν εφημερίδα τοιχου κυβερνητικής προπαγανδας, των χειροτερων μπανανιών-δικαιουμαι να κρινω την δουλεια σας, θεωρώντας ότι το μεροκάματο του καθενός ειναι ιερό, δεν θα το κάνω.
Αλλά... ειναι ποτέ δυνατόν, το blog ενός δημοσιογραφου να λειτουργεί με προληπτική λογοκρισία; Ελεος αγαπητέ μου! Πριν φτασουμε στα πολυπλοκα, ας συζητησουμε τα βασικά.

Υ.Γ. κ. Δουκα, το αν η κριτική ειναι καλοπροαιρετη ή κακοπροαιρετη, ειναι ζητημα υποκειμενικής προσεγγισης. Προσωπικά θα επιμεινω στην ρήση του μεγάλου δημοσιογράφου Scott, “τα σχόλια είναι ελευθερα, αλλά τα γεγονότα είναι ιερα»

Ανώνυμος είπε...

Όπως οι μηχανικοί / γιατροί / δικηγόροι κλπ δίνουν άδεια άσκησης επαγγέλματος, το ίδιο θα έπρεπε να κάνει η Ένωση Συντακτών. Άλλα, ενώ μπορούσε, δεν είχε ποτέ τη θέληση να το επιβάλει. Ίσως, επειδή τα ίδια τα μέλη της φοβήθηκαν για την επάρκειά τους;

Θα έπρεπε κάθε δημοσιογραφικός "κόμβος", κάθε εφημερίδα, κάθε κανάλι, να απασχολούν υποχρεωτικά μέλη της ένωσης και όχι σκέτο *κατά δήλωσή τους* δημοσιογράφους.

Επίσης, προσωπική άποψη (λίγο σκληρή): θα έπρεπε να καταργηθούν οι σχολές δημοσιογραφίας που παράγουν φτηνούς και *αμόρφωτους* υπαλλήλους για τα ΜΜΕ. Συμπεριλαμβανομένων των κρατικών. Άνθρωποι χωρίς βασικές γνώσεις σε κάποιο τομέα (οποιονδήποτε, ακόμα και ιατρική) σπανιότατα έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν το ρεπορτάζ, πόσο μάλλον να το μεταφέρουν.

Δεν σεντονιάζω άλλο, καθώς συμφωνώ βασικά με όσα αναφέρεις και χαίρομαι που κάποιος "εκ των έσω" τα βλέπει καθαρά.

Prokopis Doukas είπε...

@katerina: Το post μου δεν εξετάζει τη στάση της πολιτείας - και τις όποιες ευθύνες της για "διαπόμπευση". Εστιάζει αποκλειστικά στην άρνηση των συνδικαλιστικών ενώσεων να απαντήσουν (ούτε καν με λόγια, πόσο μάλλον με πράξεις) στις ευθύνες που έχουν, όσον αφορά στην προσπάθεια περιορισμού των φαινομένων σήψης. Αρχίζω από την αυτοκριτική, γιατί αυτή μας λείπει απελπιστικά.

Ο δημοσιογράφος στην κρατική τηλεόραση οφείλει να μάχεται εναντίον της συνεχούς προσπάθειας κυβερνητικής προπαγάνδας. Αυτό κάνουν αρκετοί - και με κόστος. Αν έχετε εσείς κανένα καλύτερο τρόπο να υποδείξετε, ευχαρίστως να τον ακούσω, ώσπου να φτάσουμε σε ένα επίπεδο αντικειμενικής δημοσιογραφίας, τύπου BBC. Μη μου πείτε "να παριατηθούμε όλοι", γιατί είναι αφελές και θα οδηγήσει απλώς σε πολύ περισσότερη χειραγώγηση.

Λυπάμαι, δεν θα συμφωνήσω για το "έκτρωμα" - αντιθέτως, σε συγκεκριμένες περιόδους, οι ειδήσεις στην ΕΡΤ έδειξαν το δρόμο... Αναρωτιέμαι τι θα έχετε να πείτε τότε για τα ιδιωτικά κανάλια. Σας παραπέμπω στο άρθρο μου στην Athens Voice "Η οθόνη βουλιάζει".

Όσο για τους χαρακτηρισμούς σας "προληπτική λογοκρισία" και "ανασφαλή" μπλογκ, διαφωνώ απολύτως. Εδώ είστε φιλοξενούμενη σε ένα χώρο - και δεν δικαιούστε να τον "καταστρέψετε" (πράγμα που γίνεται με διάφορους τρόπους, όπως εξηγώ, αμέσως δεξιά σας, στις "βασικές σκέψεις για τη μπλγκόσφαιρα"). Άλλωστε, δεν θα υπήρχε το moderation εξ ορισμού σε ένα μπλογκ, αν δεν υπήρχαν αυτά τα προβλήματα αυθαιρεσίας. Πείτε την άποψη σας αλλού, είστε ελεύθερη. Ή μήπως πρέπει να έχουν όλα τα μπλογκ κλειστά σχόλια; Ή μήπως ούτε αυτό είναι αποδεκτό, για σας;

Λυπάμαι, έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις. Και δεν θα μου επιβάλετε τις δικές σας, ώστε να συζητήσουμε με τους δικούς σας όρους.


@esp0ir: Συμφωνώ, συμφωνώ, συμφωνώ..

Ανώνυμος είπε...

Καλά, διαφώνησε και κάπου για να κάνουμε διάλογο! :Ρ Μην καταντήσουμε βαρετοί. ;)

Prokopis Doukas είπε...

@esp0ir: Νομίζω οτι διαφώνησα επαρκώς με την αποπάνω κυρία... :-)

scalidi είπε...

Πολύ φοβάμαι ότι όπως σε κάθε τομέα, έτσι και στη δημοσιογραφία, η μόρφωση, η καλλιέργεια, τέλος πάντων ο πολιτισμός του ατόμου είτε ως επαρκούς επαγγελματία είτε ως οντότητας, είναι θέμα ατομικό, προσωπικό, θέλησης και βούλησης του ιδίου. Μπορεί να το μετρήσει αυτό κάποια συντεχνία ή να το επιβάλλει; Δεν νομίζω. Εδώ χωράει και η ξεχασμένη έννοια του φιλότιμου, με όλη της τη σημασία. Κι αυτό είναι προσωπική υπόθεση.

Όσες σχολές και προσόντα να οριστούν, άμα θέλει ο άνθρωπος, μένει ξύλο απελέκητο με δέκα πτυχία και είκοσι ξένες γλώσσες. Πιστεύω στην επιθυμία και την ατομική βούληση, στο λόγο που κάνει κάποιος αυτή τη δουλειά και την όποια δουλειά, στην πρόθεση, στη φλόγα του.

Αυτοί λοιπόν οι ωραίοι επαγγελματίες (έχω γνωρίσει λίγους, στα δάχτυλα του ενός χεριού μετριούνται) που τους ξέρουν αυτοί που δουλεύουν δίπλα τους, η συντεχνία, - και περισσότεροι ίσως να διαβάσουν το όνομά τους, μόνο από τις πέντε αράδες στην ανακοίνωση για το θάνατό τους ότι ήταν καλοί συνάδελφοι, ευγενείς και αγαπητοί- έχουν την ικανοποίηση να ξέρουν ότι είναι "καθαροί", όσο αντέχουν και γίνεται από τη σήψη γύρω τους.

Εγώ τουλάχιστον τους βλέπω, αν και σπάνιοι, δεν θα μπορούσαν να μην είναι σπάνιοι... Παντού σπάνιο και ακριβό είναι το καλό και με τίμημα.

Χωρίς να διαφωνώ σε γενικές γραμμές με αυτά που γράφεις, η έκπτωση δεν είναι θέμα θεσμών, αλλά ανθρώπων που θέλουν να γίνουν θεσμοί...

Prokopis Doukas είπε...

@ scalidi: Σωστό μεν οτι όσα και πτυχία να "υποχρεώσεις" τον άλλο να έχει, αν δεν προσπαθήσει να αυτοβελτιωθεί, δεν εξασφαλίζεται τίποτα. Αλλά αυτό που θέλω να πω είναι οτι τέλος πάντων, ένα μίνιμουμ πρέπει να υπάρχει - έστω για τη γλώσσα.
Και επίσης, οτι κάθε συντεχνία πρέπει να βρίσκει τρόπους να αυτοελέγχεται και να αυτορυθμίζεται - και όχι να πετάει το μπαλάκι στο κράτος, σφυρίζοντας αδιάφορα...

Ανώνυμος είπε...

scalidi,

Άλλο πράγμα η ποιότητα ενός επαγγελματία και η δυνατότητα να βελτιωθεί, και άλλο πράγμα οι στοιχειώδεις γνώσεις που πρέπει να κατέχει πριν μπει στο επάγγελμα.
Ένας γιατρός που δεν διαβάζει, θα μείνει πίσω. Αλλά δεν πρέπει να ξέρει βασική ανατομία πριν ασκήσει το επάγγελμα;

Μπορεί να μας φαίνεται "μικρό" το κακό που προκαλεί ένας αγράμματος δημοσιογράφος - δε λέω απαίδευτος, είναι διαφορετικό - αλλά σκέψου πόσον κόσμο παραπληροφορεί λόγω άγνοιας.

Τι προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά; Μια αποτυχημένη επέμβαση που σκοτώνει ένα άτομο, ή μια "γρατζουνιά" στη μνήμη 2 εκατομμυρίων ελλήνων;

Οι συντεχνίες δεν είναι εγγενώς κακές. Ειδικά όταν διασφαλίζουν πως δεν "παίζει" με το επάγγελμα ο κάθε τυχάρπαστος.

S G είπε...

Προκοπη οι επαγγελματικοι αυτοι συλλογοι, οχι μονο για τοσα χρονια πιεζουν για τα στενα τους συντεχνιακα συμφεροντα αλλα ακομα και τωρα φαινεται να ειναι αμετανοητα κολλημενοι στην προστασια τους απο το κρατος.

Ισως βεβαια, αφου ορθα επισημαινεις οτι δεν ειναι μονο αυτοι που εχουν συντεχνιακες μανιες, το προβλημα δεν ειναι σε καποιο μεμονωμενο επαγγελμα αλλα στην κυριαρχη κουλτουρα που λεει οτι οι δικοι μας μπορουν να κανουν ο,τι λέρα θελουν, φτανει να μαχονται για τα ιδια προνομια με μας.

Prokopis Doukas είπε...

@katerina:

Υ.Γ. Zητώ συγνώμη, επειδή έκανα μια αναφορά παραπάνω και το link δεν μεταφέρθηκε στην αντιγραφή, ιδού το σωστό:
"Η οθόνη βουλιάζει"

Prokopis Doukas είπε...

@ esp0ir: Ειδικά στην τηλεόραση, το επίπεδο της αγραμματοσύνης είναι απίστευτο. Υπάρχει δε και η αντίστοιχη νοοτροπία, που την ενθαρρύνει...

@S G: Δεν αντιλαμβάνονται δε οτι η σωστότερη προάσπιση του επαγγέλματος είναι το "κυνήγι" όσων το δυσφημούν...

apos είπε...

Ο λαός μας λέει κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Κατά συνέπεια, δύσκολα μια συντεχνία θα στρεφόταν κατά των μελών της. Είναι σαν τους ταξιτζήδες. Πόσοι είναι; 40 χιλιάδες; Και οι 40 χιλιάδες λένε το ίδιο: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι»...
Βέβαια, αν το Κράτος έκανε τη δουλειά του, καμία επαγγελματική ομάδα δεν θα έδινε συνέντευξη Τύπου, ούτε θα υπήρχαν Βοσκόπουλοι και Βατοπαίδια. Στην τελική εμένα δεν με ενδιαφέρει πώς λέγεται ο τάδε γιατρός και πού είναι το ιατρείο του. Με ενδιαφέρει να μην έχει άδεια άσκησης επαγγέλματος. Γιατί δεν την αξίζει.
Όπως επίσης με ενδιαφέρει το κράτος να κάνει κάτι, ώστε να μην πληρώνω χρυσό έναν συμβολαιογράφο για να μεταβιβαστεί μια γκαρσονιέρα στο όνομά μου.

Όσο για το επάγγελμά σας, αγαπητέ, φοβάμαι ότι η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά...

Khlysty είπε...

Ένα γενικότερο σχόλιο (κυρίως γιατί το ποστ επικεντρώνεται, και λογικά, στους δημοσιογράφους) είναι ότι οι επαγγελματικές ενώσεις που διαμαρτύρονται ότι στοχοποιούνται θα έπρεπε να διερωτηθούν αν α) τα περιστατικά που ακοκαλύπτονται είναι αληθινά και β) αν έχουν κάνει ποτέ προσπάθεια να καθαρίσουν τα του οίκου τους. Κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να σταματήσει το βιολί "να εφαρμοστούν οι νόμοι, αλλά να μην αρχίσετε από εμάς", έχει πια γίνει βαρετό. Όπως, επίσης, θα πρέπει να σταματήσει κι ο καταγγελτικός λόγος από τις ενώσεις/συνδικάτα και να αρχίσει η ενδοσκόπηση και η αυτοκριτική. Έλεος, πια...

Prokopis Doukas είπε...

@apos: Το "δεν είμαστε όλοι ίδιοι" ισχύει απολύτως και για τους γιατρούς και για τους ταξιτζήδες και για τους δημοσιογράφους. Ακριβως γι αυτό όμως, πρέπει οι ενώσεις να βοηθούν να ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι - και να μην αφήνουν την ισοπεδωτική εικόνα να ισχύει για όλους.

Η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά με τους δημοσιογράφους, γιατί ακριβώς δεν υπάρχει κανενός είδους κριτήριο ή κανόνας που να τηρείται στην άσκηση του επαγγέλματος...

Prokopis Doukas είπε...

@Khlysty: Συμφωνούμε, αυτό λέω κι εγώ. Δεν έχουν κάνει παρά ελάχιστα οι ενώσεις, γιατί έχει επικρατήσει η στενή συντεχνιακή λογική "ότι μπορούμε να καταφέρουμε για το συμφέρον μας - και τίποτε άλλο"...

scalidi είπε...

@esp0ir, ας οργανώσουν λοιπόν οι συντεχνίες προγράμματα πραγματικά και ουσιαστικά εκπαίδευσης των εργαζομένων τους, για να είμαστε αποτελεσμαστικοί πλέον, είναι απλό.
Και βέβαια εγώ δεν θα μπορούσα να μιλάω για αγραμματοσύνη... ;)

Ανώνυμος είπε...

Ενα post λίγο διαφορετικό που με προβλημάτισε!

http://itsaousa.blogspot.com/2010/06/blog-post.html

Prokopis Doukas είπε...

@Ανώνυμος: Δεν είναι εδώ η θέση για να κάνουμε τέτοια συζήτηση. Δεν αρνούμαι την πυκνότητα της κουτοπονηριάς, όσο προχωράμε προς τον τρίτο κόσμο, αλλά το ποστ αγνοεί παντελώς τους επικριτές της επίσημης πολιτικής, που υπάρχουν κι εκεί και παντού στον κόσμο.

Unknown είπε...

Αγαπητέ κύριε Δούκα συμφωνώ με την κριτική που κάνετε στο χώρο της δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ. Ως συνάδελφός σας (γνωρίζοντας δηλαδή κι εγώ την κατάσταση εκ των έσω) θα μπορούσα μόνο να υπερθεματίσω.
Διαφωνώ κάθετα ωστόσο με την άποψη σας (και των περισσότερων σχολιαστών σας) για την θέσπιση έστω ελάχιστων προϋποθέσεων στην άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Καταρχήν με την άποψή σας αυτή ουσιαστικά δικαιώνετε ένα από τα βασικά αιτήματα των 7 επαγγελματικών ομάδων, στις οποίες αναφέρατε στην αρχή του κειμένου. Οι συγκεκριμένοι επιστημονικοί φορείς αντιδρούν στην κοινοτική οδηγία για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Η θέσπιση προϋποθέσεων στην άσκηση της δημοσιογραφίας («πρώτα να εγγράφεται στο σωματείο με αυστηρά κριτήρια και εξετάσεις και μετά και μόνον έτσι να μπορεί να δουλέψει ως δημοσιογράφος» αναφέρετε επί λέξει) θα την καθιστούσε επίσης κλειστό επάγγελμα. Αυτό το αναφέρω ως επισήμανση διότι έτσι κι αλλιώς η ουσία της κριτικής σας δεν εστιάζεται στις διεκδικήσεις των επιστημονικών φορέων.
Επιμένω όμως ότι πρώτοι από όλους οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να είναι αντίθετοι στη θέσπιση οποιοδήποτε περιορισμού ή προϋπόθεσης για την άσκηση της δημοσιογραφίας. Διότι στη δημοσιογραφία δεν ισχύουν τα ίδια με άλλους επαγγελματικούς κλάδους. Στην περίπτωση της ιατρικής για παράδειγμα θα ήταν εγκληματικό να ασκεί κάποιος το επάγγελμα χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις. Στην περίπτωση της δημοσιογραφίας όμως υπερισχύει το δικαίωμα του καθενός στην ελευθερία της έκφρασης, ανεξάρτητα με τη μόρφωση, τις απόψεις ή τις γνώσεις του. Αν δέκα άνθρωποι αποφασίσουν να βγάλουν μία εφημερίδα για να εκθέσουν τις απόψεις τους και να καταγράψουν με τη δική τους ματιά την επικαιρότητα, κανείς κατά τη γνώμη μου δεν θα πρέπει να τους το απαγορεύσει επικαλούμενος τη μόρφωση ή τις γνώσεις τους. Μάλιστα οι ενώσεις συντακτών θα πρέπει να είναι υποστηρικτές της προσπάθειά τους, χωρίς αυτό να αναιρεί στο ελάχιστο την υποχρέωση τους (των ενώσεων) να θεωρούν πρωταρχικό τους μέλημα την επιμόρφωση των μελών τους και την ποιότητα της δημοσιογραφίας που παρέχεται στους πολίτες.Σαφώς οι συνάδελφοί μας που γεμίζουν τις οθόνες και τα πρωτοσέλιδα με κιτρινιές, όπως γράφετε, θα πρέπει να απομονωθούν αλλά όχι με απαγορεύσεις (δυστυχώς δεν πιστεύω ότι υπάρχει μαγική συνταγή για να γίνει αυτό).
Χωρίς να σας κουράσω περαιτέρω θα αναφέρω μόνο ότι κατά τη γνώμη μου κανένας ειδικός κανόνας δεν θα πρέπει να ισχύει για τους δημοσιογράφους πέρα από τους νόμους που ισχύουν για κάθε πολίτη. Ίσως ακόμη και οι κώδικες δεοντολογίας είναι περιττοί
Με συγχωρείται αν σας κούρασα

Prokopis Doukas είπε...

@s: Ένα λεπτό, γιατί δεν το καταλαβαίνω αυτό με το κλειστό επάγγλεμα. Για το επάγγελμα του μηχανικού οφείλω να έχω σπουδάσει. Θεωρώ οτι και για το επάγγελμα του δημοσιογράφου, οφείλω να ξέρω άψογα την ελληνική γλώσσα (και καλά κανα-δυό ακόμα) - όπως επίσης και κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις ελληνικής και διεθνούς πολιτικής. Γιατί είναι "κλειστό" το επάγγελμα, αν είναι υποχρεωμένο το σωματείο να δεχτεί όποιον πληροί τις νόμιμες προϋποθέσεις, είτε είναι Γάλλος είτε είναι απόφοιτος οποιαδήποτε σχολής; Τα κριτήρια δεν σημαίνει κλειστό επάγγελμα. Κλειστό επάγγελμα σημαίνει να απαγορεύεται να δουλεύει γενικώς και αορίστως όποιος μηχανικός δεν είναι εγγεγραμένος στο ΤΕΕ. Αν το ΤΕΕ όμως είναι υποχρεωμένο να δεχθεί τον οποιονδήποτε πληροί θεσπισμένα κριτήρια, ποιό είναι το πρόβλημα;

Η ελευθερία της έκφρασης εξασφαλίζεται από το γεγονός οτι ο οποιοσδήποτε μπορεί να είναι εκδότης ή να αρθογραφεί ελεύθερα. Αν όμως ΔΗΛΩΝΕΙ και δουλεύει ως δημοσιογράφος (είναι διαφορετικό από τον δημοσιολογούντα ή αρθρογράφο), τότε πρέπει να πληροί κάποια στάνταρντ. Αν θέλουμε να βελτιωθεί λιγάκι το επίπεδο της δημοσιογραφίας...

"Στην περίπτωση της ιατρικής για παράδειγμα θα ήταν εγκληματικό να ασκεί κάποιος το επάγγελμα χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις." Κι εγώ σας λέω οτι το ίδιο έχει αποδειχτεί και για τους δημοσιογράφους...

Δεν εισηγούμαι "απαγορεύσεις". Σε αυτή τη χώρα λείπουν οι κανόνες και τα κριτήρια - και κυρίως η εφαρμογή τους (ξέρετε πόσοι άσχετοι έχουν επιδιώξει κι έγιναν μέλη της ΕΣΗΕΑ, για να απολαύσουν των ευεργετημάτων της καλής υγιειονομικής περίθαλψης του ΕΔΟΕΑΠ;)

ShareThis