Η ιταλιάνικη ψυχή...

Το νέο άλμπουμ του Mario Biondi, του 42χρονου τροβαδούρου από τη γειτονική Ιταλία είναι όσο φωτεινό λέει ο τίτλος του: “Sun”. Η “αιώνια λιακάδα του ενός καθαρού μυαλού” που εκπέμπει είναι σίγουρα η άλλη πλευρά της Ιταλίας του Μπερλουσκόνι. Καμία σχέση με καραγκιοζιλίκια, χυδαιότητες και ξεπερασμένες “δεινοσαυρικές” κουτοπονηριές. Ο “Ήλιος” είναι τόσο φρέσκος, όσο είναι κάθε μέρα η ανατολή.

Το εντυπωσιακό είναι οτι ο βαρύτονος Biondi το καταφέρνει αυτό, κάνοντας βουτιά στο παρελθόν της soul μουσικής - και μάλιστα το μακροβούτι του φτάνει μέχρι τη δεκαετία του ’70, στις καλύτερες στιγμές του “αόρατου μέντορα”, του all-time ερωτιάρη του μικροφώνου Barry White. Έτσι, ο δίσκος γίνεται αναμφίβολα sexy. Τόσο sexy, που κάποιες στιγμές νοιώθεις οτι ο Biondi αναμετράται με το ναρκισσισμό του - και κερδίζει τη μάχη, χωρίς να μπορεί να κατηγορηθεί για έλλειψη σεμνότητας. Κάτι που λείπει σε μεγάλο βαθμό από πολλούς πρωταγωνιστές του δημόσιου βίου ή του τηλεοπτικού γυαλιού, στις χώρες του Νότου, με πολύ λιγότερο ταλέντο.

Ενδιαμέσως, ο Ιταλός αποτίει φόρο τιμής σε πολλές “σχολές” της εκλεπτυσμένης μαύρης μουσικής, φτιάχνοντας ντουέτα με μερικούς από τους πιο αξιόλογους πρωταγωνιστές διαφόρων ιδιωμάτων: Της εξωστρεφούς και της αμερικάνικα politically correct soul-jazz του Al Jarreau, της λονδρέζικης rim-shot R&B του Omar, της εσωτερικά αισθησιακής χαμηλού προφίλ soul του σεμνού Leon Ware (η πιο νωχελικά λαμπερή στιγμή του δίσκου), της κλασικής χορευτικής jazz-funk της Chaka Khan (και του παλιού hit “Lowdown”), την οργιαστικής acid-jazz του James Taylor (και του κουαρτέτου του), αλλά και της λουστραρισμένης εκδοχής της των Incognito, o ιδρυτής των οποίων Jean-Paul Maunick είναι παρών σε όλο το άλμπουμ, ως παραγωγός.

Ο Mario Biondi έτσι καταφέρνει να δώσει ένα εξαιρετικό δίδαγμα δημιουργίας: Τα καλύτερα στην ιστορία επιστρατεύονται για να συνθέσουν τα καλύτερα του σήμερα. Γιατί μπορεί το “Sun” να μην έχει το ένα και μοναδικό single που ξεχωρίζει, αλλά κερδίζει ένα αδιαμφισβήτητο βραβείο: Ακούγεται από την αρχή ως το τέλος, ξανά και ξανά, χωρίς να κουράζει και χωρίς να περιέχει tracks που θέλεις να αποφύγεις. Πράγμα σπάνιο στους καιρούς μας...

Ακούγοντας το “Sun”, κάνεις ορισμένες πικρές (ανοιξιάτικες) σκέψεις: Αν ένας σύγχρονος καλλιτέχνης μπορεί να παρουσιάζει τόσο καλή δουλειά, με την ομαδική συστράτευση, τότε γιατί αυτή την προσπάθεια δεν μπορούν να την κάνουν οι πολιτικοί σχηματισμοί μας, έστω στα στοιχειώδη; Το αντιρατσιστικό μας “άλμπουμ” θα ήταν θαυμάσια πλούσιο, αν οι ίδιες αναλογίες είχαν τηρηθεί από τα κόμματα του λεγόμενου συνταγματικού τόξου, αν ο καθείς είχε απλώς ακολουθήσει τη συνταγή του καλύτερου εαυτού του...

Μακράν, ό,τι πιο καλοκαιρινό έχω ακούσει, εδώ και χρόνια. Τουλάχιστον μουσικά, θα ανοίξει η καρδιά σας...

Το κείμενο γράφτηκε την άνοιξη, ως πρόταση μουσικής στήλης (με λίγο πολιτικό σχόλιο), για σαββατιάτικη εφημερίδα.

Η φωτό είναι από το celebpictu.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το κλασικό "Lowdown", σε ένα πολύ καλοκαιρινό βίντεο...