“Δηλαδή το οτι παίρνω μετά από 29 χρόνια δουλειάς, 1400 ευρώ καθαρά, με κατατάσσει στους προνομιούχους;" τόλμησε και ξεστόμισε ανερυθρίαστα ο κύριος Φωτόπουλος, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ.
Δεν εξετάζω το αν η πολιτική που επιχειρεί να ασκήσει η κυβέρνηση στην ηλεκτρική ενέργεια είναι δίκαιη ή άδικη, αν ο βίος και η πολιτεία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και του συγκεκριμένου αρχισυνδικαλιστή της, επιδέχεται ή όχι κριτικής.
Δεν εξετάζω καν πόσα από αυτά τα χρόνια πραγματικά δούλευε ο κύριος Φωτόπουλος και πόσα από αυτά “υπηρετούσε” το δημόσιο συμφέρον ή το συμφέρον μιας κλειστής ομάδας εργαζομένων.
Και μόνο που την αρθρώνει, η δήλωση αυτή αποτελεί την επιτομή του προβλήματος, για μια χώρα που αρνείται να δει το μέγεθος και την ποιότητα της κρίσης που (ακόμα) διέρχεται.
Αν ένας εμφανώς άξεστος και αμόρφωτος συνδικαλιστής παίρνει “υπερηφάνως” 1400 ευρώ καθαρά, όταν άνθρωποι με πτυχία και μεταπτυχιακά, που θα μπορούσαν άνετα να είναι διευθυντές του (και με τα ίδια σχεδόν χρόνια δουλειάς) παίρνουν τα ίδια (ή και λιγότερα), τότε υπάρχει πρόβλημα. Κι αν δεν καταλαβαίνει οτι, ναι, είναι προνομιούχος στην Ελλάδα της κρίσης, με αυτή την αμοιβή, στο κλειστό και προστατευμένο περιβάλλον μιας ΔΕΚΟ, τότε προσβάλλει τη νοημοσύνη μας.
Βεβαίως υπήρξαν (και υπάρχουν) και χειρότερα, τόσο σε μισθούς όσο και σε συντάξεις. Στην ίδια του την επιχείρηση, με ευθύνη και των συνδικαλιστών, αμείβονταν υπερβολικά, με πολλαπλάσιους μισθούς, άνθρωποι χωρίς προσόντα. Τι να πει λοιπόν ο γιατρός που δεν παίρνει φακελάκι, ο πανεπιστημιακός που έχει εμφανώς δεκαπλάσια προσόντα από τον κύριο Φωτόπουλο ή ο νέος επιστήμονας που έχει λιώσει στα θρανία μεγάλων πανεπιστημίων και αγωνίζεται για μια αξιοπρεπή αμοιβή;
Το ζητούμενο δεν είναι η εξίσωση των αμοιβών προς τα κάτω, θα πουν κάποιοι. Πράγματι. Αλλά ένας από τους λόγους που οδηγηθήκαμε σε αυτή την κρίση είναι και η αντίληψη της απόλυτης αναξιοκρατίας, που διέπει ακόμα το δημόσιο τομέα. Αντί να αμείβονται οι ειδικές ικανότητες και οι κόποι που έχει καταβάλει κανείς, αμείβεται η “ισοπέδωση”, στο πλαίσιο της “κοινωνικής δικαιοσύνης”. Ή οι “ειδικές σχέσεις”, είτε αυτές είναι κομματικές, είτε συνδικαλιστικές, είτε προσωπικές, είτε απλώς “δημόσιες”...
H φωτό είναι απο το www. glamoursurf.com και το εξωφυλλο από το www.rollingstone.com
To post συνοδεύεται από την εξαιρετική εκτέλεση του ""Brother Can You Spare a Dime?" από τον George Michael.
Δεν εξετάζω καν πόσα από αυτά τα χρόνια πραγματικά δούλευε ο κύριος Φωτόπουλος και πόσα από αυτά “υπηρετούσε” το δημόσιο συμφέρον ή το συμφέρον μιας κλειστής ομάδας εργαζομένων.
Και μόνο που την αρθρώνει, η δήλωση αυτή αποτελεί την επιτομή του προβλήματος, για μια χώρα που αρνείται να δει το μέγεθος και την ποιότητα της κρίσης που (ακόμα) διέρχεται.
Αν ένας εμφανώς άξεστος και αμόρφωτος συνδικαλιστής παίρνει “υπερηφάνως” 1400 ευρώ καθαρά, όταν άνθρωποι με πτυχία και μεταπτυχιακά, που θα μπορούσαν άνετα να είναι διευθυντές του (και με τα ίδια σχεδόν χρόνια δουλειάς) παίρνουν τα ίδια (ή και λιγότερα), τότε υπάρχει πρόβλημα. Κι αν δεν καταλαβαίνει οτι, ναι, είναι προνομιούχος στην Ελλάδα της κρίσης, με αυτή την αμοιβή, στο κλειστό και προστατευμένο περιβάλλον μιας ΔΕΚΟ, τότε προσβάλλει τη νοημοσύνη μας.
Βεβαίως υπήρξαν (και υπάρχουν) και χειρότερα, τόσο σε μισθούς όσο και σε συντάξεις. Στην ίδια του την επιχείρηση, με ευθύνη και των συνδικαλιστών, αμείβονταν υπερβολικά, με πολλαπλάσιους μισθούς, άνθρωποι χωρίς προσόντα. Τι να πει λοιπόν ο γιατρός που δεν παίρνει φακελάκι, ο πανεπιστημιακός που έχει εμφανώς δεκαπλάσια προσόντα από τον κύριο Φωτόπουλο ή ο νέος επιστήμονας που έχει λιώσει στα θρανία μεγάλων πανεπιστημίων και αγωνίζεται για μια αξιοπρεπή αμοιβή;
Το ζητούμενο δεν είναι η εξίσωση των αμοιβών προς τα κάτω, θα πουν κάποιοι. Πράγματι. Αλλά ένας από τους λόγους που οδηγηθήκαμε σε αυτή την κρίση είναι και η αντίληψη της απόλυτης αναξιοκρατίας, που διέπει ακόμα το δημόσιο τομέα. Αντί να αμείβονται οι ειδικές ικανότητες και οι κόποι που έχει καταβάλει κανείς, αμείβεται η “ισοπέδωση”, στο πλαίσιο της “κοινωνικής δικαιοσύνης”. Ή οι “ειδικές σχέσεις”, είτε αυτές είναι κομματικές, είτε συνδικαλιστικές, είτε προσωπικές, είτε απλώς “δημόσιες”...
To post συνοδεύεται από την εξαιρετική εκτέλεση του ""Brother Can You Spare a Dime?" από τον George Michael.
%20%20.jpg)
