13.7.12

H φούσκα της ισοπέδωσης...

O παρκαδόρος από την Αλβανία ήταν τουλάχιστον ειλικρινής, την ώρα που κολλούσε ένα τεράστιο “Πωλείται”, στο πίσω τζάμι της ασημένιας κουπέ BMW του: “Αυτά τα πράγματα τα κάνεις - και μετά τα μετανοιώνεις. Τότε που το αγόρασα, μεταχειρισμένο, το 2004, βγάζαμε όλοι λεφτά. Είκοσι χιλιάδες το πήρα. Τώρα, δεν μπορώ να το κρατήσω άλλο. Εμείς οι Αλβανοί, είμαστε τρελλοί με τα αυτοκίνητα, μόλις βγαίνει στην έκθεση, πάμε και το αγοράζουμε. Και όλοι θέλουνε το καλύτερο, τουλάχιστον Μερσεντές.”

Αναρωτήθηκα αν η βαλκανική φούσκα που μου περιέγραφε, είχε μεγάλες διαφορές από τη δική μας. Μόλις την περασμένη Κυριακή το βράδυ, μετρούσα τα πολυτελή αυτοκίνητα, που σχημάτιζαν ουρές, μετά από μια έξοδο λόγω και του καύσωνα, στην είσοδο της Αθήνας. Αν και η κρίση έχει σαφώς μειώσει τη χρήση τους (όπως έχει λύσει αρκετά προβλήματα σε σχέση με το κυκλοφοριακό και την ενεργειακή σπατάλη, λόγω ακρίβειας καυσίμων), υπάρχουν ακόμα αρκετά στους δρόμους, έστω εκ περιτροπής. Άλλωστε, ειναι λογικό, όσα κι αν πουλήθηκαν σε μάντρες ή στο εξωτερικό, τα περισσότερα παραμένουν στα χέρια των κατόχων τους. Όσοι δεν μπορούν να τα πουλήσουν, χωρίς να τα “σκοτώσουν”, αναγκαστικά τα χρησιμοποιούν περιορισμένα, προσπαθώντας να διασώσουν το προηγούμενο επίπεδο αυτοκίνησης τους. Αν πάλι έχουν μαύρα (ή νόμιμα) λεφτά στο πλάι, δεν προβληματίζονται ιδιαίτερα...

Πριν από μήνες, είχα μια “χαριτωμένη” αντιπαράθεση, με νέο συνάδελφο, οικονομικό συντάκτη, που χρησιμοποιούσε το δημοσιογραφικό κλισέ, για “τεκμήρια-φωτιά”, σε σχέση με τα ΙΧ. Αναρωτήθηκα αν είναι παράλογο να πρέπει να δηλώνεις ένα ελάχιστο εισόδημα των 8.800 ευρώ το χρόνο, αν θέλεις να έχεις ένα (σχετικά καινούργιο) αυτοκίνητο δύο χιλιάδων κυβικών εκατοστών. Η απάντηση ήταν αφοπλιστική: “Μα αφού είμαι άνεργος ή υποαπασχολούμενος, δεν τα βγάζω τα λεφτά...” “Και πρέπει να έχεις ένα δίλιτρο αυτοκίνητο, όταν είσαι άνεργος;” “Όχι, αλλά αφού αυτό έχω, δεν μπορώ να το πουλήσω - και το χρειάζομαι”...

Η ιδέα οτι μπορεί να στερηθείς το ΙΧ, όταν περνάς τόσες οικονομικές δυσκολίες, ήταν εκτός συζήτησης. Ούτε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς υπήρχαν, ούτε η (έστω με δυσμενείς όρους) αντικατάσταση με κάτι μικρότερο. Στην ουσία, ξεδιπλωνόταν το πώς η ελληνική κοινωνία αυτοπαγιδεύτηκε, ζώντας “πέρα από το πάπλωμα” της.

Δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αυτής της χώρας, έκαναν κατάχρηση στο κινητό και στο αυτοκίνητο (για να μην πούμε για το ακίνητο, που εξασφαλίστηκε ως επί το πλείστον με μαύρα λεφτά και χτίστηκε χωρίς ασφαλιστικές εισφορές και την πρέπουσα φορολόγηση). Χιλιάδες τζιπ και σεντάν μεγάλου κυβισμού αγοράστηκαν, με το πρόσχημα του “γερού αυτοκινήτου” και της “ασφαλούς οδήγησης”. Εντάξει, τα τζιποειδή ταιριάζουν στην Ελλάδα της λακούβας, του “καβαλάω το πεζοδρόμιο” και του χωματόδρομου στα νησιά, αλλά μήπως η επίδειξη μέτρησε περισσότερο; Και μήπως τώρα βρεθήκαμε (σχεδόν) όλοι, με οχήματα που δεν μπορούμε να τα συντηρήσουμε, φτάνοντας ακόμα και στο εγκληματικό κόψμο της ασφάλειας, γιατί αρνούμαστε να τα παρκάρουμε, όπως κάνουν πολλοί άλλοι, που παραδίδουν τις πινακίδες;

Αν η απόκτηση ενός καλού αυτοκινήτου ήταν κάποτε ένα αίτημα, για (μεταξύ άλλων) ανανέωση του γερασμένου μας στόλου και μια ένδειξη σύγκλισης με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, μήπως σήμερα ανακαλύπτουμε την αμετροέπεια μας - και την έλλειψη πρόβλεψης, ώστε να μην αιμορραγούμε με τόσες πολλές εισαγωγές; Η υπόθεση “αυτοκίνητο” στην Ελλάδα είναι πονεμένη - κι έχει πολλά υπανάπυκτα και φαλλοκρατικά χαρακτηριστικά, αλλά τελικά, υποκρύπτει μια ευρύτερη προβληματική νοοτροπία.

Η κουλτούρα της μεταπολίτευσης, μαζί με το “του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει”, ανέδειξε και την πλήρη ισοπέδωση της αξιοκρατίας και της ανταπόδοσης. Όλοι, πολύ απλά, είχαν δικαίωμα στα πάντα. Εντάξει, πάρα πολλοί πλούτισαν με “αρπαχτές”, λαμογιές και φοροδιαφυγή - και φρόντισαν να επιδείξουν το νεοπλουτισμό τους. Αυτό δεν σημαίνει όμως, οτι οποιοσδήποτε εργαζόταν σε μια ΔΕΚΟ, είχε δεν είχε τα προσόντα, εδικαιούτο να έχει έναν μισθό (τουλάχιστον) διευθυντή ή στελέχους. Το να έχουν άνθρωποι με στοιχειώδη εκπαίδευση (και χωρίς ιδιαίτερο κόπο ή ικανότητες) μισθούς μερικών χιλιάδων ευρώ και να αισθάνονται οτι δικαιούνται τη ζωή του εύπορου αστού, με το εξοχικό και το ακριβό αυτοκίνητο, αποτέλεσε τη χαριστική βολή, σε μια κοινωνία που δεν έβαλε ποτέ κανόνες και αξιολόγηση στη ζωή της.

Με την χαρακτηριστική άνεση μας, στρογγυλοποιήσαμε τα πάντα προς τα πάνω, όταν ήλθε το ευρώ. “Κουβαρντάδες” όπως ειμαστε, δεν τολμήσαμε να μετράμε τις δυνάμεις μας, μην και μας πουν τσιγγούνηδες, σαν τους μετρημένους “Γερμαναράδες”. Και αρνούμαστε ακόμα να δούμε, οτι αν η “κρατική αγελάδα” δεν δουλεύει με διαφάνεια και συμμάζεμα, αλλά περιμένουμε να παρέχει προς όλους, τότε γινόμαστε μια χώρα χωρίς επαρκή παραγωγή.

Υπερτιμολογώντας τα πάντα, παρά την πραγματική μας αξία, φτιάξαμε τη δική μας φούσκα. Μην υπολογίζοντας, οτι η κοινωνική δικαιοσύνη δεν έρχεται με την εξάπλωση της διαφθοράς ή της ισοπεδωτικής εξίσωσης των υπηρεσιών. Και πάνω από όλα, ξεχνώντας οτι αν η πολυτέλεια δεν έχει ανταπόδοση στην προσφορά όλων στο κοινωνικό σύνολο, τότε το τελευταίο καταρρέει...












Η φωτό είναι από το www.caretro.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Girl In A Sports Car", του Βρετανού Chris Rea

buzz it!

23 σχόλια:

frantz είπε...

Πόσο δίκιο έχεις. Ναι, καταρρέουμε. Παραπλανηθήκαμε και το γουστάραμε. Όσοι από εμάς είμαστε από λαϊκά στρώματα, πιστέψαμε ότι η αφθονία είναι για όλους… Σε αυτό το περιβάλλον της επίπλαστης αφθονίας υλικών αγαθών, της ατιμωρησίας και του «επώνυμου» γαλουχηθήκαμε όλοι (δεν εννοώ ότι έκλεψαν όλοι)…. Και καλώς η κακώς με την άφιξη και εδραίωση της οικονομικής κρίσης η αφθονία μοιραία εξαφανίστηκε πρώτα από τα λαϊκά στρώματα.
Να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Αυτό πρέπει να κάνουμε ειδάλλως θα βρισκόμαστε σε αιώνια κρίση. Όλο το άρθρο κραυγάζει ότι η κρίση δεν είναι οικονομική, είναι κρίση αξιών. Και ακόμα και χτες, σε επίσκεψη που έκανα στον ομοιοπαθητικό γιατρό μου, μου μίλαγε όχι για υλικά αγαθά, αλλά για Αγάπη που πρέπει να δίνω όχι για να την πάρω πίσω αλλά γιατί αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου και ο δρόμος του στην ευτυχία…κι εγώ που γράφω σχόλιο για να συμφωνήσω με το άρθρο σου κοίταζα το γιατρό σαν να λέει γραφικότητες. Λέει όμως?

Prokopis Doukas είπε...

@ frantz: Μα, σε αυτή τη χώρα, όλοι είμαστε από λαϊκά στρώματα - αριστοκρατίαή πραγματικά μεγαλοαστική τάξη, δεν υπήρξε ποτέ (ή έστω, ελάχιστη)...

Ανώνυμος είπε...

"σε αυτή τη χώρα, όλοι είμαστε από λαϊκά στρώματα - αριστοκρατίαή πραγματικά μεγαλοαστική τάξη, δεν υπήρξε ποτέ (ή έστω, ελάχιστη)..."

Oι ιστορικοί και οι κοινωνιολόγοι θα διαφωνήσουν μαζί σας... Τόσο στον Ελλαδικό χώρο όσο και στις αποικίες της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης μέχρι το '40 και το '22 αντίστοιχα οι ελληνικές κοινωνίες ήταν ταξικά διαρθρωμένες. Οι πόλεμοι και οι ξεριζωμοί απλώς μηδένισαν τις διαφορές ως προς την οικονομική παράμετρο (η πολιτισμική όμως φυσικά υφίστατο, απόδειξη οι κοσμοπολίτες λόγιοι από την Αλεξάνδρεια, την Κων/πολη, τη Σμύρνη) και ξεκινήσαμε όλοι από το μηδέν.

Για να μη σας κουράσω με τα ιστορικά, το θέμα είναι πως,ναι, πως άνθρωποι από τα πλατιά κοινωνικά στρώματα ανέβηκαν και κοινωνικά και πολιτισμικά στην πάροδο των χρόνων, άλλοι με σκληρή προσπάθεια, πείσμα και θέληση και άλλοι με αθέμιτες μεθόδους. Το θέμα είναι πως δημιούργησαν από μόνοι τους μία στρεβλή μεσοαστική τάξη, η οποία δεν άφηνε και δεν αφήνει περιθώρια εξέλιξης και ανόδο στον πρώην ίσο. Και ούτε που μπορούν να διαννοηθούν πως π.χ. η κόρη τους θα συσχετιστεί ερωτικά με το γιο του μετανάστη- κι ας πρόκειται για καλλιεργημένο παιδί με αξίες και ιδανικά από την αυτοδημιούργητη οικογένειά του. Μπορούν όμως να της χρηματοδοτούν το τζιπάκι, με το οποίο καβαλά τα πεζοδρόμια και τις ράμπες των ΑΜΕΑ...

BlondeElena

Prokopis Doukas είπε...

@Blonde Elena: Ε, αφού ξεκινήσαμε όλοι από το μηδέν και δημιουργήθηκε μια στρεβλή μεσοαστική τάξη, δεν βλέπω πού διαφωνούμε...

Ανώνυμος είπε...

Δεν τη δημιουργήσαμε όλοι μαζί τη στρεβλή μεσοαστική τάξη, δεν είμαστε (ευτυχώς;...) όλοι ίδιοι. Και δεν οδηγούμε όλοι με αλλαζονεία τετράτροχα* άνω των 1800cc.

*είναι κρίμα βέβαια το πως υπέροχα και εργονομικά αυτοκίνητα στη χώρα μας έχουν καταντήσει άθελά τους σύμβολα του νεοπλουτισμού και της ψευτομαγκιάς.

BlondeElena

Prokopis Doukas είπε...

Όχι, Έλενα, δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι. Ως κοινωνία εννοώ "δημιουργήσαμε", μην κολλάμε στις διατυπώσεις...

frantzeska είπε...

@prokopis Doukas Σωστά, δεν υπήρξε αστική τάξη ιστορικά στην Ελλάδα. Σε φαντασιακό επίπεδο όμως νομίζω πως ναι. συμφωνώ με την blonde elena για
στρεβλή μεσοαστική τάξη. πολλοί αυτοπροσδιορίζονται ως αστοί με
χαρακτηριστικά όμοια με αυτούς που περιγράφονται στο άρθρο... τα οικονομικά πιο αδύναμα στρώματα παραφράζοντας το "λαϊκά", χτυπήθηκαν πολύ και ως ένα βαθμό ξεγελάστηκαν. η ελληνική κοινωνία (όσο και οι υπόλοιπες κοινωνίες της ΕΕ) μοιάζει να βυθίζεται ανάμεσα σε πολιτικούς της δεξιάς που υπερασπίζονται τις ανισότητες, σοσιαλιστές που θυσίασαν το κράτος πρόνοιας και σε κομμουνιστές που ονειρεύονται την αποδεδειγμένα αποτυχημένη συνταγή των κρατικοποιήσεων. πρέπει να υπάρξε σχεδιασμός αριστερής πολιτικής αλλιώς η κρίση δύσκολα θα ξεπεραστεί

Mutlu είπε...

Η αστική τάξη ασφαλώς και υπήρξε ΕΚΤΟΣ του ελλαδικού χώρου, δηλ. στην Σμύρνη (ειδικά εκεί), στην Αλεξάνδρεια και στην Κωσταντινούπολη.

Ειδικά στην περίπτωση της Σμύρνης - από το κάψιμο της οποίας συμπληρώνονται φέτος 90 χρόνια και κανέναν δεν βλέπω να το θίγει (όχι για θρήνο, αλλά για να διαφωτιστεί ιστορικά ο κόσμος για το τί έγινε π.χ.) - είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι μπόρεσαν και πρόλαβαν να σώσουν αρκετό τμήμα της περιουσίας τους επέλεξαν μάλλον να πάνε κατευθείαν σε ευρωπαϊκές χώρες, παρά να μείνουν με την βλαχοαστική τάξη των Αθηνών.

Έξω από τις Μερσεντέ(ς) κυκλοφορούν ακόμη δυσανάλογα πολλά τζηπ (για καιρό κρίσης) στο κέντρο της Αθήνας.

Ανώνυμος είπε...

Το λυκόφως των ελίτ: Η Αμερική μετά την Αξιοκρατία

Συνεντευξη του Αμερικανου δημοσιογραφου Chris Hayes, συγγραφεα του βιβλιου “Twilight of the Elites: America after Meritocracy”(Το λυκόφως των ελίτ: Η Αμερική μετά την Αξιοκρατία)στο RollingStone.com.

Ε.Το βιβλίο περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο η υπόσχεση της Αμερικής για αξιοκρατία έχει προδωθει. Υπενθυμίστε μας τι συνεπάγεται υπόσχεση.

Είναι ουσιαστικά το όραμα του αμερικανικού ονείρου, της κοινωνικής κινητικότητας – ότι ο καθένας, ανεξάρτητα από το οικογενειακό τους όνομα, φύλο, θρήσκευμα, ή τη γεωγραφική προέλευση θα ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις , και στη συνέχεια θα υπάρξει αυτή η έντονη διαδικασία που θα αναδεικνυει τους πιο ταλαντούχους και το εξυπνότερους, οι οποίοι θα βρεθουν στο τιμόνι των θεσμων μας και θα αποτελούν την κυβερνητικη ελίτ που διέπουν ή απο το υψηλοτερο 1%, αν και αυτά τα δύο πράγματα είναι – με αυξανομενο ρυθμο- το ίδιο πράγμα.

Ε.Αλλά η κοινωνική κινητικότητα, που για τους περισσότερους μετράει, είναι σε πτώση. Πώς μπορεί αυτό να είναι αλήθεια σε λειτουργικη αξιοκρατία;

Οι μηχανισμοί της κινητικότητας και των ίσων ευκαιριών αναπόφευκτα υπονομεύεται από άνιση δύναμη και πλούτο. Θέλουμε να κάνουμε μια τακτοποιημένη διάκριση μεταξύ της ισότητας των ευκαιριών και της ισότητας των αποτελεσμάτων, αλλά στην πράξη, δεν μπορούμε. Χρησιμοποιώ το γυμνάσιο μου, Hunter College της Νέας Υόρκης, ως παράδειγμα. Είναι ένα δημόσιο σχολείο, ελεύθερο, ανοικτο σε μαθητές από όλους τους πέντε δήμους, αλλά είναι εξαιρετικά επιλεκτικο. Όταν πήγα εκεί, στη δεκαετία του 1990, εδωσα εξετασεις για να εισαχθω στην έκτη δημοτικού. Αν επαιρνες αρκετά υψηλη βαθμολογια εισαγοσουν, αν όχι, όχι. Και αν ήσουν παιδί του δημάρχου και δεν ειχες αρκετά υψηλή βαθμολογια, δεν εισαγοσουν Αυτό είναι το είδοςτης εκδημοκρατισμενης υπόσχεσης για αξιοκρατία.
……..
Ε. Πώς εξηγείτε αυτή τη διαφθορά και την εξαπάτηση στην κορυφή;

Αυτο που υπονομευει την αξιοκρατία είναι ότι ενθαρρυνει και αφηγείται μια ιστορία που δικαιολογεί την ακραία ανισότητα. Αυτός είναι ο λόγος που βλέπετε αυτές τις ακραίες πληρωμες αμοιβων στην κορυφή. Και αυτά τα ακραία κέρδη δημιουργούν τεράστιες επιρροές διαφθοραςε. Και ο λόγος που μιλώ για Major League Baseball στο βιβλίο και συνδέστε το με την Enron και της Wall Street είναι ότι αν έχετε αυτό το όραμα για μια θεσμική ρύθμιση με τεράστια οφέλη για τις επιδόσεις, είναι πιο περίπλοκο από ό, τι φαίνεται να σχεδιάσει ένα σύστημα που δεν έχουν -επίσης -μεγάλες ανταμοιβές για την εξαπάτηση. Και τώρα, το μέγεθος των πληρωμών στην κορυφή είναι τόσο μεγάλο που μπορεί να προκυψει μια μεγάλη απάτη.

Ανώνυμος είπε...

...συνεχεια
Ε. Η ιδέα του να λογοδοτεί για την κακή συμπεριφορά ή κακή απόδοση φαίνεται αρκετά σημαντικό για την αξιοκρατία, σωστα; Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικά πώς λειτουργεί.
Υπάρχουν δύο διαφορετικοί τρόποι που μπορείτε να σκεφτείτε για την αξιοκρατία. Ο ένας είναι η ιδέα της εύρεσης των φυσικών αριστοκρατων, και ότι είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο.Είναι σχεδόν σαν καλβινιστικο όραμα, ανθρώπων που είναι οι εκλεκτοί, το οι σωτηρες. Η ιδέα κρύβεται πίσω από πολλά από τα προβλήματα εδώ. Ένας άλλος είναι απλά η ιδέα της συνεχούς αξιολόγησης, όπως, ας πούμε, στον επαγγελματικό αθλητισμό. Δεν είναι όπως, ο μεγάλος(καλυτερος) θα είναι μεγάλος για πάντα. … Αυτό είναι ένα πολύ διαφορετικό μοντέλο από αυτό που εντοπίζει κάποιο κεντρικό χαρακτηριστικό του κάποιος που τους κάνει την καλύτερη λήψη αποφάσεων. Υπάρχει σύγχυση μεταξύ των δύο μοντέλων: Θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε το τελευταίο, αλλά έχουμε πραγματικά την πρώην.

Ε. Και η άλλη πλευρά αυτής της έλλειψης λογοδοσίας επάνω στην κορυφή είναι μια υπερβολή της ευθύνης για όλους τους άλλους.

Δικαίωμα. (ως κοινωνια)Είμαστε αδυσώπητα τιμωρητικοι στο κάτω μέρος και να συγχωρεί αφάνταστα στην κορυφή. Βάλαμε περισσότερους ανθρώπους στη φυλακή κατά κεφαλήν από οποιοδήποτε άλλο έθνος στον κόσμο. Η δική μας αγορά εργασίας λειτουργεί υπό συνθήκες “κατ’ επιθυμια” απασχόλησης, σε μεγάλο βαθμό, που σημαίνει, αν έρθει σε μια μέρα και αποκαλέσεις το αφεντικό σου “μάγκα” και δεν το θέλει, καηκες. Και στην κορυφή, εταιρική αποζημίωση έχει αποσυνδεθεί πλήρως από την απόδοση. Οπωσδηποτε θα πρέπει να υπάρξει πιο αξιοκρατική δομή ανταμοιβων σε σχέση με Διευθύνοντες Συμβούλους: Κάνετε μια μίζερη δουλειά, πρέπει να υπάρχει λογοδοσία? Κάνει μια καλή δουλειά, ανταμείβονται. Αντ ‘αυτού, το παιχνίδι είναι εντελώς στημένο. Οι Διευθύνοντες Σύμβουλοι ειναι μελη στις επιτροπές αποζημίωσης ο ενας του άλλου ». Κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ότι δεν είναι για το επίπεδο, ότι μερικοί άνθρωποι έχουν μια ειδική προσφορά. Είναι το αντίθετο της αξιοκρατίας.

Ε. Προς το τέλος του βιβλίου, γράφετε ότι «αν θέλετε αξιοκρατία, να εργάζεσαι για την ισότητα» – επειδή η ανισότητα του πλούτου είναι στη ρίζα της ανισότητας της δύναμης και των ευκαιριών. Πόσο διαφορετική θα φαινοταν η αμερικανική κοινωνία αν το κάναμε αυτό;

Η βασική παραδοχή σε όλα αυτά είναι η ιδέα ότι υπάρχει ένα τέτοιο εν ανεπαρκεία, μικρό σύνολο από καλές θέσεις εργασίας και (αντιστοιχη) ικανοποιητική ζωή , και όλοι πρόκειται να αγωνιστουν γι ‘αυτές. Μια εναλλακτική λύση είναι ένα όραμα της κοινωνίας, όπου όλοι όσοι είναι πρόθυμοι να εργαστούν μπορεί να έχουν μια καλή δουλειά και μια ικανοποιητική ζωή, το οποίο είναι αυτό που θα έπρεπε να είνα (ο στοχος της κοινωνιας). Αυτο είναι πολύ ανώτερη κοινωνικό μοντέλο. Και είναι επίσης σε πλήρη αντίθεση με αυτό που έχουμε τώρα.

http://www.rollingstone.com/politics/blogs/national-affairs/chris-hayes-on-the-twilight-of-the-elites-and-the-end-of-meritocracy-20120711


Αφωτιστος Φιλελλην

Ειμαστε στην.... σωστη πορεια αναξιοκρατιας . "Οπως Αμερικη".

Prokopis Doukas είπε...

@Αφωτιστος Φιλελλην: Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον απόσπασμα.

Δεν μπορώ να κρατηθώ από το να σχολιάσω το εξής: Αν οι χειρισμοί πε΄ρι την αξιοκρατία έχουν οδηγήσει σε στρεβλώσεις στις ΗΠΑ, εδώ είμαστε στο εντελώς αντίθετο άκρο. Κοινώς, "βάζει η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες". Στην Ελλάδα, είμαστε τόσο μακριά από το να αναγνωρίζεται και να ανταμείβεται η αξία, που στην ουσία υποφέρουμε από έναν ιδιότυπο, στρεβλό "σοσιαλισμό της μετριοκρατίας", όπου (σχεδόν) όλοι θέλουν τα ίδια "δικαιώματα", χωρίς φυσικά να καταβάλουν τον ανάλογο κόπο.


Όποιος ζει και εργάζεται στο δημόσιο ή παρατηρεί τη δημόσια ζωή, το βλέπει αυτό καθημερινά: Οι αρχισυνδικαλιστές είναι αγράμματοι, οι κάθε είδους εκπρόσωποι είναι μέτριοι, υπάρχουν πολλοί που έχουν (νόμιμα ή πλαγίως) εισοδήματα που αξίζουν μόνο σε καλοσπουδασμένους και πολύ ικανούς/εργατικούς κλπ.

Την ίδια ώρα, άξιοι άνθρωποι μένουν στο πλάι, τα διδακτορικά αμείβονται με ψίχουλα, το βιογραφικό λαμβάνεται υπόψιν σε ελάχιστες περιπτώσεις. Όλα τα παραπάνω οδήγησαν, μεταξύ πολλών άλλων, και στη σημερινή κρίση.

Έχουμε λοιπόν πολύ δρόμο μπροστά μας, ώσπου να φτάσουμε στο άλλο άκρο. Ας ισορροπήσουμε κάπου στη μέση - και μετά συζητάμε τα παρα πέρα...

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Δούκα, για να ισορροπήσουμε χρειάζεται να γίνει κάτι πάρα πολύ απλό: να εφαρμοστούν οι νόμοι κάθετα και οριζόντια για όλους. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, όμως, χωρίς καμία εξαίρεση. Όσο δε λειτουργούν οι νόμοι, δεν τηρείται το Σύνταγμα και όταν δεν τηρείται το Σύνταγμα, ακυρώνεται η δημοκρατική Πολιτεία.

BlondeElena

aporia είπε...

Kαι εγω η φουκαριάρα κυκλοφορούσα και κυκλοφορω με ενα αυτοκινητάκι στα μέτρα μου,στο πατρικό μου πήγαινα και πηγαίνω για διακοπές το οποίο δεν αναπαλαίωσα η δεν εκτισα μια σπιταρώνα να! στο πανέμορφο χωριό μου,αλλά πολλές απο τις αμαρτίες της αφθονίας τις εχω διαπράξει και μπορώ να πω τωρα τις πληρώνω.Αν αλλαξα νοοτροπία;Της επιδειξης ποτέ δεν ειμουνα,αδυναμίες ομως καταναλωτικές ειχα (το γνωστο και ξεχασμενο shoping therapy θεραπεύτικε αυτομάτως)αλλά οπως δήποτε εγινα πολύ αυστηρη με την ψηφο μου.

Prokopis Doukas είπε...

@BlondeElena: Ναι, συμφωνώ, μόνο που αυτή δεν γίνονται ξυπνώντας ένα ωραίο πρωί. Θέλουν μακρά και επίπονη δουλειά, σε κάθε επίπεδο, επί πολλά χρόνια, γιατί οι αντιστάσεις είναι πολλές. Και πέρα από τις αντιστάσεις των συμφερόντων, σημαντικές είναι και οι αντιστάσεις των διαφόρων νοοτροπιών, από τις οποίες δεν μπορούμε να αποκολληθούμε.


@aporia: Μια χαρά ισορροπημένη σας ακούω...

Ανώνυμος είπε...

Καμία μακρά κι επίπονη διαδικασία δε χρειάζεται, για να εφαρμοστούν οι νόμοι, κύριε Δούκα. Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, που εξυπηρετούν σκοπούς και συμφέροντα. Και να φέρω ένα αυτοκινητιστικό παράδειγμα, για να είμαι στο πνεύμα του ποστ: καβαλημένα πεζοδρόμια στο Κολωνάκι; Άμεσο ξήλωμα των πινακίδων και κατάσχεση της άδειας για έξι μήνες, να δούμε μετά πόσοι πισινοί θα σφιχτούν και θα μάθουν να υπακούουν στους νόμους και στους κανονισμούς.

BlondeElena

Prokopis Doukas είπε...

@BlondeElena: Κυρία Έλενα, αυτά είναι αφέλειες. Γιατί δεν μπορείς να επιβάλλεις ξαφνικά ποινές, που ανατρέπουν την αρχή της αναλογίας (ανάλογη ποινή με το αδίκημα), γιατί παραβιάζεις συνταγματικές αρχές και δεδικασμένα (τότε στον υπαξιωματικό που τραυμάτισε την οικογένεια, τι θα κάνεις; Θα του κόβεις το κεφάλι επί τόπου;) Ούτε μπορείς ξαφνικά να αποκτήσεις έναν τέλειο, αδιάφθορο μηχανισμό ελέγχου, από το πουθενά, χωρίς δουλειά. Άλλωστε ο εντυπωσιασμός για λίγες ημέρες, δεν λέει τίποτε. Και τα καβαλημένα πεζοδρόμια στο Κολωνάκι, δεν είναι πια πρόβλημα. Η παραβίαση του ΚΟΚ είναι παντού και πολύ συχνή. Τι θα κάνεις; Θα φυτέψεις έναν αστυνομικό σε κάθε διασταύρωση; Δεν γίνεται...

Αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι μεθοδική και επίμονη δουλειά - που δε θα χαλαρώνει. Κι αυτό θέλει κόπο και σύστημα.

Υ.Γ. Τόσα χρόνια ξιφουλκούσες υπέρ ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα σε έπιασαν οι αυταρχισμοί σου; Δεν οδηγούν πουθενά...

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ στη μεθοδική και επίμονη δουλειά, απ' όλους μας και αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Δυστυχώς, είμαστε λαός που όταν βγήκε ο νόμος για την εκ περιτροπής κυκλοφορία των αυτοκινήτων στο κέντρο της Αθήνας (τα γνωστά μονά-ζυγά), εμείς αγοράζαμε (με δάνειο, μάλιστα) δεύτερο αυτοκίνητο. Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία...

frantzeska είπε...

Μισό λεπτό... νομίζω ότι αν διαβάσει κάποιος τα σχόλια, συμπεριλαμβανομένων και δικών μου, μοιάζει σαν να μαζευτήκαμε 10 αμέμπτου ηθικής τύποι, που δεν αυθαιρετήσαμε ποτέ, δεν παρκάραμε παράνομα κοκ και γενικά είμαστε έντιμοι και συνετοί πολίτες (προσωπικά με ειρωνεύομαι) θυμωμένοι με όλη την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία εκτός από εμάς και ηθικολογούμε. Συμφωνώ, ωραία πρώτη εγω σχολίασα και επίσης καταλαβαίνω το θυμό μου (για να μην ομιλώ εξονόματος άλλων) αλλά επιμένω στην αυτοκριτική. τι να τον κάνω το θυμό αν δε γίνεται δημιουργία? με συγχωρείτε, αλλά προτιμώ την ελπίδα της αργής αλλαγής και να βάζω κι εγώ το λιθαράκι μου δουλεύοντας όπως δούλευα πάντα πχ και ίσως και περισσότερο και ας έχασα προνόμια, παρά βλαστημώντας όλη μέρα ζώντας προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα.

Ανώνυμος είπε...

@ Prokopis Doukas

Η Συνεντευξη του Chris Hayes, συγγραφεα του βιβλιου “Το λυκόφως των ελίτ: Η Αμερική μετά την Αξιοκρατία"
μπορει να ηταν λιγο ασχετη με το αρθρο σας, αλλα εσεις αναλυσατε, πολυ συνοπτικα και ευστοχα, τι συμβαινει στην χωρα μας δηλ. οτι δεν "αναγνωρίζεται και να ανταμείβεται η αξία, ..στην ουσία υποφέρουμε από έναν ιδιότυπο, στρεβλό "σοσιαλισμό της μετριοκρατίας"..."ενω "άξιοι άνθρωποι μένουν στο πλάι, τα διδακτορικά αμείβονται με ψίχουλα, το βιογραφικό λαμβάνεται υπόψιν σε ελάχιστες περιπτώσεις."

Νομιζω οτι αξιζει μια αναρτηση για το θεμα αυτο. Απο οτι εμαθα απο την cynical το βιβλιο εχει μεγαλη επιτυχια και δικαιως.

Να τονισω οτι και στην ελλαδα ισχυουν:
1."είμαστε αδυσώπητα τιμωρητικοι στο κάτω μέρος και συγχωρουμε αφάνταστα στην κορυφή"
2."Η ... αγορά εργασίας (ιδιωτικος τομεας) λειτουργεί υπό συνθήκες “κατ’ επιθυμια” απασχόλησης, σε μεγάλο βαθμό, που σημαίνει, αν έρθει σε μια μέρα και αποκαλέσεις το αφεντικό σου “μάγκα” και δεν το θέλει, καηκες.
3. " στην κορυφή, η εταιρική αποζημίωση έχει αποσυνδεθεί πλήρως από την απόδοση."

Να συμπληρωσω αιτιολογωντας γιατι εγραψα "Παντως κινουμεθα προς την σωστη κατευθυνση." Ο κρατικος μας καπιταλισμος διορισε, απο την μεταπολιτευση, χιλιαδες κομματικους Διευθυνοντες Συμβουλους (αποτυχοντες βουλευτες, δημαρχους, κολλητους, κομματικους φιλους,...) που -νομιζω- ελαβαν, εκτος απο τις τακτικες και εκατακτες απολαβες (και τα τυχερα πλαγιως η απο κατω),την πρεπουσα αποζημιωση διακοπης συνεργασιας, συμφωνα με το εκαστοτε συμβολαιο που υπεγραφη, ασχετως -φυσικα- των αποτελεσματων. Οπως Αμερικη. Σε πολυ μικροτερη κλιμακα ομως.


Αφωτιστος Φιλελλην

Mutlu είπε...

Πώς θα σας φαινόταν αν όλη την ημέρα τα κρατικά κανάλια έπαιζαν διαφημιστικά σποτάκια παραινετικά και με αισθησιακές φωνές - να προσελκύεται και να λειώνει ο κάφρος ελληνάρας - που θα κάνουν έκκληση για την τήρηση βασικών κανόνων συμβίωσης στον δημόσιο χώρο (από το παρκάρισμα μέχρι την επιβίβαση αποβίβαση και τα σκουπίδια); Είναι νομίζω απαραίτητο.

Κατά τα λοιπά, σε ό,τι αφορά την επιβίβαση/αποβίβαση πέφτω απολύτως ευθαρσώς πάνω σε όποιον στέκεται μπροστά στην πόρτα, φωνάζοντας αν δεχτώ ύβρεις να μάθουν να ζουν πρώτα σε πόλη.

Prokopis Doukas είπε...

@frantzeska: Νομίζω πως όχι, δεν θα δίναμε τέτοια εντύπωση. Άλλωστε, γι αυτό χρησιμοποιούμε α' πληθυντικό.

@Αφωτιστος Φιλελλην: Γιατί δεν την κάνετε; :-)
Δεν ξέρω αν ισχύουν αυτά που λέτε - και νομίζω οτι δύσκολα θα συμφωνήσω με τη cynical, έχουμε τελέιως άλλη οπτική. Για παράδειγμα, δεν θεωρώ καθόλου οτι είμαστε αυστηροί με τη "βάση", είμαστε απίστευτα επιρρεπείς στον λαϊκισμό και την κλαψούρα.

Γενικά πιστεύω οτι μας λείπει η έννοια της επαγγελματικής συνείδησης - και η αναγνώριση της αξίας του άλλου.


@Mutlu: Δεν ξέρω αν θα είχε αποτέλεσμα. Μπορεί, μπορεί και όχι, δεν θα διαφωνούσα πάντως...

Ανώνυμος είπε...

Εγώ λέω να γυρίσουμε τσόντα όπου η Jeena Jamson θα παραδίδει μαθήματα οδικής κυκλοφορίας φορώντας μόνο τις κόκκινες γόβες της. Δεν ειρωνεύομαι, όπως λέει και ο/η Mutlu μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Ποτέ κανείς δεν έχασε γλύφοντας τα κατώτερα ένστικτα των ηλιθίων Γιατί με παραινέσεις και επίπονη δουλειά δεν αλλάζουν τα μυαλά των αλλαζόνων κάφρων, όσο και να το κουράσετε. Διότι πρόκειται για (πολλά) άτομα με ημιμαφιόζικη συμπεριφορά και όχι για κακομαθημένα σχολιαρόπαιδα.

BlondeElena

Ανώνυμος είπε...

Μήπως "χουβαρντάς" από το τούρκικο hovarda;

ShareThis