Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ψήφου

Διαβάζω σε μια εφημερίδα οτι η κυβέρνηση είναι “γαντζωμένη στην εξουσία”. Σε ένα περιοδικό την προτροπή “τελειώστε την κυβέρνηση των ζωντανών νεκρών”. Μάλιστα.

Έχω να προσάψω πάρα πολλά σε αυτή την κυβέρνηση, πιθανώς από την αντίθετη πλευρά αυτών που συμφωνούν με αυτούς τους τίτλους. Για παράδειγμα, θεωρώ ανεπίτρεπτη την ασυνέπεια που επέδειξαν μετά τις εκλογές, ως προς τη διαπραγμάτευση. Όχι όμως γιατί είναι τόσο λάθος η μετέπειτα στάση τους, αλλά γιατί ήταν εξ αρχής λάθος η προεκλογική ρητορική τους και το γεγονός οτι συμπαρασύρθηκαν σε μια δημαγωγική, δήθεν “αντιμνημονιακή” κούρσα, που ποίκιλε από την “απαγκίστρωση” ως την “επαναδιαπραγμάτευση” και λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή την τρόικα. Λες και υπήρχε περίπτωση να πάρουμε την επόμενη δόση, με αισθητά καλύτερους όρους, από αυτούς που επέβαλαν τελικά οι δανειστές μας - κι ας εξακολουθεί η αντιπολίτευση να πουλάει παραμύθια στον κοσμάκη, τον οποίον υποτίθεται οτι υπερασπίζεται.

Έχω επίσης να προσάψω απίστευτη κωλυσιεργία και καθυστέρηση, στην μόνη απαραίτητη μάχη, που είχε πιθανότητες να ελαφρύνει κάπως τις περικοπές στους πιο αδύναμους και να ανακόψει την υφεσιακή πορεία: Τη μάχη των μεταρρυθμίσεων. Εξακολουθώ και δεν βλέπω κανένα ορατό αποτέλεσμα στη διαμόρφωση ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους, σε νέες βάσεις, συμπεριλαμβανομένων και των μηχανισμών ελέγχου, ώστε να μην ξαναφθάσουμε εκεί που βρεθήκαμε. Αντιθέτως, εξακολουθώ και βλέπω μια μάχη χαρακωμάτων της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους, από την προσπάθεια να μην καταργηθεί η ΔΟΥ της περιφέρειας μας, μέχρι τη διατήρηση προνομίων και ενός κοινωνικού κράτους, που δεν προστατεύει αποτελεσματικά αυτούς που πραγματικά πλήττονται, κάτω από τα όρια της φτώχειας. Kαι διάφορες αμίμητες “λύσεις”, που οδηγούν στον συμβολαιογράφο για την αλλαγή οικογενειακής κατάστασης, αντί στη μηχανογράφηση.

Έχω να προσάψω και πολλά, με τα οποία θα συμφωνούσαν, υποθέτω, οι συντάκτες των δύο αυτών τίτλων. Για παράδειγμα, τα μη ορατά αποτελέσματα, πέρα από ρητορείες και υποσχέσεις, στην επαναφορά του δημοκρατικού ήθους και του στοιχειώδους επαγγελματισμού στους ένστολους, που δέχονται να αντιμετωπίζουν με χαλαρότητα τον εκφασισμό, γιατί ακριβώς έχει διαβρώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό και τις τάξεις τους. Η αστυνομία που είναι απρόθυμη ή ανίκανη να συλλάβει τους δράστες ενός ρατσιστικού ή φασιστικού παροξυσμού δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, με την αστυνομία που βασανίζει συλληφθέντες και καταφεύγει χωρίς σχέδιο στην άναρχη βία κατά διαδηλωτών, αντί να μπορέσει με επαγγελματικό τρόπο, όχι μόνο να απομονώσει και να εξουδετερώσει όσους δημιουργούν το “μπάχαλο”, αλλά και να τους φέρει με ικανά (και όχι πλαστά) αποδεικτικά στοιχεία στα δικαστήρια, ώστε να καταδικαστούν.

Ωστόσο, πέρα από την πάγια επιθυμία κάθε αξιωματικής αντιπολίτευσης να γίνει κυβέρνηση, δεν μπορώ να αντιληφθώ ποιά ακριβώς είναι η πρόταση, όσων υποστηρίζουν οτι αυτή η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να πέσει, μερικούς μόλις μήνες μετά από διπλές εκλογές, που όχι μόνο εκτόνωσαν την ανάγκη για δημοκρατική έκφραση του λαού, αλλά κόστισαν απίστευτα πολλά, κυρίως σε ζημιογόνα καθυστέρηση, που έχει στραγγαλίσει την οικονομία - και τώρα αποδίδεται στις “πολιτικές του μνημονίου”.

Ποιό είναι λοιπόν το επιχείρημα; Η εφαρμογή των ίδιων των μέτρων; Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει οτι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις της, θα μπορέσει να μην τα εφαρμόσει, χωρίς να οδηγηθούμε σε άτακτη χρεοκοπία (και στην κατάρρευση της χώρας, μαζί με την κυβέρνηση); Ή μήπως είναι ρεαλιστικό να πιστεύει κανείς οτι μέσα σε ελάχιστους μήνες, ένα κόμμα του 5% είναι ξαφνικά εξοπλισμένο με στελέχη, που θα μπορέσουν να διαπραγματευθούν “καλύτερα” και “αλλιώτικα” τον επόμενο δανεισμό, χωρίς ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει μεταβολή 180 μοιρών στις μέχρι τώρα εξαγγελίες του;

Ας δεχτούμε λοιπόν, για την οικονομία της κουβέντας, οτι η παρούσα κυβέρνηση αποτελείται κυρίως από φαύλους πολιτικάντηδες, που πρέπει να εξαφανιστούν από το πολιτικό τοπίο. Και οτι σε αυτό το μήκος κύματος θα είναι η λαϊκή ετυμηγορία, που θα καταποντίσει τα κυβερνητικά κόμματα.

Σε ποιό ιδεολογικό πλαίσιο συνεπώς μπορεί να κινηθεί μια κυβέρνηση που εμπνέει αξιοπιστία; Ποιά εχέγγυα μπορεί να δώσει ένας ιδεολογικός χώρος, που εξακολουθεί και κάνει τερατώδεις γκάφες, προσπαθώντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, δηλαδή τη δημοκρατική ανάδειξη και κυβερνητική επιβίωση στο σημερινό παγκόσμιο περιβάλλον, με τις αντιλήψεις που εκφράζουν τα στελέχη του; Πώς μπορεί κανείς να μην είναι καχύποπτος και να δεχτεί την αμίμητη αποστροφή περί “τεχνοφασισμού”, όταν επιτέλους η ακαδημαϊκή κοινότητα βρήκε τον τρόπο, με ηλεκτρονική ψηφοφορία, να διενεργήσει τις εκλογές που κάποιες μειοψηφίες δεν επέτρεπαν, δια του τραμπουκισμού;

Το χειρότερο όμως δεν είναι εκεί. Ας δεχτούμε, πάλι για την οικονομία της συζήτησης, οτι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (άραγε με ποιούς ακόμα;) θα είναι, παρ’ όλα αυτά, μια κυβέρνηση που δεν θα ρίξει την Ελλάδα στα βράχια, αλλά θα φέρει μάλιστα και μια υγιή ανανέωση στο πολιτικό προσωπικό. Τι μετεκλογικό τοπίο όμως θα διαμορφωθεί; Ποιά θα είναι η αξιωματική αντιπολίτευση, αν δεν δοθεί χρόνος στην κεντροδεξιά και στην κεντροαριστερά να ανασυσταθούν, από νέα, ριζικά πιο υγιή, υλικά;

Μπορεί να είναι η Νέα Δημοκρατία. Μπορεί όμως και όχι. Σε κάθε περίπτωση, ένα εκλογικό αποτέλεσμα, με δεύτερο ή τρίτο κόμμα τη Χρυσή Αυγή, είναι ένα σκηνικό εμφυλίου, σχεδόν το ίδιο καταστροφικό, μακροπρόθεσμα, με την άτακτη χρεοκοπία, δεδομένης της “αβάσταχτης ελαφρότητας” με την οποία ψηφίζει μερίδα του εκλογικού σώματος. Σκεφτείτε την περίπτωση, να απογοητεύσει πολύ σύντομα τους ψηφοφόρους του ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αναλογιστείτε ποιός θα κυβερνήσει τη χώρα μετά.

Εκτός εάν, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή πριν από το γκρεμό, μια ισχυρή πλειοψηφία στην κοινωνία θέσει δύο απαράβατες προτεραιότητες: Πρώτον, να εγκαταλειφθούν οι “αντιμνημονιακές” ψηφοθηρικές πομφόλυγες - και να σηκώσουμε με σοβαρότητα τα μανίκια του εκσυγχρονισμού του κράτους και της χώρας. Και δεύτερο, να αποφασίσουν όλα τα δημοκρατικά κόμματα να συμπήξουν ένα μέτωπο κόντρα στον φασισμό, ακόμα και τέτοιο που (εν ανάγκη) θα τους κάνει να κατέβουν ως συνεργαζόμενα στις εκλογές, προκειμένου να μην απωλεσθεί κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατικού δικαιώματος. Γιατί αν ο φασισμός ανδρωθεί, το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και θα είμαστε ασυγχώρητοι για την εγκληματική επιπολαιότητα μας.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice

Η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Cumbia Espacial" των Βρετανοκολομβιανών Ondatropica.