Πράγματι, η κρίση και η υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονίων θέτει ζητήματα λειτουργίας της δημοκρατίας, κυρίως αυτά που αφορούν την ψήφιση με συνοπτικής διαδικασίες συμφωνημένων προγραμμάτων χωρίς επαρκή σχεδιασμό, τη χρήση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, αλλά και τη σύγκρουση ορισμένων μέτρων με συνταγματικές διατάξεις, καθώς οι εταίροι στην ουσία πιέζουν προς την κατεύθυνση της μεταβολής του ίδιου του συντάγματος, προκειμένου να εφαρμοστούν άλλοτε “σωστές” κι άλλοτε αμφιλεγόμενες συνταγές.
Ωστόσο, η έλλειψη σχεδιασμού και προτάσεων που να εκπορεύονται από την Αθήνα (κι όχι από την τρόικα) είναι από τους βασικούς λόγους των “πιεσμένων” διαδικασιών. Όσο για την κριτική για τη λεγόμενη “εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας”, που εκτοξεύεται συνήθως από τον λαϊκισμό στα δεξιά και στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, παραλείπει να “θυμηθεί” οτι ο όποιος συμβιβασμός προκύπτει εξ ορισμού από τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως από το καθεστώς της υπερχρεωμένης χώρας (ή οντότητας), στην οποία ο δανειστής πάντοτε, σε αυτή τη ζωή, επιβάλλει τους όρους της.
Όταν “χτιζόταν η υποτέλεια του δανεισμού”, με το ξεχείλωμα κάθε δημοσιονομικής πειθαρχίας, ο ίδιος λαϊκισμός σφύριζε αδιάφορα, γιατί τότε συνέφεραν οι ασταμάτητες προσλήψεις και οι ξεχειλωμένες δαπάνες στο δημόσιο. Αν ψάχνετε την ασφαλέστερη οδό προς την εθνική καταστροφή, συμβουλευτείτε όποιον στο ρεπερτόριο του έχει εύκολη την επίκληση εθνικισμών. Ο πραγματικός πατριωτισμός είναι να καθιστάς τη χώρα σου θεσμικά και οικονομικά ισχυρή, όχι να αναλώνεσαι σε κραυγές για την ανεξαρτησία της.
Έχει ενδιαφέρον όμως να εξετάσουμε ποιές εκπτώσεις της δημοκρατίας δέχονται ή επιδιώκουν, αυτοί που εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, στην κριτική τους. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί διακομματικά ο συνδικαλισμός (και υποστηρίζεται με ιδιαίτερη θέρμη από τα “αντιμνημονιακά” κόμματα της αριστεράς).
Δεν υπάρχει βασικότερη αλλοίωση της δημοκρατίας, από αυτή που συντηρείται παραδοσιακά, τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια, στις συνελεύσεις εργαζομένων ή φοιτητών. Σπανίως οι αποφάσεις αντανακλούν την πραγματική πλειοψηφία, αλλά κανενός το αυτί δεν ιδρώνει για την αλλοίωση της δημοκρατίας. Για την ακρίβεια, η αλλοίωση επιδιώκεται, γιατί σπανίως η μεγάλη πλειοψηφία (σιωπηλή συνήθως ή ακόμα και “απολιτίκ” ίσως) θα δεχτεί τις απόψεις των ακραίων ή των φανατικών, προκειμένου να κηρυχθούν κινητοποιήσεις, να εξυπηρετηθούν προσωπικές επιδιώξεις και να αποκτηθεί “αγωνιστικό” νόημα στη ζωή ανθρώπων που το αναζητούν απεγνωσμένα.
Οι συνελεύσεις χαρακτηρίζονται λοιπόν από κλίμα φανατισμού, τεχνητής φόρτισης, επαναστατικής μπουρδολογίας και ψυχαναγκασμού των πολλών. Όταν αυτοί οι τελευταίοι σταδιακά εγκαταλείπουν, το πεδίο μένει ελεύθερο για τους κομματικούς φανατισμούς. Τα τεχνάσματα πολλά: Οι συνελεύσεις είναι εξαντλητικές ώστε να μην αντέχουν παρά οι πιο μαχητικοί. Όταν η πλειοψηφία δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις, απαντούν “ας ερχόσασταν”. Αν οι πολλοί επιμείνουν και επιβάλλουν την επιθυμία της πλειοψηφίας, τότε η συνέλευση συγκαλείται και πάλι σε σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε τελικά να απομείνουν οι “ταλιμπάν”- και να φέρουν την απόφαση στα μέτρα τους. Συνήθως, με μια αναλογία του τύπου “οι 200 αποφασίζουν για τους 1500”...
Αν όμως καμμία απόφαση δεν ίσχυε παρά μόνο με την εξασφάλιση της απόλυτης πελιοψηφίας των μελών, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ενδιαφέρον για προσέλευση σε συνελεύσεις, οι εκπρόσωποι θα έπρεπε να αναζητήσουν την ψήφο όλων - κι αυτό γίνεται μόνο με ηλεκτρονική ψηφοφορία, που πια η τεχνολογία εξασφαλίζει εύκολα. Είναι προφανές γιατί οι συνδικαλιστές και οι κομματικά ενταγμένοι τη σιχαίνονται - και φτάνουν μέχρι και να την αποκαλέσουν “τεχνοφασισμό”. Οι συνελεύσεις της οχλαγωγίας είναι το μέσο για την επίτευξη των στόχων τους.
Ο προβληματισμός θα μπορούσε να επεκταθεί και στις εθνικές εκλογές: Κι εκεί τι θα κάνουμε, δεν θα αποκτούμε, για παράδειγμα, κυβέρνηση, αν δεν ψηφίσουν όλοι οι πολίτες; Αμφιβάλλει κανείς, οτι παρότι η αποχή δεν μπορεί να κλονίσει τη διαδικασία σχηματισμού βουλής, θα έθετε σοβαρά ερωτήματα ως προς τη νομιμοποίηση μιας κυβέρνησης, για την οποία δεν έχουν αποφανθεί οι περισσότεροι συμπολίτες μας;
Σε κάθε περίπτωση, οι εθνικές κάλπες (στο κοντινό μέλλον θα είναι οι ηλεκτρονικές εκλογές) εξασφαλίζουν την αντιπροσωπευτικότητα και το αδιάβλητο της λαϊκής βούλησης. Και καλύτερο από το αντιπροσωπευτικό, κοινοβουλευτικό σύστημα δεν έχει βρεθεί ακόμα για τα σύγχρονα κράτη - κι ας προσπάθησε μεγάλο μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας να αμφισβητήσει (και να καταργήσει εν μερει τελικά) την ψηφισμένη από τα 4/5 της Βουλής εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Στη “δημοκρατία της βάσης” είναι που χωλαίνουμε, εκεί όπου δημιουργείται το φυτώριο της “δημοκρατίας αλά καρτ” και του “λαϊκισμού υπέρ των στόχων”.
Σε αυτό το “παιχνίδι” όμως, η συμμετοχή της αριστεράς είναι ασυγχώρητη. Γιατί θα έπρεπε αυτή πρώτη να είναι απαρέγκλιτα υπέρ της αυστηρής τήρησης της ουσίας της δημοκρατίας. Ώστε να μπορεί να ασκεί κριτική και στις εκπτώσεις, που ενδεχομένως επιβάλλουν κάθε είδους συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή. Αλλά και να μπορεί να αποτρέψει την αμφισβήτηση της δημοκρατίας από το φασισμό, που τόσο σιχαίνεται..
To κείμενο γράφτηκε για το maga.gr
Το σκίτσο είναι από το mycampus.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το "This Time (I'm Gonna Try It My Way)" από τον Αμερικανό Dj Shadow.
Όταν “χτιζόταν η υποτέλεια του δανεισμού”, με το ξεχείλωμα κάθε δημοσιονομικής πειθαρχίας, ο ίδιος λαϊκισμός σφύριζε αδιάφορα, γιατί τότε συνέφεραν οι ασταμάτητες προσλήψεις και οι ξεχειλωμένες δαπάνες στο δημόσιο. Αν ψάχνετε την ασφαλέστερη οδό προς την εθνική καταστροφή, συμβουλευτείτε όποιον στο ρεπερτόριο του έχει εύκολη την επίκληση εθνικισμών. Ο πραγματικός πατριωτισμός είναι να καθιστάς τη χώρα σου θεσμικά και οικονομικά ισχυρή, όχι να αναλώνεσαι σε κραυγές για την ανεξαρτησία της.
Έχει ενδιαφέρον όμως να εξετάσουμε ποιές εκπτώσεις της δημοκρατίας δέχονται ή επιδιώκουν, αυτοί που εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, στην κριτική τους. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί διακομματικά ο συνδικαλισμός (και υποστηρίζεται με ιδιαίτερη θέρμη από τα “αντιμνημονιακά” κόμματα της αριστεράς).
Δεν υπάρχει βασικότερη αλλοίωση της δημοκρατίας, από αυτή που συντηρείται παραδοσιακά, τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια, στις συνελεύσεις εργαζομένων ή φοιτητών. Σπανίως οι αποφάσεις αντανακλούν την πραγματική πλειοψηφία, αλλά κανενός το αυτί δεν ιδρώνει για την αλλοίωση της δημοκρατίας. Για την ακρίβεια, η αλλοίωση επιδιώκεται, γιατί σπανίως η μεγάλη πλειοψηφία (σιωπηλή συνήθως ή ακόμα και “απολιτίκ” ίσως) θα δεχτεί τις απόψεις των ακραίων ή των φανατικών, προκειμένου να κηρυχθούν κινητοποιήσεις, να εξυπηρετηθούν προσωπικές επιδιώξεις και να αποκτηθεί “αγωνιστικό” νόημα στη ζωή ανθρώπων που το αναζητούν απεγνωσμένα.
Οι συνελεύσεις χαρακτηρίζονται λοιπόν από κλίμα φανατισμού, τεχνητής φόρτισης, επαναστατικής μπουρδολογίας και ψυχαναγκασμού των πολλών. Όταν αυτοί οι τελευταίοι σταδιακά εγκαταλείπουν, το πεδίο μένει ελεύθερο για τους κομματικούς φανατισμούς. Τα τεχνάσματα πολλά: Οι συνελεύσεις είναι εξαντλητικές ώστε να μην αντέχουν παρά οι πιο μαχητικοί. Όταν η πλειοψηφία δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις, απαντούν “ας ερχόσασταν”. Αν οι πολλοί επιμείνουν και επιβάλλουν την επιθυμία της πλειοψηφίας, τότε η συνέλευση συγκαλείται και πάλι σε σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε τελικά να απομείνουν οι “ταλιμπάν”- και να φέρουν την απόφαση στα μέτρα τους. Συνήθως, με μια αναλογία του τύπου “οι 200 αποφασίζουν για τους 1500”...
Αν όμως καμμία απόφαση δεν ίσχυε παρά μόνο με την εξασφάλιση της απόλυτης πελιοψηφίας των μελών, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ενδιαφέρον για προσέλευση σε συνελεύσεις, οι εκπρόσωποι θα έπρεπε να αναζητήσουν την ψήφο όλων - κι αυτό γίνεται μόνο με ηλεκτρονική ψηφοφορία, που πια η τεχνολογία εξασφαλίζει εύκολα. Είναι προφανές γιατί οι συνδικαλιστές και οι κομματικά ενταγμένοι τη σιχαίνονται - και φτάνουν μέχρι και να την αποκαλέσουν “τεχνοφασισμό”. Οι συνελεύσεις της οχλαγωγίας είναι το μέσο για την επίτευξη των στόχων τους.
Ο προβληματισμός θα μπορούσε να επεκταθεί και στις εθνικές εκλογές: Κι εκεί τι θα κάνουμε, δεν θα αποκτούμε, για παράδειγμα, κυβέρνηση, αν δεν ψηφίσουν όλοι οι πολίτες; Αμφιβάλλει κανείς, οτι παρότι η αποχή δεν μπορεί να κλονίσει τη διαδικασία σχηματισμού βουλής, θα έθετε σοβαρά ερωτήματα ως προς τη νομιμοποίηση μιας κυβέρνησης, για την οποία δεν έχουν αποφανθεί οι περισσότεροι συμπολίτες μας;
Σε κάθε περίπτωση, οι εθνικές κάλπες (στο κοντινό μέλλον θα είναι οι ηλεκτρονικές εκλογές) εξασφαλίζουν την αντιπροσωπευτικότητα και το αδιάβλητο της λαϊκής βούλησης. Και καλύτερο από το αντιπροσωπευτικό, κοινοβουλευτικό σύστημα δεν έχει βρεθεί ακόμα για τα σύγχρονα κράτη - κι ας προσπάθησε μεγάλο μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας να αμφισβητήσει (και να καταργήσει εν μερει τελικά) την ψηφισμένη από τα 4/5 της Βουλής εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Στη “δημοκρατία της βάσης” είναι που χωλαίνουμε, εκεί όπου δημιουργείται το φυτώριο της “δημοκρατίας αλά καρτ” και του “λαϊκισμού υπέρ των στόχων”.
Σε αυτό το “παιχνίδι” όμως, η συμμετοχή της αριστεράς είναι ασυγχώρητη. Γιατί θα έπρεπε αυτή πρώτη να είναι απαρέγκλιτα υπέρ της αυστηρής τήρησης της ουσίας της δημοκρατίας. Ώστε να μπορεί να ασκεί κριτική και στις εκπτώσεις, που ενδεχομένως επιβάλλουν κάθε είδους συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή. Αλλά και να μπορεί να αποτρέψει την αμφισβήτηση της δημοκρατίας από το φασισμό, που τόσο σιχαίνεται..
Το σκίτσο είναι από το mycampus.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το "This Time (I'm Gonna Try It My Way)" από τον Αμερικανό Dj Shadow.
%20%20.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου