Λίγη λιακάδα του ανθρώπινου μυαλού...

Όποιος έχει ζήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, ξέρει οτι η υπόθεση “ένοπλη βία” είναι μια καθημερινή πιθανότητα, για την οποία εκπαιδεύεσαι. Για παράδειγμα, ακόμα και στη φιλελεύθερη και ανεκτική Καλιφόρνια, που έχει από τους πιο αυστηρούς νόμους για την οπλοκατοχή, ο οδηγός (και μόνον αν είσαι οδηγός μπορείς να μετακινηθείς σε αυτό τον αχανή αραιοκατοικημένο “παράδεισο”) ξέρει οτι αν τον σταματήσει η τοπική αστυνομία, θα πρέπει να έχει τα χέρια του σε εμφανή θέση στο τιμόνι, ενώ απαγορεύεται αυστηρά να βγει έξω. Ο εποχούμενος αστυνομικός, αφού σου παραγγείλει με σειρήνα και τηλεβόα να κάνεις στο πλάι, θα έρθει προσεκτικά από πίσω και με το χέρι στη θήκη του όπλου, θα σε ελέγξει με βάση όλη τη διαδικασία ασφαλείας, ώστε να ελαχιστοποιήσει την πιθανότητα να τραβήξεις όπλο και να τον πυροβολήσεις. Τέτοιες επιθέσεις από κακοποιούς, που ελέγχονται στους δρόμους (και κάθε τι ύποπτο και μη ελέγχεται) δεν είναι σπάνιες.

Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα στις μεσοδυτικές πολιτείες, όπου η κουλτούρα της οπλοκατοχής είναι πολύ πιο δυνατή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν φυσικά το αποκλειστικό “προνόμιο” της υψηλής εγκληματικότητας ή της τρομοκρατίας στο έδαφος τους. Έχουν όμως, σε σχέση με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, ορισμένες ιδιαιτερότητες, που έχουν να κάνουν με την αχανή έκταση τους και την απομονωμένη (αλλά απολύτως καταναλωτικά σύγχρονη) ζωή σε πολλές περιοχές, τη γκετοποίηση πληθυσμών στις μεγαλουπόλεις, την ιστορία της “κατάκτησης του φαρ-ουέστ”, αλλά και την πολιτική τους ιστορία, στην οποία πρέπει να ανατρέξει κανείς για να καταλάβει γιατί το δικαίωμα στην οπλοκατοχή πέρασε με τόση δύναμη, από το αγγλικό δίκαιο σε αυτό της πρώην αποικίας, που ανεξαρτητοποιήθηκε.

Το μακελειό στο Κονέκτικατ φέρνει, όπως δείχνουν τα πράγματα, για πρώτη φορά σε δύσκολη θέση την πανίσχυρη National Rifle Association και τα ισχυρά λόμπυ των κατασκευαστών όπλων. Ωστόσο, η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, θα πρέπει να μας κάνει να δυσπιστούμε για το περιθώριο κινήσεων που έχει ο Ομπάμα (ή όποια άλλη ανοιχτόμυαλη δύναμη) για αλλάξει μια συνταγματικά κατοχυρωμένη “ψύχωση”, που ίσως κάποτε είχε πολιτικό νόημα (του τύπου η “Κρήτη” δεν θα υποδουλωθεί ποτέ αν είναι πάνοπλη σαν αστακός), αλλά πλέον στο σύγχρονο κόσμο αποτελεί μπούμερανγκ. Οι ψυχολόγοι μπορούν να εξηγήσουν ίσως γιατί σε ένα τέτοιο παριβάλλον (που συνοδεύεται από χιλιάδες ταινίες-θρίλερ και βιντεοπαιχνίδια του αιματοκυλίσματος), κάποια “ιδιαίτερα” μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά θα εκτροχιάζονται προς την ανείπωτη και λυσσαλέα βία.

Το ανησυχητικό είναι οτι πίσω από τις ευρύτατα διαδεδομένες αυτές αντιλήψεις έχει ταμπουρωθεί ένας ολόκληρος υπερσυντηρητικός πυρήνας, που απαντάει οτι “αν στο σχολείο υπήρχαν όπλα, θα είχε αποφευχθεί το λουτρό αίματος”, υποστηρίζοντας την κλιμάκωση της βίας. Το φαινόμενο είναι διαχρονικό, αλλά και ιδιαίτερα έντονο πολιτικά, τα τελευταία χρόνια. Η φανατική μάχη κατά των εκτρώσεων από υπερθρησκευόμενους, η υπεράσπιση των όπλων, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, η αυταρχική (σχεδόν φασιστική) αισθητική και υπόσταση, όπως συνοψίζονται στο διαβόητο τρίπτυχο “Babies, Guns, Jesus”, είναι το σύγχρονο ακροδεξιό πρόσωπο μιας υπερανεπτυγμένης (αλλά στην ουσία υποανάπτυκτης ως προς ένα κομμάτι της) κοινωνίας.

Σκαλίζοντας το πρόσωπο αυτής της σκληρής και ταυτόχρονα αφελούς σύγχρονης “κουλτούρας”, που θεωρεί τον Ομπάμα και οτιδήποτε έχει να κάνει με κοινωνικό κράτος “επάρατο σοσιαλισμό”, ανακαλύπτει κανείς το απόλυτο κενό, την απουσία καλλιέργειας, αναζήτησης, ανεκτικότητας, ανοιχτού μυαλού - και αντίθετα, στη θέση τους τη μισαλλοδοξία και τη ρατσιστική αλαζονεία. Η δασκάλα που δίδασκε τα παιδιά της σκοποβολή είναι πιθανό οτι δεν είχε να τα διδάξει κάτι πιο ουσιαστικό από στενόμυαλες αντιλήψεις, τύπου Πέιλιν.

Στην Ελλάδα, ο ακροδεξιός φανατισμός είναι ίσως λιγότερο “σκληροπυρηνικός”, αλλά εξίσου κενός περιεχομένου - το αποδεικνύει η ευκολία με την οποία διογκώθηκε εκλογικά το κόμμα της “φασιστικής αντίδρασης”, ακόμα κι αν οι περισσότεροι το έκαναν, βαυκαλιζόμενοι έτσι οτι “θα μπουν στο μάτι του συστήματος”. Είναι επίσης πολύ πιο “καφενειακός”, καθώς τα χαρακτηριστικά της εθνικοπατριωτικής “λαϊκής δεξιάς” καθόρισαν κόμματα όπως αυτό του Καμμένου.

Παρά το γεγονός οτι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο ως την επίλυση της δικής μας κρίσης, φαίνεται οτι υπάρχουν σταθμοί, όπου η (κατά τα άλλα χωρίς συνέπειες) μπουρδολογία πληρώνεται. Η συρρίκνωση (ή η διάλυση) των Ανεξάρτητων Ελλήνων θα προκαλέσει κάποιες, ενδεχομένως σοβαρές, ανακατατάξεις στο χώρο του ελληνικού ακροδεξιού κακεκτύπου: Πιθανώς θα τροφοδοτήσει ακόμα περισσότερο την όμορη Χρυσή Αυγή, ενώ η μεγαλύτερη μερίδα ψηφοφόρων είναι λογικό να επιστρέψει στη Νέα Δημοκρατία, πλήττοντας έτσι τη συνολική δυναμική του λεγόμενου “αντιμνημονιακού μετώπου”.

Αυτό μπορεί να δώσει την ευκαιρία στον Αντώνη Σαμαρά να ανακτήσει τη δημοσκοπική πρωτιά έναντι του ΣΥΡΙΖΑ - και ίσως να “μαλακώσει” λίγο τις κορώνες ενός θρησκευόμενου εθνικισμού, που αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής του πρότασης και ψαρεύει στα ίδια θολα νερά, του απόλυτου κενού (η επιστροφή των “απολωλότων” δεν θα αλλοιώσει και πολύ τα πράγματα, άλλωστε ήδη έχει στους κόλπους της ακροδεξιούς η ΝΔ). Μπορεί επίσης να αποτελέσει την απαρχή εξελίξεων για την ανασύσταση κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, με την μετριοπάθεια να κερδίζει πιθανώς μια μάχη έναντι του φανατισμού, και των ακροτήτων που τον συνοδεύουν.

Τα τραγικά και τα (καθ’ ημάς) φαιδρά της εβδομάδας που πέρασε άνοιξαν μια χαραμάδα για περισσότερη “λιακάδα του ανθρώπινου μυαλού”. Στη χώρα μας πάντως, όπως έδειξε και η απογοητευτικά μικρή συμμετοχή στην αντιρατσιστική πορεία (που ίσως δεν έπρεπε να είχε υποστηριχθεί ανοιχτά από κόμματα, αλλά από την κοινωνία των πολιτών), η οπισθοχώρηση είναι μια πορεία που δύσκολα θα αναστραφεί.

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.spartanburgteaparty.org και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Work It Out", από τους εντελώς φρέσκους Βρετανούς Hannah Williams & the Tastemakers