Η περιγραφή της γυναίκας του δημοσιογράφου, στο σπίτι των οποίων έγινε επίθεση, είναι εφιαλτική: “Πήρα το 6χρονο παιδί μας στην αγκαλιά και προσπάθησα να κατέβω τη σκάλα στα τυφλά. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω και δεν έβλεπα από τους καπνούς. Αφού σωθήκαμε, μας έλεγαν οτι δεν το πίστευαν, πώς καταφεραμε και γλυτώσαμε”... Είναι προφανές οτι δεν μιλάμε πια για “συμβολικά γκαζάκια”. Κι οτι δεν υπάρχουν όρια ασφαλείας, όταν αρχίζεις να παίζεις με όπλα και εκρηκτικά.
Καμία όμως κοινωνική ανισότητα ή αδικία στις σύγχρονες δημοκρατίες, όσο ελλειμματικές κι αν είναι, δεν διορθώθηκε ποτέ από κανένα καλάσνικοφ, καμία βόμβα, καμμία πέτρα, κανένα βανδαλισμό, κανέναν εμπρησμό, κανένα φόνο. Το αντίθετο. Και είναι αυτονόητο για οποιονδήποτε δημοκράτη και σκεπτόμενο άνθρωπο οτι πρέπει να καταδικάσει κάθε προσφυγή στη βία, όταν αυτή δεν αφορά αυτοάμυνα, απειλή κατά της εθνικής κυριαρχίας ή αντίσταση σε ολοκληρωτικό καθεστώς. Το εφιαλτικό “παιχνίδι” της τρομοκρατίας ή του ένοπλου αγώνα, είτε υπηρετείται από τα συγκοινωνούντα δοχεία με το κοινό ποινικό δίκαιο, είτε πρόκειται για θερμοκέφαλους γόνους αστικών οικογενειών, συνιστά την πιο απαράδεκτη εγκληματική οπισθοχώρηση και αυτοκαταστροφή μιας κοινωνίας, στην προσπάθεια της να ορθοποδήσει.
Από την εξασφάλιση της δόσης του Δεκεμβρίου όμως, παρακολουθούμε τους θεσμικούς μας φορείς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αντί να βάζουν τα δυνατά τους για την αντιμετώπιση του πιθανού εκτροχιασμού, να ακολουθούν τον εύκολο δρόμο της στείρας μικροκομματικής αντιπαράθεσης, μεταθέτοντας την ατζέντα στα “χαμηλά ένστικτα” των φανατικών εκατέρωθεν. Οξύνοντας το πεδίο, επιδιώκοντας να αποστομώσουν αντί να συναινέσουν, προκαλώντας τις ευκαιρίες για να “κερδίσουν πόντους”.
Αντί να συζητείται με σοβαρότητα η προσπάθεια να απαλειφθούν οι αγκυλώσεις της μεταπολίτευσης, επιχειρείται να βαθύνει το χάσμα. Αντί να συζητηθεί σοβαρά η διαχείριση των καταλήψεων με επιβολή του δημόσιου συμφέροντος και του νόμου, αλλά με σωφροσύνη, διαλλακτικότητα και αποτελεσματική αξιοποίηση της εγκατελελειμμένης περιουσίας, κερδίζονται “επικοινωνιακοί πόντοι” με αστυνομικές επιχειρήσεις, που στοχεύουν στο μαλακό υπαγάστριο του μικροαστού. Αντί να καταδικάζεται κάθε κουτοπονηριά που συντείνει στην κάλυψη μιας απαράδεκτης “χύμα” ανομίας, αποκαλούνται τα ευρήματα του “πολέμου των διαδηλώσεων”, ως “καθημερινά αντικείμενα”. Αντί να αναδειχθεί η ρηχότητα των δηλώσεων ενός επαρχιακού οπισθοδρομικού βουλευτή, επειχειρείται η αλλοίωση των λεγομένων του με συρραφή, προκαλώντας το αντίθετο αποτέλεσμα, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αντί να εξαπολύεται μεθοδικά πόλεμος κατά της διαφθοράς και του μαύρου πολιτικού χρήματος, επιχειρείται να φορτωθεί άρον-άρον η ευθύνη στον αδύναμο κρίκο, χωρίς να δίνεται καμία εξήγηση για το συνολικό πλαίσιο ευθυνών, όχι μόνο για την αλλοίωση μιας λίστας, αλλά πρωτίστως για την μη αξιοποίηση της. Αντί να ακολουθείται μια διαδικασία που τιμά το κοινοβούλιο και τη δημοκρατία, μαγειρεύεται μια ευτελής μικροπολιτική λύση με πολλαπλές κάλπες, με στόχο την προστασία της κυβερνητικής σταθερότητας.
Αντί οι οικονομικοί εισαγγελείς να καλούν τους κατά τεκμήριο πιο σοβαρούς μάρτυρες για να ξεκαθαρίσουν το τοπίο γύρω από τις καταγγελίες για το έλλειμμα, καταφεύγουν σε ανθρώπους που θα μπορούσαν συμμετάσχουν στο πάνελ του Αυτιά, προκαλώντας την έκπληξη και τη θυμηδία όλων των “κουτόφραγκων”, που τόσα χρόνια, μέχρι το 2009, παρακολουθούσαν καχύποπτοι τις τριτοκοσμικές μεθοδεύσεις μας. Αντί να συζητάμε πώς θα προστατευθούν όσο δυνατόν περισσότεροι οικονομικά αδύναμοι, άνεργοι ή μη, εξαντλούμαστε σε σκληρές ανακοινώσεις (συνήθως της νεολαίας) εναντίον οποιασδήποτε προσπάθειας βελτίωσης των αγκυλώσεων και μεταρρυθμίσεων, στο πνεύμα του “τεχνοφασισμού”, λες και οι ακρότητες της μιάς πλευράς δικαιολογούν αυτές της άλλης.
Αντί η αντιπολίτευση να βλέπει με κριτικό μάτι κάθε διεκδίκηση εργαζομένων, σπεύδει να καλύψει κάθε απεργιακή κινητοποίηση, ακόμα και αν αυτή προκαλεί τον κοινό νου, που αναρωτιέται γιατί πρέπει να πληρώνει τις συνδικαλιστικές αγκυλώσεις, ακόμα κι όταν έχει προηγηθεί η “σιωπή των αμνών” για το ρουσφετολογικό όργιο του παρελθόντος. Κι αντί να συζητάμε με νηφαλιότητα γιατί πρέπει ένας εργαζόμενος σε ΔΕΚΟ, ακόμα και υπό δύσκολες εργασιακές συνθήκες, χωρίς ιδιαίτερα προσόντα και αξιολόγηση, να ανταγωνίζεται ή να ξεπερνάει σε αμοιβές τον κορυφαίο γιατρό ή τον καθηγητή με τα διδακτορικά, σκεφτόμαστε ακόμα χωρίς αξιοκρατία, την ώρα που χιλιάδες έχουν υποστεί μείωση των αμοιβών τους κατά 100% και είναι άνεργοι.
Αντί να συζητάμε το σχέδιο που θα μας βγάλει από την κρίση, παρακολουθούμε μια μάχη χαρακωμάτων, γύρω από προβλήματα που έχουν επιλύσει εδώ και δεκατίες οι δυτικές δημοκρατίες. Αντί να καταδιώκονται οι ένοπλοι νοσταλγοί της χούντας και του ναζισμού, που ρίχνουν μπαλωθιές, συλλαμβάνεται με νωθρότητα ένας μόνο, λόγω φασιστικής όσμωσης με τις διωκτικές αρχές, ενώ με την ίδια άτυπη “ασυλία” αντιμετωπίζεται οποιοσδήποτε ακροδεξιός μαχαιροβγάλτης, εκτός αν βέβαια είναι αδύνατο να αποφύγουμε τη σύλληψη του. Αντί να διώκεται και να καθαιρείται ο δημόσιος υπάλληλος-μητροπολίτης που εγκωμιάζει χουντικούς εγκληματίες, τον παρακολουθούμε να συνεχίζει ανενόχλητος το κήρυγμα της μισαλλοδοξίας.
Αντί να συζητάμε σοβαρά πώς θα λύσουμε το ζήτημα των χιλιάδων παιδιών μεταναστών που έχουν γεννηθεί εδώ και δεν έχουν χαρτιά, προαπσθούμε με κάθε τρόπο να “κλαδέψουμε” το νόμο Ραγκούση, που επιτέλους τακτοποιούσε το ζήτημα, με ανοικτό πνεύμα. Και αντί να αδράξουμε την ευκαιρία να συμβαδίσουμε με τις άλλες πολιτισμένες χώρες, κλείνουμε το μάτι στα ακροδεξιά ένστικτα που συνδέουν κουτοπόνηρα το ζήτημα της ιθαγένειας με τους παράνομους μετανάστες.
Αντί να πέσουμε με τα μούτρα να βελτιώσουμε τις συνθήκες κράτησης σε αυτή τη χώρα, δεδομένου και του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης, παραμένουμε απαθείς μπροστά στην αθώωση(!) μεταναστών που απέδρασαν από το κρατητήριο, καθώς το δικαστήριο αναγνώρισε οτι η ανάγκη τιμωρίας της παρανομίας τους “υποχωρεί” μπροστά στις άθλιες συνθήκες, που έθεταν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Και ουδείς έχει παραιτηθεί, μέχρι τώρα, όπως θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.
Αντί να αδράξουμε την ευκαιρία να αρχίσουμε επιτέλους ένα σοβαρό διάλογο για το φλέγον ζήτημα της επιβάρυνσης που προκαλεί η “επικρατούσα θρησκεία” στο δημόσιο συμφέρον, έστω και με μια άτεχνα διατυπωμένη πρόταση ενδεχομένως από όχι τόσο σοβαρά χείλη, εξαντλούμαστε σε κουτοπονηριές περί δήθεν δικαιωμάτων (δυστυχώς και από το ΠΑΣΟΚ), που καμία σχέση δεν έχουν με το ζητούμενο. Κι από την άλλη, καταπνίγουμε τη συζήτηση, με το φόβο του μικροπολιτικού κόστους, γιατί δεν έχουμε το θάρρος να είμαστε ένα πραγματικά αριστερό κόμμα που απευθύνεται στον προοδευτικό πολίτη - και όχι στα μικροαστικά ένστικτα του λαϊκισμού (και μετά ισχυριζόμαστε οτι για τα δεινά της χώρας δεν ευθύνεται η ίδια η κοινωνία της).
Όμως, πρέπει πια να σταματήσει το επικοινωνιακό παιχνίδι και η υποστήριξη σε αυτούς που παίζουν (και κυρίως αυτούς που προκαλούν) το παιχνίδι του διχασμού και της πόλωσης. Και αυτή η χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχίσει σε αυτό το γαϊτανάκι της αποφυγής των προβλημάτων και του συμψηφισμού του στο δημόσιο διάλογο, προς χάριν της βαλκάνιας ιδιοσυγκρασίας μας. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες προοδευτικοί πολίτες που αρνούνται να εγκλωβιστούν στην επιλογή ενός φανατικού διπόλου ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, που όταν κλείνουν το μάτι στα άκρα δίπλα τους, προς άγραν ψηφοφόρων, στην ουσία αποτελούν τις δυό πλευρές του ίδιου νομίσματος. Και η προσπάθεια να συρθούμε όλοι στην ατζέντα της όξυνσης, πρέπει να πέσει στο κενό.
Τελευταίο αποκαρδιωτικό παράδειγμα, για να επιστρέψουμε στην αρχή της συζήτησης μας και να τραβήξουμε μερικές διαχωριστικές γραμμές, πέρα από τις οποίες δεν υπάρχει ανοχή: Δεν χρειάζεται να υποχωρήσει ούτε σπιθαμή κανείς από τον αποτροπιασμό του για την τρομοκρατία, για να καταδικάσει με τον χειρότερο τρόπο την τριτοκοσμική εικόνα άγριου ξυλοδαρμού κρατουμένων, οι φωτογραφίες των οποίων παραποιήθηκαν άτεχνα με photoshop - και δόθηκαν στη δημοσιότητα, συνοδευόμενες από μια ανακοίνωση που παραπέμπει σε μια νέα “ζαρντινιέρα”, δηλαδή το απαύγασμα της κουτοπόνηρης δικαιολόγησης και προπαγάνδας σε περίοδο δημοκρατίας. Τα εγκλήματα στο πολίτευμα μας τιμωρούνται μετά από δίκη - και όχι με συμψηφισμούς επαρχιακού ή “αντιτρομοκρατικού” συμπλεγματικού ξυλοδαρμού. Κι όποιοι δεν μπορούν να ανακρίνουν χωρίς να βασανίζουν και να παραβιάζουν στοιχειώδεις αρχές και δικαιώματα, να πάνε σπίτι τους, δίνοντας τη θέση τους σε κάποιους πραγματικούς επαγγελματίες.
Όπως ούτε ο αφελέστερος πιστεύει οτι η ζαρντινιέρα σηκώθηκε και χτύπησε μόνη της τον Κύπριο φοιτητή (οι “καταστροφείς” του οποίου έπεσαν “στα μαλακά”, αντί να υποστούν τις αυστηρότερες προβλεπόμενες ποινές), έτσι και ουδείς σκεπτόμενος αποδέχεται οτι αυτά είναι αποτελέσματα της συμπλοκής, κατά την καταδίωξη. Οι εικόνες αυτές, ανεξήγητο (ή θρασύτατο) “αυτογκόλ” της αστυνομίας αποτελούν άλλο ένα ντροπιαστικό επεισόδιο για ένα κράτος που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκό και δείχνει οτι δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από τη διαπόμπευση των ιερόδουλων. Εκτός αν ο εισαγγελέας παρήγγειλε τη δημοσίευση τους επίτηδες, για να εκθέσει την αστυνομία.
Update: Δικαστική παραγγελία για τις καταγγελίες
Update 2: Από το Δελτίο Τύπου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Με τη σημερινή ανάρτηση των ρετουσαρισμένων φωτογραφιών των τεσσάρων νεαρών κατηγορουμένων, η Ελληνική Αστυνομία δεν δημοσιοποιεί μόνο τα πρόσωπά τους. Ταυτόχρονα, διακηρύσσει περήφανα ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι φέρουν εμφανέστατα σημάδια κακοποίησης, βασανίστηκαν ενώ βρίσκονταν στα χέρια της. Αυτήν την κυνική ομολογία την αντιλαμβάνεται όλη η κοινωνία εκτός από την ελληνική δικαιοσύνη και βεβαίως την ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το οποίο ήδη αποφάνθηκε ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος ούτε καν διερεύνησης του ζητήματος.
Από την πλευρά μας επισημαίνουμε ότι: η δημοσίευση φωτογραφιών προσώπων τα οποία έχουν ήδη συλληφθεί και είναι στη διάθεση των Αρχών υπερβαίνει την αρχή της αναλογικότητας και προσβάλλει το τεκμήριο της αθωότητας και την προσωπικότητα του υποδίκου, στιγματίζοντάς τον ως εγκληματία ήδη από την προδικασία. Είναι άλλωστε παγιωμένη πρακτική στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες η δυνατότητα της αστυνομίας να καλεί στα αστυνομικά τμήματα παθόντες για αναγνώριση υπόπτων είτε από φωτογραφία είτε και με επίδειξη των ιδίων οποτεδήποτε, και δεν χρειάζεται να γίνεται αυτό με πανελλήνια διαπόμπευση του προσώπου. Σε κάθε πάντως περίπτωση, διαπιστώνεται μία ιδιαίτερη επιλεκτικότητα στην εφαρμογή αυτού του μέτρου, από το οποίο εξαιρέθηκε τόσο ο κατηγορούμενος για το βιασμό και την ειδεχθή ανθρωποκτονία της νέας γυναίκας στην Ξάνθη όσο και οι δύο ακροδεξιοί δράστες της δολοφονίας Πακιστανού υπηκόου πριν από λίγες μέρες. Η επιλεκτικότητα αυτή δυστυχώς προδίδει ότι ο σκοπός αυτής της δημοσιοποίησης φαίνεται να είναι άλλος από αυτόν του νόμου που την προβλέπει.
Σε κάθε πάντως περίπτωση, η συστηματική έκνομη βία της αστυνομίας και η σύστοιχη απόλυτη ατιμωρησία των οργάνων της θέτει όχι απλώς πολιτειακό ζήτημα, αλλά υπό αμφισβήτηση και την προσήλωση της χώρας σε έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Υπενθυμίζουμε άλλωστε ότι η ακινησία των αρχών, η συγκάλυψη και η ατιμωρησία αστυνομικών οργάνων για υποθέσεις βασανισμών και αδικαιολόγητης χρήσης βίας έχουν πολλάκις οδηγήσει σε καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εκθέτοντας και υποχρεώνοντας τη χώρα να καταβάλει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε αποζημιώσεις θυμάτων. Ενόψει της πρωτοφανούς απάθειας των αρχών να πράξουν το στοιχειώδες, δηλαδή να διερευνήσουν, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου καλεί τον Υπουργό Δικαιοσύνης να παραγγείλει άμεσα τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης και δηλώνει ότι θα υποβάλει σχετική μηνυτήρια αναφορά και προς τον κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Η ασφάλεια δεν είναι ένας αφηρημένος στόχος που σχετίζεται με τη δημόσια τάξη, είναι δικαίωμα όλων μας και αξιώνει το αυτονόητο, τη νόμιμη δράση των αρχών. Δεν μπορεί να επιτυγχάνεται με αυθαιρεσία, βία και αυταρχισμό.
Το ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Update 3: Υπάρχει μια πτυχή της αντιμετώπισης, μια ρητορική, με την οποία δεν συμφωνώ: Το οτι τα "παιδιά, που τα οδήγησε εκεί η κοινωνία, κλπ". Βεβαίως υπάρχει πάντα το ελαφρυντικό του νεαρού της ηλικίας, σε όλα τα αδικήματα, αλλά τα "παιδιά" είναι ενήλικες, που όπως έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν, έτσι φέρουν και την ευθύνη των πράξεων τους. Άπαξ και πιάσεις τα εκρηκτικά ή το καλάσνικοφ, δεν υπαρχει καμία δικαιολογία. Και η βία της τρομοκρατίας πρέπει να απαντάται από τη δημοκρατία, όπως πρέπει, με την αυστηρή εφαρμογή των νόμων από τη δικαιοσύνη και με πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων, χωρίς ξυλοδαρμούς και κουτοπονηριές, που ηρωοποιούν την τρομοκρατία. Η αστυνομία "κλώτσησε" την επιτυχία της να τους συλλάβει γρήγορα, με τον αδικαιολόγητο ξυλοδαρμό.
Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice.
H φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το εξαιρετικό "Freedom" από τους Elayna Boynton & Anthony Hamilton και από το soundtrack της ταινίας "Django Unchained".
Από την εξασφάλιση της δόσης του Δεκεμβρίου όμως, παρακολουθούμε τους θεσμικούς μας φορείς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αντί να βάζουν τα δυνατά τους για την αντιμετώπιση του πιθανού εκτροχιασμού, να ακολουθούν τον εύκολο δρόμο της στείρας μικροκομματικής αντιπαράθεσης, μεταθέτοντας την ατζέντα στα “χαμηλά ένστικτα” των φανατικών εκατέρωθεν. Οξύνοντας το πεδίο, επιδιώκοντας να αποστομώσουν αντί να συναινέσουν, προκαλώντας τις ευκαιρίες για να “κερδίσουν πόντους”.
Αντί να συζητείται με σοβαρότητα η προσπάθεια να απαλειφθούν οι αγκυλώσεις της μεταπολίτευσης, επιχειρείται να βαθύνει το χάσμα. Αντί να συζητηθεί σοβαρά η διαχείριση των καταλήψεων με επιβολή του δημόσιου συμφέροντος και του νόμου, αλλά με σωφροσύνη, διαλλακτικότητα και αποτελεσματική αξιοποίηση της εγκατελελειμμένης περιουσίας, κερδίζονται “επικοινωνιακοί πόντοι” με αστυνομικές επιχειρήσεις, που στοχεύουν στο μαλακό υπαγάστριο του μικροαστού. Αντί να καταδικάζεται κάθε κουτοπονηριά που συντείνει στην κάλυψη μιας απαράδεκτης “χύμα” ανομίας, αποκαλούνται τα ευρήματα του “πολέμου των διαδηλώσεων”, ως “καθημερινά αντικείμενα”. Αντί να αναδειχθεί η ρηχότητα των δηλώσεων ενός επαρχιακού οπισθοδρομικού βουλευτή, επειχειρείται η αλλοίωση των λεγομένων του με συρραφή, προκαλώντας το αντίθετο αποτέλεσμα, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αντί να εξαπολύεται μεθοδικά πόλεμος κατά της διαφθοράς και του μαύρου πολιτικού χρήματος, επιχειρείται να φορτωθεί άρον-άρον η ευθύνη στον αδύναμο κρίκο, χωρίς να δίνεται καμία εξήγηση για το συνολικό πλαίσιο ευθυνών, όχι μόνο για την αλλοίωση μιας λίστας, αλλά πρωτίστως για την μη αξιοποίηση της. Αντί να ακολουθείται μια διαδικασία που τιμά το κοινοβούλιο και τη δημοκρατία, μαγειρεύεται μια ευτελής μικροπολιτική λύση με πολλαπλές κάλπες, με στόχο την προστασία της κυβερνητικής σταθερότητας.
Αντί οι οικονομικοί εισαγγελείς να καλούν τους κατά τεκμήριο πιο σοβαρούς μάρτυρες για να ξεκαθαρίσουν το τοπίο γύρω από τις καταγγελίες για το έλλειμμα, καταφεύγουν σε ανθρώπους που θα μπορούσαν συμμετάσχουν στο πάνελ του Αυτιά, προκαλώντας την έκπληξη και τη θυμηδία όλων των “κουτόφραγκων”, που τόσα χρόνια, μέχρι το 2009, παρακολουθούσαν καχύποπτοι τις τριτοκοσμικές μεθοδεύσεις μας. Αντί να συζητάμε πώς θα προστατευθούν όσο δυνατόν περισσότεροι οικονομικά αδύναμοι, άνεργοι ή μη, εξαντλούμαστε σε σκληρές ανακοινώσεις (συνήθως της νεολαίας) εναντίον οποιασδήποτε προσπάθειας βελτίωσης των αγκυλώσεων και μεταρρυθμίσεων, στο πνεύμα του “τεχνοφασισμού”, λες και οι ακρότητες της μιάς πλευράς δικαιολογούν αυτές της άλλης.
Αντί η αντιπολίτευση να βλέπει με κριτικό μάτι κάθε διεκδίκηση εργαζομένων, σπεύδει να καλύψει κάθε απεργιακή κινητοποίηση, ακόμα και αν αυτή προκαλεί τον κοινό νου, που αναρωτιέται γιατί πρέπει να πληρώνει τις συνδικαλιστικές αγκυλώσεις, ακόμα κι όταν έχει προηγηθεί η “σιωπή των αμνών” για το ρουσφετολογικό όργιο του παρελθόντος. Κι αντί να συζητάμε με νηφαλιότητα γιατί πρέπει ένας εργαζόμενος σε ΔΕΚΟ, ακόμα και υπό δύσκολες εργασιακές συνθήκες, χωρίς ιδιαίτερα προσόντα και αξιολόγηση, να ανταγωνίζεται ή να ξεπερνάει σε αμοιβές τον κορυφαίο γιατρό ή τον καθηγητή με τα διδακτορικά, σκεφτόμαστε ακόμα χωρίς αξιοκρατία, την ώρα που χιλιάδες έχουν υποστεί μείωση των αμοιβών τους κατά 100% και είναι άνεργοι.
Αντί να συζητάμε το σχέδιο που θα μας βγάλει από την κρίση, παρακολουθούμε μια μάχη χαρακωμάτων, γύρω από προβλήματα που έχουν επιλύσει εδώ και δεκατίες οι δυτικές δημοκρατίες. Αντί να καταδιώκονται οι ένοπλοι νοσταλγοί της χούντας και του ναζισμού, που ρίχνουν μπαλωθιές, συλλαμβάνεται με νωθρότητα ένας μόνο, λόγω φασιστικής όσμωσης με τις διωκτικές αρχές, ενώ με την ίδια άτυπη “ασυλία” αντιμετωπίζεται οποιοσδήποτε ακροδεξιός μαχαιροβγάλτης, εκτός αν βέβαια είναι αδύνατο να αποφύγουμε τη σύλληψη του. Αντί να διώκεται και να καθαιρείται ο δημόσιος υπάλληλος-μητροπολίτης που εγκωμιάζει χουντικούς εγκληματίες, τον παρακολουθούμε να συνεχίζει ανενόχλητος το κήρυγμα της μισαλλοδοξίας.
Αντί να συζητάμε σοβαρά πώς θα λύσουμε το ζήτημα των χιλιάδων παιδιών μεταναστών που έχουν γεννηθεί εδώ και δεν έχουν χαρτιά, προαπσθούμε με κάθε τρόπο να “κλαδέψουμε” το νόμο Ραγκούση, που επιτέλους τακτοποιούσε το ζήτημα, με ανοικτό πνεύμα. Και αντί να αδράξουμε την ευκαιρία να συμβαδίσουμε με τις άλλες πολιτισμένες χώρες, κλείνουμε το μάτι στα ακροδεξιά ένστικτα που συνδέουν κουτοπόνηρα το ζήτημα της ιθαγένειας με τους παράνομους μετανάστες.
Αντί να πέσουμε με τα μούτρα να βελτιώσουμε τις συνθήκες κράτησης σε αυτή τη χώρα, δεδομένου και του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης, παραμένουμε απαθείς μπροστά στην αθώωση(!) μεταναστών που απέδρασαν από το κρατητήριο, καθώς το δικαστήριο αναγνώρισε οτι η ανάγκη τιμωρίας της παρανομίας τους “υποχωρεί” μπροστά στις άθλιες συνθήκες, που έθεταν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Και ουδείς έχει παραιτηθεί, μέχρι τώρα, όπως θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.
Αντί να αδράξουμε την ευκαιρία να αρχίσουμε επιτέλους ένα σοβαρό διάλογο για το φλέγον ζήτημα της επιβάρυνσης που προκαλεί η “επικρατούσα θρησκεία” στο δημόσιο συμφέρον, έστω και με μια άτεχνα διατυπωμένη πρόταση ενδεχομένως από όχι τόσο σοβαρά χείλη, εξαντλούμαστε σε κουτοπονηριές περί δήθεν δικαιωμάτων (δυστυχώς και από το ΠΑΣΟΚ), που καμία σχέση δεν έχουν με το ζητούμενο. Κι από την άλλη, καταπνίγουμε τη συζήτηση, με το φόβο του μικροπολιτικού κόστους, γιατί δεν έχουμε το θάρρος να είμαστε ένα πραγματικά αριστερό κόμμα που απευθύνεται στον προοδευτικό πολίτη - και όχι στα μικροαστικά ένστικτα του λαϊκισμού (και μετά ισχυριζόμαστε οτι για τα δεινά της χώρας δεν ευθύνεται η ίδια η κοινωνία της).
Όμως, πρέπει πια να σταματήσει το επικοινωνιακό παιχνίδι και η υποστήριξη σε αυτούς που παίζουν (και κυρίως αυτούς που προκαλούν) το παιχνίδι του διχασμού και της πόλωσης. Και αυτή η χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχίσει σε αυτό το γαϊτανάκι της αποφυγής των προβλημάτων και του συμψηφισμού του στο δημόσιο διάλογο, προς χάριν της βαλκάνιας ιδιοσυγκρασίας μας. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες προοδευτικοί πολίτες που αρνούνται να εγκλωβιστούν στην επιλογή ενός φανατικού διπόλου ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, που όταν κλείνουν το μάτι στα άκρα δίπλα τους, προς άγραν ψηφοφόρων, στην ουσία αποτελούν τις δυό πλευρές του ίδιου νομίσματος. Και η προσπάθεια να συρθούμε όλοι στην ατζέντα της όξυνσης, πρέπει να πέσει στο κενό.
Τελευταίο αποκαρδιωτικό παράδειγμα, για να επιστρέψουμε στην αρχή της συζήτησης μας και να τραβήξουμε μερικές διαχωριστικές γραμμές, πέρα από τις οποίες δεν υπάρχει ανοχή: Δεν χρειάζεται να υποχωρήσει ούτε σπιθαμή κανείς από τον αποτροπιασμό του για την τρομοκρατία, για να καταδικάσει με τον χειρότερο τρόπο την τριτοκοσμική εικόνα άγριου ξυλοδαρμού κρατουμένων, οι φωτογραφίες των οποίων παραποιήθηκαν άτεχνα με photoshop - και δόθηκαν στη δημοσιότητα, συνοδευόμενες από μια ανακοίνωση που παραπέμπει σε μια νέα “ζαρντινιέρα”, δηλαδή το απαύγασμα της κουτοπόνηρης δικαιολόγησης και προπαγάνδας σε περίοδο δημοκρατίας. Τα εγκλήματα στο πολίτευμα μας τιμωρούνται μετά από δίκη - και όχι με συμψηφισμούς επαρχιακού ή “αντιτρομοκρατικού” συμπλεγματικού ξυλοδαρμού. Κι όποιοι δεν μπορούν να ανακρίνουν χωρίς να βασανίζουν και να παραβιάζουν στοιχειώδεις αρχές και δικαιώματα, να πάνε σπίτι τους, δίνοντας τη θέση τους σε κάποιους πραγματικούς επαγγελματίες.
Όπως ούτε ο αφελέστερος πιστεύει οτι η ζαρντινιέρα σηκώθηκε και χτύπησε μόνη της τον Κύπριο φοιτητή (οι “καταστροφείς” του οποίου έπεσαν “στα μαλακά”, αντί να υποστούν τις αυστηρότερες προβλεπόμενες ποινές), έτσι και ουδείς σκεπτόμενος αποδέχεται οτι αυτά είναι αποτελέσματα της συμπλοκής, κατά την καταδίωξη. Οι εικόνες αυτές, ανεξήγητο (ή θρασύτατο) “αυτογκόλ” της αστυνομίας αποτελούν άλλο ένα ντροπιαστικό επεισόδιο για ένα κράτος που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκό και δείχνει οτι δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από τη διαπόμπευση των ιερόδουλων. Εκτός αν ο εισαγγελέας παρήγγειλε τη δημοσίευση τους επίτηδες, για να εκθέσει την αστυνομία.
Update: Δικαστική παραγγελία για τις καταγγελίες
Update 2: Από το Δελτίο Τύπου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Με τη σημερινή ανάρτηση των ρετουσαρισμένων φωτογραφιών των τεσσάρων νεαρών κατηγορουμένων, η Ελληνική Αστυνομία δεν δημοσιοποιεί μόνο τα πρόσωπά τους. Ταυτόχρονα, διακηρύσσει περήφανα ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι φέρουν εμφανέστατα σημάδια κακοποίησης, βασανίστηκαν ενώ βρίσκονταν στα χέρια της. Αυτήν την κυνική ομολογία την αντιλαμβάνεται όλη η κοινωνία εκτός από την ελληνική δικαιοσύνη και βεβαίως την ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το οποίο ήδη αποφάνθηκε ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος ούτε καν διερεύνησης του ζητήματος.
Από την πλευρά μας επισημαίνουμε ότι: η δημοσίευση φωτογραφιών προσώπων τα οποία έχουν ήδη συλληφθεί και είναι στη διάθεση των Αρχών υπερβαίνει την αρχή της αναλογικότητας και προσβάλλει το τεκμήριο της αθωότητας και την προσωπικότητα του υποδίκου, στιγματίζοντάς τον ως εγκληματία ήδη από την προδικασία. Είναι άλλωστε παγιωμένη πρακτική στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες η δυνατότητα της αστυνομίας να καλεί στα αστυνομικά τμήματα παθόντες για αναγνώριση υπόπτων είτε από φωτογραφία είτε και με επίδειξη των ιδίων οποτεδήποτε, και δεν χρειάζεται να γίνεται αυτό με πανελλήνια διαπόμπευση του προσώπου. Σε κάθε πάντως περίπτωση, διαπιστώνεται μία ιδιαίτερη επιλεκτικότητα στην εφαρμογή αυτού του μέτρου, από το οποίο εξαιρέθηκε τόσο ο κατηγορούμενος για το βιασμό και την ειδεχθή ανθρωποκτονία της νέας γυναίκας στην Ξάνθη όσο και οι δύο ακροδεξιοί δράστες της δολοφονίας Πακιστανού υπηκόου πριν από λίγες μέρες. Η επιλεκτικότητα αυτή δυστυχώς προδίδει ότι ο σκοπός αυτής της δημοσιοποίησης φαίνεται να είναι άλλος από αυτόν του νόμου που την προβλέπει.
Σε κάθε πάντως περίπτωση, η συστηματική έκνομη βία της αστυνομίας και η σύστοιχη απόλυτη ατιμωρησία των οργάνων της θέτει όχι απλώς πολιτειακό ζήτημα, αλλά υπό αμφισβήτηση και την προσήλωση της χώρας σε έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Υπενθυμίζουμε άλλωστε ότι η ακινησία των αρχών, η συγκάλυψη και η ατιμωρησία αστυνομικών οργάνων για υποθέσεις βασανισμών και αδικαιολόγητης χρήσης βίας έχουν πολλάκις οδηγήσει σε καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εκθέτοντας και υποχρεώνοντας τη χώρα να καταβάλει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε αποζημιώσεις θυμάτων. Ενόψει της πρωτοφανούς απάθειας των αρχών να πράξουν το στοιχειώδες, δηλαδή να διερευνήσουν, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου καλεί τον Υπουργό Δικαιοσύνης να παραγγείλει άμεσα τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης και δηλώνει ότι θα υποβάλει σχετική μηνυτήρια αναφορά και προς τον κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Η ασφάλεια δεν είναι ένας αφηρημένος στόχος που σχετίζεται με τη δημόσια τάξη, είναι δικαίωμα όλων μας και αξιώνει το αυτονόητο, τη νόμιμη δράση των αρχών. Δεν μπορεί να επιτυγχάνεται με αυθαιρεσία, βία και αυταρχισμό.
Το ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Update 3: Υπάρχει μια πτυχή της αντιμετώπισης, μια ρητορική, με την οποία δεν συμφωνώ: Το οτι τα "παιδιά, που τα οδήγησε εκεί η κοινωνία, κλπ". Βεβαίως υπάρχει πάντα το ελαφρυντικό του νεαρού της ηλικίας, σε όλα τα αδικήματα, αλλά τα "παιδιά" είναι ενήλικες, που όπως έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν, έτσι φέρουν και την ευθύνη των πράξεων τους. Άπαξ και πιάσεις τα εκρηκτικά ή το καλάσνικοφ, δεν υπαρχει καμία δικαιολογία. Και η βία της τρομοκρατίας πρέπει να απαντάται από τη δημοκρατία, όπως πρέπει, με την αυστηρή εφαρμογή των νόμων από τη δικαιοσύνη και με πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων, χωρίς ξυλοδαρμούς και κουτοπονηριές, που ηρωοποιούν την τρομοκρατία. Η αστυνομία "κλώτσησε" την επιτυχία της να τους συλλάβει γρήγορα, με τον αδικαιολόγητο ξυλοδαρμό.
H φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το εξαιρετικό "Freedom" από τους Elayna Boynton & Anthony Hamilton και από το soundtrack της ταινίας "Django Unchained".
%20%20.jpg)
11 σχόλια:
άρα τις πταίει? "από τη κεφαλή βρωμά το ψάρι"λέει η παροιμία.
@ Ανώνυμος: Ναι, αλλά στη δημοκρατία, το κεφάλι το ψηφίζει η ουρά...
Προκόπη ευχαριστούμε γι' αυτό το τόσο τεκμηριωμένο άρθρο. Ένα ανθολόγιο της κατάντιας μας... Ίσως κάποιοι αποφάσισαν ότι μόνο έτσι μπορεί να κυβερνηθεί πλέον η χώρα - με τον εκφασισμό (μέρους) της κοινωνίας και την αντιδημοκρατική εκτροπή. Το χειρότερο είναι όταν βλέπεις "προοδευτικούς" και "φιλελεύθερους" ανθρώπους να μιλούν με κολακευτικά λόγια για το έργο της κυβέρνησης στην οικονομία κάνοντας γαργάρα την "αποκρουστική δεξιά στροφή". Μπράβο σου που εσύ παίρνεις θέση. Άλλωστε,
"Οι πιο καυτές θέσεις στην κόλαση είναι κρατημένες γι' αυτούς που, σε καιρούς μεγάλης ηθικής κρίσης, διατηρούν ουδέτερη στάση (Δάντης)."
@ josefK: Ευχαριστώ πολύ. Για την παραμονή της χώρας στο μονοπάτι της ευρωπαϊκής οικονομίας, θα επιβραβεύσω κι εγώ, σε αντίθεση με όσους ήθελαν να φύγουμε από αυτό το μονοπάτι. Για τα υπόλοιπα, όχι.
Προκοπη στο 3ο update με εχασες εντελως.τι δεν καταλαβες?οτι αυτο που πολλοι προτεινουν σαν αιτια,(και μη μου πεις οτι δεν σε ενδιαφερει το τι οδηγησε τους νεαρους αυτους εκει ),ειναι μεταξυ αλλων και το σαπιο αυτο συστημα,το οποιο στα ματια ενος 20αρη υποθετω οτι φανταζει τερας για σκοτωμα.με οσους νεους εχω μιλησει εχω εισπραξει μια απογνωση και μια ταση για βια.δεν εχουν αλλους τροπους (ισως και με δικη τους ευθυνη) για να εκτονωθουν και σκανε καποια στιγμη,αλλοι πιο δυνατα απο αλλους.
Αν δεν αποφασισουμε Και σαν κοινωνια να αναλαβουμε τις ευθυνες μας,δεν θα αλλαξει κατι.ευθυνες δεν ειναι μονο οι ατομικες μεσα στην κοινωνια.ειναι και αυτες του συνολου προς καθε ατομο.ειναι οι κανονες και η τηρηση τους ,με θεσμους και οργανα ελεγχου.ειναι η δημιουργια αληθινου κρατους ,οχι αυτου του καραγκιοζ μπερντε που εχουν στησει οσοι ανηκουν στην ελιτ της χωρας(οικονομικη,πολιτικη,η αλλη)
Η ενσταση λοιπον πιτευω πολλων στα λεγομενα σου ειναι το οτι υπαρχει μια ανεπαισθητη υποψια προσπαθειας εξωραισμου μιας καταστασης που επρεπε να φανταζει επειγουσα και επικινδυνη.η δεξια στροφη της κοινωνιας ειναι γεγονος ,και η συντηρικοποιηση του κοσμου επισης.γιατι συνεβη αυτο?οταν καεις στο γαλα φυσας και το γιαουρτι που λενε...και βεβαια η επιφθλακρικοτητα οδηγει σε αποφασεις φοβικες και λανθασμενες συνηθως.υπο το κρατος του φοβου δεν μπορεις να οργανωσεις κοινωιες ουτε να χτισεις κρατος δικαιου.ουτε βεβαια με καλασνικοφ στο δρομο.αλλα αναγκαζομαι να μιλησω για την μια πλευρα που εμφανως υστερει σε υποστηριξη στο κατα τα αλλα πολυ καλο αρθρο σου.
Ναι τα παιδια ειναι ΚΑΙ Παιδια και πρεπει να μας απασχολησει ιδιαιτερα το γιατι τα παδια μας εχουν φτασει να μην υπολογιζουν την ανθρωπινη ζωη ,αντιφασκοντας με την υποτιθεμενη αντισταση τους στην κοινωνια που ισωπ[εδωνει τον ανθρωπο .και μονο αυτη η ψυχοπαθολογικη συμβιωση των δυο αυτων αντιθετων ιδεων δειχνει οτι εχουμε να κανουμε με πολυπλοκα θεματα που πρεπει ψυχραιμα και ειλικρινα να εξετασουμε.(για αρχη)..ας αφησουμε λοιπν τους αφορισμους του ειδους απαξ και κανεις αυτο δεν υπαρχει γυρισμος,ξερω καλα οτι γυρισμος υπαρχει απο παντου οταν θελεις και υπαρχει κοινωικη στηριξη γυρω σου,το βιωσα ο ιδιος με την απελευθερωση μου απο την ηρωινη μετα απο 20 χρονια χρησης.και αν καποιος δινει δευτερες ευκαιριες αυτος ειμαι εγω.γιατι μου δοθηκαν και εμενα,και ειχαν αποτελεσμα.αφορισμοι λοιπον κατα μερος,εξ αλλου σε εχω για εναν απο τους ανθρωπους ππου υπευθυνα αντιμετωπιζουν το βημα που εχουν .ευχαριστω για την υπομονη και τον χρονο σου.
@florina: Δεκτή η ένσταση. Το μόνο που ήθελα να πω είναι η αιτιολόγηση μας ενδιαφέρει πολύ, στο πλαίσιο της μελέτης του φαινομένου. Αλλά στο δημόσιο διάλογο δεν πρέπει να μπαίνει στη ζυγαριά μια προσπάθεια να γίνουν "συμπαθείς" ή ελαφρά τη καρδία να αθωωθούν, όσοι πιάνουν τα καλάσνικοφ και τα εκρηκτικά, το οποίο για μένα είναι ασυγχώρητο.
Προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στην (απαράδεκτη για μένα) τάση του "καλά τους έκαναν, γιατί είναι τρομοκράτες" και την απέναντι, που δικαιολογεί τα πάντα, γιατί, "η κοινωνία έχει πάρει στραβό δρόμο".
Να το πω αλλιώς: Εκατομύρια παιδιά, ειδικά στον τρίτο κόσμο, μεγαλώνουν μέσα στη βία και στην εκμετάλλευση. Ελάχιστα όμως από αυτά ζώνονται τον (π.χ. ισλαμικό) φανατισμό και τα εκρηκτικά - και πηγαίνουν στη μέση μιας πλατείας, να σκοτωθούν και να σκοτώσουν αθώους. Χρειάζεται κάτι παραπάνω γαι να κάνεις το απενενοημένο αυτό έγκλημα - κι αυτό δεν μπορεί παρά να τιμωρείται αυστηρά.
Ευχαριστώ για την εκτίμηση, ελπίζω με οδηγό πάντα τη μετριοπάθεια, να συνεχίζω να σας επιβεβαιώνω...
Η ανακοίνωση της Ενωσης (update2) παραλείπει να αναφέρει αυτό που ήταν γνωστό από την αρχή οτι δηλαδή η κοινοποίηση των φωτογραφιών αφορούσε στην άμεση αναγνώριση των συλληφθέντων προκειμένου για τη διευκόλυνση των διωκτικών αρχών στην ανακάλυψη κι άλλων στοιχείων. Ας μην ξεχνούμε ότι διώκονται για τρομοκρατικές ενέργειες και το πιο αποτελεσματικό εργαλείο στη δίωξη τους είναι η συνεργασία των πολιτών. Βεβαίως σε κάποιους δεν αρέσει αυτό, ίσως και να αντιμετωπίζεται ως κάρφωμα κλπ. Σίγουρα δεν αρέσει στα μέλη της Ένωσης αφού είναι προφανές ότι σκοπός της ανακοίνωσης δεν ήταν να ψέξει τη συγκεκριμένη μόνο συμπεριφορά της ΕΛΑΣ αλλά να βρεί αφορμή για μια συνολική επίθεση εναντίον της.
Το photoshop και ο προφανής ξυλοδαρμός αποτελούν απαράδεκτες και μη ανεκτές συμπεριφορές και οι αυτουργοί τους θα πρέπει να ελεγχθούν πειθαρχικά και ποινικά. Αυτή η παραδοχή όμως απέχει πολυ από το σπεύδουμε αυτόκλητοι (;) συνήγοροι υπεράσπισης καθενός που στρέφεται ρητά κατά της δημόσιας τάξης όπως δεν χάνει ευκαιρία να κάνει η Ενωση αυτή.
@nestorius: Δεν συμφωνώ με τον συνολικό χαρακτηρισμό σας για την Ένωση, που παίρνει πολύ συχνά τη σωστή, κατά την άποψη μου, θέση σε πολλά και σοβαρά ζητήματα δικαιωμάτων. Σε κάποια δεν συμφωνώ κι εγώ, ίσως είναι θέμα της (αναπόφευκτης) ιδεολογικής τοποθέτησης, με την οποία δεν συμφωνώ.
Στο ειδικότερο όμως θέμα που θίγετε, έχετε δίκιο - και με προβλημάτισε και εμένα. Πράγματι, η δημοσίευση και η αναγνώριση των κατηγορουμένων (παραμένουν "κατηγορούμενοι" ακόμα και αν έχουν συλληφθεί επ' ευτοφώρω ή ομολογήσει, θυμίζω) εξυπηρετεί τον σκοπό της συνεργασίας των πολιτών - και της εύερεσης και άλλων κρησφύγετων ή συνεργατών, όπως και έγινε.
Δεν είναι όμως κυριολεκτικά ντροπιαστικό να δημοσιεύει η αστυνομία τις φωτό παραποιημένων από τον ξυλοδαρμό προσώπων - και να τις ρετουσάρει, ομολογώντας έτσι την παρανομία της; Και επιπλέον, να αντιμετωπίζει τους πολίτες κουτοπόνηρα, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, όπως και στο επεισόδιο της ζαρντινιέρας, υποστηρίζοντας οτι "χτύπησαν κατά τη συμπλοκή";
Αυτά τα τελευταία δεν καθιστούν κανέναν που τα εγείρει "αυτόκλητο συνήγορο" οποιουδήποτε. Είναι θέματα αρχών και δικαιωμάτων, ανεκτής η καλής λειτουργίας της πολιτείας και της δημοκρατίας. Και είναι πολύ σημαντικά, σημαντικότερα ίσως και από μια επιτυχία της αστυνομίας ή την εξάρθρωση μιας εγκληματικής οργάνωσης.
Οι αστυνομίες οφείλουν να προσαρμόσουν τη λειτουργία τους, ώστε να είναι σύννομη και ταυτόχρονα αποτελεσματική. Αν δεν μπορούν, επειδή είναι τριτοκοσμικές, οφείλουν να εξευρωπαϊστούν άμεσα - εάν θέλουμε να ανήκουμε στην Ευρώπη και να εισπράττουμε τα λεφτά της.
Συμφωνώ. Δείτε όμως τη συνολική επίθεση που δέχεται η αστυνομία μόνο και μόνο επειδή ο ρόλος της είναι να προασπίζει τη δημόσια τάξη ασκώντας νόμιμη βία(και γι αυτό πρέπει να ελέγχεται αυστηρότερα από τον οποιονδήποτε άλλο)
@ nestorius: Mα πρέπει να τη δέχεται, ώσπου να φύγει από τις τριτοκοσμικές πρακτικές. Μας εκπροσωπεί θεωρητικά όλους - και κατ' επέκταση, μας ντροπιάζει όλους.
Το χειρότερο είναι οτι επιμένει στο κουτοπόνηρο παραμυθάκι της, αφού άρχισε έτσι, αντί να ανδιπλωθεί...
Δυστυχώς έχεις δίκιο.
Δημοσίευση σχολίου