Δεν χρειάζεται να αναλύσει κανείς πολύ γιατί η κυβέρνηση έχει εδώ και καιρό εξαγγείλει οτι θα διανείμει “κοινωνικό μέρισμα”, από το πρωτογενές πλεόνασμα, που επιτεύχθηκε μετά κόπων και βασάνων (και με πολλά χρέη του δημοσίου να μην έχουν εξοφληθεί). Έρχονται εκλογές - και μια ακόμα φορά οι παλαιοκομματικές μέθοδοι θριαμβεύουν. Το πολιτικό σύστημα αμύνεται για την επιβίωση του, με τα πιο πιο φθαρμένα υλικά και μεθόδους. Κι ύστερα αναρωτιούνται κάποιοι γιατί το Ποτάμι έχει τόση - αδικαιολόγητα απότομη - απήχηση.
Το εντυπωσιακό είναι οτι ο Αντώνης Σαμαράς έχει εδώ και καιρό ανακοινώσει οτι κομμάτι του “μερίσματος” αυτού θα πάει (ειδικώς) στους ενστόλους. Το γιατί ακριβώς είναι ασαφές, εκτός αν κανείς καταφύγει στις αγαπημένες αξίες του “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”. Μήπως γιατί η αστυνομία έχει επιδείξει κάποιον ιδιαίτερο επαγγελματισμό τα τελευταία χρόνια, αν εξαιρέσει κανείς την πολύ πιο οργανωμένη εμφάνιση και περιπολία κάποιων ειδικών ομάδων ή υπηρεσίες όπως το Ηλεκτρονικό Έγκλημα; Μήπως ανταμείβεται για την παγκόσμια πρωτιά της κουτοπονηριάς, που ονομαζόταν “ζαρντινιέρα”; Για την ανεξέλεγκτη βία στη διάλυση διαδηλώσεων; Μήπως για το φότοσοπ στους συλληφθέντες για τρομοκρατία που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων; Ή μήπως ανταμείβονται οι λιμενικοί για τη νεφελώδη αλήθεια του Φαρμακονησίου; Ποιά είναι τα τεράστια προσόντα ενός υπαξιωματικού που αράζει σε ένα στρατόπεδο ή γραφείο, ως ο απόλυτος δημόσιος υπάλληλος και αμείβεται με 1400 ευρώ (υψηλός μισθός τη σήμερον ημέρα) - και πρέπει να ενισχυθεί, σε σχέση με άλλους; Μη μου πείτε ο “εθνικός του ρόλος”, οι περικοπές που έχει υποστεί (όταν άλλοι υπέστησαν μειώσεις 40%, 70% ή και 100%) ή οι δύσκολες σπουδές του, επειδή οι βάσεις σε σχολές που προσφέρουν την απόλυτη μονιμότητα είναι υψηλές, γιατί η όποια προσπάθεια για συζήτηση με επιχειρηματολογία πάει περίπατο.
Το βοήθημα θα είχε νόημα ως κίνητρο και ανταμοιβή για κάποιες κατηγορίες, που πραγματικά υπερβαίνουν εαυτόν ή κινδυνεύουν καθημερινά, όπως οι πιλότοι ή όσοι βάζουν τη σωματική τους ακεραιότητα στη φωτιά. Για τους υπόλοιπους (και ειδικά στον χώρο της αστυνομίας), το μυστικό είναι πολύ απλό: Η προσπάθεια είναι να επαναπατρισθούν οι ψήφοι που έφυγαν προς τα όμορα κόμματα, δεξιά της Νέας Δημοκρατίας - και ειδικά προς τη Χρυσή Αυγή. Μόνο που οι φασίζουσες νοοτροπίες δεν καταπολεμούνται με “δωροδοκίες”, γιατί αν ισχύει αυτό, θα έπρεπε να ξηλωθεί με συνοπτικές διαδικασίες η μισή αστυνομία. Αφού το πρωθυπουργικό επιτελείο επέτρεψε να διογκωθεί το ποσοστό της ΧΑ στο εκλογικό σώμα και οι φασιστικές αντιλήψεις στους αστυνομικούς, σε επικίνδυνο βαθμό, μετά κατάλαβε οτι το “ευφυές” σχέδιο της ανοχής ήταν μια τεράστια επαρχιώτικη κουτοπονηριά. Χρειάστηκε μάλιστα και η παρέμβαση του ευρωπαϊκού και υπερατλαντικού παράγοντα για να της το υπενθυμίσει, μήπως και μια συμμορία κατσαπλιάδων που θα έπρεπε ολόκληρη να είναι ήδη στη φυλακή, αποσταθεροποιήσει την ευρωζώνη, μέσω της Ελλάδας.
Το ακόμα χειρότερο όμως είναι οτι αυτές οι αντιλήψεις είναι βαθιά ριζωμένες στο υπερεθνικιστικό και ακροδεξιό περιβάλλον, που έχει σχηματίσει ο πρωθυπουργός και το στενό του (υπουργικό και μη) επιτελείο. Το διαπιστώνει κανείς με κάθε ευκαιρία: Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, παρά τις (σε επίπεδο κοροϊδίας) διαβεβαιώσεις προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εκκρεμεί ακόμα, από την προηγούμενη άνοιξη, λόγω ”φόρτου εργασίας”! Ακόμα και τώρα, που η ίδια η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κινήσει τις διαδικασίες για την ποινική δίωξη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, υπάρχει έντονη δυσανεξία σε ότι αντιβαίνει τις σκληρά δεξιές απόψεις. Σα να μην μπορεί να πάει το χέρι τους σε ότι επιτάσσει η στοιχειώδης δημοκρατική και σύγχρονη ευρωπαϊκή αντίληψη, μήπως και ενοχληθεί το υπερσυντηρητικό ακροατήριο. Κι αν η ενίσχυση ενστόλων τουλάχιστον επιστρέφει (με λάθος μήνυμα) σε ένα μέρος της κοινωνίας, το ξόδεμα έστω και ενός ευρώ (πόσο μάλλον 3 εκατομυρίων) για παρελάσεις της μιζέριας είναι ανεπίπτρεπτο. Οποιαδήποτε σπατάλη, κυρίως εισαγόμενων καυσίμων, για επίδειξη θρησκευτικού ή “εθνικού” φρονήματος, ειδικά στην παρούσα συγκυρία, δείχνει πολύ απλά οτι η χώρα και το πολιτικό σύστημα δεν έχουν πάρει τίποτε από το μάθημα της κρίσης.
Το πρόσφατο νομοσχέδιο για το μεταναστευτικό θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για ένα μικρό βήμα εμπρός, όπως λένε οι ειδικοί. Ακόμα κι εκεί όμως, η παροιμοιώδης παρέμβαση του Γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου (όπως καταγγέλει ο αναπληρωτής υπουργός που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ), φρόντισε για την οπισθοδρόμηση: Μια εξωφρενική διάταξη προέβλεπε την εξοντωτική ποινή της απέλασης για μετανάστη, αν κατήγγειλε ψευδώς ρατσιστική βία από ένστολους, κόντρα σε κάθε αναλογικότητα των ποινών, αντί να έχει έξτρα πρόνοια για την αντίθετη περίπτωση που έχει ντροπιάσει τη χώρα μας δεκάδες φορές - αυτή της κακομεταχείρισης μέχρι βαναυσότητας μεταναστών από όργανα της τάξης. “Πρέπει να προστατεύσουμε τους ενστόλους από τους “δασκαλεμένους” μετανάστες, που το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα”, ήταν η δικαιολογία. Από την δεξιά κουτοπονηριά της δεκαετίας του ’50, ποιός θα μας προστατεύσει;
Ο κύριος Μπαλτάκος μάλιστα, δεν δίστασε να δηλώσει “αντικομμουνιστής”, προκαλώντας πλείστα όσα σχόλια. Όχι γιατί δεν έχει δικαίωμα να είναι, αλλά γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Και γιατί τέτοια πολιτική ρητορική δείχνει πόσο υποκριτικό είναι αυτό το αμπαλάζ, που μιλάει για “νέες Ελλάδες” , “ανάπτυξη και ευρωπαϊκό προσανατολισμό”, “σύγχρονη κεντροδεξιά” κλπ. Αλλά γιατί να απορεί κανείς; Ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς δεν είπε με νόημα στη ΔΕΘ, απευθυνόμενος στον ντόπιο αρχιεπίσκοπο, οτι αυτά (με τα βιβλία της ιστορίας) “τελείωσαν”; Ο Φαήλος Κρανιδιώτης δεν περηφανευόταν για την βαρβατίλα των ειδικών δυνάμεων που τραγουδούν για το “δέρμα του Αλβανού” και δήλωνε (όπως και άλλοι Ψωμιάδηδες) την ιδεολογική του συγγένεια με τους χρυσαυγίτες; Οι “πρωτοκλασσάτοι” Βορίδης και Γεωργιάδης δεν έχουν έντονα ακροδεξιό παρελθόν, όπως φρόντισε να υπενθυμίσει στον τελευταίο δημοσιογράφος του BBC που τον ρωτούσε για τη Χρυσή Αυγή; Ο Τζιτζικώστας δεν κάλεσε τους χρυσαυγίτες στο βάθρο της παρέλασης, αντί να τους δείξει τον μοναδικό δρόμο που τους αρμόζει, αυτόν του εισαγελέα;
Το ακόμα πιο αποκαρδιωτικό είναι όμως οτι αντιπολίτευση σε αυτή την κυβέρνηση, δεν κάνει σχεδόν κανείς - και ιδίως όσοι παρουσιάζονται ως αντιπολίτευση, παρά μόνο σκόρπιοι βουλευτές και αρθρογράφοι, από τον κατακερματισμένο χώρο του προοδευτικού κέντρου. Η ΔΗΜΑΡ μόνο κάτι ψέλισε για “πελατειακά κριτήρια” στη διανομή του μερίσματος. Ούτε ένα κόμμα δεν ανέφερε στην επίσημη ανακοίνωση του τους ενστόλους, προφανώς γιατί κανείς δεν τολμάει να τα βάλει με τα ψηφαλάκια.
Κατά τα άλλα, η μικροπολιτική καλά κρατεί: Η Ρένα Δούρου φλερτάρει με τις θρησκόληπτες ψήφους μιλώντας για το Άγιο Όρος, δηλώνοντας στο twitter πως τους πολίτες δεν απασχολεί το μέγεθος του δημοσίου, ενώ το πλεόνασμα που αφήνει ο προκάτοχος της στην Περιφέρεια Αττικής είναι ντροπή (εμφανίζοντας τον ως εκσυγχρονιστή). Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης επιδεικνύει πόσο νέα είναι τα μυαλά του συγκεκριμένου κομματικού σωλήνα, μιλώντας για μνημόνια και (δημοκρατική) απουσία διαδηλώσεων, “όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση”.
Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος ανακαλύπτει οτι το κέντρο της Αθήνας μυρίζει, αλλά όταν η κυβέρνηση Καραμανλή στην οποία ήταν υπουργός εγκατέλειπε σε καταστροφικό βαθμό το ιστορικό κέντρο, απείρως χειρότερο από ότι είναι σήμερα, προφανώς απουσίαζε από τη χώρα. Και μαζί με τους ομοϊδεάτες του Νικήτα Κακλαμάνη και Γιάννη Ιωαννίδη ξεχνούν οτι η κυβέρνηση τους διέλυσε τη δημοτική αστυνομία, λόγω ανικανότητας να αξιολογήσει και να μειώσει με άλλους τρόπους το μέγεθος του δημοσίου. Και όλοι μαζί, αρνούνται φυσικά να κάνουν το αυτονόητο και να παραιτηθούν από την βουλευτική έδρα, διότι φοβούνται οτι δεν έχουν καμία τύχη. Πού να αφήνεις τώρα τα προνόμια και την παρουσία στην κεντρική πολιτική σκηνή. Υπάρχει μήπως καμία ιδιότητα που λέγεται “πολιτική κουτοπονηριά”, προς αποφυγήν;
Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice
Το σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου είναι από τα www.tanea.gr και το εξώφυλλο από το www.blogs.wsj.com
To post συνοδεύεται από το "The Depth Of My Soul", το νέο κομμάτι των Αμερικανών Thievery Corporation
Το βοήθημα θα είχε νόημα ως κίνητρο και ανταμοιβή για κάποιες κατηγορίες, που πραγματικά υπερβαίνουν εαυτόν ή κινδυνεύουν καθημερινά, όπως οι πιλότοι ή όσοι βάζουν τη σωματική τους ακεραιότητα στη φωτιά. Για τους υπόλοιπους (και ειδικά στον χώρο της αστυνομίας), το μυστικό είναι πολύ απλό: Η προσπάθεια είναι να επαναπατρισθούν οι ψήφοι που έφυγαν προς τα όμορα κόμματα, δεξιά της Νέας Δημοκρατίας - και ειδικά προς τη Χρυσή Αυγή. Μόνο που οι φασίζουσες νοοτροπίες δεν καταπολεμούνται με “δωροδοκίες”, γιατί αν ισχύει αυτό, θα έπρεπε να ξηλωθεί με συνοπτικές διαδικασίες η μισή αστυνομία. Αφού το πρωθυπουργικό επιτελείο επέτρεψε να διογκωθεί το ποσοστό της ΧΑ στο εκλογικό σώμα και οι φασιστικές αντιλήψεις στους αστυνομικούς, σε επικίνδυνο βαθμό, μετά κατάλαβε οτι το “ευφυές” σχέδιο της ανοχής ήταν μια τεράστια επαρχιώτικη κουτοπονηριά. Χρειάστηκε μάλιστα και η παρέμβαση του ευρωπαϊκού και υπερατλαντικού παράγοντα για να της το υπενθυμίσει, μήπως και μια συμμορία κατσαπλιάδων που θα έπρεπε ολόκληρη να είναι ήδη στη φυλακή, αποσταθεροποιήσει την ευρωζώνη, μέσω της Ελλάδας.
Το ακόμα χειρότερο όμως είναι οτι αυτές οι αντιλήψεις είναι βαθιά ριζωμένες στο υπερεθνικιστικό και ακροδεξιό περιβάλλον, που έχει σχηματίσει ο πρωθυπουργός και το στενό του (υπουργικό και μη) επιτελείο. Το διαπιστώνει κανείς με κάθε ευκαιρία: Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, παρά τις (σε επίπεδο κοροϊδίας) διαβεβαιώσεις προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εκκρεμεί ακόμα, από την προηγούμενη άνοιξη, λόγω ”φόρτου εργασίας”! Ακόμα και τώρα, που η ίδια η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κινήσει τις διαδικασίες για την ποινική δίωξη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, υπάρχει έντονη δυσανεξία σε ότι αντιβαίνει τις σκληρά δεξιές απόψεις. Σα να μην μπορεί να πάει το χέρι τους σε ότι επιτάσσει η στοιχειώδης δημοκρατική και σύγχρονη ευρωπαϊκή αντίληψη, μήπως και ενοχληθεί το υπερσυντηρητικό ακροατήριο. Κι αν η ενίσχυση ενστόλων τουλάχιστον επιστρέφει (με λάθος μήνυμα) σε ένα μέρος της κοινωνίας, το ξόδεμα έστω και ενός ευρώ (πόσο μάλλον 3 εκατομυρίων) για παρελάσεις της μιζέριας είναι ανεπίπτρεπτο. Οποιαδήποτε σπατάλη, κυρίως εισαγόμενων καυσίμων, για επίδειξη θρησκευτικού ή “εθνικού” φρονήματος, ειδικά στην παρούσα συγκυρία, δείχνει πολύ απλά οτι η χώρα και το πολιτικό σύστημα δεν έχουν πάρει τίποτε από το μάθημα της κρίσης.
Το πρόσφατο νομοσχέδιο για το μεταναστευτικό θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για ένα μικρό βήμα εμπρός, όπως λένε οι ειδικοί. Ακόμα κι εκεί όμως, η παροιμοιώδης παρέμβαση του Γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου (όπως καταγγέλει ο αναπληρωτής υπουργός που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ), φρόντισε για την οπισθοδρόμηση: Μια εξωφρενική διάταξη προέβλεπε την εξοντωτική ποινή της απέλασης για μετανάστη, αν κατήγγειλε ψευδώς ρατσιστική βία από ένστολους, κόντρα σε κάθε αναλογικότητα των ποινών, αντί να έχει έξτρα πρόνοια για την αντίθετη περίπτωση που έχει ντροπιάσει τη χώρα μας δεκάδες φορές - αυτή της κακομεταχείρισης μέχρι βαναυσότητας μεταναστών από όργανα της τάξης. “Πρέπει να προστατεύσουμε τους ενστόλους από τους “δασκαλεμένους” μετανάστες, που το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα”, ήταν η δικαιολογία. Από την δεξιά κουτοπονηριά της δεκαετίας του ’50, ποιός θα μας προστατεύσει;
Ο κύριος Μπαλτάκος μάλιστα, δεν δίστασε να δηλώσει “αντικομμουνιστής”, προκαλώντας πλείστα όσα σχόλια. Όχι γιατί δεν έχει δικαίωμα να είναι, αλλά γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Και γιατί τέτοια πολιτική ρητορική δείχνει πόσο υποκριτικό είναι αυτό το αμπαλάζ, που μιλάει για “νέες Ελλάδες” , “ανάπτυξη και ευρωπαϊκό προσανατολισμό”, “σύγχρονη κεντροδεξιά” κλπ. Αλλά γιατί να απορεί κανείς; Ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς δεν είπε με νόημα στη ΔΕΘ, απευθυνόμενος στον ντόπιο αρχιεπίσκοπο, οτι αυτά (με τα βιβλία της ιστορίας) “τελείωσαν”; Ο Φαήλος Κρανιδιώτης δεν περηφανευόταν για την βαρβατίλα των ειδικών δυνάμεων που τραγουδούν για το “δέρμα του Αλβανού” και δήλωνε (όπως και άλλοι Ψωμιάδηδες) την ιδεολογική του συγγένεια με τους χρυσαυγίτες; Οι “πρωτοκλασσάτοι” Βορίδης και Γεωργιάδης δεν έχουν έντονα ακροδεξιό παρελθόν, όπως φρόντισε να υπενθυμίσει στον τελευταίο δημοσιογράφος του BBC που τον ρωτούσε για τη Χρυσή Αυγή; Ο Τζιτζικώστας δεν κάλεσε τους χρυσαυγίτες στο βάθρο της παρέλασης, αντί να τους δείξει τον μοναδικό δρόμο που τους αρμόζει, αυτόν του εισαγελέα;
Το ακόμα πιο αποκαρδιωτικό είναι όμως οτι αντιπολίτευση σε αυτή την κυβέρνηση, δεν κάνει σχεδόν κανείς - και ιδίως όσοι παρουσιάζονται ως αντιπολίτευση, παρά μόνο σκόρπιοι βουλευτές και αρθρογράφοι, από τον κατακερματισμένο χώρο του προοδευτικού κέντρου. Η ΔΗΜΑΡ μόνο κάτι ψέλισε για “πελατειακά κριτήρια” στη διανομή του μερίσματος. Ούτε ένα κόμμα δεν ανέφερε στην επίσημη ανακοίνωση του τους ενστόλους, προφανώς γιατί κανείς δεν τολμάει να τα βάλει με τα ψηφαλάκια.
Κατά τα άλλα, η μικροπολιτική καλά κρατεί: Η Ρένα Δούρου φλερτάρει με τις θρησκόληπτες ψήφους μιλώντας για το Άγιο Όρος, δηλώνοντας στο twitter πως τους πολίτες δεν απασχολεί το μέγεθος του δημοσίου, ενώ το πλεόνασμα που αφήνει ο προκάτοχος της στην Περιφέρεια Αττικής είναι ντροπή (εμφανίζοντας τον ως εκσυγχρονιστή). Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης επιδεικνύει πόσο νέα είναι τα μυαλά του συγκεκριμένου κομματικού σωλήνα, μιλώντας για μνημόνια και (δημοκρατική) απουσία διαδηλώσεων, “όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση”.
Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος ανακαλύπτει οτι το κέντρο της Αθήνας μυρίζει, αλλά όταν η κυβέρνηση Καραμανλή στην οποία ήταν υπουργός εγκατέλειπε σε καταστροφικό βαθμό το ιστορικό κέντρο, απείρως χειρότερο από ότι είναι σήμερα, προφανώς απουσίαζε από τη χώρα. Και μαζί με τους ομοϊδεάτες του Νικήτα Κακλαμάνη και Γιάννη Ιωαννίδη ξεχνούν οτι η κυβέρνηση τους διέλυσε τη δημοτική αστυνομία, λόγω ανικανότητας να αξιολογήσει και να μειώσει με άλλους τρόπους το μέγεθος του δημοσίου. Και όλοι μαζί, αρνούνται φυσικά να κάνουν το αυτονόητο και να παραιτηθούν από την βουλευτική έδρα, διότι φοβούνται οτι δεν έχουν καμία τύχη. Πού να αφήνεις τώρα τα προνόμια και την παρουσία στην κεντρική πολιτική σκηνή. Υπάρχει μήπως καμία ιδιότητα που λέγεται “πολιτική κουτοπονηριά”, προς αποφυγήν;
Το σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου είναι από τα www.tanea.gr και το εξώφυλλο από το www.blogs.wsj.com
To post συνοδεύεται από το "The Depth Of My Soul", το νέο κομμάτι των Αμερικανών Thievery Corporation
%20%20.jpg)
