Conception

Ποτέ άλλοτε η άσφαλτος της Αθήνας δεν μου είχε κάνει τόσο “αλγεινή” εντύπωση. Όπως μετά από δύο εβδομάδες ελεύθερου κάμπινγκ, το πάτωμα σου φαίνεται ξένο και ανυπόφορο, έτσι (αυτή τη φορά) μου φάνηκε απίστευτα εχθρική, σε όλους τους δρόμους, μεγάλους και μικρούς, με όλα αυτά τα αλλεπάλληλα μπαλώματα και τις σιδερένιες πλάκες-λακούβες - αλήθεια πόσα δίκτυα μπορεί να υπάρχουν στη μέση μιας λεωφόρου, όπως η Πειραιώς; Παρά το οτι βρισκόμουν σχεδόν ένα μήνα στο Αιγαίο, με τους κατά τεκμήριο πιο αφρόντιστους δρόμους...



Όταν είναι άδεια, η πόλη μπορεί να είναι και πιο φιλική, αλλά και πιο εχθρική. Το κλίμα πάντως αυτού του άφταστης ομορφιάς λεκανοπεδίου που καταστρέψαμε αποτελεί βάλσαμο, με την ξηρότητα του. Το συνεχές ταξίδι στο Νότιο Αιγαίο έκρυβε πολλές παγίδες υγρασίας, για το άμαθο σώμα ενός “πρωτευουσιάνου” - όσο και να πρόκειται για την τριακοστή (ακριβώς) φορά. Και τρομερές σκηνές γοητείας φυσικά: Τα κρυστάλλινα νερά του Λιβυκού στην Κρήτη, η άγρια ομορφιά του βράχου της Ανάφης και η διάφανη παραλία του Ρούκουνα, η ανεπανάληπτη “μεξικάνικη” αυθεντικότητα της Φοινικιάς στη Σαντορίνη, τα χρώματα και το φως στα ορεινά της Τήνου.

Οι διακοπές είναι ένα conception (κι όχι “inception”) της σύγχρονης δυτικής ζωής. Σε κάποιους λείπει, ενώ κάποιοι άλλοι προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτό. Για μένα, μετά τις 20 Αυγούστου, αρχίζει η διαδικασία της επιστροφής. Οι συσωρευμένες σκέψεις, το ξεκαθάρισμα και η ξεκούραση του μυαλού (όπως στα όνειρα), οι εναλλακτικές δίοδοι που προσφέρουν οι νέες συνάψεις, η αποχή (συνειδητή ή όχι) προετοιμάζουν για ένα νέο ξεκίνημα.

Αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν ανέμελο και ήσυχο. Οι ναρκισσισμοί και οι μικρότητες της ματαιοδοξίας που μας περιβάλλει, η λογοτεχνία που παίρνει ερεθίσματα από το σήμερα (αλλά όλο κάτι της λείπει), οι αδεξιότητες και οι υποκρισίες της πολιτικής, οι προσδοκίες για μια ουσιαστική ανάταση κι όχι μια τυφλή εξέγερση, τα αισθητικά άλματα στο κενό, η καθημερινότητα κι η ανθρωπιά μας - οι όχι πάντα γοητευτικές ελλείψεις μας τελικά, είναι τα εφαλτήρια για να ξανασυναντηθούμε διστακτικά, σαν τα σινεμά που δεν ξέρουν αν πρέπει να ανοίξουν ακόμα. Το τέλος μια εποχής είναι πάντα μια διάψευση - εκτός αν έχουμε μάθει να επενδύουμε στην αποστασιοποίηση. Δύσκολο, ακόμα και για αυτούς που το κηρύσσουν...

Έλειψα πολύ από αυτό το χώρο - ελπίζω για καλό. Με χαρά σας ξαναβρίσκω. Με το αεράκι, την αλμυρή γεύση και τους ήχους μιας θάλασσας που θα έπρεπε να καθορίζει τη ζωή μας πολύ περισσότερο. Ξέρω οτι σύντομα θα κάνουν fade out - ελπίζω όχι στο γκρί...







Η φωτό τραβηγμένη από την Οία της Σαντορίνης είναι δική μου (και "βελτιωμένη" με την ευγενή καλοσύνη του Γιώργου Βαρβάκη) και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Mackin'" του Βρετανού Ronny Jordan.