Η "διακαναλική" απαίτηση

Ο λόγος για τον οποίον η διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού γίνεται στο Μέγαρο Μαξίμου (και όχι π.χ. στο στούντιο της ΕΡΤ), είναι γιατί θα θύμιζε αφόρητα προεκλογικό debate. Αυτό παραπέμπει όχι μόνο σε μια άκαμπτη και απονευρωμένη διαδικασία (που όλοι καταδικάζουν, αλλά κανείς δεν τολμάει να αλλάξει), αλλά δημιουργεί - όπως είναι λογικό - και απαιτήσεις των άλλων πολιτικών αρχηγών για συμμετοχή.


Όμως, δεν μπορεί η επιθυμία του πρωθυπουργού να μιλήσει σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια ταυτόχρονα, να αντιμετωπίζεται ως υποχρέωση για ένα προεκλογικό debate των αρχηγών, σε αυτοδιοικητικές εκλογές: Δεν ψηφίζουμε κόμματα, ψηφίζουμε τοπικούς συνδυασμούς που στηρίζονται από κόμματα, πολλές φορές με ετερόκλητες συμμαχίες.

Πέρα από τις αδιαμφισβήτητες παθογένειες των ίδιων των τηλεοπτικών σταθμών, μία από τις αρρώστειες του “καθυστερημένου” πολιτικού/μιντιακού μας συστήματος, είναι οτι τα κόμματα θέλουν να υποχρεώνουν ακόμα και τα ιδιωτικά ΜΜΕ, να ακολουθούν τους όρους τους και τις επιθυμίες τους - κάτι που γίνεται με ασφυκτικό τρόπο, μέχρι τώρα, στα προεκλογικά debate των βουλευτικών εκλογών. Μία άλλη είναι οτι παρεξηγείται η έννοια της "ισοπολιτείας", στην έκφραση των απόψεων. Πολύ σωστά, με τις όποιες ρυθμίσεις του εκάστοτε ΕΣΡ, επιχειρείται να δοθεί σε όλους η ευκαιρία να εκφράζεται η άποψη τους, ανεξαρτήτως κοινοβουλευτικού ποσοστού, για να υπάρχει η δυνατότητα αύξησης αυτού του ποσοστού. Αυτό δεν σημαίνει όμως, οτι επειδή ο πρωθυπουργός καλεί τα κανάλια, οτι αυτά είναι υποχρεωμένα να “τρέξουν” προς εξυπηρέτηση και του 3%, με τον ίδιο τρόπο που κάνουν για το 30%. (Ήδη σε ένα πάνελ με 5 ή 6 εκπροσώπους κομμάτων, καταστρατηγείται η αρχή της αναλογικότητας, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος - δεν μπορεί όμως γενικώς να είναι ίδια χρονικά η κάλυψη της μεγάλης πλειοψηφίας και του μονοψήφιου ποσοστού). Υποχρέωση “απόλυτης” (και αναλογικής πάντα) κάλυψης έχει, ως δημόσια τηλεόραση, μόνο η ΕΡΤ - κι αυτή πολλές φορές γίνεται αντικείμενο “εκμετάλλευσης” των επιθυμιών και ελαχίστων ομάδων, για να μπορεί να δοθεί φωνή “ανάπτυξης” και στον πιο περιθωριακό.

Αν λοιπόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης επιθυμούν να δώσουν οι αρχηγοί τους μια διακαναλική συνέντευξη, ας τα καλέσουν. Είναι απολύτως ελεύθεροι να κάνουν το ίδιο, που έκανε ο κύριος Παπανδρέου. (Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την πάγια απαίτηση κάποιων εφημερίδων, να συμμετάσχουν οι εκπρόσωποι τους: Ας διοργανώσουν μια κοινή συνέντευξη όποιου θέλουν, μεταξύ τους. Ποιό κανάλι θα δεχτεί να μεταδώσει κάτι, στο οποίο δεν θα συμμετέχει ο εκπρόσωπος του; Και με ποιό κριτήριο θα διαλέξεις 2 τηλεοράσεις, 2 εφημερίδες και 2 ραδιόφωνα;)

Να δούμε όμως ποιό μέσο θα δεχτεί. Διότι, εδώ για τη συνέντευξη του πρωθυπουργού, που έχει παγίως πρόδηλο ενδιαφέρον (πόσο μάλλον δεδομένων των δημοσκοπήσεων και των πολιτικών εξελίξεων), εκφράστηκαν αντιρρήσεις από 2-3 κανάλια, που δεν ήθελαν να χαλάσουν το πρόγραμμα τους και τα έσοδα από τις διαφημίσεις, σε εποχές κρίσης - και τελικά ακολουθούν, γιατί δεν θέλουν να μείνουν “έξω από το χορό”. Πόσο μάλλον για τη συνέντευξη του κυρίου Σαμαρά, της κυρίας Παπαρήγα ή του κυρίου Τσίπρα. Τις οποίες είναι αμφίβολο οτι θα κάτσει να δει ικανό ποσοστό τηλεθεατών - ούτε καν των ψηφοφόρων του κάθε κόμματος.

Γι αυτό, ας αφήσουν τις κραυγές και τις απαιτήσεις, για “ίση μεταχείριση”. Ας κερδίσουν αυτό που μπορούν, άλλωστε η κρίση είναι βαθιά για όλο το πολιτικό σύστημα. Είναι βέβαιο, οτι αν μπορούσαν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον και τη τηλεθέαση, τα κανάλια θα έσπευδαν. Και το οτι ζητάνε προεκλογικό debate των πολιτικών αρχηγών, είναι εκ του πονηρού, με την επιθυμία η έκθεση τους στο κοινό να καθοριστεί από την παροιμία “κοντά στο βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα”...








Η φωτό είναι από το www.philenews.com και το εξώφυλλο από το http://play.bluefm.com

Το post συνοδεύεται από το "Back It Up" της Ολλανδέζας Caro Emerald.