Οι τρεις ταφές της ΕΤ-1

(ή αλλιώς, ΕΤ-1: Δέκα χρόνια μοναξιάς)


Η κατρακύλα της ΕΤ-1 άρχισε με τους κακούς χειρισμούς ενός Γενικού Διευθυντή, εκεί κάπου στις αρχές της χιλιετίας. Μέχρι τότε, το “μαγαζί” είχε διψήφια νούμερα - και ήταν πολύ πιο εμπορικό από τη ΝΕΤ, που σε βρεφική ηλικία ακόμη, πάλευε να βρει το κοινό της.


Μετά, η τότε διοίκηση (κατά τα άλλα από τις ικανότερες, που ανέδειξε την ειδησεογραφική “δύναμη” της ΕΡΤ, εκτοξεύοντας το κεντρικό δελτίο των 21.00 στους 700 χιλιάδες τηλεθεατές, το 2003) πήρε μια στρατηγική απόφαση, που έμελλε να αποβεί μοιραία: Αποφάσισε να αλλάξει τη φυσιογνωμία της ΝΕΤ, από ενημερωτικό κανάλι με ντοκιμαντέρ, σε πολυσυλλεκτικό κανάλι, τύπου “Mega”. Και να ρίξει όλο το βάρος εκεί, απομυζώντας την ΕΤ-1 από οτιδήποτε είχε θεαματικότητα, όπως αθλητικές μεταδόσεις υψηλού ενδιαφέροντος - και να τα μεταφέρει στη ΝΕΤ.

Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη: Ανάμεσα σε λιγοστές εκπομπές υψηλής ποιότητας ή/και απήχησης, η ΕΤ-1 άρχισε να γίνεται ο “σκουπιδοτενεκές”, για κάθε είδους ρουσφέτι, που “δεν θέλουμε στη ΝΕΤ” - και στην καλύτερη περίπτωση είχε επίπεδο, αλλά μύριζε “τηλεοπτική μούχλα”. Ανεκδιήγητοι “ημέτεροι” δημοσιογράφοι, παρουσιαστές και εταιρείες παραγωγής “παραχώθηκαν” εκεί, για να ικανοποιηθούν οι πολιτικές πιέσεις που ασκούσαν (μαζί με τη μετάδοση των κοινοβουλευτικών συνεδριάσεων, καθώς το αρμόδιο κανάλι της Βουλής δεν έχει ...πανελλαδική εμβέλεια). Όσες ειλικρινείς προσπάθειες “για κάτι φρέσκο” έγιναν, προσέκρουσαν στο γραφειοκρατικό, ξεπερασμένο πια ύφος που είχε εμπεδωθεί ή σταμάτησαν αναίτια, υπό το βάρος της “μάχης των συμφερόντων”.

Ταυτοχρόνως, παρά την αναβάθμιση των στούντιο στην Κατεχάκη (εκεί στα παλιά κτήρια της ΥΕΝΕΔ), η εγκατάλειψη, η απαξίωση και το συνδικαλιστικό στυλάκι της μεταπολιτευτικής φούσκας έκαναν όλο και πιο αντιπαραγωγικό έναν μηχανισμό, που ήθελε 8 ώρες να φτιάξει δυό στοιχειώδη ολιγόλεπτα ρεπορτάζ. Για τις διοικήσεις, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο δρόμος των λαθών ήταν μονόδρομος.

Η τρίτη - και χαριστική - βολή ήταν η αφαίρεση της ειδησεογραφικής της ταυτότητας. Το μεσημεριανό και απογευματινό δελτίο ειδήσεων κόπηκαν, γιατί “κανείς δεν τα έβλεπε” και “ενοχλούσαν” τη διαδικασία παραγωγής των δελτίων της ΝΕΤ. Το κεντρικό δελτίο της ΕΤ-1 στις 23.00, έμεινε μόνο του, μη δικαιολογώντας πια την ονομασία “κεντρικό”. Ώσπου πέρσυ, κόπηκε κι αυτό, με μια αστήρικτη ενέργεια, που “πέταξε στα σκουπίδια” μια ενημερωτική κατάκτηση της ΕΡΤ στην αγορά του prime time - κι ένα κοινό υψηλής στάθμης, που αποζητούσε γρήγορη, διεθνή και ποιοτική ενημέρωση, πριν κοιμηθεί. Η μοναδική αιχμή στην τηλεθέαση του καθημερινού προγράμματος, που κατά τα άλλα θύμιζε “καρδιογράφημα νεκρού”, είχε εξοβελιστεί - περιορίζοντας την ικμάδα των “ζωντανών” εκπομπών, σε ένα διωρο-τρίωρο, το πολύ. Απέμειναν μόνο οι παρελάσεις και η λειτουργία τις Κυριακές, με ομολογουμένως υψηλότατη τηλεθέαση - κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει, ως κοινωνία.

Σχεδόν κανείς όμως δεν προέβλεψε, κανείς δεν εξεγέρθηκε, κανείς δεν υπέδειξε εγκαίρως οτι (όπως μια οποιαδήποτε οικογένεια, επιχείρηση ή χώρα) αν κάτι δεν το προσέχεις, δεν το εκσυγχρονίσεις και δεν το ενισχύσεις θα διολισθήσει, αργά αλλά σταθερά, προς τη συρρίκνωση του.


Σε μια ΕΡΤ που συχνά-πυκνά παίρνει διαζύγιο με την αξιοκρατία, οι ευθύνες κυβερνήσεων και διοικήσεων που έφθασαν στην πόρτα του εισαγγελέα, είναι δεδομένες. Το ίδιο και αυτές μιας συνδικαλιστικής νοοτροπίας, που θέλει να συνδιοικεί εκεί που τη συμφέρει, αλλά όχι να κινητοποιείται επί της ουσίας, παρά μόνο αφού έχει συμβεί η καταστροφή. Και όπως συμβαίνει και με την περίπτωση της εφεδρείας, όλοι πληρώνουμε τις συνέπεις της ψήφου μας (και των προσώπων που εγκαθιδρύσαμε), είτε ως πολίτες, είτε ως δημοσιογράφοι, είτε ως λοιπές ειδικότητες του χώρου.

Αντίθετα με αυτό που υποστηρίζεται, η ΕΡΤ δεν είναι αφ’ εαυτού “κερδοφόρα”, επιδοτείται από τον ελληνικό λαό - και ούτε φυσικά ανήκει στους εργαζόμενους της. Και το τέλος των 50 ευρώ το χρόνο, παρότι δεν είναι υψηλό (μόνο για τις διεθνείς ειδήσεις και τα ποιοτικά ραδιόφωνα δικαιολογείται απολύτως) δύσκολα μπορεί, σε εποχές κρίσης, να στηρίζει πειστικά ένα κανάλι που έχει τόσο συρρικνωμένο ρόλο και απήχηση, ενώ θα έπρεπε, ως κρατική τηλεόραση, να “οδηγεί” την αγορά. Σε αγαστή συνεργασία, επετράπη να γίνει - κακώς - το δημόσιο συνώνυμο του ξεπερασμένου και του αναποτελεσματικού.

Και τώρα; Όλα δείχνουν οτι είναι αργά να ερωτηθούν πρόσωπα, να ενεργοποιηθούν θεσμοί και να υλοποιηθούν διαδικασίες, για την εφαρμογή μεθόδων αξιοκρατίας και ανεξαρτησίας. Ή μήπως ποτέ δεν είναι;








H φωτό της προσελήνωσης το 1969 είναι από το http://blogs.wsj.com και το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Whiter Shade Of Pale" των Procol Harum, στη διασκευή της Βρετανίδας Annie Lennox