15.10.12

Η πυξίδα

Όλα δείχνουν οτι ακόμα και η “σκληρή” αντίληψη που απαιτούσε ή προβόκαρε την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη έχει αναγκαστεί να μεταστραφεί, για πολλούς και διάφορους λόγους, κυριότερος εκ των οποίων είναι οι καταστροφικές επιπτώσεις που θα έχει στο ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η διαπίστωση δεν μπορεί βεβαίως να αποτελέσει αποκούμπι εφυσηχασμού, καθώς το πιθανότερο είναι οτι η χώρα μας έχει να αντιμετωπίσει αρκετά σκαμπανεβάσματα ακόμα, τα επόμενα χρόνια, καθώς κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς προς τον εκσυγχρονισμό και την εξυγίανση της δημόσιας ζωής - χωρίς να ξεχνάμε και τον πάντοτε υπαρκτό κίνδυνο (γενικευμένου ή μη) οικονομικού “στραβοπατήματος”.

Ο ισχυρότερος κίνδυνος που έχει ξεπροβάλει όμως, είναι αυτός του εκφασισμού της χώρας. Αν η Ελλάδα εφάπτεται με την πιθανότητα να αποκτήσει τρίτο κόμμα (ή ακόμα και αξιωματική αντιπολίτευση) μια ακροδεξιά οργάνωση, που ενσωματώνει τα χειρότερα χαρακτηριστικά του “συστήματος” που δήθεν θέλει να αποδιώξει, δηλαδή αυτά του υποκόσμου, τότε φλερτάρει επικίνδυνα με την αυτοκαταστροφή. Η περιδίνηση που θα προκληθεί δεν θα ανακοπεί εύκολα - και η ιστορική και πολιτική συνέχεια δεν θα μπορεί να αποκατασταθεί, χωρίς βίαια επεισόδια οπισθοδρόμησης.

Η επίκληση της (υπαρκτής) ευθύνης μιας πολιτικο-οικονομικής ελίτ στην κατρακύλα της χώρας δεν αρκεί για να εξηγήσει, γιατί η Ελλάδα έχασε τόσο εύκολα την πυξίδα της, βυθιζόμενη στην κατάθλιψη της απώλειας μιας οικονομικής άνεσης, που αν εξαιρέσουμε τα κατώτερα στρώματα, δεν ανταποκρινόταν τις περισσότερες φορές παρά σε μια φούσκα αναξιοκρατίας και πλαστής καταναλωτικής μη-παραγωγικότητας. Στην πραγματικότητα, η ελληνική κοινωνία (ακολουθώντας και την πανευρωπαϊκή τάση) απώλεσε, με μεγάλη ευκολία, την (έστω επιφανειακή) συνείδηση που είχε χτίσει τις τελευταίες δεκαετίες και την πίστη στη δημοκρατία και τις αξίες του ανθρωπισμού.

Ο κλονισμός αυτός βοηθήθηκε τα μέγιστα από τις κάθε είδους απελπισμένες αναλύσεις (της ύποπτης κουτοπονηριάς του καφενείου συνήθως) που ταύτισαν τη δημοκρατία με τη διαφθορά, το πολιτικό κέντρο με τη λαμογιά και τη μετριοπάθεια με το “σύστημα” και τον “καθεστωτικό λόγο”. Έτσι, με μεγάλη ευκολία, απορρίφθηκε σχεδόν κάθε κατάκτηση δημοκρατικού πολιτισμού, ταυτιζόμενη με την οικονομική κρίση. Σε μια κοινωνία που έκανε κατάχρηση σε κάθε είδους δικαιώματα, άνθησαν όλες οι φωνές που απορρίπτουν ή κατηγορούν τη δημοκρατία, εκμεταλλευόμενες κάθε πλεονέκτημα που αυτή προσφέρει. Λες και για το κακό φαγητό φταίει η κατσαρόλα - και όχι ο μάγειρας.

Στη χώρα λοιπόν που λοιδορήθηκε το “προοδευτικό”, ο “εκσυγχρονισμός” και ο “φωταδισμός”, θα πρέπει κανείς να ανατρέξει στις αιτίες, τις κοινωνικές συνήθειες και τις νοοτροπίες, που μας οδήγησαν ως εδώ. Τα γεγονότα στο θέατρο Χυτήριο δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να μας υπενθυμίσουν αυτό που διαρκώς “σκουπίζουμε” κάτω από το χαλί: Είμαστε μια κοινωνία με χιλιάδες που σπεύδουν να προσκυνήσουν το “εμπόριο εικόνων” που κάνει η Εκκλησία και το Άγιον Όρος, που παρακολουθούν ευλαβικά τη λειτουργία από την τηλεόραση εκτοξεύοντας την τηλεθέαση, που περιμένουν τις παρελάσεις για να επιβεβαιώσουν την προσωπική τους (κενή κατά τα άλλα) ταυτότητα, ακουμπώντας στο “εθνικό” - και προσπαθώντας με κάθε τρόπο να διαφοροποιηθούν από το “ξένο”, που μοιάζει επικίνδυνα στην έλλειψη πολιτισμικού επιπέδου.

Οι ολιγωρίες που επέδειξε η Ελλάδα της μεταπολίτευσης προς τον περιορισμό της προνομιακής και διεφθαρμένης ασυλίας της “επικρατούσας θρησκείας”, τη γενικότερη εξυγίανση με διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους και την υλοποίηση ενός συνεπούς και ουσιαστικού προοδευτικού οράματος, χωρίς τις εθνικιστικές παλινωδίες τύπου “Μακεδονικού”, τώρα πληρώνονται. Όμως αυτή είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος: Μια ολόκληρη “προοδευτική” γενιά έφτασε τα εξήντα, αρνούμενη να ενηλικιωθεί, αναπολώντας τη χαμένη (ροκ ή μη) επανάσταση με μια κοτσίδα που έκρυβε άκρως συντηρητικές προσωπικές συμπεριφορές ή εξαργυρώνοντας “αγώνες” με ανταλλάγματα μικροαστικής χλιδής. Μια ολόκληρη τάξη “νοικοκυραίων” βυθίστηκε στον αήθη κυνισμό της αυθαιρεσίας, της αναίσχυντης φοροδιαφυγής και του “εμπρός να φαμ’ ντε λα πατρί”. Με το παζλ να συμπληρώνεται από μια άβουλη και απολιτίκ μάζα στη μέση, που βυθίστηκε στην τριτοκοσμική αφέλεια και μοιρολατρία του ρουσφετιού, των κουτσομπολίστικων εντύπων και της σκυλοπόπ τηλεοπτικής αισθητικής. Χωρίς να αποκλείεται καθόλου οι παραπάνω κύκλοι να τέμνονται, με κοινά χαρακτηριστικά το νεοπλουτισμό, την έλλειψη παιδείας, την ήσσονα προσπάθεια, την άρνηση για οποιονδήποτε επαγγελματισμό ή αξιοκρατία.

Αγνοώντας κάθε ιστορική αναλογία με εποχές πραγματικά τραγικές στην πρόσφατη ιστορία και υιοθετώντας με ευκολία μια απλουστευτική λογική “έγινα μεχρι και μαφιόζος για χάρη σου, ανάλγητη κοινωνία”, μερίδα των νεοελλήνων ψάχνει να βρει τον εχθρό στους ανεμόμυλους, όπως ο Δον Κιχώτης. Και μαζί με κάθε θερμόαιμο της ευρωπαϊκής ηπείρου ρίχνει το φταίξιμο στην Ενωμένη Ευρώπη, τις (πράγματι ανεπαρκείς) ηγεσίες της οποίας έχει διαμορφώσει με την ψήφο του. Η (με ενθαρρυντικό σκοπό και παρά τα “στραβοπήματα” της) βράβευση της Ευρώπης με το Νομπέλ Ειρήνης αντιμετωπίστηκε σκωπτικά από πολλούς, που φυσικά ξέχασαν, με την πρώτη δυσκολία, τα βήματα ελευθερίας, προόδου και ανάπτυξης (και κυρίως ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ειρήνης!), που έχει κάνει επί μισό αιώνα, το “γραφειοκρατικό κατασκεύασμα που καταπιέζει τους λαούς”...

Η αντιευρωπαϊκή ρητορική είναι αυτή που επιβεβαιώνει οτι η λύση στις φασιστοειδείς εκτροπές δεν είναι μια άκριτη ενίσχυση του απέναντι πόλου, μια μαξιμαλιστική αριστερά του ονείρου και του βερμπαλισμού (παρά τη συνεπή, αλλά κάποιες φορές μονόπλευρη αντιφασιστική της στάση). Η πόλωση και η αντίδραση δεν θα φέρουν παρά εκρηκτικά αποτελέσματα. Οι ευρωπαϊκοί λαοί (και κυρίως ο ελληνικός) πρέπει να αναβαπτιστούν (και να επανεφεύρουν στο βαθμό που χρειάζεται) τις αξίες της προόδου και της μετριοπάθειας ενός σοσιαλδημοκρατικού κοινωνικού κράτους, που θα μπορεί να προστατεύει τους αδυνάτους, μέσα στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Και να καταλάβουν οτι μόνο με συνειδητά σώφρονες εντολές από τους ψηφοφόρους προς νέες ηγεσίες, μπορούν αυτές να κινηθούν συντονισμένα προς την κατεύθυνση της ανανέωσης της ευρωπαϊκής συνείδησης και της συνεισφοράς προς τη διαμόρφωση ενός άλλου παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου. Μοιάζει με ειρωνία της ιστορίας, ένας αμερικανός πρόεδρος που κινδυνεύει να μην επανεκλεγεί ως “σοσιαλιστής”, να μη βρίσκει εύκολα συμμάχους, σε μια Ευρώπη που βυθίστηκε επί χρόνια στο συντηρητισμό της...












To κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.collaborativewriter. wordpress.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Get Up Stand Up του Bob Marley, στην εκδοχή των Γάλλων Pink Turtle

buzz it!

12 σχόλια:

frantzeska είπε...

Ναι, μόνο που επειδή δε βλέπω συνειδητή σωφροσύνη από ψηφοφόρους, θα συμφωνήσω με τον Πάγκαλο να τεθεί η ΧΑ εκτός νόμου άμεσα...και μέχρι πριν ένα μήνα διαφωνούσα, αλλά δεν πάει άλλο...

Prokopis Doukas είπε...

@frantzeska: Σύμφωνα με τον Αλιβιζάτο, είναι νομικά και πρακτικά αδύνατον...

Γιώργος Σ. είπε...

Ο κυριότερος λόγος που δείχνει να έχει αλλάξει λίγο η στάση των ευρωπαίων, είναι διότι το χρέος μας έχει αλλάξει χέρια. Η πλειοψηφία των ομολόγων πλέον είναι στην ΕΚΤ και περίπου άλλα 150 δισ είναι δανεικά από τον μηχανισμό στήριξης. Αυτό με άλλα λόγια λέει οτι σε ενδεχόμενη έξοδο και χρεοκοπία, η πολύ μεγάλη ζημιά θα ανήκει στα κρατικά ταμεία των 17 χωρών που μας δάνεισαν και οχι στους ιδιώτες κατόχους (τράπεζες-επενδυτικά κεφάλαια) Ας φανταστούμε λίγο την αντίδραση των λαών τότε...

τσότσος είπε...

Εξαιρετική η ανάλυσή σας, κ. Δούκα, που, παρόλες τις, κατά τη γνώμη μου, υπερβολικές διαπιστώσεις (γιατί είναι κακό να παρακολουθούν την κυριακάτικη λειτουργία όσοι ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ πιστεύουν στη σημασία της;), τέμνει με έξοχο τρόπο τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας.
Ευχαριστώ πολύ!

Prokopis Doukas είπε...

@τσότσος: To συνολικό πλέγμα είναι που με ανησυχεί και με θλίβει - και όχι η εξάσκηση της πίστης του καθενός...

Αννη είπε...

Στην σημερινή Ελλάδα, ελάχιστοι άνθρωποι φαίνεται να είναι αυθεντικοί αλλά όλοι δίνουν μαθήματα αυθεντικότητας. Έχουμε πήξει στους "αριστερούς" που δίνουν μαθήματα σοσιαλισμού και αλληλεγγύης μέσα από την πισίνα τους ή/και το αυθαίρετο εξοχικό τους, ή τους "χριστιανούς" που πλακώνουν μετανάστες και μετά κατακεραυνώνουν "αιρετικές" συμπεριφορές. Οι περισότεροι μιλάνε ή γράφουν για να εξυπηρετήσουν απώτερους στόχους.
Μέσα στο σημερινό χάος είσαστε από τις λίγες αυθεντικές και μετριοπαθείς φωνές. Οι καφενόβιοι, αλαζόνες συνάδελφοί σας έχουν πλημμυρίσει τον τόπο.
Σας ευχαριστώ για την ουσιαστική και σε βάθος τοποθέτησή σας.

ΒΑΣΩ είπε...

Το πλεονέκτημα της χρυσης αυγής εκτός από τις γνωστές και χιλιοειπωμένες αιτίες:απαξίωση και ανικανότητα του πολιτικού συστήματος,οικονομική κρίση,ξενοφοβία κ.τ.λ ειναι η αμεσότητα των λόγων της και γιατί οχι το θράσος και καθώς και η ξεκάθαρη αποστολή του μηνυματός της.
Ο θεός να μας φυλάει......

Prokopis Doukas είπε...

@Αννη: Κι εγώ αυχαριστώ για τα καλά σας λόγια...

@ ΒΑΣΩ: Μαζί βεβαίως με την πλήρη διαστροφή της πραγματικότητας. Όταν οι φασίστες επικαλούνται τα "καθαρά και έντιμα χέρια", θέλουν να ξεχάσουμε οτι οι φασίστες υπήρξαν οι χειρότεροι κλέφτες, εκβιαστές, υποκριτές, βασανιστές και δολοφόνοι της ιστορίας...

ΒΑΣΩ είπε...

Ναι κύριε Δούκα.Και το σπίτι μας το κάψανε και ή μάνα μου παραλίγο να εκτελεστεί από τους Γερμανόύς σαν αντίποινο και οι τεατζηδες ξαγρυπνούσαν κατω απο τα παράθυρα του σπιτιού μας .Αλλά τη χρυσή αυγή πρέπει να τη δουμε πιό αντικειμενικά και χωρίς μεγάλες συναισθηματικές φορτίσεις για να καταλάβουμε τι στο διάολο ειναι αυτό που την κάνει να εχει τόσο μεγάλη πέραση.

Prokopis Doukas είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Prokopis Doukas είπε...

@ΒΑΣΩ: Η απίστευτα ανώριμη και αντιδραστική αντίληψη μερίδας Ελλήνων, που θεωρούν οτι θα "σοκάρουν" το σύστημα (και θα φύγει ο ντόπιος κλέφτης), φωνάζοντας τον αδίστακτο γκάνγκστερ από τη σικελική μαφία. Μη αντιλαμβανόμενοι οτι έτσι αποκτούν έναν πολύ χειρότερο νταβατζή στο κεφάλι τους...

Ανώνυμος είπε...

"Η επίκληση της (υπαρκτής) ευθύνης μιας πολιτικο-οικονομικής ελίτ στην κατρακύλα της χώρας δεν αρκεί για να εξηγήσει, γιατί η Ελλάδα έχασε τόσο εύκολα την πυξίδα της, βυθιζόμενη στην κατάθλιψη της απώλειας μιας οικονομικής άνεσης, που αν εξαιρέσουμε τα κατώτερα στρώματα, δεν ανταποκρινόταν τις περισσότερες φορές παρά σε μια φούσκα αναξιοκρατίας και πλαστής καταναλωτικής μη-παραγωγικότητας. Στην πραγματικότητα, η ελληνική κοινωνία (ακολουθώντας και την πανευρωπαϊκή τάση) απώλεσε, με μεγάλη ευκολία, την (έστω επιφανειακή) συνείδηση που είχε χτίσει τις τελευταίες δεκαετίες και την πίστη στη δημοκρατία και τις αξίες του ανθρωπισμού. "

Μια ολόκληρη “προοδευτική” γενιά έφτασε τα εξήντα, αρνούμενη να ενηλικιωθεί, αναπολώντας τη χαμένη (ροκ ή μη) επανάσταση με μια κοτσίδα που έκρυβε άκρως συντηρητικές προσωπικές συμπεριφορές ή εξαργυρώνοντας “αγώνες” με ανταλλάγματα μικροαστικής χλιδής. Μια ολόκληρη τάξη “νοικοκυραίων” βυθίστηκε στον αήθη κυνισμό της αυθαιρεσίας, της αναίσχυντης φοροδιαφυγής και του “εμπρός να φαμ’ ντε λα πατρί”. Με το παζλ να συμπληρώνεται από μια άβουλη και απολιτίκ μάζα στη μέση, που βυθίστηκε στην τριτοκοσμική αφέλεια και μοιρολατρία του ρουσφετιού, των κουτσομπολίστικων εντύπων και της σκυλοπόπ τηλεοπτικής αισθητικής."

Καταπληκτικός. Με εκφράζει σαν σκέψη, και σαν αγωνία ετών, απόλυτα. Ρισπέκτ, Προκόπη.

ShareThis