26.2.13

Η ιταλική αυτοχειρία

Πριν από δύο χρόνια, σε ένα ξενοδοχείο στην Παβία που είχε μεσοτοιχία με πολυκατοικία(!), ο ιταλός γείτονας αποφάσισε να μας ξυπνήσει στις 7 το πρωί, με τις κραυγές ενός πρωινού talk show στην τηλεόραση, κυριολεκτικά στη διαπασών, σε βαθμό που ήταν αδύνατο όχι να κοιμηθείς, αλλά να σταθείς στο δωμάτιο. Παρά τα επίμονα χτυπήματα στον τοίχο, που ήταν σίγουρο οτι άκουγε, αδιαφορούσε πλήρως. Όταν, αγανακτισμένος πια, βγήκα έξω σε αναζήτηση της εισόδου του σπιτιού του και του χτύπησα το κουδούνι, το χαμήλωσε απότομα και αμέσως. Και φυσικά, θρασύδειλος ων, δεν διανοήθηκε καν να ανοίξει την πόρτα για να υπερασπιστεί τη συμπεριφορά του και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πράξης του, έστω με τη μορφή μιας επίπληξης.

Αυτή ακριβώς την αγένεια του ανέξοδου τσαμπουκά, χαρακτηριστική της ανωριμότητας που πολλές φορές διακρίνει τον “εξεγερμένο νότο”, θυμίζει το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει θέμα αγένειας, αλλά ουσιαστικής ευθύνης για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, εντός και εκτός Ιταλίας. Μας αρέσει να φωνάζουμε, αντί να εμβαθύνουμε στη δουλειά για να βελτιώσουμε τα πράγματα, αλλά θέλουμε να το περάσουμε “αβρόχοι ποσί”, χωρίς να υποστούμε με ευθύτητα τις συνέπειες της κόντρας μας.

“Η Ιταλία αναγνωρίζει τον εαυτό της περισσότερο στο πρόσωπο ενός λαϊκιστή κλόουν και μιας ερωτομανούς μούμιας, παρά στην αριστερά και στον Μόντι. Ζοφερό. Ανησυχητικό.”, ήταν ένα από τα λίγα εύστοχα σχόλια που διάβασα στο Twitter, γραμμένο από τον Jean Quatremer, ανταποκριτή της Liberation στις Βρυξέλλες και γνώστη των ευρωπαϊκών θεμάτων. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν είναι όμως μόνο ένας γλοιώδης σεξιστής, με τη χαρακτηριστική ελαφρότητα του δήθεν “ανθρώπου της ζωής και του κόσμου”, που διαστρέφει με κάθε ευκαιρία τον πραγματικό ερωτισμό, αλλά και ένας καταστροφικός κυβερνήτης, που αναδείχθηκε με την υποστήριξη του μαύρου χρήματος της φασιστικής ακροδεξιάς και της μαφίας - και σε πείσμα όλων των ασυμβίβαστων μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας, αυγάτισε ακόμα περισσότερο την τεράστια περιουσία του στη διάρκεια της θητείας του και επιδίωξε την ώσμωση της εκτελεστικής εξουσίας με την τέταρτη, διατηρώντας τον έλεγχο σχεδόν όλων των τηλεοπτικών καναλιών της χώρας.

Αυτή ακριβώς η μπερλουσκονική τηλεόραση, που συνέβαλε τα μέγιστα στην έκπτωση αισθητικής και αξιών μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος και περιόρισε το πνευματικό κεφάλαιο και τον πλούτο μιας χώρας με τεράστια πολιτική παράδοση, ίσως είναι μια από τις παραμέτρους του προβλήματος. Και ίσως ευθύνεται και αυτή, όχι μόνο για την επάνοδο ενός πολιτικού ζόμπι που σύρεται από δικαστήριο για τα αμέτρητα σκάνδαλα του (κατηγορώντας τη δικαστική εξουσία για “μαφία”), αλλά και για την ωχαδερφιστική, απολιτική συμπεριφορά που ώθησε το 25% των Ιταλών να δώσουν την ψήφο τους σε έναν καραγκιόζη του καφενειακού λαϊκισμού, που με τη σάτιρα του δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να χαϊδέυει αυτιά, υποσχόμενος και αυτός επιστροφή στη λιρέτα και αύξηση των εισοδημάτων, με τον εύκολο ισχυρισμό οτι “οι έντιμοι θα διώξουν τους διεφθαρμένους πολιτικούς”.

Μόνο που η απάντηση στις πολιτικές λιτότητας (και συμφέροντος) του ευρωπαϊκού Βορρά δεν δίνεται καταφεύγοντας σε ακροδεξιούς και ανυπόληπτους πολιτικούς σχηματισμούς. Και οι Ιταλοί, με το αποτέλεσμα αυτό, δεν θα επιφέρουν “πλήγμα στο Βερολίνο”, αλλά πρωτίστως στους εαυτούς τους και πιθανότητα σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, που δοκιμάζονται από την ύφεση και την αστάθεια του ευρώ. Αντί και οι Ιταλοί (όπως και όλοι οι Ευρωπαίοι) να στείλουν στην ηγεσία προοδευτικούς πολιτικούς, που αν γίνουν όλο και περισσότεροι, θα προωθήσουν πολιτικές που σταδιακά θα αμβλύνουν τις ανισότητες, προωθώντας έναν μετασχηματισμό στο παγκόσμιο χρηματοκοικονομικό σύστημα, έστω όπως έκαναν οι Γάλλοι στο πρόσωπο του Ολάντ, επέλεξαν την (ελπίζουν) ανέξοδη κόντρα του παιδιού που πεισμώνει. Και αντί, να αναδείξουν άλλες δυνάμεις, αν ο Μπερσάνι και ο Μόντι (που σταθεροποίησε την Ιταλία σε μια κρίσιμη καμπή) δεν τους ικανοποιούν, επέλεξαν το χειρότερο. Λες και η παγκόσμια κυριαρχία των αγορών θα υποχωρήσει μακροπρόθεσμα στις απαιτήσεις ή στα κέρδη της, τρομοκρατημένη από τον Μπέπε Γκρίλο.

Η συμπεριφορά αυτή, όχι πρωτόγνωρη (να θυμίσουμε γειτονικές χώρες που ενίσχυσαν καφενειακό λαϊκισμό και φασιστική ακροδεξιά, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε), παίρνει τώρα πολύ πιο επικίνδυνες διαστάσεις λόγω του μεγέθους και της παραγωγικής δύναμης της Ιταλίας. Αν η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 2% της οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ιταλία κατέχει το δυναμικό 17% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Και παραπέμπει στον τραυματισμένο από μαχαιριές ασθενή, που καταφεύγει στο γιατρό (έστω τσαρλατάνο, έστω ανεπαρκή, έστω συμφεροντολόγο) και αντί να αναζητήσει τρόπους θεραπείας, καλεί τον μαχαιροβγάλτη να μαχαιρώσει και τον ίδιο τον γιατρό, ώστε να μη σωθεί με σιγουριά κανείς.

“Οι Ιταλοί κατάλαβαν τι κεντροαριστερά τους ετοίμαζε η Ευρώπη, το Βερολίνο, τα ΜΜΕ” διαβάζω τα βαθυστόχαστα σχόλια που σαρκάζουν οτι “οι Ιταλοί δεν υπάκουσαν στο προαποφασισμένο αποτέλεσμα των εκλογών”. Κι επειδή “δεν έπρεπε να υπακούσουν”, υπέγραψαν την ανάδειξη του χειρότερου δυνατού.

“Οι λαοί ακολουθούν το ένστικτο τους. Προτιμούν υποσχέσεις για λιγότερους φόρους και περισσότερες δουλειές, τόσο απλά”, προσπαθεί να με πείσει ένας φίλος. Μόνο που οι “δουλειές” και η αύξηση των εισοδημάτων δεν έρχονται “τόσο απλά”. Και η κριτική στις επιλογές (και η υπενθύμιση των ευθυνών) ενός λαού, ουδόλως αντιβαίνει στη δημοκρατία, αντιθέτως επιβάλλεται. Οι λαοί δυστυχώς έχουν αποδείξει ιστορικά, με κορυφαίο παράδειγμα τους Γερμανούς που ανέδειξαν τον Χίτλερ, ότι μπορεί να ακολουθήσουν την πιο καταστροφική οδό που υπάρχει. Και για τους ίδιους και για τους γύρω τους...












Tο κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice.

Οι φωτό είναι από το www.tumlr.com και το εξώφυλλο από το www.recordkicks.com

To post συνοδεύεται από το "Soulburger", των Ιταλών Soulful Torino Orchestra
.

buzz it!

16 σχόλια:

Khlysty είπε...

Καλά όλα αυτά, οι "προοδευτικοί" πολιτικοί στους οποίους αναφέρεστε, ποιοι είναι;

athinovio είπε...

Τι περιμέναν δηλαδή;
Αφού οι Ιταλοί είδαν τί έγινε στην Ελλάδα που ψηφίσαμε κεντροαριστερά, και μάλιστα με υποσχέσεις απίθανες (για να μην ξεχνάμε τα ζάππεια, την "επαναδιαπραγμάτευση" και την "ανάπτυξη", και ένα σωρό άλλα).
Θεωρώ ότι το ιταλικο αποτέλεσμα δεν ήταν το χειρότερο δυνατό, και ότι μπορούσε να είναι και χειρότερα. Αν μάλιστα κάνουν το λάθος που έκαναν στην ΕΛλάδα, κυβέρνηση συνεργασίας σα να λέμε, γιατί εκεί να δείς αστάθεια και αβεβαιότητα ,μετά.

Τέλος, το ότι οι ευρωπαίοι έπεσαν έξω για άλλη μια φορά δε με εκπλήσσει.
Δεν είναι καιρός να λαμβάνονται υπόψιν και οι πολίτες, που ξαφνικά πήραν απόφαση ότι δεν πρέπει να καλλιεργούμε τα χωράφια μας αλλά μόνο να πληρώνουμε φόρους από το τίποτα;

Περιμένω με ενδιαφέρον και τις γερμανικές εκλογές όπου θαρρώ πως η μέρκελ θα έχει πολλά να εξηγήσει, παρά το χάιδεμα που κάνει στους ψηφοφόρους της.

Prokopis Doukas είπε...

@Khlysty: Στην Ιταλία; Οι υπό τον Μπερσάνι και τον Μόντι είναι σίγουρα απείρως πιο προοδευτικοί από τον Μπερλουσκόνι και τον Γκρίλο. Δεν τους ικανοποιούν; Ας αναδείκνυαν άλλους. Αλλά όχι ψήφος στους ακροδεξιούς και αυτούς που κινούνται στα όρια του γελοίου...

@ athinovio: Μάλλον θα αστειεύεστε οτι ψηφίσαμε κεντροαριστερά στην Ελλάδα. Με 30% σαμαρική ΝΔ, πρώτο κόμμα;

Οι πολίτες βεβαίως να λαμβάνονται υπόψιν. Αυτοί όμως που ψήφισαν Γκρίλο και Μπερλουσκόνι αυτοακυρώνονται στο να "ληφθούν υπόψιν"...

Η Μέρκελ σίγουρα έχει πολλά να εξηγήσει. Αλλά η Ευρώπη δεν μπορεί να κινείται στο δίπολο μνημόνιο=Μέρκελ και αντμνημόνιο=καραγκιόζηδες...

navarino-s είπε...

Φίλτατε Προκόπη σέβομαι τις απόψεις σου και δεν θέλω να υπεισέλθω στην ουσία γιατί έτσι είναι αυτά τα πράγματα και υπάρχουνε διαφωνίες. Θέλω όμως να επισημάνω μια ανακρίβεια του κειμένου σου που με αφήνει έκπληκτο και μιλάω για την παράγραφο: "
Αυτή ακριβώς η μπερλουσκονική τηλεόραση ....... αλλά και για την ωχαδερφιστική, απολιτική συμπεριφορά που ώθησε το 25% των Ιταλών να δώσουν την ψήφο τους σε έναν καραγκιόζη του καφενειακού λαϊκισμού..... πολιτικούς” που τη θεωρώ ατόπημα μιας και ως άνθρωπος της τηλεόρασης θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι ο Γκρίλο δεν έκανε χρήση αυτού του μέσου ούτε για ένα λεπτό.
Με εκτίμηση

Prokopis Doukas είπε...

@navarino-s: Μα δεν λέω αυτό, συγνώμη αν δεν είμαι σαφής. Βεβαίως και ο Γκρίλο δεν χρησιμοποίησε την τηλεόραση.

Οι νοοτροπίες όμως που έχει εμφυσήσει σε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας η μπερλουσκονική τηλεόραση (ξέρετε με ποιά αισθητική), προφανώς οδήγησαν τους ψηφοφόρους αυτούς σε μια ωχαδελφιστική αντίληψη για "κόντρα χωρίς συνέπειες"...

athinovio είπε...

Η αλήθεια είναι ότι δεν την ψηφίσαμε, αλλά ποιός μας κυβερνά, με πασόκ και δημαρ;
Δεκανίκι θα μου πείς, αλλά κεντρο-αριστερό, για να μην αναφέρω την περίοδο παπανδρέου κατά την οποία ξεκίνησε το μνημόνιο.

Prokopis Doukas είπε...

@ athinovio: Κατά συντριπτικό ποσοστό κυβερνά η ΝΔ, με την ανοχή των άλλων δύο. Δεν το λες "κεντροαριστερά" αυτό. Κεντροδεξιά, ίσως, αν η σαμαρική δεξιά δεν ήταν πολύ πολύ δεξιά..

Πολυβώτης είπε...

Δεν έχει το 25% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης η Ιταλία. Το ΑΕΠ της είναι περίπου 1,5 τρις €, της ευρωζώνης 9,5. (Κάποιο μπέρδεμα με ευρώ vs δολάρια;)

Prokopis Doukas είπε...

@Πολυβώτης: Έχετε δίκιο, mea culpa. Ευχαριστώ για τη διόρθωση. Εδώ λέει οτι αντιστοιχεί στο 17%. Ίσως θυμόμουν αυτό το ποσοστό του 25%, γιατί αντιστοιχεί στη Γερμανία. Σε κάθε περίπτωση, η Ιταλία είναι μια σημαντική δύναμη της ευρωζώνης.

Prokopis Doukas είπε...

@navarino-s: Μια διόρθωση, τώρα το είδα.. :-)

Έγραψα, εκ παραδρομής, "ελληνική κοινωνία", αντί ιταλική...

ΒΑΣΩ είπε...

Στην αναλυσή σας κάνετε ενα μεγάλο λάθος.Οι λαοί δυστυχως η ευτυχώς δεν σκέφτονται πάντα ορθολογικά.{ας μη ξεχνάμαι και το συλλογικό ασυνειδητο) ουτε ενας προσωπικός τρόπος σκέψης μπορεί να γίνει τρόπος σκέψης ενός ολόκληρου λαού.Αλλωστε η αυτοκαταστροφική συμπεριφορα ποτέ δεν ειναι χωρίς αιτία.Kαι ο κόσμος αν καταλάβατε καλά δεν κινειται με το ζύγι ουτε τα πραγματα ειναι πάντα υπο ελεγχο.
Η ιστορία δεν κινειται σε ευθεία γραμμή.

josefK είπε...

Προκόπη,

Οι προοδευτικοί / κεντρώοι Ιταλοί είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε μια "Κεντροαριστερά" που είχε ήδη συνθηκολογήσει με τον Γερμανικό Ηγεμονισμό, και ένα "Φιλελεύθερο" από τα σπλάχνα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οπότε ψήφισαν "να πάνε και οι δύο σπίτια τους" (Γκρίλο). Δυστυχώς σε μια δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα, όταν όλα τα κεντροαριστερά κόμματα προωθούν την ίδια αποτυχημένη πολιτική με την οποία διαφωνεί ο λαός και μάλιστα επιβάλλεται από εξωθεσμικά κέντρα (ΕΚΤ). Μόνο αν η πολιτική λιτότητας αμφισβητηθεί εμπράκτως από μεγάλες οικονομίες (που δε μπορούν να πετάξουν από το ευρώ) έχουμε ελπίδες να αλλάξει κάτι ΤΩΡΑ και όχι σε ένα μακρινό μέλλον που πιθανώς θα εκλεγούν προοδευτικοί / οραματιστές πολιτικοί στις χώρες του Βορά. Νομίζω ότι πρέπει να έχεις λίγο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο λαό και μικρότερη στις πολιτικές ελίτ :)

Υ/Γ Το Μπερλουσκόνι βέβαια τον ψήφισαν ακριβώς αυτοί που λες.

Prokopis Doukas είπε...

@ΒΑΣΩ: Φυσικά δεν κινείται σε ευθεία γραμμή. Αλλά υπάρχουν καλύτερες και χειρότερες επιλογές. Στην συγκεκριμενη περίπτωση, πιστεύω οτι επέλεξαν τις χείριστες δυνατές.

@josefK: Μπορεί να μην μπορούν να αποχωρήσουν από το ευρώ, αλλά μπορεί ωραιότατα να κατακρημνιστεί το ευρώ συνολικά.

Βεβαίως να αμφισβητήσουν: Αλλά προσέξτε τι λέτε. Την ίδια "αποτυχημένη" πολιτική. Στην οποίαν αντιτάσσουν τι; Μήπως μια πρόταση; Όχι. Το συνδυασμό του Χαϊκάλη με τον Σεφερλή...

Δεν μπορώ να δεχτώ οτι ο Γκρίλο είναι με οποιονδήποτε τρόπο πιο ελπιδοφόρα προοπτική από τον Μπερσάνι ή τον Μόντι, δεδομένου οτι δεν είναι καθόλου εύκολο να αντιστρέψεις το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, προς μια βελτιωμένη κατεύθυνση.

Αυτό που υποστηρίζω είναι οτι αυτο δεν είναι "έμπρακτη αμφισβήτηση", αλλά οπισθοχώρηση, αυτοκαταστροφή και αυτοχειρία. Θα γυρίσει μπούμερανγκ.

Prokopis Doukas είπε...

Διαβάστε και αυτό, είναι πολύ ενδιαφέρον.

josefK είπε...

"μπορεί ωραιότατα να κατακρημνιστεί το ευρώ συνολικά"

Αυτό είναι το νόημα Προκόπη, άλλωστε το ισχυρό ευρώ δεν ευνοεί οικονομίες σαν τη δική μας... Δυστυχώς τα επίπεδα οικονομικού εθνικισμού έχουν φτάσει σε τέτοια επίπεδα που αν δεν απειληθεί η τσέπη των Γερμανών βιομηχάνων δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, θα μας επιβάλλουν λιτότητα μέχρι τελικής πτώσης.

Ο Βαρουφάκης (εξαίρετος στην ανάλυση, όχι και τόσο στο να προτείνει λύσεις) έχει τονίσει πολλές φορές ότι η απειλή εξόδου από το ευρώ θα είναι καταλύτης εξελίξεων και θα σπάσει το φαύλο κύκλο της λιτότητας. Ο Γκρίλο δεν αντιπροσωπεύει την ελπίδα αλλά το "ως εδώ", τις "κόκκινες γραμμές" που θέτει το εκλογικό σώμα στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Τα οποία καλούνται φυσικά να προτείνουν τις λύσεις (υπάρχουν! Βλέπε τις ΗΠΑ και τι λένε οικονομολόγοι όπως ο Krugman!) ή να "πάνε στο σπίτι τους".

Prokopis Doukas είπε...

@josefK: Δεν είμαι σε θέση να κρίνω την ανάλυση του Βαρουφάκη, επιτρέψτε μου όμως να είμαι επιφυλακτικός. Το να κατακρημνιστεί το ευρώ, εγώ δεν το λέω θετικό. Θα φέρει την Ευρώπη πολλές δεκαετίες πίσω - και με άσκημο τρόπο.

Εξακολουθώ να μην πείθομαι οτι οι λύσεις μπορεί να έρθουν από καρικατούρες όπως ο Γκρίλο. Είναι εύκολοι αντίπαλοι, για το "σύστημα". Και σιγά μην πειστούν οι Βόρειοι, όταν βλέπουν τους Νότιους να αντιδρούν με Γκρίλο και φασίστες.

Διπαιστώνω οτι πολλοί εμφορούνται από την ελπίδα οτι τέτοιου είδους "σοκ" (ή ακόμα χειρότερα "επαναστάσεις" και "εξεγέρσεις") μπορούν να φέρουν τη βελτιωτική αλλαγή. Λυπάμαι, αλλά είμαι πολύ δύσπιστος. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά μόνο αν βλέπω σοβαρή προσπάθεια και δουλειά σε βάθος...

ShareThis