28.2.13

Η έκπτωση της πολιτικής...

Ομολογώ οτι δεν συμφωνώ με εξώφυλλα, όπως αυτό του Economist, ούτε με τις δηλώσεις του ηγέτη των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, που έχουν το στοιχείο της “εθνικής προσβολής” ή της “διπλωματικής απρέπειας” - ειδικά στη δεύτερη περίπτωση, όταν επίσημος προσκεκλημένος της χώρας είναι ο Ιταλός Πρόεδρος Ναπολιτάνο. Αν και στην πορεία προς την ενωμένη Ευρώπη, θα έπρεπε να συνηθίζουμε τα σχόλια του ενός για τον άλλον, χωρίς αυτό να θεωρείται “εξωτερική παρέμβαση”. Το μέλλον μας είναι υποχρεωτικά κοινό (όσο κι αν οι πολιτικές που έχουν επιβληθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι οι επιθυμητές), εάν δεν θέλουμε να συνθλιβούμε κατακερματισμένοι, ανάμεσα στις συμπληγάδες των ισχυρών και αναδυόμενων οικονομιών.

Τις τελευταίες ημέρες διάβασα πολλά σχόλια για την Ιταλία και γι αυτό που ονόμασα "ιταλική αυτοχειρία". Το ενδιαφέρον, κατά την άποψη μου, είναι πώς προσλαμβάνουν το εκλογικό αποτέλεσμα, όσοι δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σχέση με τη γειτονική χώρα, όπως οι είναι οι περισσότεροι. Άκουσα πάρα πολλές ιστορίες για τη νοοτροπία και κυρίως γι αυτό που λέμε “ψυχολογία των Ιταλών”, απέναντι σε μια λιτότητα που θεωρούν οτι δεν τους αξίζει, εν μέρει δικαίως, γιατί είναι μια ισχυρότατη παραγωγική και εξαγωγική δύναμη της ευρωζώνης, με εξαιρετικές διακρίσεις σε τομείς όπως το design, η μόδα, τα τρόφιμα και η αυτοκινητοβιομηχανία.

Είναι εντυπωσιακό πόσοι χάρηκαν για το αποτέλεσμα, δικαιολογώντας την ανωριμότητα των Ιταλών ως “χαστούκι προς τις πολιτικές λιτότητας”, παραγνωρίζοντας οτι και η Ιταλία είναι καταχρεωμένη και με ένα φαύλο πολιτικό σύστημα, που και οι ίδιοι οι πολίτες εξέθρεψαν. “Βέβαιοι ότι δεν φταίνε αυτοί, αλλά πάντα οι άλλοι που τους υποχρεώνουν να γίνονται, παρά τη θέλησή τους, γελοίοι”, διάβασα κάπου. Η γενική γραμμή σκέψης είναι οτι “οι λαοί έχουν πάντα μια δικαιολογία για να απαντούν έτσι” και “οτιδήποτε ενάντια στην πολιτική της Μέρκελ και των τραπεζιτών είναι ευπρόσδεκτο”. Φτάνει να κάνει την κόντρα, να δίνει το μήνυμα. Κι ας είναι “ότι νάναι”.

Το αντίθετο, οι όποιες προτάσεις της Αριστεράς (ή του Μόντι φυσικά) είναι το “προσκυνημένο σύστημα”. Τόπο για να έρθει το νέο - κι ας είναι ο (νεφελώδης τουλάχιστον) Μπέπε Γκρίλο. “Βρείτε κάποιον σαν και μένα και αντισταθείτε” ήταν το μήνυμα του προς τους Έλληνες, μέσω της ΝΕΤ και του tvxs. Το τραγικό είναι οτι το αποτέλεσμα γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό και από αριστερούς (και επισήμως), που είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν ακόμα και την ενίσχυση ενός κρυπτομαφιόζου (με 4 πρωτόδικες καταδίκες σε 33 συνολικά δίκες που εκκρεμούν!) ή ενός απολιτίκ μηδενιστή, προκειμένου να απορριφθεί ο Μόντι ή η πολιτική των Βρυξελλών.

Δέχθηκα κι εγώ αρκετά μηνύματα. Αν εξαιρέσει κανείς κρυφούς θαυμαστές του Μπερλουσκόνι, κακοήθεις και ψώνια που νόμιζαν οτι ο διάλογος μαζί τους δικαιώνει αυτομάτως τα επιχειρήματα τους, διέγνωσα μια λιγότερο ή περισσότερο φανερή προσπάθεια στους περισσότερους να γαντζωθούν από την ελπίδα οτι η εντυπωσιακή (επ)άνοδος ευτελών είναι μια ριζοσπαστική πράξη, που θα φέρει αλλαγή, άρα βελτίωση.

Για όσους βαυκαλίζονται όμως οτι το “καινούργιο” είναι δεδομένα θετικό, θα αντιστρέψω λέγοντας οτι η αποστροφή στην κατρακύλα σε νέες ή παλιές “χαβαλέδικες” λύσεις δεν είναι καθόλου απαραίτητα “στοιχείο συντήρησης”. Αντιθέτως, συντήρηση είναι η μη συναίσθηση της ιστορικής εμπειρίας και η επιμονή στα ίδια, επαναλαμβανόμενα λάθη.

Το κυρίαρχο λοιπόν συναίσθημα στις αντιδράσεις υπέρ του εκλογικού αποτελέσματος της Ιταλίας είναι η ελπίδα οτι κάτι θα αλλάξει, οτι όλοι μαζί θα πιέσουμε το Βερολίνο να υποχωρήσει από αυτήν την πολιτική δημοσιονομικής αυστηρότητας. Αλλά μια ελπίδα εδρασμένη σε λάθος βάση, μια ελπίδα που ποντάρει στα λάθος άλογα.

Η έκπτωση στο πολιτικό σύστημα της Ιταλίας που προκαλεί η ενίσχυση των “δύο κλόουν” δεν είναι απλά και μόνο ένα βραχυπρόθεσμο θέμα κυβερνησιμότητας και σταθερότητας. Τρόπος να κυβερνηθεί η χώρα μπορεί να βρεθεί - και πολύ γρήγορα ίσως. Οι επιπτώσεις όμως μπορεί να είναι πολύ πιο μακροπρόθεσμες, για την ύφεση και τη νομισματική σταθερότητα στην Ευρώπη.

Ας αναλογιστούμε τι έφερε αυτή την κρίση χρέους για την Ιταλία. Σημαντικός παράγοντας είναι σίγουρα η αδυναμία χρηστής διακυβέρνησης, που πολλές φορές διανθισμένη με αμέτρητα σκάνδαλα, κρατούσε πίσω τη χώρα. Η ίδια η έκπτωση της πολιτικής. Πώς άραγε δεν βαθαίνεις τα ίδια τα αίτια της κρίσης, όταν το πολιτικό σύστημα χαιροτερεύει; Και πώς ορθώνεις το ανάστημα σου στις πολιτικές του Βορρά, όταν το πολιτικό σου προσωπικό έχει ενισχυμένο το ποσοστό “Γκριλουσκονικών” εκπροσώπων; Ο ιταλικός λαός δεν επέλεξε το καινούργιο, ένα κομμάτι του επέλεξε να επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος, σε ακόμα χειρότερη κλίμακα.

Θα ήταν ευχής έργο στην Ιταλία (όπως και στην Ελλάδα) να επέλθει άμεση κάθαρση του πολιτικού συστήματος - και οι περισσότεροι να αντικατασταθούν από νέους και άξιους εκπροσώπους. Μόνο που αυτό δεν γίνεται ως δια μαγείας, βάζοντας ένα μάτσο καινούργιους στη Βουλή, ό,τι και νάναι. Μήπως η Βουλή που έχουμε δεν είναι μια από τις χειρότερες (αν όχι η χειρότερη), μετά τις εκλογές της "μούτζας", που έβαλαν μεταξύ άλλων φασίστες και ακόμα περισσότερους εκπροσώπους του καφενειακού λαϊκισμού στο κοινοβούλιο; Χρειάζεται ξεδιάλεγμα, σοβαρή δουλειά και κόπο από τις κοινότητες των ανθρώπων, που θα αναδείξουν τους εντιμότερους και αξιολογότερους, σε μια κρίσιμη μάζα, που δεν θα “απορροφηθούν” από το υπάρχον διαβρωμένο σύστημα. Με το “χαβαλέ” πάντως, δύσκολο...

“H Ιταλία έχει σπάσει στα τρία”, έγραψε ένας ιταλοτραφής φίλος. “Σε αυτούς που θέλουν να προχωρήσουν μπροστά, σε αυτούς που θέλουν να επιστρέψουν στο παρελθόν με το φάντασμα του Μπερλουσκόνι και σε αυτούς του Γκρίλο, που λένε οτι θέλουν να τα αλλάξουν όλα, αλλά στην ουσία δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε”...



Διαβάστε επίσης:

Η Ιταλία τραντάζει την ασταθή Ευρώπη, του Νίκου Ξυδάκη

Ιταλο-τιμωρία, του Κώστα Μποτόπουλου

Η Αριστερά του γείτονα, του Κώστα Σπυρόπουλου




Update: O Beppe Grillo δεν αρνείται την είσοδο της φασιστικής CasaPound στο κοινοβούλιο.













Η φωτό είναι από το www.parapolitiki.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Avalon", από το νέο δίσκο της ορχήστρας του Βρετανού Bryan Ferry, που διασκευάζει δικές του συνθέσεις.

buzz it!

11 σχόλια:

th.alys είπε...

"είναι μια ισχυρότατη παραγωγική και εξαγωγική δύναμη της ευρωζώνης"

H Ιταλία είναι ο μεγάλος ασθενής της Ευρωζώνης εδώ και δέκα χρόνια. http://fatasmihov.blogspot.co.uk/2013/02/the-euro-depression.html

Αλλά είναι και πολύ μεγάλη για να την αφήσουν να πέσει ή να φύγει.

Prokopis Doukas είπε...

@th.alys: E, φυσικά. Δεν είναι μόνο μεγάλη, είναι και από τις χώρες στην καρδια της Ευρώπης - και ιδρυτικές της ΕΟΚ (στη Ρώμη υπογράφηκε η ιδρυτική συνθήκη το 1957).

Μα κανείς δεν πρέπει να φύγει. Να γίνουμε όλοι ένα, πρέπει..

josefK είπε...

"Να γίνουμε όλοι ένα, πρέπει.."

Ακριβώς!! Μόνο που Προκόπη οι πρώτοι που θέτουν τα προσκόμματα είναι οι Γερμανοί. Αν θέλεις διάβασε το παρακάτω "ρεπορτάζ" με (off the record) δηλώσεις μέλους από το νομικό τμήμα του ΔΝΤ ότι η αδιαλλαξία των Γερμανών υπονομεύει την τραπεζική ένωση και ... εξευτέλισε (!) και το ίδιο το ΔΝΤ με το λάθος πρόγραμμα που επέβαλλαν στην Ελλάδα.

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2013-02-27-21-32-55-2013022789867/

Θα μου επιτρέψεις λοιπόν να θεωρώ εξίσου αυτοχειρία για την Ιταλία να δεχτεί τους όρους των Γερμανών. Το ότι έχει υψηλό χρέος δε σημαίνει ότι πρέπει να τιμωρηθεί για το ... έγκλημά της (!) με ύφεση και ανεργία. Σε αυτό το κλίμα ιδιότυπου "πολέμου" η ανάκτηση διαπραγματευτικής δύναμης είναι σημαντικό "όπλο". Εδώ όπλο είναι η απειλή ακυβερνησίας μέχρι να δοθεί στο λαό μια πολιτική πρόταση που μπορεί να ψηφίσει. Οι Γερμανοί έχουν 6 μήνες να το σκεφτούν :)

Δυστυχώς Προκόπη πρέπει να το αποδεχτούμε ότι ζούμε σε σκοτεινές εποχές και πρέπει να σκεφτόμαστε πλέον με όρους σύγκρουσης και όχι συνεργασίας...

Prokopis Doukas είπε...

@josefK: Διαφωνώ, διαφωνώ, διαφωνώ - με την περιχαράκωση της πολιτικής σε δύο "εμφυλιοπολεμικά" στρατόπεδα.

Μπορεί οι Γερμανοί να σαμποτάρουν. Αλλά η απάντηση δεν είναι οι γελοίοι και οι φασίστες. Είναι κυβερνήσεις που θα προστατεύσουν το ευρώ - και θα δημιουργήσουν μέτωπο κατά των λανθασμένων πολιτικών.

Δεν είναι όπλο η αστάθεια και η ακυβερνησία. Ούτε ο φασισμός και η γελοιότητα. Φέρνουν χειρότερα.

(Ο πλανήτης έχει ζήσει και χειρότερες εποχές)

Prokopis Doukas είπε...

Υ.Γ. Δείτε και το update...

th.alys είπε...

Τι εννοείς "δεν αρνείται"; Αν μπήκαν, μπήκαν, δεν μπορείς να αρνηθείς το γεγονός. Δεν αποδοκιμάζει θες να πεις;

Η Ιταλία είναι στην καρδιά της Ευρώπης, χωρίς αυτήν δεν υπάρχει ΕΕ όπως την ξέρουμε. Και για μένα περισσότερη Ευρώπη είναι η λύση. Αλλά δεν αποφασίζω μόνος μου κι υπάρχουν μερικά εκατομμύρια που κλίνουν προς την απόρριψη της Ευρώπης. Και κάτι μου λέει ότι έχουν περισσότερες πιθανότητες να βγάλουν κυβέρνηση αυτοί παρά εμείς.

Prokopis Doukas είπε...

@th.alys: To ενσταντανέ είναι προεκλογικό. Λέει "Κανένα πρόβλημα να μπουν"...

(Αν καταλαβαίνω σωστά υπάρχει πρόβλημα απαγόρευσης με τη συγκεκριμένη οργάνωση)

Ο κόσμος απορρίπτει την Ευρώπη, γιατί από τη μια το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και από την άλλη οι (συντηρητικές κυρίως) κυβερνήσεις του Βορρά (με επικεφαλής το Βερολίνο) επιβάλλουν "κορσέ", στον οποίο δυσανασχετούμε. Δεν είναι συνώνυμες της Ευρώπης αυτές οι πολιτικές, αν και έχει σοβαρά προβλήματα η ανάπτυξη της γηραιάς ηπείρου. Η Ευρώπη μπορεί να έχει άλλον προσανατολισμό, δεν θα απορρίψουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή έχουν επιβληθεί τέτοιες απόψεις και συνταγές.

Prokopis Doukas είπε...

Από συζήτηση στην Παραπολιτική.com:

Σχετικά με ένα σχόλιο δίπλα στην εικόνα του Grillo, θα ήθελε να μας απαντήσει το "σοφό" Economist τι ακριβώς κατάφεραν μέχρι τώρα οι ειδικοί στα οικονομικά;

Απαντήσεις

Ανώνυμος: 1 Μαρτίου 2013 - 4:27 μ.μ.
Κατάφεραν να μην καταφύγει η Ιταλία στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό στήριξης.


Ανώνυμος: 1 Μαρτίου 2013 - 4:31 μ.μ.
Πολύ σωστή λογική. Να την προεκτείνω λίγο ρωτώντας τι ακριβώς έχουν καταφέρει οι γιατροί για την καταπολέμηση του καρκίνου. Να βάλουμε λοιπόν υδραυλικούς και βενζινάδες να κάνουν ιατρικές έρευνες, σωστά;

γιαννης είπε...

Βρισκω ενδιαφερον πως πολλοι δημοσιογραφοι βριζουν με μισος καποιον σαν τον Γκριλο και καποιοι αλλοι τον θεωρουν εμπνευση. Δυστηχως ελαχιστοι γραφουν για το τι ειναι αυτο που οδηγησε τους Ιταλους να ψηφισουν Γκριλο. Δηλωσεις του τυπου "φαυλο πολιτικο συστημα που εξεθρεψαν οι ιδιοι οι πολιτες" ειναι το ιδιο με το φαιδρο "μαζι τα φαγαμε" του Παγκαλου. Βαζει τους παντες σε ενα καζανι και τους θεωρει ολους συνυπευθυνους. Και αμα καποιος διαμαρτυρεται σκεφτομαστε οτι ειναι φυγοπονος και δεν θελει λιτοτητα, οχι οτι αηδιασει απο την διαπλοκη τον νεποτισμο και τον ξυλινο λογο. Και καλα απο τον economist δεν περιμενουμε και κατι διαφορετικο με τα tacky εξωφυλλα και τη νεοφιλλευθερη ατζεντα. Εχει ενδιαφερον ομως να διαβασει κανεις την εξαιρετικη αναλυση του New Yorker για τον Γκριλο και ισως να καταλαβει γιατι τοσοι Ιταλοι τον ψηφισαν. Γιατι η καλη δημοσιογραφια εξηγει και δινει insights αντι να κουναει το δαχτυλο αφ'υψηλου.

http://www.newyorker.com/reporting/2008/02/04/080204fa_fact_mueller?currentPage=all

Prokopis Doukas είπε...

@γιάννης: Πρώτον, μακριά από μένα το μίσος και οι βρισιές. Αποτίμηση κάνω, ίσως απαξιωτική, αλλά ούτε ύβρεις, ούτε μίσος. Άλλοι προπαγανδίζουν το μίσος - και πολλοί από αυτιούς χάρηκαν με τοην άνοδο του Γκρίλο.

Δεύτερον, κάνετε υπονοούμενα για το πόσο "κακή δημοσιογραφία" κάνω, διαβάζοντας ένα post-σχόλιο πουν είναι συνέχεια ενός άλλου (ούτε καν άρθρο γνώμης σε εφημερίδα) 800 λέξεων - και το συγκρίνετε με ένα τεράστιο ρεπορτάζ, με αναλυτικό βιογραφικό του Γκρίλο, των 6200 λέξεων; Δεν έχετε αίσθηση του διαφορετικού ρόλου και των δυνατοτήτων των δύο ειδών κειμένου.

Τρίτον, τον χαρακτηρισμό φαιδρό να τον φυλάτε για τον εαυτό σας. Το "μαζί τα φάγαμε" είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία, για την οποία έχω κι εγώ γράψει πολλά - και διότι ισοπεδώνει τις ευθύνες στο φαγοπότι και διότι επιώθηκε από τα χείλη ενός προβεβλημένου πολιτικού, που είχε τεράστια ευθύνη. Για το πολιτικό σύστημα όμως οτι είναι υπεύθυνο το εκλογικό σώμα, υπάρχει αμφιβολία; Ποιός τους αναδεικνύει; Ποιός επιτρέπει το νεποτισμό, που αναφέρει μέσα το ρεπορτάζ; Οι πολίτες μια άλλης χώρας;

Τεταρτον, το πρόβλημα με τον Γκρίλο δεν είναι αυτά που λέει επικρίνοντας τη διαφθορά και επιζητώντας εντιμότητα. Αυτό είναι το πανεύκολο, για οποιονδήποτε. Το θεμα είναι τι εχέγγυα δίνεις οτι εσύ είσαι ή μπορείς να επιτύχεις το διαφορετικό. Θέλετε στα σοβαρά να μου πείτε οτι πρέπει να λάβω υπόψιν μου έναν τύπο που διοργανώνει το "Άντε γ... " Day? Θέλετε να μου πείτε οτι αυτή είναι η απάντηση της πολιτικής στα προβλήματα της δημοκρατίας, της κρίσης και της Ευρώπης; Η απάντηση είναι ο απολιτίκ, που κλείνει και το ματάκι στους φασίστες, όπως παραθέτω στο Update;

Μάλλον βαυκαλίζεστε, όπως λέω και στο κείμενο. Και προσπαθείτε απεγνωσμένα να πιαστείτε από τα μαλλιά μιας ελπίδας, που δεν υπάρχει. Και θα φανεί πάρα πολύ σύντομα...

Prokopis Doukas είπε...

Υ.Γ. Στην ιστορία, το απολιτίκ/λαϊκίστικο/δημαγωγικό οδηγεί πάντα στον κίνδυνο του φασισμού.

ShareThis