Το πορνό της προσφοράς

Α, εδώ θα τα χαλάσουμε, κυρία Ντόρκιν. Ή μάλλον θα συμφωνήσουμε κατά το ήμισυ. Πράγματι, η αισθητική της σιλικόνης δεν μου λέει τίποτε. (Τρία πράγματα δεν καταλαβαίνω με το σύγχρονο πορνό, κυρίως το αμερικάνικο: Πρώτον, πώς κάνουν σεξ χιλιάδες μέλη αυτής της τεράστιας βιομηχανίας, έτσι “αβέρτα-κουβέρτα”, χωρίς προφυλακτικό. Και να ελέγχονται τακτικά, δεν έχουν ακούσει για το περίφημο “παράθυρο”; Δεύτερον, γιατί εμφανίζονται με αυτά τα αποτυχημένα, πολλές φορές, αποτελέσματα επέμβασης στο στήθος, όπου φαίνεται το σακούλι με τη σιλικόνη. Και τρίτον γιατί φοράνε αυτούς τους απίστευτα κακόγουστους “κοθόρνους” - θα μου πεις, αυτό είναι το μόνο κακόγουστο πράγμα που έχεις δει;)

Θα συμφωνήσω λοιπόν οτι το πορνό έχει επιβάλει μια αισθητική, πολλές φορές, απωθητική. Αλλά αυτή δεν είναι η μέση αισθητική; Επειδή την γουστάρει το κοινό δεν υπάρχει;

Αλλού όμως είναι η αντίρρηση της κυρίας Ντόρκιν (και της συγγραφέως του άρθρου) – κι εκεί σκοπεύω να επιμείνω. Η Ναόμι Γουλφ κατακεραυνώνει (και δικαίως) το "φαλλοκρατικό" του πορνό, αλλά στην ουσία εκφράζει ένα παράπονο των γυναικών της γενιάς της: Οτι τότε “αρκούσε” η γυναίκα να “υπάρχει” γυμνή μπροστά σου. Όπως "αρκούσε" και η ιεραποστολική στάση. Ενώ τώρα πια όχι.

Θυμάμαι πολλές συνομήλικες μου, πριν από 20 χρόνια, όταν ήταν φρέσκα κοριτσάκια, που δεν ήθελαν ούτε ν' ακούσουν για κοκεταρία. Ήταν κι η εποχή τότε, πιο ροκ, μεταπολίτευση – το τζιν αρκούσε και περίσσευε. Επίσης πολλές είχαν έναν αλαζονικό “πουριτανισμό” - “α, εγώ δεν τα κάνω αυτά, άμα του αρέσω όπως είμαι”. Έχω συναντήσει αρκετά κορίτσια, στις δεκαετίες του '70 και του '80 (ακόμα στην Ελλάδα, τουλάχιστον μέχρι το '85 ήμασταν στη φάση “επαναστατικό τραγούδι”), που έπεφταν στο κρεβάτι, κρέμαγαν τα χέρια και περίμεναν την “επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος”...

Μόλις όμως έγιναν τριαντάρες κι ήρθε η επόμενη γενιά στην πιάτσα, με τα κοριτσάκια να είναι πιο λυγερόκορμα (οι γενιές βελτιώνονται), με τα τακουνάκια τους και τις καλτσούλες τους – και γενικώς με μια άλλη κοκεταρία – τότε έπεσε πανικός. Ο ανταγωνισμός επέβαλε αμέσως άλλη πολιτική: Και να σου τα κραγιόν και οι φουστίτσες...

Με όλα αυτά, δεν θέλω οτι υπάρχει μόνο ένα στυλ γυναίκας (ή ντυσίματος) που “δικαιούται” να υπάρχει ή να κερδίζει τους άντρες. Αντιθέτως, η ομορφιά είναι στην ποικιλία (κι όσο κι αν με βασανίσετε, δεν θα μπορέσετε να μου αποσπάσετε “έναν τύπο γυναίκας” που να μου αρέσει ή να εγκρίνω).

Κατανοώ την άποψη περί “μπουκώματος” από τις σεξουαλικές εικόνες, που μας κατακλύζουν. Κι αποδέχομαι οτι μπορεί να αφαιρούν κάτι από τη “μαγεία της προσμονής και της στέρησης”. Επειδή όμως η “από πάνω” γενιά μου είναι η λεγομένη “του Πολυτεχνείου”, θα μου επιτρέψετε να πω οτι δεν ζηλεύω καθόλου τη στέρηση και τα “σάλια που έτρεχαν”, όπως τα παρατηρούσα στους μεγαλύτερους.

Δεν μπορώ να δω το σεξ με τα μάτια ενός σημερινού εικοσάρη ή τριαντάρη – αυτό είναι σίγουρο. Άλλωστε, έχουμε μια τεράστια διαφορά, εμείς μεγαλώσαμε χωρίς προφυλακτικό για αρκετά χρόνια, καθώς η απειλή του AIDS δεν υπήρχε καν (αυτό δεν σημαίνει οτι μπορεί να μένει κανείς προσκολλημένος σ' εκείνη την αντιμετώπιση και να παριστάνει οτι δεν υπάρχει η ανάγκη του προφυλακτικού, εγκληματώντας).

Αισθάνομαι όμως οτι μια χαρά το βλέπουν οι μετέπειτα γενιές. Ούτε η αισθητική του ξυρίσματος με ενοχλεί (κι ας τη θεωρώ αδιανόητη για τον εαυτό μου), ούτε η εξοικείωση και η προσπάθεια να “μιμηθούν” αυτά που βλέπουν ενδεχομένως στο πορνό. Και καθόλου βεβαίως δεν μου φταίει το ίντερνετ (το ρόλο του πριν τον είχε το βίντεο έναντι του σινεμά - και μετά το DVD έναντι του βίντεο).

Ίσως η κυρία Γουλφ χάνει το νόημα, γιατί βλέπει τα πράγματα με το μάτι μιας γυναίκας της εποχής της – ίσως και με τη μόνη πλευρά του φεμινισμού, με την οποία δεν θα συμφωνήσω, γιατί κατά τα άλλα είμαι αναφανδόν υπέρ. Αν κάτι συγκινεί (ουσιαστικά και υποσυνείδητα) τους άντρες στο πορνό, δεν είναι οι “πλούσιες μαυρισμένες καμπύλες”, αλλά η εικόνα της γυναίκας που είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα στο κρεβάτι, για να ευχαριστήσει τον παρτενέρ της. Και το ερωτικό ντύσιμο (το ημίγυμνο είναι πάντα πιο ερωτικό από το γυμνό) δεν έχει άλλο σκοπό από το να δηλώνει αυτή ακριβώς την επιθυμία.

Αν λοιπόν το πορνό έχει συνεισφέρει σε αυτή την “κουλτούρα της προσφοράς”, καλώς έχει κάνει. Γιατί αν υπάρχει ένα “μυστικό” στο καλό σεξ (ή ακόμα καλύτερα στον πραγματικό τρόπο να κάνεις έρωτα), αυτό είναι να σε ενδιαφέρει πάνω απ' όλα η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση του συντρόφου σου. Κάτι που ισχύει απολύτως και για τους άντρες (και την κοκεταρία τους), για να μην ξεχνιόμαστε...



Οι φωτό είναι από το www.brazzers.com

To post συνοδεύεται από το θρυλικό τραγούδι-βογγητό των βέλγων Chakachas.