Με αφορμή ένα Κοράνι...

Είναι βέβαιο (κατά την άποψη μου) οτι αυτά που συνέβησαν στην Αθήνα, με αφορμή την καταγγελία οτι αστυνομικός έσκισε και ποδοπάτησε Κοράνι, όχι μόνο θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί – αλλά δείχνουν και την απόλυτη έλλειψη προετοιμασίας, σοβαρής δουλειάς, εκπαίδευσης και οργάνωσης που χαρακτηρίζει όλη την Πολιτεία μας – ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Πρώτον, η αντίδραση του αστυνομικού δείχνει εγκληματική βλακεία/προχειρότητα και ταυτόχρονα απουσία εκπαίδευσης, αυτοσυγκράτησης, γνώσης του σύγχρονου κόσμου και δημοκρατικής παιδείας στην αστυνομία. Ακόμα κι αν δεν επρόκειτο παρά για μερικά “σκισμένα” χαρτάκια (που “ύποπτα” παρέπεμπαν σε δόση ναρκωτικών και κάποιοι έστω κουτοπόνηρα το είχαν εκμεταλλευτεί για να το εμφανίσουν ως “ιερό βιβλίο”) – σε καμία περίπτωση δεν “σκίζεις”, δεν “πετάς” και δεν “πατάς” οτιδήποτε ανήκει σε αυτόν που ελέγχεις. O αστυνομικός δεν είναι ένας οποιοσδήποτε ιδιώτης, εκπροσωπεί το κράτος - και όλους μας.

(Γι αυτό σε οποιαδήποτε επαγγελματική και δημοκρατική αστυνομία του κόσμου, υπάρχουν διαδικασίες προσέγγισης του υπόπτου/πολίτη, που τηρούνται αυστηρά. Κανονικά χαιρετάς, μιλάς πάντα στον πληθυντικό και – ανεξάρτητα από την αυστηρότητα – μιλάς ευγενικά και χωρίς να προσβάλλεις. Αναφέρεις πάντα στον ελεγχόμενο τα δικαιώματα του και φυσικά δεν καταφεύγεις ποτέ σε “περιττή” βία, “αντριλίκια” και πολιτικούς/φυλετικούς/θρησκευτικούς χαρακτηρισμούς και ακρότητες. Λειτουργείς σαν “στρατιώτης”, με πειθαρχία – και ταυτόχρονα έχοντας στο μυαλό σου οτι υπάρχεις για να υπηρετείς τον πολίτη με ευαισθησία.
Αλλά πού να τα "ξέρουν" αυτά οι δικοί μας... Στην καλύτερη περίπτωση, η συντριπτική πλειοψηφία λειτουργεί “χαβαλετζίδικα” και άτυπα. Καμία πειθαρχία και εκπαίδευση, κάθονται και μιλούν φωνακλάδικα μεταξύ τους δημοσίως – και μόνο αν φοβηθούν τον έλεγχο σοβαρεύουν. Μια μερίδα τους δε έχει “ωραιότατες” ακροδεξιές απόψεις και ασκεί απλώς “νταηλίκι”, όπως φάνηκε και με τον πιο τραγικό τρόπο στη “ζαρντινιέρα” ή στην περίπτωση Κορκονέα – και επιβεβαιώνεται και σε κάθε διαδήλωση, όπου διμοιρίες ΜΑΤ “υποθάλπουν” τον ακροδεξιό τραμπουκισμό).


Δεύτερον, τώρα φαίνεται πόσο θα πληρώσουμε την έλλειψη πολιτικής για τη μετανάστευση – και το πόσο εγκληματική είναι η αδιαφορία μας για την γκετοποίηση των μεταναστών στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας (κυρίως) – και σε άλλες περιοχές. Ήδη η αβελτηρία μας κάνει το γύρο του κόσμου, μέσω των διεθνών δικτύων...

Το περιστατικό θα μπορούσε να είχε λήξει, με την παραπομπή του αστυνομικού και τη δημόσια συγνώμη του Χρήστου Μαρκογιαννάκη – ο “σκληρός” αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Τάξης όμως προτίμησε να κάνει εντελώς μονομερείς δηλώσεις για “άτομα αποφασισμένα να διαπράξουν φθορές σε περιουσίες πολιτών και να προκαλέσουν συμπλοκές και τραυματισμούς, διαταράσσοντας σοβαρά την κοινωνική και οικονομική ζωή της πόλης”, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά. Η αντίληψη που επικρατεί (και δεν ομολογείται) είναι οτι “με την πίεση της αριστεράς είμαστε πολύ ανεκτικοί”! Αποτέλεσμα; Η (γνωστή) απαράδεκτη χρήση χημικών από τα ΜΑΤ, μετά από (πιθανότατα) μια ακόμα προβακάτσια με μια πέτρα...


Μέσα σ' όλα, ήρθε και η απαράδεκτη προεκλογική δήλωση του Καρατζαφέρη, οτι “ήρθαν απρόσκλητοι σε μια χριστιανική χώρα” - το απαύγασμα της ακροδεξιάς και ρατσιστικής αντιμετώπισης του προβλήματος, προφανώς με στόχο την ψήφο των υπερσυντηρητικών και ξενόφοβων Ελλήνων...

Η απάντηση είναι οτι η χώρα μας δεν είναι “χριστιανική” - είναι απλά ευρωπαϊκή και (εκ του συντάγματος της) ανεξίθρησκη. Και οφείλει να έχει ως “ευαγγέλιο” της τα ανθρώπινα δικαιώματα. Να διασφαλίζει στον ελεγχόμενο/κατηγορούμενο/συλληφθέντα τα δικαιώματα του, με κάθε σεβασμό. Να ελέγχει και να τιμωρεί όποιον τα καταπατά. Να κάνει το παν για να μπορεί ο οποιοσδήποτε (είτε ιθαγενής, είτε μετανάστης) να ασκεί ελεύθερα τα θρησκευτικά του δικαιώματα – φυσικά εδώ φαίνεται πόσο “φάουλ” είμαστε, με ευθύνη της κυβέρνησης, καθώς από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και πέρα αθετήσαμε την υποχρέωση/υπόσχεση μας να συνεχίσουμε να παρέχουμε τόπο λατρείας (ένα τζαμί δηλαδή), στους χιλιάδες μουσουλμάνους που ζουν στην πρωτεύουσα μας...

Όλα αυτά όμως εκτρέφουν το “αυγό του φιδιού”. Κι όταν σπεύδει ένα επίσημο κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου να καπηλευθεί τις ξενοφοβικές ψήφους – τότε πώς θα ελεγχθούν οι διάφορες φασιστικές ομάδες, που βρίσκουν την ευκαιρία να κάνουν (παρ' ολίγον) φονικές προβοκάτσιες, με επιθέσεις κατά μεταναστών; Και πάλι η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη...


Είμαι της άποψης οτι τα σύμβολα του άλλου (κάθε είδους) τα σέβεσαι. Γι αυτό και δεν μου αρέσει το κάψιμο καμίας σημαίας και η “βεβήλωση” κανενός είδους θρησκευτικού συμβόλου.

Είμαι από αυτούς που θεωρούν επίσης την “φανατική προσήλωση” σε μια – οποιαδήποτε - θρησκεία στοιχείο υπανάπτυξης. Θεωρώ οτι οι διδασκαλίες των περισσοτέρων μεγάλων θρησκειών έχουν πολλά αποστάγματα σοφίας μέσα τους και αποτελούσαν ρηξικέλευθες προτάσεις στην εποχή τους, που προήγαγαν το ανθρώπινο γένος (για παράδειγμα, η “μη βία” στη διδασκαλία του χριστιανισμού είναι ένα εντυπωσιακό προοδευτικό στοιχείο). Όσο κι αν τις σέβομαι λοιπόν ως “ηθικές αρχές”, θεωρώ παραλλήλως τις θρησκείες “όπια του λαού” - μηχανισμούς ελέγχου των μαζών και ανεξέλεγκτες και αντιδημοκρατικές εξουσίες, που έχουν επιφέρει πολλά δεινά στην πορεία της ανθρωπότητας.

Όσο όμως κι αν δεν τις εγκρίνω, θεωρώ υποχρέωση μου να μάχομαι για να μπορεί καθείς να τις ασκεί ελεύθερα. Μόνο αυτοβούλως μπορεί, κατά την άποψη μου, να απεγκλωβιστεί κανείς από αυτές - και πάντως όχι με τον περιορισμό και τη βία.

Βρίσκω τρομερό που, πολλές φορές, οι μετανάστες δεν αντιδρούν στον εξευτελισμό τους, στα βασανιστήρια, στην κακομεταχείριση, στην εκμετάλλευση, στο “στοίβαγμα” τους σαν ζώα – αλλά με αυτά που θεωρούν “ιερά” εξεγείρονται. Τα ίδια αισθήματα έχω και με τον εθνικισμό κάθε είδους. Ίσως γιατί δεν θεωρώ “ιερά” τη θρησκεία και την πατρίδα, αλλά τον άνθρωπο και τα δικαιώματα του.


Τα πρόσωπα του φανατισμού που βλέπω, με φοβίζουν. Και βάζω μια “κόκκινη γραμμή”, με όλη τη διάθεση συνεννόησης μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών, που θεωρώ οτι πρέπει να υπάρχει:

Ζούμε σε μια εποχή – σε μια χώρα και μια ήπειρο – που αγωνιζόμαστε να ξεφύγουμε από την “δεσποτεία” του χριστιανισμού. Δεν θα την αντικαταστήσουμε με οποιαδήποτε άλλη – και δεν μπορώ να σεβαστώ κανέναν φανατικό. Αντιδρώ, όχι γιατι φοβάμαι τα "αντίποινα" ενός "ιερού πολέμου" - αλλά γιατί είναι απαράδεκτο αυτό που έγινε. Όπως και με τη μαντήλα, θεωρώ οτι δεν μπορούμε να δεχθούμε οποιαδήποτε απόκλιση ή “αλλοίωση” από τις ευρωπαϊκές αρχές μας – προς χάριν των “καλών σχέσεων” ή με την απειλή του όποιου φονταμενταλισμού.

Αν κάτι αντιβαίνει την αρχή της ισότητας, θεωρώ οτι δεν πρέπει να το δεχθούμε – όσο κι αν το επιθυμεί μια άλλη κουλτούρα. Αν κάποιος επιθυμεί να “εφαρμόσει” στην Ευρώπη έθιμα όπως η βία στις γυναίκες ή η κλειτοριδεκτομή, τότε επίσης δεν μπορούμε να το δεχθούμε. Όπως είναι απαράδεκτο να ενοχοποιείται συλλογικά όλος ο αραβικός ή μουσουλμανικός κόσμος για τις ενέργειες κάποιων φανατικών τρομοκρατών, έτσι και δεν μπορεί να ενοχοποιείται συνολικά η Δανία, η Ευρώπη ή ο Δυτικός κόσμος επειδή κάποιος έκανε (ακόμα και χωρίς καμιά διάθεση προσβολής) σατιρικά σκίτσα, που απεικονίζουν τον Μωάμεθ. Κι αν η δική μας αρχή της ελεύθερης έκφρασης δεν βρίσκει σύμφωνους κάποιους, τότε δεν θα πρέπει εμείς να προσαρμόσουμε τις αρχές μας σε αυτές, από τις οποίες έχουμε ιστορικά ξεφύγει.

Επαναλαμβάνω οτι τα θέματα των εθνών, θρησκειών και πολιτισμών πρέπει να λύνονται με διπλωματία και αμοιβαία κατανόηση. Επειδή όμως τις περισσότερες φορές (με εξαίρετο “εργαλείο” τον φανατισμό) δεν κρύβουν πίσω τους παρά (υποκριτικά) συμφέροντα, είμαι της άποψης οτι πρέπει να προχωρήσουμε τάχιστα, στον 21ο αιώνα, προς τον ανθρωπισμό, πέρα από αυτά που μας χωρίζουν.

Στο γνωστό δίλημμα “εθνική κυριαρχία εναντίον ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, θεωρώ οτι πρέπει να απαντάμε όλο και περισσότερο 0-1 (όχι φυσικά με τον τρόπο με τον οποίον επιχείρησε υποκριτικά να απαντήσει η Ουάσινγκτον του Τζορτζ Μπους – η “δημοκρατία” δεν έρχεται ποτέ με τα φτερά ενός βομβαρδιστικού Β-52, όπως είχε κάποτε πολύ εύστοχα πει σε συνέντευξη του στο BBC, o γραμματέας του Αραβικού Συνδέσμου).

Οι αξίες του ανθρώπου, τα δικαιώματα του και η αναπόσπαστη προστασία όλου του οικοσυστήματος μας, του πλανήτη δηλαδή, είναι κατά τη άποψη μου πάνω απ' όλα. Και όχι βεβαίως “πάνω απ' όλα η πατρίδα”, όπως τόσο αντι-ευρωπαϊκά διαλάλησε τις προάλλες ο Κώστας Καραμανλής...





"Επί του πιεστηρίου": Συμπαθείς, ψύχραιμες και μετριοπαθείς οι δηλώσεις των επικεφαλής των μουσουλμάνων μεταναστών στη χώρα - με εξαίρεση ίσως εκείνο το "η πίστη μας είναι πάνω από τη ζωή μας", το οποίο οφείλεται μάλλον στο οτι η αξιοπρέπεια ταυτίζεται (δυστυχώς) με την πίστη.

Στον αντίποδα όμως - και λυπάμαι που το λέω - οι ανεκδιήγητες δηλώσεις του Υπουργού Τουρισμού (που εκπροσωπεί έτσι με τον χειρότερο τρόπο και την Εύβοια, κοινό τόπο καταγωγής μας). Ο κύριος Μαρκόπουλος είναι προφανώς τόσο φανατικά θρησκευόμενος και συντηρητικός που νομίζει οτι η συμβολή της Ελλάδας στην ιστορία είναι η ορθοδοξία - και όχι π.χ. η φιλοσοφία ή οι επιστήμες. Πιθανότατα θα συνιστούσε σε έναν τουρίστα να επισκεφθεί κανένα χριστιανικό ναό - και όχι την Ακρόπολη. Και βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται...


Οι φωτό είναι του Ιάκωβου Χατζησταύρου, δανεικές από το εξαιρετικό post της Αφροδίτης Αλ Σαλέχ.

Το post συνοδεύεται από την εξαιρετική φωνή της Αμερικάνας Lauryn Hill, πρώην τραγουδίστριας των Fugees (από το "refugees"). Και μόνη της και με το συγκρότημα της έχουν διακριθεί για τη βοήθεια τους σε πρόσφυγες. Έρχεται στην Αθήνα, στο Eject Festival, στις 18 &19 Ιουνίου. Είναι μια από τις ελάχιστες ουσιαστικές φωνές του σύγχρονου R&B, μην τη χάσετε!