Οι βαρβαρότητες των παπαγάλων

Ποτέ τα πράγματα δεν ήταν τόσο απογοητευτικά. Όχι εξ αιτίας της σύνθεσης των ψηφοδελτίων – ίσα ίσα που οι επιλογές των κομματικών ηγεσιών θα χαρακτηρίζονταν σχετικά καλές.

Στη ΝΔ, η επιλογή της Μαριέττας Γιαννάκου είναι σαφώς πετυχημένη, καθώς και διείσδυση σε αντίπαλους χώρους έχει και από τα ελάχιστα συγκροτημένα στελέχη της παράταξης της είναι και τη συμπάθεια (συνδυασμένη με ενοχές) για την πρόσφατη περιπέτεια της συγκεντρώνει - βεβαίως με διάφανη την κουτοπονηριά της αξιοποίησης της και με κινδύνους να ελλοχεύουν, καθώς οι θέσεις και πράξεις της (βλέπε Ρεπούση) είναι (απολύτως τιμητικά) “κόκκινο πανί” για ακροδεξιούς και εθνικιστές, αλλά θεωρούνται και αντιδραστικές (βλέπε παιδεία, ναρκωτικά κ.α.) από μεγάλη μερίδα πολιτών και νέων, στα αριστερά της.


Το υπόλοιπο ψηφοδέλτιο όμως, παρά την παρουσία αρκετών “μετριοπαθών”, έχει το στίγμα του κομματικού παραγοντισμού των “βαρόνων” - θα φέρει τη διαφορά κάτω του 3%, που χρειάζεται απεγνωσμένα ο Καραμανλής για να επιβιώσει; Μια ανάλογη έλλειψη “λάμψης” (τύπου “επιφανούς συνταγματολόγου”) θα μπορούσε κανείς να διακρίνει και στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, όπου όμως δεν υπάρχουν “ισορροπίες” - πέρα από τις συνήθεις “υποκριτικές”, που περιλαμβάνουν αθλητές, άτομα με αναπηρία και γεωγραφικές εκπροσωπήσεις.

Στο ΠΑΣΟΚ όλοι είναι “του αρχηγού” - πλην της “βενιζελικής” Συλβάνας Ράπτη, που με την αποχώρηση της από το εθνικό κοινοβούλιο επιτρέπει την επάνοδο του επιλαχόντα (και στενού συνεργάτη του προέδρου) Θανάση Τσούρα και ταυτοχρόνως δίνει με “ανώδυνο” τρόπο το μήνυμα “οτι δεν υπάρχουν αποκλεισμοί”. Παρόμοιοι υπολογισμοί έχουν γίνει και με άλλες επιλογές.

Η βασική όμως “σημαία” του πράσινου ευρωψηφοδελτίου είναι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, κατά γενική ομολογία ο καλύτερος εκπρόσωπος τύπου που είχε το ΠΑΣΟΚ από την εποχή του Δημήτρη Ρέππα. Επίσης με διείσδυση στον “απέναντι” χώρο και κυρίως με το προσόν (που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο) του πειστικού, μη ξύλινου πολιτικού λόγου, έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τις αντίστοιχες επιλογές των άλλων κομμάτων (ειδικά όταν αλλού φαίνεται να λείπουν δόντια (!) ή όταν ο λόγος είναι αφόρητα κομματικο-φανατικός).

Το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ είναι οτι ο Γιώργος Παπανδρέου “υπερεκμεταλλεύεται” τους συνεργάτες που επιτυχημένα ανέδειξε ο ίδιος (αρχίζοντας με τον Γιάννη Ραγκούση, που έγινε από εκπρόσωπος γραμματέας) – σαν να μην έχει άλλους...


Στα κόμματα της αριστεράς, οι επιλογές είναι από “κλασσικές” (ο “λαμπερότερος” Παφίλης και μετά οι “συνήθεις ύποπτοι” στο ΚΚΕ) έως μάλλον “αυτοκαταστροφικές” στο ΣΥΡΙΖΑ. Ο σοβαρός Νίκος Χουντής “μυρίζει Περισσό” για μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, η επιλογή της δεύτερης θέσης από την “ΚΟΕ” ακυρώνει την όποια παραδοσιακή πρόσβαση της ανανεωτικής αριστεράς προς το κέντρο και ο “εκτοπισμός” του (πιο παραγωγικού ευρωβουλευτή) Δημήτρη Παπαδημούλη στην “αμφίβολη” τρίτη θέση, μπορεί να επιβεβαιώσει τον χαρακτηρισμό που έσπευσαν να του αποδώσουν κάποιοι κακεντρεχείς σύντροφοι του της πλειοψηφίας, ως “πρώην ευρωβουλευτή”.

Το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το “ξεφούσκωμα” στην πέμπτη θέση, μια και δεν δείχνει πια ικανός να υπερβεί το ποσοστό του ΚΚΕ (θα ήταν ηχηρότατο “καμπανάκι” για την ηγεσία του Περισσού), αλλά ούτε ίσως και των Οικολόγων, που απειλούν να “εκτοξευθούν” από το 0,62% του 2004 στην τρίτη θέση, χωρίς βέβαια να διευκρινίζουν τη θέση τους στο πολιτικό φάσμα – κάτι που τους καθιστά ύποπτους για δεξιότερες θέσεις από αυτές που “φαίνονται”. Ο ΛΑΟΣ προσπάθησε να εμφανίσει ένα “κεντροδεξιό” προφίλ, με την επιλογή της Νίκης Τζαβέλλα (μια επιλογή που στην ουσία ομολογεί τις άρρηκτες σχέσεις με την ακροδεξιά, μέσα στη δεξιά παράταξη), αλλά ήρθε η “εξέγερση” των μουσουλμάνων, για να επανεμφανιστεί η πλήρως ακροδεξιά ρητορική, με το ανεκδιήγητο “ήρθαν απρόσκλητοι σε μια χριστιανική χώρα”...

Δραματικά για όλους μας όμως είναι τα “πολωτικά” χαρακτηριστικά αυτών των ευρωεκλογών: Η “στρεψόδικη” συζήτηση περί “σοσιαλισμού ή βαρβαρότητας” από ανιστόρητους (συν την “αυτοπαγίδευση” της Αλέκας Παπαρήγα), η επιδίωξη (αλά “κίτρινη τηλεόραση”) της όποιας δημοσιότητας (έστω και αρνητικής) με τα παπαγαλάκια (που ναι μεν συζητήθηκαν, αλλά “αυτοαναιρέθηκαν”) ως και τη θυμηδία που προκαλεί η πληροφορία οτι ο Πολιτικός Σχεδιασμός της ΝΔ επιδίωξε την υπερψήφιση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στους “Μεγάλους Έλληνες”, πάνω από τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη – αλλά και τον Ελευθέριο Βενιζέλο!

Δυο μέρες πριν από το debate, καμία συζήτηση για το τι διακυβεύεται στην Ευρωβουλή. Μόνο ένα (ανήκουστο) βέτο Καρατζαφέρη στο ποιος δημοσιογράφος θα τον “ανακρίνει”, οι συνήθεις κραυγές στις πλατείες - και βεβαίως εγκαίνια ιατρείων και “λουτροκαμπινέδων”...




Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 27.05.09

Οι φωτό είναι από το http://www.newstime.gr και τη wikipedia

Το post συνοδεύεται από τη φωνή της Μεξικάνας Lila Downs, που μαζί με τον Βραζιλιάνο Caetano Veloso, τραγουδάει το "Burn It Blue", από το soundtrack της ταινίας "Frida", που είναι εμπνευσμένη από τη ζωή της σουρεαλίστριας ζωγράφου Frida Kahlo, με την εξαιρετική Salma Hayek. Η Lila Downs εμφανίστηκε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.