Η ωραία και το τέρας...

Η βραδιά στο κηποθέατρο Παπάγου είναι ζεστή όσο πρέπει - και υπέροχη. Η απεργία μου δίνει την ευκαιρία να απολαύσω μια από τις ωραιότερες συναυλίες της χρονιάς. Ο Κωνσταντίνος, μπασίστας των
Burger Project, μου λέει εκστασιασμένος: “Τον βλέπεις αυτόν; Είναι o Charnett Moffett, ένας από τους δέκα καλύτερους κοντραμπασίστες στον κόσμο, αυτή τη στιγμή”...


Η μπάντα και το ύφος της Melody Gardot είναι αποκάλυψη. Πιο jazz και πιο εκλεπτυσμένη απ’ ότι περιμέναμε, με βάση τα δύο εξαιρετικά της άλμπουμ. Κοντραμπάσο, ντραμς, σαξόφωνο/φλάουτο, η ίδια στο πιάνο και η έκπληξη - ένας εξαιρετικός τσελίστας από το Βερολίνο. Θα μπορούσαν να παίζουν και contemporary music. Η ίδια άκρως γοητευτική, με κότσο τα χρυσά της μαλλιά, με μακρύ φόρεμα από το λαιμό ως κάτω, με εντυπωσιακά κομψή κίνηση, παρά το μπαστουνάκι. Μια “ηλικιωμένη” ντίβα 25 χρονών, όλο χάρη - και με το ατύχημα που της άφησε ζημιά στη σπονδυλική στήλη και τη φωτοφοβία να έχει μετατραπεί από αναπηρία σε πλεονέκτημα. Η φωνή ραγισμένη, εύθραυστη κι αυτή, σε απόλυτο ταίριασμα με το στυλ που έχει φτιάξει. Η γλώσσα όμως ροδάνι: Έκανε το (όσο έπρεπε ποσοτικά) κοινό να γελάσει πολλές φορές με τις παρλάτες της. Φεύγουμε με μια αίσθηση πληρότητας - και το “Over the Rainbow” στ’ αυτιά μας...

Σε αντίστιξη, οι δρόμοι είναι γεμάτοι με οθόνες. Η πόλη έχει αδειάσει, στο κέντρο δεν έχει εδώ και πολύ καιρό πια μποτιλιάρισμα - πόσο μάλλον όταν έχουν αρχίσει και οι άδειες. Το Σάββατο στο Μοναστηράκι, οι Ολλανδοί είναι μαζεμένοι κοντά στον Μπαϊρακτάρη του “σεμνά και ταπεινά” - και πανηγυρίζουν έξαλλα την πρόκριση των “πορτοκαλί” στον ημιτελικό. Το καλοκαιράκι είναι ωραίο τα βράδια, ότι θέαμα και να βλέπεις. Ότι;


Η ζωή μου αλλάζει προσωρινά, πρέπει για λίγο καιρό να ξυπνάω την ώρα που μέχρι τώρα κοιμόμουν. Η επαφή με την επικαιρότητα είναι αποκαρδιωτική. Η ιστορία με την “Αγρογή”, λίγο πριν κατατεθεί το Ασφαλιστικό στη Βουλή, βγάζει όλη την κουτοπονηριά των χειρότερων εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος στη φόρα. Το βράδυ, η παράσταση στο Mega έχει τον τίτλο “Ο εξευτελισμός ενός παλαιοκομματικού”. Ο Σωτήρης Χατζηγάκης (απορώ γιατί εμφανίστηκε καν) προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, επιδεινώνοντας διαρκώς τη θέση του. Αδύνατο να υπερασπιστείς την εντελώς παράτυπη πρόσληψη 269 εργαζομένων, χωρίς καν αριθμό πρωτοκόλλου στο “διαγωνισμό”, με δεκάδες αποφοίτους λυκείου χωρίς προσόντα - και δεκάδες γιούς, ανηψιούς, κουμπάρους και μπατζανάκηδες βουλευτών στους καταλόγους της ντροπής. “Ήξερε κανείς τον Αύγουστο του 2009 οτι θα έχουμε εκλογές;” επιχειρεί να επιχειρηματολογήσει. “Και οι πέτρες” απαντά ψυχρά ο Παύλος Τσίμας...

Απορεί κανείς πώς (και πόσο) δεν έχουν καταλάβει την ένταση της απόρριψης από το εκλογικό σώμα, όταν επιμένουν σε αυτές τις δικαιολογίες. Είναι δυνατόν να μπαίνεις στο Μουσείο της Ακρόπολης και να ψηφίζουν όλοι στη Μεσσηνία, στην Αγρογή και να είναι μαζικά από τα Τρίκαλα και στο μετρό επίσης, αλλά από τη Ροδόπη; Επιχειρώντας να “σκληρύνει” τη γραμμή, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης μου απαντά επιθετικά, στην Πρωινή Ενημέρωη της ΝΕΤ, οτι η κυβέρνηση κάνει πολιτικές διώξεις, υπεραμύνεται του “δικαιώματος των ημετέρων” να προσλαμβάνονται και μιλάει για “ρατσισμό”! Ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος με την παλαιότερη δήλωση του για τις προσλήψεις στο μετρό, επί εποχής του...

Άλλο ένα παράξενο καλοκαίρι είναι εδώ - ίσως το πιο δύσκολο από αυτά που έχουμε ζήσει. Οι Ολλανδοί πάνε τελικό κι εγώ για ύπνο. Τα όνειρα πού πάνε, όταν δεν τα βλέπει πια κανείς;



Update: Η Πόπη Διαμαντάκου γράφει στα "Νέα", για το κωμικό θράσος...









H φωτό είναι από το www.last.fm, η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το "Dream A Little Dream of Me", από το tribute στη μεγάλη Ella Fitzgerald, με τη φωνή της Καναδής Dianna Krall, που τραγούδησε στη Μαλακάσα, την Κυριακή.