Η κρίση και ο λαϊκισμός

Αυτές τις μέρες, που πηγαίνω στη δουλειά πολύ πρωί, ακούω ραδιόφωνο, που το αγαπώ ιδιαιτέρως. Πριν τις 7. Και ακούω βέβαια, ενημερωτικό ραδιόφωνο, μήπως έχω χάσει κάποια από τις τελευταίες ειδήσεις.

Οι πολύ πρωινές εκπομπές είναι γενικά ένα άγνωστο τοπίο για μένα. Εντυπωσιάζομαι πάντα από την καθυστέρηση και την κακή ποιότητα των ΜΜΕ στη χώρα μας. Υπάρχουν “επαγγελματίες”, που αγνοούν πλήρως τους κανόνες και τους τρόπους του μέσου που υπηρετούν. Πέρα από τις προφορές με τα “λ” και τα “ν”, απαράδεκτες σ’ ένα μέσο που έχει κατ’ εξοχήν ανάγκη την ευφωνία, ακούω εκπομπές κατά τις οποίες ο δημοσιογράφος μιλάει ασταμάτητα, επί μισή ώρα! Με ένα υποτυπώδες “χαλί” από κάτω (ένα μουσικό κομμάτι που σχεδόν δεν ακούγεται), με παραμόρφωση στο μικρόφωνο (φυσιολογικό επόμενο όταν φωνάζεις σε πολύ μικρή απόσταση από αυτό), με ακατάσχετη λογοδιάρροια και αμπελοφιλοσοφία, με απροσχημάτιστο (ή καλυμμένο) βερμπαλισμό και λαϊκισμό. Θα μου πείτε, δεν θυμάσαι τις απίστευτες εποχές του πρωινού Σκάι, με Τράγκα και Κακαουνάκη - και 40% ακροαματικότητα; Ήλπιζα όμως οτι έχουμε προχωρήσει λίγο παραπέρα, εν έτει 2010...


Είναι προφανές οτι το πολιτικό και μιντιακό μας πρόσωπο δεν μπορεί να αλλάξει τόσο εύκολα, ακόμα κι αν συμφωνήσουμε οτι η κρίση είναι η τελευταία ευκαιρία, για να γυρίσουμε σελίδα. Ο λόγος είναι πολύ απλός: Οι εκπρόσωποι του ανεπιθύμητου αρνούνται να αποχωρήσουν ή (δεν μπορούν) να αλλάξουν. Στην Πρωινή Ενημέρωση της ΝΕΤ, μετά από μια εβδομάδα, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης επαναλαμβάνει τα περί πολιτικών διώξεων από το ΠΑΣΟΚ και υπερασπίζεται στη ουσία την πρακτική των ρουσφετιών, αρνούμενος την αναγκαιότητα των προσλήψεων μέσω ΑΣΕΠ. Δεν εκπλήσσει, αφού οι κυβερνήσεις στις οποίες συμμετείχε προσπάθησαν να απαξιώσουν πλήρως τις Ανεξάρτητες Αρχές.

Εν τω μεταξύ, οι πομπές του πολιτικού μας συστήματος κάνουν το γύρο του κόσμου. Μετά τη δημοσιότητα που πήραν οι υποθέσεις Μαντέλη και Τσοχατζόπουλου, τα κατορθώματα του Σωτήρη Χατζηγάκη παίρνουν περίοπτη θέση στα δημοσιεύματα, που μιλούν όχι μόνο για την “Αγρογή”, αλλά και για τη σπατάλη επί υπουργίας του σε ροζ τηλέφωνα και λοιπά. Ακόμα πιο ηχηρό είναι το χαστούκι που εισπράττει ο πρώην πρωθυπουργός, που χαρακτηρίζεται ως “δημιουργός της ελληνικής τραγωδίας” και “ένα από τα 7 καθάρματα της κρίσης". Το απελπιστικό είναι η απάντηση των συνεργατών του: “Το δημοσίευμα αναπαράγει κλισέ” - έτσι χωρίς ούτε ένα συγκροτημένο πλέγμα στοιχείων, που θα αντικρούσει τις κατηγορίες...


Είναι κατανοητό οτι μια τόσο μεγάλη και βίαια ανατροπή στο ασφαλιστικό (που αρνούμαστε εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια να κάνουμε στην ώρα του, ώστε να γίνει πιο ομαλά, με κύρια ευθύνη των δυνάμεων του απανταχού λαϊκισμού - και κυρίως μέσα στο τότε ΠΑΣΟΚ που αντέδρασε λυσσαλέα), θα προκαλεί για καιρό αντιδράσεις. Είναι όμως πολύ μελαγχολικό να παρατηρεί κανείς συντεχνιακές αντιδράσεις του τύπου “εμείς είμαστε λειτουργοί και δεν μπαίνουμε στο ΙΚΑ” - και μάλιστα όταν αυτές οι προσπάθειες διαφοροποιήσεων φτάνουν και μέχρι το κουτάκι στη φόρμα της απογραφής, για το οποίο αλυσιδωτά αντέδρασαν οι πανεπιστημιακοί και οι γιατροί. Και από την άλλη, είναι απογοητευτικό σε μια περίοδο κρίσης, κατά την οποία θα έπρεπε συλλογικά να σηκώσουμε τα μανίκια στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού, να δίνουμε την εικόνα μια χώρας, που το μόνο που σκέφτεται είναι πώς θα βγει το γρηγορότερο στη σύνταξη. Και κυρίως, από την κατεξοχήν υπεύθυνη (για την κρίση) γενιά, αυτή του Πολυτεχνείου, που σήμερα είναι ακόμα σε μια ιδιαιτέρως παραγωγική ηλικία, μεταξύ 50 και 60 ετών...

Κι αν υπάρχουν κάποια σημάδια “ανάκαμψης” της διεθνούς εικόνας της χώρας, μετά το εξάμηνο σφυροκόπημα, μαζί με τα πρώτα εύσημα για την πορεία του “οικονομικού συμμαζέματος”, η πραγματική πρόκληση για την κοινωνία είναι τώρα να προκαλέσει βαθιές αλλαγές - κι όχι να εφησυχάσει. Η μεγάλη πρόκληση των δημοτικών εκλογών για τη διαμόρφωση ενός νέου εκλογικού τοπίου, με αξιόλογα πρόσωπα, αλλά και το “ανακάτεμα της τράπουλας” με τη δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών είναι ιδιαίτερα κρίσιμη.

Μια πρώτη “κάθαρση”, λόγω κρίσης, στο μιντιακό τοπίο του trash είναι εμφανής και καλοδεχούμενη. Όταν όμως βλέπεις οτι η σκυλοπόπ ελαφρότητα εξακολουθεί να συμπορεύεται με την πιο παρωχημένη πολιτική ανεπάρκεια, ανησυχείς. Αν η ελληνική κοινωνία δεν καταδικάσει εκπροσώπους της πολιτικής που απαντούν έτσι στα προβλήματα, τότε είναι άξια της τύχης της. Κι αν συνεχίσει να τείνει ευήκοα ώτα, επιβραβεύοντας πολιτικούς και δημοσιογράφους, που εκπροσωπούν ακριβώς αυτό το ύφος δημόσιου λόγου, που οδήγησε τη χώρα σε αυτό το κατάντημα, τότε δεν θα μπορεί παρά να μουντζώσει τον εαυτό της, όταν βρεθεί ξανά διαμαρτυρόμενη, έξω από τη βουλή...









To γράφημα είναι από το www.parapolitiki.gr, το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουάκη από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.ecompil.fr

To post συνοδεύεται από το "Turn On, Tune In, Cop Out" των Βρετανών Freak Power, συγκροτήματος που είχε δημιουργήσει ο Fatboy Slim, που εμφανίστηκε το Σάββατο που μας πέρασε στη Μαλακάσα.