1.10.10

Η Κοσμοχαλασιά

Αν η ιστορία μιας χώρας γυρνούσε πίσω στην εποχή της γέννησής της, αν μια πόλη ολοένα μίκραινε και γινόταν ένα μικροσκοπικό χωριό και μετά ένα βοσκοτόπι, πώς θα μπορούσε κανείς να επιβιώσει;
Η Μαρία Βαλντές Νέιλαν, η ηρωίδα αυτού του βιβλίου, γυρεύει το δρόμο της μέσα στο χάος μιας βιβλικής καταστροφής. Από τη μια μέρα στην άλλη, το ηλεκτρικό κόβεται, οι υπολογιστές αντικαθιστώνται από γραφομηχανές, οι εκπομπές στην τηλεόραση προβάλλονται με διακοπές. Η Κοσμοχαλασιά ερημώνει όλες τις πόλεις, διαλύει κάθε ίχνος πολιτισμού. Οι άνθρωποι κλείνονται στο σπίτι τους κι όσα κτίρια έχουν μείνει ακόμα όρθια γίνονται φρούρια, ενώ η τροφή διανέμεται σαν το συσσίτιο. Έξω οι διαδηλωτές κολλάνε προκηρύξεις κατά της Κοσμοχαλασιάς. Βιτρίνες σπάνε, οι δρόμοι γεμίζουν θύματα. Και η Μαρία εισέρχεται σταδιακά στη βαρβαρότητα: χάνει τη δουλειά της ως γραμματέας, περιπλανιέται αβοήθητη στους δρόμους, γίνεται νοσοκόμα μα και πόρνη, διαπράττει ένα φόνο, τρέπεται σε φυγή και καταλήγει στις φυλές της προκολομβιανής περιόδου. Αναζητεί τον Αλεχάντρο και νοσταλγεί τις βόλτες τους με τη μηχανή σε όλο το Μπουένος Άιρες. Ο ωραίος Αλεχάντρο όμως παραμένει άφαντος, ο παράδεισος του Μπουένος Άιρες μοιάζει να 'χει οριστικά χαθεί. Το μυθιστόρημα αυτό είναι μια πολιτική αλληγορία για την τρομακτική κρίση της Αργεντινής, που τελικά ξεσπά και σαρώνει στο διάβα της τα πάντα. Μια ιστορία για την έρημο, αλλά και για τη φωνή της ερήμου, που αφηγείται με παράδοξο χιούμορ και πηγαία ανθρωπιά την κατάντια της ίδιας της ανθρωπότητας.



Με αυτό το δυσοίωνο μυθιστόρημα, ο Pedro Mairal γίνεται ο μεγαλύτερος υπερασπιστής της σύγχρονης δημοκρατίας. Περιγράφει τις ανυπολόγιστες συνέπειες της κατάρρευσης του πολιτεύματος και του δυτικού τρόπου ζωής, καταρρίπτοντας κάθε "αναρχική" ονείρωξη για καλύτερη ζωή "άμα καταργήσουμε το κράτος, τα κινητά και την τηλεόραση". Βεβαίως, ο Mairal σαρκάζει με περισσή μαεστρία την εξάρτηση μας από τα υλικά (ή και αποβλακωτικά) αγαθά, αλλά ταυτόχρονα περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα την οπισθοχώρηση της ζωής σε μια "λίθινη εποχή" (και όχι φυσικά σε κάποια "παραδεισένια επιστροφή στη φύση"), αν αφήσουμε να χαθεί η έννοια της οργανωμένης κοινωνίας.

Η Κοσμοχαλασιά είναι μια απροσδιόριστη απειλή, αλλά τελικά δεν έχει και τόσο σημασία, αν δεν μορφοποιείται ακριβώς. Ορμώμενος προφανώς από τις πραγματικές εικόνες της κρίσης της Αργεντινής και προεκτείνοντας τις με οργιώδη φαντασία, ο συγγραφέας περιγράφει εφιαλτικές σκηνές "περιχαράκωσης" των κατοίκων στα κτήρια-τετράγωνα (ακόμα κι όταν δεν υπάρχει κίνδυνος), εμφύλιες διαμάχες των νέων "συντεχνιών", αλλά και επεισόδια πρωτόγονης βίας στην άγρια φύση της ενδοχώρας.

Αφιερωμένο σε όσους ονειρεύονται την "εξέγερση" και την "επανάσταση"...









To εξώφυλλο του βιβλίου είναι από το www.books.gr και του cd από το http://pivotaltango.com

Το post συνοδεύεται από το "Postales", από το πρώτο άλμπουμ του Αργεντινού Federico Aubele.

buzz it!

11 σχόλια:

WCF είπε...

Καλά κάνεις και μας το προτείνεις.....η περιγραφή σου με κάνει να θέλω να το διαβάσω.......γκράσιας.

Sue G. είπε...

Το ενδιαφέρον με τούτο το μυθιστόρημα είναι το ότι βασίζεται στην πραγματική ιστορία της χώρας (κι όχι μόνο στην περίοδο της κρίσης) την οποία ο συγγραφέας αποδίδει με αντίστροφη φορά - από το σύγχρονο κράτος (την Αργεντινή του 2001) στην απαρχή της δημιουργίας του και πολύ πιο πίσω. Αν εξαιρέσουμε το δυστοπικό της αφήγησης, δεν ήταν εντυπωσιακά πλούσια η γλώσσα του;

υγ: πολύ ταιριαστή η μουσική επένδυση του post.

Prokopis Doukas είπε...

@ Irini Vergopoulou: Πρέπει να πω οτι το διάβασα με συναραστικούς ρυθμούς, αν και δεν με ευχαριστούσε...


@Sue: Ναι, αυτή η αντίστροφη πορεία είναι πολύ ενδιφέρουσα. Και η γλώσσα και η μετάφραση (όσο μπορώ να κρίνω) μου άρεσε... Τhanks! ;-)

Idom είπε...

Και να κόψω τις ονειρώξεις μου;;;
Μπαααα.
Δεν το διαβάζω...

Idom

yb είπε...

Η πραγματικότητα πάντως είναι οτι οι Πορτένιοι εμπιστεύονται ακόμη τον μεγάλο όγκο των καταθέσεών τους στις τράπεζες του Μοντεβιδέο απέναντι στην Ουρουγουάη, οι πολιτικοί και η πολιτική στην Αργεντινή δεν έχουν ανακτήσει την υπόληψή τους. Θα το διαβάσω με ενδιαφέρον.

Prokopis Doukas είπε...

@Idom: Οκ, ο καθείς είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει. Με το ζόρι, δεν γίνεται... :-)

@yb: Πορτένιοι;
Ναι, μπορώ να το φανταστώ αυτό που λέτε...

yb είπε...

Συγνώμη για τον βαρβαρισμό...κανονικά Porteños έπρεπε να γράψω, όπως λέγονται οι κάτοικοι του Buenos Aires, αλλά είναι απο τις λέξεις που έχω "οικειοποιηθεί" και προφανώς τις έχω κάνει αγνώριστες :-)

Δημήτρης Τερζής είπε...

Ίσως να μην είναι και τόσο σχετικό με το βιβλίο, βλέπω ωστόσο έναν παραλληλισμό. Αναζητείστε την animation ταινία Nine. Εξελίσσεται σε ένα κόσμο που περιγράφετε. Εμένα με άφησε έκπληκτο.
http://www.youtube.com/watch?v=OnoJecu9e7c

No one είπε...

Μιας και μιλάμε για βιβλία :
Τζ. Μ. Κούτσι “Ημερολόγιο μιας κακής χρονιάς”
(κεφ.1 περί της προελεύσεως του κράτους, κεφ. 3 περί δημοκρατίας)
http://www.metaixmio.gr/1/index.scr?include_file=book_info.scr&main=1744&category=&option=

Ο ουρουγουανός συνάδελφος σας Eduardo Galeano στο “ένας κόσμος ανάποδα “
μεταξύ άλλων γράφει και για το για το δικαίωμα στο “παραλήρημα”
http://www.lemoni.gr/shop/details.asp?ProductID=138983

No one είπε...

Και για soundtrack το bluegrass των faitless. Βρείτε τους υπέροχους στίχους του.

Roadartist είπε...

Πολύ καλή πρόταση Προκόπη! Μπαίνει (και αυτό..) στα υπ'όψιν.. :) ευχαριστούμε!

ShareThis