16.10.10

Η τέχνη της Sylvie Guillem

Δεν την είχα ξαναδεί, την κυρία “6 o’ clock”. Είχα και μια μικρή επιφύλαξη, μήπως αποδειχθούν αληθινοί οι φόβοι επαϊόντων φίλων, οτι με μια τόσο “εμπορική” σταρ, μπορεί να πέσω και σε καμιά “αρπαχτή”. Σε αυτό συνηγορούσε και το πρόγραμμα των 62’ (καθαρός χρόνος), καθώς και η αίσθηση ενός “προσωπικού ρεσιτάλ”, που θα μπορούσε να είναι μια επίδειξη δεξιοτεχνίας, κενή άλλου περιεχομένου.

Είχα υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στον χαρισματικό χορογράφο Russel Maliphant (και παρτενέρ της Sylvie Guillem) - και τους έξοχου επιπέδου συνεργάτες του: Τον φωτιστή Michael Hulls και τον συνθέτη Andy Cowton.

Η παράσταση, αποτελούμενη από 4 κομμάτια, άρχισε με μια εντυπωσιακή, αλλά όχι συναρπαστική κίνηση της Guillem, χορογραφημένη σε ένα κομμάτι φλαμένκο. Μετά το “Solo”, ακολούθησε το “Shift”, με τον ίδιο τον Maliphant, ευρηματικό ως προς τη χρήση του φωτός και των σκιών (τα πρώτα σημάδια μεγαλοφυίας στην παράσταση), αλλά όχι πρωτόγνωρη χορογραφικά και μάλλον βαρετή μουσικά. Δεν είχαμε ακούσει ακόμα Cowton.

Κι εκεί που άρχισα να γκρινιάζω μέσα μου οτι κάτι πρέπει να γίνει με τις μουσικές που προτιμούν χορογράφοι και χορευτές (“γιατί δεν ρωτάνε κανέναν που ξέρει από πραγματικά καλή μουσική - ή μήπως διαλέγουν αυτό που τους βολεύει χορευτικά και αδιαφορούν για το τι ακούει το κοινό;”), ήρθε το “Two”. Όχι αυτό του Δημήτρη Παπαϊωάννου, βεβαίως, αλλά ένα εκπληκτικό κομμάτι, με την Guillem να κερδίζει σόλο τον ενθουσιασμό του κοινού, σ’ ένα απίστευτο παιχνίδι με το φως - και μια απολύτως σύγχρονη σύνθεση εξαιρετικής αισθητικής, με ηχογραφημένα φυσικά, δυνατά drums. Αριστούργημα...

(Μια “ιδέα” του, χωρίς να μπορείτε να απολαύσετε όλο το μεγαλείο του φωτισμού, μπορείτε να πάρετε εδώ. Αξίζει.)

Μετά το διάλλειμμα, το μοναδικό τους ντουέτο, το βραβευμένο “Push”, ήταν ένα ημίωρο βάλσαμο κίνησης δύο υπέροχων κορμιών, που ερωτοτροπούν χωρίς να είναι σέξυ - μόνο γλύκα ανάβλυζε από αυτό “διαρκές μπλέξιμο”. Δεν καταλάβαινες πότε πέρασαν τα λεπτά.

Η Guillem είναι μια μεγάλη καλλιτέχνις - και μια ζηλευτή γυναίκα στα 45 της. Αυτό που παρουσίασε με τον Malliphant ήταν πραγματική τέχνη. Μπορεί να μην πρόσφερε τη συνολική συγκίνηση μιας ολοκληρωμένης παράστασης με μύθο, όπως αυτή που είχα παρακολουθήσει πρόπερσυ στην Επίδαυρο, παρούσης (ακόμα) της Pina Bausch. Αλλά ήταν πολύ κοντά. Η ζωή έχει άλλο νόημα, όταν μπορείς να προσφέρεις τέτοιο πράγμα στο κοινό. Respect...


* H Sylvie Guillem έδωσε τρεις παραστάσεις (οι δύο της Πέμπτης και της Παρασκευής έγιναν sold out αμέσως και προστέθηκε και μια ακόμα "μπροστά", την Τετάρτη) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - και άλλες δύο το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη.





Η φωτό από το "Push" είναι από το www.exploredance.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από "A Flower Is Not A Flower" του Ιάπωνα Ryuichi Sakamoto, από το τελευταίο του άλμπουμ "Playing The Piano".

buzz it!

12 σχόλια:

Sue G. είπε...

Απ' όσο γνωρίζω, η μουσική επένδυση των παραστάσεων του είδους πρέπει να πληρεί κάποιες προϋποθέσεις που κυρίως έχουν να κάνουν με την ροή της κίνησης και την ανάδειξη και την πρόκληση συγκεκριμένων συναισθημάτων, συν το ότι πρέπει το όλον να συμφωνεί με την κεντρική ιδέα/concept του χορογράφου και των χορευτών του - ιδίως στον μοντέρνο χορό όπου γι' αυτό πολλές φορές συντίθεται εξ'ολοκλήρου ένα κομμάτι sur mesure..
Εξαίσια η Γκιλέμ...
Αγαπημένος ο Σακαμότο...
Πολύ ωραία ξεκινά αυτή η Κυριακή... :-)

Prokopis Doukas είπε...

@Sue: Ok, αλλά αυτό που ακούμε τελικά πρέπει να ακούγεται και να είναι και ενδιαφέρον... :-)

Neura είπε...

Μάλιστα, ψάχνωντας να διαβάσω κριτικές για την χορευτική παράσταση που πρόκειται να πάω σε καμιά ώρα να δω στη Θεσσαλονίκη, έπεσα πανω στο post σου. Χαίρομαι που ενθουσιάστηκες με την παράσταση, αλλά με στεναχώρησε το γεγονός ότι κρατάει μόνο 1 ώρα, (ενώ στο μέγαρο μουσικής Θεσσαλονίκης μας είχαν ενημερώσει ότι κρατάει 2 ώρες- μάλλον για να δικαιολογήσουν τα 65 ευρώ που δώσαμε). ΚΑι καθώς συνέχισα το ψαξιμο στο internet (http://www.theatres.lu/_21+Sylvie+Guillem+_+Russel+Maliphant.html) βλέπω ότι το Μαρτιο 2011 στο Λουξεμβουργο η ίδια παράσταση θα έχει εισητήρια από 8-25 ευρώ....

Sue G. είπε...

Αν και κάπως ετεροχρονισμένα, να διευκρινίσω ότι έγραψα το όνομα "Γκιλέμ" γιατί, πολύ παλιά, σε συνέντευξή της η ίδια είχε δηλώσει με επιμονή ότι προτιμά το όνομά της με τη βρετανική προφορά (Γκιλέμ) κι όχι με την γαλλική (Γκιγιέμ). :-)

Prokopis Doukas είπε...

@Neura: Η διάρκεια είναι τελικά μια χαρά, πρόκειται για υψηλό επίπεδο παράστασης. Ελπίζω να την απολαύσατε... :-)

Prokopis Doukas είπε...

@ Sue: Κι εγώ έτσι τη λέω.. :-)

ολα θα πανε καλα... είπε...

σχετικά με την προφορά του επωνύμου:"Γκιλέμ" μου την έχει πει και μένα,Γάλλος χορογράφος.
Εκπληκτική.Δεν είναι τυχαίο πόσο πίστευε σε αυτήν ο Νουρέγιεφ.

Prokopis Doukas είπε...

@ολα θα πανε καλα...: Έτσι είναι... :-)

Albert είπε...

Κατόπιν εορτής, πήρα μια πρώτη γεύση της τέχνης της Guillem. Την επόμενη φορά δεν θα την χάσω... Καλή Κυριακή!

Nakis είπε...

Η Sylvie Guillem είναι πραγματικά ανεπανάληπτη καλλιτέχνιδα. Μολις προσφατα σημείωσε ένα τεράστιο θρίαμβο στην Σκάλα του Μιλάνου στην Histoire de Manon" του Kenneth Mac Millan, ένα απο τους μεγαλύτερους της ρόλους. Την είχα δει για πρωτη φορά ως Μανόν στην Opéra de Paris το 1998 και είχα την απίστευτη ευτυχία να είμαι στην πρεμιέρα της Σκάλας του Μιλάνου στις 27 Ιανουλαριου. Ενας πραγματικός, απόλυτος θρίαμβός για μια ιδιοφυή καλλιτέχνιδα η οποία όχι μόνο δεν έχει χάσει κάτι από την απίστευτη τεχνική της με το πέρασμα του χρόνου, αλλά έχει κερδίσει σε ωρισμότητα και γοητεία. Ολο το είναι της παλλόταν στον ρυθμό της Μανόν, η κάθε φιγούρα, η κάθε έκφραση του προσώπου και των χεριών της, ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Οι θεατές βεβαίως την αποθέωσαν. Μοναδική, ανεπανάληπτη καλλιτέχνιδα και σπάνια για την εποχή μας.

Ανώνυμος είπε...

den eixe xorepsei manon sto irodeio i sylvie prin kammia dekapentaria xronia?

Prokopis Doukas είπε...

@spiretos72: Πολύ πιθανόν, αλλά δεν την είχα δει και δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά..

ShareThis