H “φτωχοποίηση” του πολιτισμού...

Η Κυριακή που πέρασε άρχισε με μια όμορφη λιακάδα. Στην Ακρόπολη, στο Θησείο και στο Μοναστηράκι, εκατοντάδες γονείς είχαν βγάλει τα παιδιά τους βόλτα,οι καφετέριες είχαν γεμίσει, ο κόσμος έμοιαζε και πάλι κάπως σα να χαίρεται τη ζωή. Ακόμα και κάποιος που δεν συμπαθεί πολύ τους μασκαράδες, αναγνώριζε τη συμβολή του εθίμου στην αίσθηση οτι “παρόλα αυτά η ζωή συνεχίζεται”, οτι η ενδημική κατήφεια πρέπει να δίνει τη θέση της σ’ ένα πιο φωτεινό κουράγιο.


Όσο το φως έπεφτε, η ανησυχία οτι η πόλη βρισκόταν ξανά σε κατάσταση πολιορκίας, γινόταν όλο και πιο έντονη. Ευτυχώς, δεν υπήρξε η επανάληψη της προηγούμενης Κυριακής, με μερίδα παρισταμένων να ενθαρρύνει στο δρόμο τους καταστροφείς τραπεζών, καταστημάτων και άλλων κτηρίων. Όσοι θεωρούν το κέντρο της Αθήνας θεμιτό πεδίο επαναληπτικής εκδήλωσης πολιτικής αντίδρασης (επιστρέφοντας στη βολική ασφάλεια της συνοικίας τους), θέλουν να ξεχνούν οτι η ανεξέλεγκτη βία έχει ήδη θέσει από μόνη της στην εντατική την καρδιά της πόλης - και κατ’ επέκταση, της χώρας.

Μετά λοιπόν από μια εβδομάδα, με το δημόσιο διάλογο στο ίντερνετ να περιστρέφεται στο αν είναι αποδεκτό να “θρηνούμε τα ντουβάρια, όταν φτωχοποιείται ο ελληνικός λαός”, οι περισσότεροι στέκουν σαστισμένοι. Με την ελεύθερη έκφραση του συνέρχεσθαι να έχει ήδη συνθλιβεί, εδώ και χρόνια, μεταξύ της αλόγιστης χημικής και φασιστικής βίας της αστυνομίας, απέναντι στην εξίσου χουλιγκανική βία όποιων επιθυμούν να παίξουν πετροπόλεμο και κουβαλούν το όπλο που λέγεται “μολότοφ”, οι περισσότεροι αρχίζουν και υποπτεύονται οτι μαζί με το δρόμο της απάθειας, που καλώς χάθηκε, έχει χαθεί και ο δρόμος της προοδευτικής αναζήτησης και της μετριοπάθειας.

Οι πρώτες επιπτώσεις είναι δημοσκοπικά ορατές, εδώ και πολύ καιρό. Με την συρρίκνωση των δύο (πρώην) μεγάλων κομμάτων, κατέρρευσε και η έννοια του “μεσαίου χώρου”, που τόσο επίμονα κυνηγούσε η δεξιά του Καραμανλή και του Ρουσσόπουλου. Τώρα, ανθούν τα άκρα. Από τη μια πλευρά, η Νέα Δημοκρατία είναι και επισήμως ένα κόμμα που υποθάλπει ακροδεξιούς, αν και οι εθνικιστικές και υπερσυντηρητικές αποχρώσεις του αρχηγού και των συμβούλων, μας προδιέθετε, εδώ και πολύ καιρό. Άλλωστε, ο ένας σύμβουλος το εδήλωσε απερίφραστα: “Με Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ, το ΛΑΟΣ είναι περιττό”. Το χειρότερο όμως είναι οτι το εκλογικό σώμα είναι έτοιμο να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, με τη Χρυσή Αυγή να φλερτάρει με την είσοδο στη Βουλή. Όταν θα είναι υποχρεωτικό να παρίστανται σε κάθε πάνελ, τηλεοπτικό ή μη, άνθρωποι που χαιρετούν ναζιστικά, τότε θα είναι αργά για δάκρυα...

Από την άλλη, η αριστερά γίνεται καταφύγιο για τεράστια μερίδα των (πρώην) ψηφοφόρων του βαθέος και μη ΠΑΣΟΚ, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες στις ηγεσίες της, οτι ανοίγει μια νέα σελίδα μακροημέρευσης, με διψήφια ποσοστά. Λιγότερο κερδισμένος μοιάζει ο προπετής αντιμνημονιακός λόγος Τσίπρα, ενώ περισσότερο ο ήπιος και στρογγυλεμένος λόγος Κουβέλη, με όλους όμως να μη διστάζουν να δεχτούν την πολιτική συνεργασία με φθαρμένα στελέχη τετάρτης κατηγορίας του ΠΑΣΟΚ ή με ανθρώπους που έχουν συνδέσει το όνομα τους με τον ευτελισμό της τηλεοπτικής ενημέρωσης, ιδιαιτέρως ένοχης για την κατρακύλα της τελευταίας εικοσαετίας. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δείχνει απολύτως αδύναμο να εκφράσει την εποχή και την προοπτική, με τους παρόντες υποψηφίους για την ηγεσία - και με το πολύ χαμηλότερο των περιστάσεων κοινοβουλευτικό δυναμικό, πλην ελαχίστων και ορισμένων νέων και άφθαρτων.

Η πολυκομματική βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές, οψέποτε γίνουν, μάλλον δεν δείχνει να μπορεί να λύσει τα εξαιρετικά σοβαρά προβλήματα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, που ευθύνονται ακόμα περισσότερο για την ελληνική πλευρά της κρίσης. Οι δανειστές πιθανότατα θα απαιτήσουν και πάλι μια κυβέρνηση συνεργασίας, μεταξύ τουλάχιστον των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων - και η χώρα θα έχει πάλι έναν Παπαδήμο για πρωθυπουργό, με διαφορετική καταγραφή της δύναμης της αντιπολίτευσης.

Εάν δεν σαρωθεί, σε μεγάλο βαθμό, το υπάρχον ανθρώπινο δυναμικό που καθορίζει τη δημόσια ζωή και δεν προκύψουν νέες πολιτικές δυνάμεις, που να καλύπτουν το απίστευτο κενό στο ευρύτερο κέντρο του πολιτικού φάσματος και να εκφράζουν ένα υγιές ξεκίνημα, αντίβαρο στην παθογένεια που δεν έχει χρεοκοπήσει (αυτή των άκρων), τότε δεν υπάρχει σύντομα προοπτική εξόδου από την κρίση. Ούτως ή άλλως, η Ελλάδα θα πρέπει να οπλιστεί με τεράστια υπομονή και επιμονή, για να βγάλει τον εαυτό της με αργά και δημιουργικά βήματα από την στενωπό.

Η μάχη δεν θα κερδηθεί στους δρόμους, όπως θα ήθελαν να βαυκαλίζονται πολλοί. Η μιζέρια δεν θα καταπολεμηθεί με μιζέρια. Ο φανατισμός, η στοχοποίηση και η βία δεν θα κάνουν τίποτε άλλο παρά να ενισχύσουν την εξαθλίωση, τον φασισμό, τον αποκλεισμό, την κατάρρευση του όποιου κοινωνικού κράτους, την αυτοδικία, την οριστική απομάκρυνση κεφαλαίων, την απώλεια της δημοκρατίας, το νόμο της ζούγκλας, τον ατελέσφορο δρόμο του “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”.

Η μάχη (και ο πόλεμος) θα κερδηθούν στο πεδίο των ιδεών και του διαλόγου, στην εξυγίανση της πολιτικής (που ήδη έχει επιστρέψει στο πεδίο της σκέψης, αυτό είναι ένα από τα παράπλευρα κέρδη) και στην ανάπτυξη της δημιουργικής και παραγωγικής μας βάσης. Αν οι απόψεις μας για τη βία καθορίζονται από την κατάσταση του πορτοφολιού μας, θα υπερβούμε εύκολα τον ορισμό του πολιτισμού μας. Κι αν επιτρέψουμε να “φτωχοποιηθεί” ο πολιτισμός μας, που είναι σημαντικότερος κι από τους ίδιους τους ανθρώπους γιατί είναι το απαύγασμα τους, τότε είμαστε χαμένοι...









Η φωτό είναι από το www.stekiantipnoia.squat.gr και το εξώφυλλο από το www.brap.fm

Το post συνοδεύεται από το "Alright" του Βρετανού Dj Frenic, remix του εξαιρετικού "Free At Last", του μεγάλου
Al Green.