Οσκαρικά και μη...

Λίγες ώρες πριν από την απονομή των Όσκαρ, σκέφτομαι οτι το “Hugo” του Martin Scorsese είναι μια σπουδαία ταινία, από πλευράς παραγωγής, εξαιρετικό θέαμα για παιδιά (ειδικά σε 3D), αλλά τελικά μια άνιση ταινία. Το πρώτο μέρος λειτουργεί ως (μάλλον κουραστικό) παραμύθι - και μόνο το δεύτερο, όταν αρχίζει να αφηγείται την πορεία του Γάλλου πρωτοπόρου του βωβού κινηματογράφου Georges Méliès (ενσαρκωμένο από τον “ανεπανάληπτο Ghandi” Ben Kingsley), αποκτά ένα ενήλικο και τρυφερό ενδιαφέρον. Οι ταινίες του Méliès έχουν έναν πρωτόγνωρο σουρεαλισμό για όποιον δεν πρόλαβε την εποχή ή δεν έχει σπουδάσει κινηματογράφο, τα μέλη της Ακαδημίας λατρεύουν τις αυτοαναφορικές ταινίες και η ταινία κονταροχτυπιέται στις υποψηφιότητες με το πιο απείρως πιο συνεκτικό και χαριτωμένο “Artist”. Πάντως δεν πρόκειται για τον Scorsese που ξέρουμε, του “Ταξιτζή” και του “Raging Bull” - ούτε καν όμως και του “Shutter Island”. Ευτυχώς δεν υπάρχει ρόλος για τον Leonardo Di Caprio.

Οι “Απόγονοι” του Alexander Payne πάλι, είναι μια παρολίγον καταστροφή, που όμως σε αφήνει με μια τρυφερή γεύση, όπως και το προηγούμενο (και εξαιρετικό) “Sideways” του ιδίου. Ο George Clooney στην αρχή κάπως δεν πείθει (στο τέλος είναι όμως συγκινητικός - δεν ξέρω όλο τον ανταγωνισμό κι αν αξίζει να πάρει το Όσκαρ), η ιστoρία είναι ένα μελόδραμα που βρίσκει (κωμική;) διέξοδο στην επιμονή του πρωταγωνιστή να ανακαλύψει τον εραστή της κλινικά νεκρής γυναίκας του, το ηθικό δίδαγμα γύρω από την εκμετάλλευση της παρθένας γης είναι λίγο γλυκερό. Μοιάζει σαν ο Payne να μπορεί να μιλήσει μόνο στο κοινωνικό περιβάλλον εξαιρετικά προηγμένων (εως και ξενέρωτων) κοινωνιών, όπως η Καλιφόρνια ή η Χαβάη, όπου εκτυλίσσονται οι δύο τελευταίες ταινίες του - ή μήπως η αφέλεια του "καλοζωισμένου" είναι το όχημα για τις ανθρώπινα προσγειωμένες ιστορίες του; Από την άλλη, ο πολιτισμός και η ανθρωπιά που εκπέμπει ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει ο Clooney είναι “υποδειγματικός”. Δίπλα του, κλέβει την παράσταση, ως έφηβη επαναστάτρια κόρη του, η Shailene Woodley, που κέρδισε και το Independent Spirit Award β’ γυναικείου ρόλου.

Έξω από το οσκαρικό προσκήνιο, το “Shame” του Steve MacQueen είναι ένα σαφώς μια “εικαστική” δημιουργία, που απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικους. Ο νεουορκέζος εργένης, που αδυνατεί να σχετιστεί και ψάχνει διέξοδο μόνο στη λαγνεία (πληρωμένη ή μη), μην καταφέρνοντας όμως να γεμίσει το κενό, ενσαρκώνεται εξαιρετικά από τον Michael Fassbender. H σχέση του με την αδερφή του έρχεται να συμπληρώσει έναν γρίφο γύρω από την παιδική τους ηλικία και την ανεπιβεβαίωτη nuance αιμομιξίας, ενώ η διάθεση για ανοιχτό μυαλό και πειραματισμό (και με τα δύο φύλα) παρουσιάζεται ως ένα υπαρξιακό δράμα, μοναδικά δοσμένο στη σκηνή του ερωτικού τρίο, όπου η ηδονή γίνεται πια αγωνία. Η σκηνή επίσης που ο Fassbender προκαλεί αυτοκαταστροφικά τον εξευτελισμό του, τρώγοντας ξύλο από έναν απολίτιστο ζηλιάρη, είναι αποκαλυπτική. Πολύ ενδιαφέρον, αλλά έξω από τον οσκαρικό ανταγωνισμό, ίσως λόγω της σύνθεσης της Ακαδημίας και του συντηρητισμού των μελών της. Η Carey Mulligan εκπλήττει ευχάριστα, ως αδελφή/τραγουδίστρια, με μια πρωτότυπα αργή ερμηνεία (σε σούπερ κοντινό πλάνο) του “New York, New York”.



Update: Γενικά δίκαια τα φετινά Όσκαρ (όσο μπορώ να ξέρω όλο τον ανταγωνισμό), με τον γαλλικό θρίαμβο του "Artist", που σάρωσε τα "ουσιαστικά" βραβεία, ενώ το "Hugo" όλα τα (καλλι)τεχνικά. Χάρηκα για τη Meryl Streep, το άξιζε, μετά από 17 υποψηφιότητες και μόνο ένα Α' και ένα Β' γυναικείου ρόλου. Το Όσκαρ σεναρίου στον Woody Allen, είναι ίσως υπερβολικό για το παραμυθάκι που έστησε, αλλά ας πούμε οτι δικαιολογείται από την (αμίμητη) ατάκα της χρονιάς, που λέει, αν θυμάμαι καλά, η Gertrude Stein προς τον Picasso: "Ε, δεν είσαι και Miro"...










Οι φωτό είναι από τα www.fhm.com.ph, www.usatoday.com, www.movieroomreviews.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "New York, New York" στην εκτέλεση της Βρετανίδας Carey Mulligan, ολόκληρο το κομμάτι εδώ.