Τρεις ταινίες στο "παρά πέντε"...

Μια πολύ ωραία πόλη, μια πολύ ωραία καταγραφή εικόνων, μια πολύ ωραία ιδέα, μια ταινία που δεν μπορεί να την προχωρήσει

ικανοποιητικά. Γιατί πράγματι έχει πλάκα να βλέπεις τον Woody Allen (δηλαδή έναν ακόμα μέτριο ηθοποιό μέτριων κωμωδιών να τον παριστάνει, όπως πολύ συχνά συμβαίνει) να ανακαλύπτει “Μεσάνυχτα στο Παρίσι” έκπληκτος τα είδωλα του από τη χρυσή εποχή των twenties, αλλά μια ταινία δεν προχωράει μόνο με το εύρημα της “αναβίωσης” του F. Scott Fitzgerald και του Cole Porter. Πάντα γοητευτική η Marion Cotillard, ως ερωμένη του Pablo Picasso και του Ernest Hemingway - ατάκα της ταινίας (προς τον Picasso): “E, δεν είσαι και Miro!” Το “Match Point” και το “Vicky, Christina, Barcelona” παραμένουν μακράν τα καλύτερα και πιο σύγχρονα της τελευταίας περιόδου του...



Μια ακόμα ταινία, με τον βασικό του καμβά (όπως και πέρσυ το “Τι απέγινε η Έλλη;” του ιδίου σκηνοθέτη) να καταδεικνύει το πόσο καταπιεστική και υποκριτική είναι μια θρησκόληπτη ισλαμική κοινωνία, η κοινωνία της μαντήλας. Ως εκ τούτου, μια χρήσιμη για την αφύπνιση στο εξωτερικό του Ιράν και την πίεση που μπορεί να φέρει για την πτώση του ολοκληρωτικού αυτού καθεστώτος, της δήθεν “επανάστασης”. “Ένας χωρισμός” αγχωτικός, ψυχοβγάλτης - από τη μια τόσο σύγχρονος, αλλά και τόσο πολύ πνιγμένος στην εικαστική αισθητική της τριτοκοσμικής κοινωνίας. Σπάνια μια ιστορία (μοιάζει να) δίνει τόσο πολύ δίκιο (και άδικο ταυτοχρόνως) σε όλες τις πλευρές. Χρήσιμη (αλλά όχι ευχάριστη) και για έναν ακόμα (πολιτικό) λόγο αυτή η ταινία: Καταδεικνύει πόσο εύκολη είναι η απόπειρα εκμετάλλευσης του δυνατότερου από τον αδύναμο, με όχημα έναν (δήθεν προοδευτικό) λαϊκισμό, που υποστηρίζει οτι μόνον ο αδύναμος μπορεί να καταστεί θύμα...


Πιο εξωφρενικός από ποτέ, ο Pedro Almodovar διασκευάζει βιβλίο σε ένα ακόμα σενάριο γύρω από τις εμμονές του: Ναι όλοι είμαστε κατά βάθος γυναίκες, ναι όλοι μπορούμε να γίνουμε γυναίκες, ναι η ομοφυλοφιλία μοιάζει ο κανόνας των προτιμήσεων μας. Όμως πια φιλμάρει με απαράμιλλο στυλ, απίστευτα κάδρα και impeccable φωτογραφία, στυλιζαρισμένες πόζες και αισθητική, εντελώς μακριά από το αγαπημένο του κitch. Ο Antonio Banderas, ως αδίστακτος και πονεμένος πλαστικός χειρουργός, οδηγεί το πολύ καλό καστ, σε ένα “Δέρμα που κατοικώ” με εκπλήξεις και ανατροπές. To μελόδραμα και το τραγελαφικό, που γίνεται συμπαθητικό (και τρυφερό προς όλα τα ανθρώπινα πλάσματα) μόνο στα χέρια του Almodovar, φτάνει εδώ στα όρια της “επιστημονικής θυμηδίας”. Για να γελάσετε, να θαυμάσετε, να σοκαριστείτε, αλλά ίσως όχι για να συγκινηθείτε...


(Από πλευράς μου, η υποδοχή της νέας ταινίας του Almodovar θα ολοκληρωθεί με μια ραδιοφωνική εκπομπή με μουσικές από τα soundtrack του, στην οποία είμαι προσκεκλημένος, την Πέμπτη, στις 13.00, στον Pepper 96,6.)










Οι φωτό είναι από τα www.thevoguevibes.com, www.aiff.gr, www.filmlinc.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του Cole Porter, "I've Got Yοu Under My Skin", στην ιδιαίτερη εκτέλεση της Αμερικανίδας Julie London