Στο αμήν... (pt. 1)

Τέσσερις μήνες τώρα, προσπαθώ να δω τη γενική εικόνα. Αυτή που απαντάει στο ερώτημα “θα τα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση”;

Το πρώτο προφανές συμπέρασμα, εδώ και πολύ καιρό, είναι οτι η Ελλάδα είναι στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος - και στο μικροσκόπιο εχθρών και φίλων. Κι αν τα διεθνή ΜΜΕ κινούνται από ανταποκρίσεις που θεωρούν οτι σε κάθε σπίτι υπάρχει και μια αντιασφυξιογόνος μάσκα ("Καλησπέρα κυρία Μπουρδοπούλου μου, πώς είστε, τι ωραία αυτή η μάσκα που αγοράσατε, από πού;") ως και αρκετά ευθύβολα ρεπορτάζ, εμείς, οι κάτοικοι αυτής της χώρας, οφείλουμε να εγκαταλείψουμε την εσωστρεφή αντίληψη μας οτι είμαστε το “κέντρο του κόσμου” - και να αποδεχτούμε οτι αυτό συμβαίνει δυστυχώς μόνο για αρνητικούς λόγους. Να προσπαθήσουμε δηλαδή να (μας) δούμε λίγο με τα μάτια των άλλων και να αντιληφθούμε οτι οι νοοτροπίες μας και οι πολιτικές μας ανωριμότητες μας χωρίζουν από τον προηγμένο δυτικό κόσμο, στον οποίο θέλουμε να ανήκουμε - και του οποίου τα χρήματα ευχαρίστως καταναλώνουμε επί δεκαετίες.

Η εξήγηση για τη δυσμενή θέση στην οποία βρεθήκαμε, δεν περιλαμβάνει μόνο τη διεθνή συγκυρία της πίεσης που ασκεί ένα αποτυχημένο (αλλά το μόνο που έχει επιβληθεί) παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο και το σύνολο των κουτοπόνηρων παθογενειών μας. Η θρυαλλίδα της παγκοσμιοποιημένης κρίσης ταυτόχρονα εμπεριέχει και την υπόσχεση της σωτηρίας - όχι χωρίς το ρίσκο φυσικά να εγκαταλειφθούμε από όλους στην τύχη μας, αν η προσπάθεια στραβώσει. Το φυσικό και το λογικό είναι να υπερβεί τελικά η Ευρώπη τις μέτριες και χωρίς πνοή συντηρητικές ηγεσίες της, να παραμερίσει τα εθνικά βραχυπρόθεσμα συμφέροντα και να βαδίσει με ταχύ ρυθμό προς την ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού οράματος - που δεν μπορεί να είναι άλλο από την τελική κατάργηση των κρατών και την ομοσπονδιοποίηση. Οι σφοδρές επικρίσεις που δέχονται οι σύγχρονες ευρωπαϊκές ηγεσίες από την διοίκηση Ομπάμα (τα πρόσημα έχουν αντιστραφεί) και προσωπικότητες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως πρώην Γάλλοι ηγέτες και όλοι σχεδόν οι ζώντες πρώην καγκελάριοι της Γερμανίας, δείχνει πόσο σε αρμονία με την εποχή της όξυνσης άκρων και προβλημάτων βρίσκεται το Παρίσι, το Βερολίνο και (ούτως ή άλλως) και το Λονδίνο.

Ωστόσο, είναι μέχρις επικινδυνότητας αφελής όποιος πιστεύει οτι και η πιο εμπνευσμένη ευρωπαϊκή ηγεσία (ή τρόϊκα) θα επέτρεπε μια “εύκολη” μετατροπή του προβλήματος σε ένα “ανώδυνο πακέτο σωτηρίας”. Η στενή επαφή άλλωστε βεβαίωσε τους πάντες οτι έχουν να κάνουν με μια οργανωμένη κοινωνία, που είναι ικανή να υπόσχεται και να μην (μπορεί να) εφαρμόζει τίποτα. Διαπιστώνουν ένα μόρφωμα γεμάτο πελατειακές αγκυλώσεις, που εκτείνονται από την αδυναμία ή την άρνηση μιας διοικητικής μηχανής να κάνει οτιδήποτε πέρα από τα τυπικά, για να λύσει προβλήματα ως τις (πάνω από) 100 χιλιάδες ανύπαρκτες συντάξεις (στο δικαίωμα, γιατί στο ταμείο ήταν απολύτως υπαρκτές). Εγκλωβισμένη στο ευρώ, η χώρα μας θα έκανε την τράπουλα να καταρρεύσει αποχωρώντας ή θα έφερνε το ίδιο καταστροφικό αποτέλεσμα, παραμένοντας (και μετά το πέρας της κρίσης) με τις ίδιες δομές, μέσα στην ευρωζώνη.

Με πρώτη την κυβέρνηση να δίνει (στο μεγαλύτερο μέρος της) το παράδειγμα, του πώς “κοροιδεύεις τον κουτόφραγκο, παίζοντας κατενάτσιο” - γιατί πολύ απλά, έτσι έχει μάθει. Με την αντιπολίτευση να κυμαίνεται από την πλήρη άρνηση της κουλτούρας της συνεργασίας ως τη φαιδρότητα της πλήρους ανευθύνοτητας που ζητάει “κούρεμα του χρέους” - κι όταν αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις δεν το θέλει. Με το σύνολο του πολιτικού κόσμου να μην αντιλαμβάνεται τη συγκυρία και τη σοβαρότητα της κατάστασης - και να “την πέφτει” στους (έστω προνομιούχους) βουλευτές, που αποποιούνται το βουλευτικό τους αυτοκίνητο, αντί να τους χειροκροτήσει, αφού αυτοί δίνουν το παράδειγμα, αλλά δεν απαιτούν και από τον “μη έχοντα” να τους ακολουθήσει. Όταν η άμυνα ενός, κατά τα άλλα ανεπαρκέστατου, πολιτικού σώματος συνοψίζεται στην επίκριση των “κηπουρών”, επειδή δεν έχουν τα γαλόνια του σταυρού (κι όταν ακόμα κι ο πρόεδρος της Βουλής κάνει λόγο για “λαϊκούς” βουλευτές), δείχνει τη συμπλεγματική απουσία αξιοκρατίας, που κάνει τους “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” εκπροσώπους μας να προσπαθούν να στηριχθούν όχι στα προσόντα, τις ικανότητες και τα επιχειρήματα τους σε μια τόσο δύσκολη και απαιτητική συγκυρία, αλλά στην απήχηση του πελατειακού λαϊκισμού τους.

Σε αγαστή συνεργασία λοιπόν με το τεράστιο μπλοκ της πολιτικής και της κοινωνίας, που θέλει να αλλάξει μόνο υπό προϋποθέσεις (συνήθως το ξεβόλεμα του άλλου) και διατηρώντας εθνικούς μύθους και παθογένειες, παλιές και νέες δυνάμεις της κυβέρνησης (που φέρει πάντα τη μεγαλύτερη ευθύνη) φτάνουν εδώ και καιρό τα πράγματα, στο αμήν. Μην οργανώνοντας, μην προβλέποντας, μην πράττοντας - μη αποδεχόμενοι στην ουσία έναν ρόλο, που ξεφεύγει από τη μέχρι τώρα συνήθη άσκηση της ρουσφετολογικής και τηλεοπτικής πολιτικής. Τον Ιούνιο, εκτός από την έξαρση της αγανάκτησης στις πλατείες (πριν αυτή εξατμιστεί στην προσπάθεια για κάπως ανέμελες διακοπές), παρακολουθήσαμε το έργο “αποκαθήλωση της προηγούμενης οικονομικής πολιτικής”. Για να αναζητούμε (κατά Προυστ) μετά από ένα εγκληματικά αναξιοποίητο καλοκαιρινό τρίμηνο, τον “Χαμένο Χρόνο” - κατά τον οποίο έπρεπε να έχουμε ήδη ανοίξει (κι όχι να παριστάνουμε οτι έχουμε ανοίξει) κλειστά επαγγέλματα, να έχουμε κυνηγήσει φοροδιαφυγή, να έχουμε προετοιμάσει ιδιωτικοποιήσεις κλπ. Που απέδειξε οτι αυτοί που μιλούσαν για “λαικιστή πολιτικό από τη Βόρεια Ελλάδα”, που ήθελε να δώσει “πολιτική λύση”, να επιτύχει “προσωπική διαφορά” στο μισθολόγιο και να διαπραγματευτεί εγγυήσεις, ήταν κακοήθεις. Δεν κάναμε αυτά που συμφωνήσαμε; Να τώρα τα πιο επώδυνα μέτρα - με το στέλεχος του δημοσίου ή τον ελεγκτή εναερίου κυκλοφορίας να παίρνει σύμφωνα με το ενιαίο μισθολόγιο αστεία λεφτά, ενώ ο επιπέδου δημοτικού υπάλληλος εισηγμένης ΔΕΚΟ, να απολαμβάνει καθαρά εως και δυόμιση χιλιάδες. Όσο για τα μπρο-πίσω με τον ΦΠΑ και τις αποδείξεις, ας μείνουν ασχολίαστα...

Το ίδιο ηχηρά ήταν τα ραπίσματα προς τον “αποσυνάγωγο” υπερσυντηρητικό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θα εξαναγκαστεί σε συγκυβέρνηση κάποιας μορφής (η κουλτούρα της “φτωχής” Πορτογαλίας μας ορίζει) ή αν κερδίσει τις εκλογές και σχηματίσει ο ίδιος κυβέρνηση, θα αναγκαστεί να εφαρμόσει τα ίδια και χειρότερα - καθώς κάθε καθυστέρηση ή “τσάμπα μαγκιά” πληρώνεται ακριβά. Κι αν, υπό το βάρος της αφόρητης πίεσης να “φτωχύνουμε”, κάνοντας έστω και άτσαλα τη φούσκα να σπάσει, η ελληνική κοινωνία αποδέχεται τη συνύπαρξη των κυρίων Φωτόπουλου και Τσίπρα, στον “κοινό αγώνα κατά του τέλους”, είναι αμφίβολο αν η αυτοσυντήρηση της θα της επιτρέψει να κρατήσει την ίδια - κατά πλειονότητα - στάση. Σε μια χώρα που απόστρατοι αξιωματικοί αντιδρούν που επιτρέπεται στους κατώτερους να επικοινωνήσουν με e-mail (!) με τον υπουργό ή μεγάλη μερίδα πανεπιστημιακών συναγωνίζεται σε βερμπαλισμούς και λαικισμό τους κάθε είδους “Σπίθες”, κάποια στιγμή θα λειτουργήσει η ίδια απόρριψη χρεοκοπημένων αντιλήψεων, όπως αυτή που λειτούργησε με το πανεπιστημιακό άσυλο, κατά 80%...

Όχι οτι η ηρεμία πριν τη θύελλα δεν είναι ανησυχητική - κι οτι η πίεση που μαζεύεται δεν μπορεί να ανασηκώσει το καπάκι της χύτρας. Έχουμε πολλά επεισόδια πίεσης να δούμε ακόμα. Η διαδικασία, όπως εύλογα παραδέχτηκε κι η Άνγκελα Μέρκελ παραλληλίζοντας με την Ανατολική Γερμανία, θα πάρει χρόνια - “δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη”. Όσο όμως οι αγορές πιέζουν για γρήγορα αποτελέσματα, όσο ο χειρισμός της αναταραχής γίνεται με την απαράδεκτη βία στην Πλατεία Συντάγματος τον Ιούνιο ή πρόσφατα τον Οκτώβριο - κι όσο η διοίκηση εμφανίζεται ανέτοιμη και κατώτερη των περιστάσεων, τόσο η προσαρμογή θα γίνεται βίαια, με κόστος κοινωνικό ανυπολόγιστο.

Πολύς λόγος γίνεται για το “μείγμα” των οικονομικών μέτρων που είναι αποτυχημένη, προκαλεί ύφεση, δεν οδηγεί πουθενά κλπ. Ποτέ δεν θα μάθουμε αν μια άλλη συνταγή θα δούλευε (πιθανότατα) καλύτερα. Αυτό που μοιάζει καθαρό σε όποιον προσπαθεί να παρατηρήσει αποστασιοποιημένα τα πράγματα, είναι οτι ο εγκλωβισμός σε μια πολιτική λιτότητας θα συνεχίζεται ώστε να καταστεί βέβαιο, οτι “δεν θα πάρουμε τα λεφτά και θα τρέξουμε”. Oτι η πίεση θα αυξάνεται, όλο και περισσότερο. Οτι πρώτοι οι σημερινοί 55ρηδες, οι “τελευταίοι” της γενιάς του Πολυτεχνείου, θα πληρώσουν με εφεδρεία, την ελαφρότητα και το βόλεμα των ίδιων και των λίγο μεγαλύτερων τους. Οτι οι νεώτεροι θα συνειδητοποιήσουν οτι μέχρι τώρα είχαν γεννηθεί σε μια χώρα με “λάθος παραγωγικό μοντέλο”, που προέβλεπε “οι μισοί στο δημόσιο, οι άλλοι μισοί με μαγαζάκια μεταπώλησης, αφεντικά του εαυτού μας, με υψηλό ποσοστό κέρδους και φοροδιαφεύγοντας” - χωρίς να υπολογίσουμε τους υπεράριθμους γιατρούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους, ηθοποιούς κλπ. Με όλο και πιο ανεπαρκή παραγωγή, όλο και μεγαλύτερες εισαγωγές με δανεικά, όλο περισσότερη διαφθορά/λαμογιά/αισχροκέρδεια, όλο λιγότερο αποτελεσματική διοίκηση, όλο και λιγότερο ενδιαφέρον για το δημόσιο χώρο, όλο και περισσότερα αυτοκίνητα και διπλά κινητά, όλα και και μεγαλύτερη αδιαφορία και ιδιωτεία...


συνεχίζεται...










Η φωτό είναι από το www.boston.com (από το bigpicture για τις διαδηλώσεις "Occupy Wall Street") και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Ready Or Not" των Αϊτινών/Αμερικανών Fugees