Η "σοβιετοποίηση" της ΕΡΤ

Μπορώ να αντιληφθώ οποιαδήποτε συζήτηση, που αφορά σε μειώσεις αμοιβών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα - αν και αδυνατώ να συμφωνήσω με τον “οριζόντιο” τρόπο, με τον οποίο αυτό επιχειρείται. Το οτι αντιλαμβάνομαι τις συνθήκες της κρίσης (και την υποκρυπτόμενη πρόθεση να γίνει απωθητικό το όνειρο για μια “σίγουρη” δουλειά στο δημόσιο), δεν σημαίνει επίσης οτι συμφωνώ με την απουσία κάθε διάκρισης προσόντων και ικανοτήτων, με την κατάργηση κάθε αξιοκρατίας, με τον ισοπεδωτικό τρόπο αμοιβής - που δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του, οτι για την ίδια δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, οι αμοιβές μπορεί να είναι δεκαπλάσιες ή και εικοσαπλάσιες, ακόμα και μετά τις μειώσεις της κρίσης. Πόσο μάλλον, όταν ο (με απολυτήριο δημοτικού και άνευ άλλων προσόντων) καταμετρητής της ΔΕΗ μπορεί να αμείβεται έως και με 2.500 ευρώ καθαρά το μήνα - και ο παρουσιαστής με γλώσσες και πτυχία, στην (εξ ορισμού επιχείρηση θεάματος) τηλεόραση, να παίρνει ακριβώς τα μισά, μετά από δυό δεκαετίες δουλειάς.


Αυτό που δεν μπορώ να αντιληφθώ επ’ ουδενί όμως, είναι οτι η πρόθεση να ενταχθούν οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ και του ΑΠΕ στο ενιαίο μισθολόγιο του δημοσίου, συνοδεύεται από την υπαγωγή τους στο ΙΚΑ, αντί του ταμείου των δημοσιογράφων και του τύπου. Όχι γιατί τo τελευταίο είναι ένα “προνομιούχο” ταμείο (αν κανείς συζητούσε για το συνολικό εξορθολογισμό του ασφαλιστικού, θα μπορούσε να συζητήσει τις απαραίτητες “θυσίες”), αλλά γιατί είναι τελείως ανεξήγητο (και τσαπατσούλικα ύποπτο ή ύποπτα τσαπατσούλικο) να καρπωθούν κάποιοι άλλοι ασφαλισμένοι τις εισφορές, που επί δεκαετίες καταβάλλουν εκατοντάδες δημοσιογράφοι των δημόσιων ΜΜΕ.

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με ευθύνη πολιτικών ηγεσιών, διοικήσεων, συνδικαλιστών και δημοσιογράφων, η δημόσια ραδιοτηλεόραση κινείται στη λάθος κατεύθυνση. Από τη μια, η απαράδεκτη πολιτική της προηγούμενης διοίκησης να μοιραστούν απίστευτες συμβάσεις χιλιάδων ευρώ, με αποτέλεσμα να σκανδαλιστεί η κοινή γνώμη και να χρειαστούν δύο χρόνια περικοπών, για να επανέλθει ταμειακά η επιχείρηση - κι από την άλλη μια πάγια αντίληψη, που διαπερνά τη λειτουργία της ΕΡΤ, ώστε να περιορίζονται υποτίθεται οι “ατασθαλίες” και τα ρουσφέτια, αλλά στην ουσία να περιορίζεται η αξιοκρατία και η χρηστή διαχείριση: Έτσι, η ΕΡΤ είναι μάλλον ο μοναδικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός στον αναπτυγμένο κόσμο, που δεν μπορεί να αξιοποιήσει ταυτοχρόνως στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και στα πολυμέσα τα στελέχη του. Κι αυτό γιατί έχουν αναπτυχθεί “αμυντικοί” μηχανισμοί που αποτρέπουν την αξιοποίηση, την ανάδειξη και την εξοικονόμηση, με βάση την πολύ απλή συνδικαλιστική λογική “όλοι να έχουμε από λίγο δουλίτσα, όλοι να είμαστε ισοπεδωτικά ίσοι, όλοι να παίρνουμε από (έστω και) λίγα και οι αμοιβές να μη διαφέρουν και πολύ, κανείς να μην ξεχωρίζει, κανείς να μην προβάλλεται πολύ, κανείς να μην ξεφεύγει”. Κι όλα αυτά, σε μια δουλειά που κατ΄εξοχήν βασίζεται στην ταύτιση του κοινού με τα πρόσωπα.

Αν λοιπόν η μέχρι τώρα αντίληψη, με τη βοήθεια μιας λαϊκίστικης ρητορικής “δήθεν κατά της διπλοθεσίας” (και μιας λανθασμένης νοοτροπίας οτι μοχλός κατά της ανεργίας είναι το κράτος κι όχι η ανάπτυξη), οδηγούσε σε φαινόμενα κρατικίστικης μιζέριας, τώρα, με την υποβάθμιση των αμοιβών στα επίπεδα του βασικού μισθού, η ΕΡΤ οδηγείται στην πλήρη “σοβιετοποίηση”. Πώς θα γίνει περαιτέρω οικονομικό συμμάζεμα, όταν θα χρειάζονται δύο και τρεις δημοσιογράφοι, στη θέση του ενός, αφού δεν θα υπάρχει καν η δυνατότητα ενός στοιχειώδους επιμισθίου σ’ έναν ικανό ρεπόρτερ; Ποιός δεν θα αποφύγει τη θέση ευθύνης (και άγχους), όταν θα αμείβεται με όσα παίρνει και ο νέος ρεπόρτερ, που δεν ξέρει καλά-καλά ακόμα να γράφει; Και τι ποιότητα στελεχών θα συγκεντρώνει μακροπρόθεσμα ο ευρύτερος δημόσιος τομέας;

Ήδη, ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ ήταν “εγκλωβισμένος” σε όλα τα ασυμβίβαστα, του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, στον οποίον υπάγεται - παρά το γεγονός οτι ο δημοσιογράφος πουθενά στον αναπτυγμένο κόσμο δεν είναι “κρατικός υπάλληλος”. Ήταν εγκλωβισμένος, περιμένοντας να τον αξιοποιήσει η εκάστοτε νέα διοίκηση, ανάλογα με το αν ήταν αρεστός - χωρίς αξιολόγηση και αντικειμενικά κριτήρια. Ήταν εγκλωβισμένος, γιατί αν δεν αξιοποιείτο, δεν μπορούσε να δουλέψει πουθενά αλλού (έστω σε “χιαστί” μέσο*), δεν μπορούσε να φέρει “φρέσκο αέρα” από την πιάτσα, δεν μπορούσε να ισχυροποιήσει την ανεξαρτησία του. Ήταν μαθηματικά καταδικασμένος να εξαρτηθεί, να ιδρυματοποιηθεί, να νεκρωθεί.

Τώρα, με την ουσιαστική κατάργηση της δημοσιογραφικής ιδιότητας και την “υπαλληλοποίηση”, δίνεται η χαριστική βολή. Καλώς ήλθατε στη Λαϊκή Δημοκρατία της ΕΡΤ...




(*Παλιότερα, ήταν δυνατόν ένας εργαζόμενος στην τηλεόραση της ΕΡΤ να εργαστεί σε ραδιόφωνο της ΕΡΤ ή στην αγορά και το αντίστροφο. Εδώ και χρόνια, το μόνο που επιτρέπεται είναι να εργάζεσαι σε εφημερίδα, μετά από άδεια, επειδή η ΕΡΤ δεν διαθέτει φύλλο - και οι εφημερίδες δεν θεωρούνται ανταγωνιστικό μέσο.)


Οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ δίνουν συνέντευξη τύπου, αύριο Δευτέρα 17/10, στις 10πμ, σε αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20.










H φωτό από την ταινία "Η ζωή των άλλων" είναι από το www.screenrant.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Back in the USSR", από το περίφημο "λευκό άλμπουμ" των Βρετανών Beatles.