Ο επαρχιωτισμός της Ευρώπης

“Τι νοιώθουν, τι δηλώνουν τα παιδιά σας”, ρώτησα πρόσφατα μια Γερμανίδα που ζει εδώ και δεκαπενταετία στην Αθήνα, παντρεμένη με Έλληνα. “Ούτε Έλληνες, ούτε Γερμανοί, Ευρωπαίοι δηλώνουν”, μου απάντησε. Αυτή, την τόσο απλή και καθημερινή επιβεβαίωση, δίπλα μας, της υβριδικής ομορφιάς της φύσης, που καταρρίπτει κάθε εθνικισμό, σωβινισμό και ρατσισμό, η σύγχρονη Ευρώπη φαίνεται να αδυνατεί να την υπηρετήσει, παρά τις κοινές αξίες και την κουλτούρα του ανθρωπισμού που καλλιέργησε τις μεταπολεμικές δεκαετίες.

“Εμείς οι Ευρωπαϊστές έχουμε δώσει πολλές λαβές στους εχθρούς της Ένωσης, τα τελευταία χρόνια”, μου είπε αργότερα ένας άλλος τηλεοπτικός καλεσμένος. Η αλήθεια είναι οτι η Ευρωπαϊκή Ένωση δικαίως βάλλεται τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερο, εξ αιτίας της κρίσης και της λιτότητας, που εξαπλώνεται σε όλον τον ευρωπαϊκό νότο. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές βάλλεται για λάθος λόγο: Αντί να ψέγεται για τον αυξανόμενο συντηρητισμό και επαρχιωτισμό της, τουλάχιστον της τελευταίας δεκαετίας, επικρίνεται (κυρίως από την αριστερά, αλλά και τους πάσης φύσεως εθνικιστές και ευρωσκεπτικιστές) για “έλλειμμα δημοκρατίας”.

Οι εθνικές κυβερνήσεις όμως, που διαμορφώνουν τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της Ένωσης, εκτός από συμφέροντα, εξυπηρετούν κατά κύριο λόγο και τα εκλογικά τους ακροατήρια - για την ακρίβεια, τον λαϊκισμό που επιβάλλουν κομμάτια του εκλογικού τους ακροατηρίου. Αυτές (και τα αντίστοιχα κομματικά “μαγαζάκια”) διαμορφώνουν τις μίζερες κατευθύνσεις της ατολμίας για γενναίες ευρωπαϊκές λύσεις. Ίσως οι κάτοικοι των βορείων χωρών, που είναι αυτοί που “βάζουν το χέρι στη τσέπη”, για να χρηματοδοτούν τα ελλείμματα του νότου, είναι εν πολλοίς δικαιολογημένοι στο δισταγμό τους. Στην πραγματικότητα όμως, η ευρωπαϊκή συνείδηση, η αίσθηση οτι πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί για το κοινό ευρωπαϊκό καλό, έχει υποχωρήσει σημαντικά, μετά τη στροφή της χιλιετίας.

Η “δημοκρατία” και η λαϊκή βούληση λοιπόν των Ευρωπαίων είναι αυτή που διαμορφώνει αυτό το απομονωτικό, εσωστρεφές και συμφεροντολογικό πλαίσιο, που κάνει το κοινό όραμα να ασφυκτιά - και όχι τόσο η γραφειοκρατία της Κομισιόν, που άλλα θα είχε να της ψέξει κανείς. Πόσο είναι έτοιμοι οι Ευρωπαίοι πολίτες να εγκαταλείψουν το τοπικό τους συμφέρον και να σκεφτούν με γνώμονα το “συνολικά ευρωπαϊκό”, αναδεικνύοντας και τους ηγέτες με ευρωπαϊκό όραμα; Πόσο διατεθειμένοι είναι να αναβαθμίσουν τη σημασία του Ευρωκοινοβουλίου (τις εκλογές του οποίου σνομπάρουν) ή ακόμα περισσότερο, να δεχτούν να ψηφίζουν για μια ενιαία ευρωπαϊκή κυβέρνηση, μέσω ευρωπαϊκών κι όχι εθνικών κομμάτων; Και πόσο θα δέχονταν κατάργηση των σημαιών, των εθνικών οικονομιών και τη διαμόρφωση μιας ενιαίας στρατιωτικής δύναμης, ακολουθώντας το μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών;

Αντιθέτως, ενισχύονται τα τελευταία χρόνια οι αυτονομιστικές τάσεις, όπως αυτές της Καταλωνίας, της Σκωτίας ή οι “προαιώνιες” των Ιρλανδών και των Βάσκων. Κι αν στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Ευρώπη, η πτώση του κομμουνισμού δικαιολογεί εν μέρει την αναδιάταξη των συνόρων, στη μέχρι τώρα ευημερία του δυτικού κόσμου είναι αδιανόητο να σπεκουλάρουν πολιτικές παρατάξεις στον εθνικό/θρησκευτικό φανατισμό ή στον (ίδιο πάλι) λαϊκισμό, που θεωρεί οτι “θα ζήσουμε καλύτερα εμείς οι πλούσιοι του Βορρά, αν δεν χρηματοδοτούμε τους τεμπέληδες νότιους”. Αντί να στηρίζουμε, με κάθε κόστος, το “η ισχύς εν τη ενώσει”, αποδεχόμαστε την ιδέα της κατάτμησης, ακόμα κι αν εκεί που η ζωή έχει καταδείξει τη γελοιότητα των διαχωρισμών, σε κράτη με πληθυσμό μικρότερο από ένα δήμο της Αττικής.

Με έναν ευρωπαϊκό προϋπολογισμό μίζερο (που θα αποφασιστεί στις επόμενες συνόδους για την επταετία 2014-2020) και με μιά αντίληψη διατήρησης των εθνικών κεκτημένων, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα πάει μπροστά. Κι όσο κι αν η τέχνη της είναι ο διαρκής συμβιβασμός, τα τρένα της ζωής (και η γιγάντωση των αναπτυσσόμενων κρατών όπως η Κίνα και η Βραζιλία) δεν συγχωρούν. Τουλάχιστον το τανγκό θα πρέπει να είναι δύο βήματα εμπρός και ένα πίσω - κι όχι το ανάποδο. Κι αυτό δεν εξασφαλίζεται, όταν η παρτίδα σώζεται μονίμως στο “παρά πέντε”...

Μια Γερμανία, μεταπολεμικά πλέον δημοκρατική και ευρωπαϊκή, αλλά που θέλει να επιβάλει το δικό της μοντέλο και τις δικές της σκοπιμότητες πάνω από το κοινό καλό, μια Βρετανία μονίμως απομονωτική υπέρ των χρηματοοικονομικών της συμφερόντων, μια Γαλλία με αυξημένη ακροδεξιά και επιπόλαια στάση στη συνταγματική ολοκλήρωση, μια Ισπανία πνιγμένη στη φούσκα της οικοδομής και της ανεργίας και μια Ιταλία που μπόρεσε να ζήσει τόσα χρόνια με τις απάτες του Μπερλουσκόνι, είναι κακοί οιωνοί για το μέλλον. Μαζί με μια οικονομική αρχιτεκτονική, που χρειάζεται επειγόντως επιδιόρθωση. Το να πιέζει ο Ομπάμα και το “σατανικό” ΔΝΤ για περισσότερη Ευρώπη και πιο δραστική παρέμβαση στην κρίση χρέους, δεν είναι είναι και το πιο αισιόδοξο δείγμα γραφής.

Αντίθετα λοιπόν από τις φωνές που ανθίζουν πάνω στην κρίση του ευρώ και τη λιτότητα, οι Ευρωπαίοι πολίτες πρέπει επιτέλους να ενισχύσουν την ευρωπαϊκή τους συνείδηση, απαιτώντας περισσότερη ενωτική και προοδευτική εκλογική δύναμη. Καταδικάζοντας τις φωνές της φασιστικής ακροδεξιάς, του εθνικισμού και του απομονωτισμού, που δεν προοιωνίζονται παρά επικίνδυνη οπισθοδρόμηση και υστέρηση έναντι των άλλων δυνάμεων. Αλλά και τις φωνές που ταυτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση με τον “καπιταλισμό” και το παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών, φορτώνοντας της όλα τα κακά τους, λες και το σπίτι ταυτίζεται με την εκάστοτε επίπλωση.

Κι εμείς εδώ στην Ελλάδα, πρέπει να εκμεταλλευθούμε την κρίση, όχι για να ενισχύσουμε τις αντίστοιχες φωνές, αλλά για να τις καταδικάσουμε, αποκαθιστώντας την τραυματισμένη ευρωπαϊκή μας πορεία. Αποκρούοντας τις σειρήνες του “λόμπι της δραχμής” και αντιλαμβανόμενοι οτι πια δεν μπορούμε να έχουμε ηγέτες που δεν μπορούν να σταθούν άνετα στα διεθνή φόρα, υπουργούς που δεν μπαίνουν στο αεροπλάνο ή δεν μιλούν αγγλικά, τηλεοπτικά κανάλια που δεν ξέρουν να στήσουν μια εκπομπή για διεθνή θέματα, δημοσιογράφους που δεν μπορούν να διαβάσουν μια “ξένη” εφημερίδα, στελέχη και υπαλλήλους του δημοσίου που δεν δέχονται να αξιολογηθούν, κόμματα που ζουν το δικό τους “βαλκανικό” μύθο, πολιτικούς που δεν μπορούν να χειριστούν ούτε μισό θέμα έξω από τη ρουσφετολογική λογική της (όποιας) “επαρχίας” τους. Γιατί ο επαρχιωτισμός της Ευρώπης ουδόλως αποτελεί άλλοθι για τον ακόμα μεγαλύτερο δικό μας.


Δεν μπορείς να απαιτείς τα οφέλη της Ευρώπης, χωρίς τις υποχρεώσεις της.

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice.

Η φωτό από τις αμερικανικές εκλογές είναι από το www.thelintscreen.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "The Sellout" της Αμερικανίδας Macy Gray, που έδωσε συναυλία το προηγούμενο Σάββατο στην Αθήνα.

Παρασκευή βράδυ στην Πλώρη

Αν έρθετε, θα είναι ακόμα μια "εκρηκτική" βραδιά, αυτή τη φορά στην Πλώρη, στην Ακτή Θεμιστοκλέους, στον Πειραιά.

Σας περιμένω λοιπόν, την Παρασκευή, μετά τις 10μμ..











Η αφίσα είναι από την Πλώρη και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Soulburger" από τους Ιταλούς Soulful Torino Orchestra.

Zea calling!

Ο χειμώνας ήρθε - και μαζί του μια ακόμα βραδιά στο Okio, στη Μαρίνα της Ζέας, για να αρχίσει η σεζόν. Από νωρίς, για να ζεσταθούμε εγκαίρως..

Σας περιμένω λοιπόν, αυτή την Πέμπτη, μετά τις 9μμ!

H αφίσα είναι από το Okio και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Fabulous Swing Kid", των Γερμανών Tape Five.

Πολιτικός πολιτισμός για κλάματα...

Φέτος, ο χειμαζόμενος τηλεθεατής μπορεί να καταφύγει στη νέα βραδυνή ζώνη της ΝΕΤ, στις 10μμ, για να αντιμετωπίσει την κρίση και τον περιορισμό των εξόδων με εξαιρετική τηλεοπτική ψυχαγωγία. Μια πρόταση που απαντάει αποστομωτικά στην κριτική για τη χρησιμότητα της δημόσιας τηλεόρασης, αναδεικνύοντας και πόσο φτωχή είναι η εναλλακτική των ιδιωτικών καναλιών, τα οποία κατέφυγαν υποτίθεται για λόγους οικονομίας στα “πιο φτηνά” τούρκικα σίριαλ. Επιπλέον, ο συνειδητός πολίτης μπορεί να κάνει μερικές πικρές συγκρίσεις, παρακολουθώντας κάθε Πέμπτη αυτή την εξαιρετική δανέζικη σειρά με το όνομα “Borgen”, που αν και μυθοπλασία, είναι αποκαλυπτική για το επίπεδο της πολιτικής ζωής και της κοινωνικής συνείδησης στη “Δανία του Βορρά”.

Μην αποκρύβοντας καμία πλευρά της σύγχρονης πολιτικής ίντριγκας σε μια χώρα με παράδοση κυβερνήσεων συνεργασίας, η σειρά δεν εξιδανικεύει κατά κανένα τρόπο τη δημόσια ζωή της χώρας. Δεν μπορεί όμως να μην παρατηρήσει κανείς πόσο τα πολιτικά ήθη κινούνται στο χώρο της απλότητας, της κομψότητας, της διαλλακτικότητας και της πραγματικής αλληλεγγύης (δεν είναι τυχαίο άλλωστε, οτι και η διεθνής τηλεοπτική πρωτοβουλία “Why Poverty?”, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, άρχισε από τη Δανία).

Μεταξύ άλλων, στη σειρά, καταγράφεται και ο προβληματισμός γύρω από ένα κομβικό σημείο του δημόσιου διαλόγου, τη λεγόμενη “διεθνή ή εξωτερική βοήθεια”. Η πρωταγωνίστρια-πρωθυπουργός, επικεφαλής του κόμματος των Μετριοπαθών (με πολλές ομοιότητες στο προφίλ με την πραγματική σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό) επιχειρηματολογεί για το πώς μια τόσο πλούσια χώρα είναι υποχρεωμένη να προσφέρει σημαντική οικονομική βοήθεια στις χώρες του τρίτου κόσμου, κυρίως από ανθρωπιστικής πλευράς, αλλά και ως μέτρο ενίσχυσης της ευρωπαϊκής ασφάλειας και αποτροπής της τρομοκρατίας.

Η αντίστοιχη συζήτηση εδώ, στη χώρα που εξακολουθεί να συγκαταλέγεται (τουλάχιστον) ανάμεσα στις 42 πλουσιότερες του κόσμου, θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Όχι τώρα, που διανύουμε τη μεγαλύτερη κρίση της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας, αλλά και στις εποχές των “παχέων αγελάδων”. Πότε ο λεγόμενος “μέσος Έλληνας” ενδιαφέρθηκε πραγματικά και θεσμικά, μέσω της ελληνικής πολιτείας, να ενισχύει παγίως τους λιγότερο προνομιούχους αυτού του κόσμου, πέρα από την κοινωνική ευαισθησία που εκδηλώθηκε από μεμονωμένους φορείς ή τη συμμετοχή σε μαραθωνίους ανθρωπιάς;

Κι ας μην πάμε στους “μακρινότερους”, στο Αφγανιστάν ή στην Αφρική, αλλά στους ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα στην ίδια μας τη χώρα, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Πότε “εξεγέρθηκε” η ελληνική κοινωνία, για τις συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών, που στοιβάζονταν, εδώ και μια δεκαετία, κατά δεκάδες στα περίφημα “υπνωτήρια”, με ντροπιαστικές για τον πολιτισμό μας συνθήκες διαβίωσης, παρά μόνο για να υπογραμμίσει τον κίνδυνο για τη δική της υγιεινή και ασφάλεια;

Τώρα όμως, που αρκετοί Έλληνες γνωρίζουν (ή ξαναθυμούνται) τι σημαίνει να κρυώνεις μέσα στο ίδιο σου το σπίτι και να στερείσαι τα βασικά αγαθά, οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης καλούν άμεσα ή έμμεσα, τον ελληνικό λαό να “εξεγερθεί”. Λες και τόσα χρόνια δεν υπέφεραν, πολύ περισσότερο, άνθρωποι δίπλα μας. Μόνο που τότε δεν είχε σημασία, ήταν άλλοι, “έξω από την αυλή μας”...

Η θλιβερή εικόνα πολλών εκπροσώπων μας στο κοινοβούλιο υπογραμμίζει, για άλλη μια φορά την ευθύνη όλων μας που τους στείλαμε εκεί (ή δεν στείλαμε άλλους, καλύτερους). Οι κορώνες που εκτοξεύονται από τη σαμαρική Νέα Δημοκρατία (ειδικά όταν εκπροσωπείται από ακροδεξιούς βουλευτές), η εικόνα διάλυσης που παρουσιάζει το ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι παλινωδίες των “εκ μεταγραφής” βουλευτών της ΔΗΜΑΡ, ουδόλως αποτελούν άλλοθι, για την εικόνα που εκπέμπει η αντιπολίτευση.

Κι αν οι εντυπώσεις της φτήνιας, του λαϊκισμού και του Δελφιναρίου της πολιτικής περιορίζονταν στην ακροδεξιά, θα ήταν ευεξήγητο. Όταν όμως υπάρχουν βουλευτές της αριστεράς που μιλούν για τον “κουτσό” Σόιμπλε ή κάνουν παραλληλισμούς με το λιντσάρισμα του Αμερικανού διπλωμάτη στη Λιβύη, τότε τα πράγματα είναι πολύ ανησυχητικά, για το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού και τον φανατισμό του. Ακόμα πιο ανησυχητική για τον πολιτικό πολιτισμό μας είναι η προσπάθεια συμψηφισμού του ατοπήματος, από όσους προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, με αυτοκτονίες ή το ίδιο το μνημόνιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβισμένος ανάμεσα σε εκπροσώπους συνιστωσών που περηφανεύονται για τον “αγώνα τους κατά του ΑΣΕΠ” και εκπροσώπων ενός λαϊκισμού που άνθησε στο χώρο της κεντροαριστεράς ή της κεντροδεξιάς και έσπευσε να ενταχθεί στο νέο ρεύμα της “επαναστατικής εξουσίας”, αδυνατεί να αρθρώσει ένα συνεπή και σίγουρο, για τους περισσότερους ψηφοφόρους, λόγο. Τα δύο τρίτα δεν τον εμπιστεύονται για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, πράγμα επίσης ανησυχητικό από μόνο του, για ένα κόμμα που έρχεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις.

Το αν θα μπορέσει πολύ γρήγορα να ωριμάσει και να πετάξει τα βαρίδια στο δρόμο προς την εξουσία, παραμένει αμφίβολο. Όσο πάντως δεν εξοστρακίζει μια ψηφοθηρική ρητορική, που αρνείται την κουλτούρα της συνεργασίας και της συνύπαρξης με μετριοπαθέστερους όμορους πολιτικούς χώρους (όσο και την ιδέα του δανεισμού και των μηνομονίων), τόσο δεν θα μπορέσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, που είναι η ευθύνη για τη χώρα, πιθανότατα αμέσως μετά τις επόμενες εκλογές.


Η κάθαρση δεν θα έρθει με τη μισαλλοδοξία.

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice.

Η φωτό από τη σειρά "Borgen" είναι από το www.nytimes.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το απολαυστικό "My Girl" στη διασκευή του Ιταλού Mario Biondi, που εμφανίστηκε σε δύο συναυλίες στο Gazarte.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ψήφου

Διαβάζω σε μια εφημερίδα οτι η κυβέρνηση είναι “γαντζωμένη στην εξουσία”. Σε ένα περιοδικό την προτροπή “τελειώστε την κυβέρνηση των ζωντανών νεκρών”. Μάλιστα.

Έχω να προσάψω πάρα πολλά σε αυτή την κυβέρνηση, πιθανώς από την αντίθετη πλευρά αυτών που συμφωνούν με αυτούς τους τίτλους. Για παράδειγμα, θεωρώ ανεπίτρεπτη την ασυνέπεια που επέδειξαν μετά τις εκλογές, ως προς τη διαπραγμάτευση. Όχι όμως γιατί είναι τόσο λάθος η μετέπειτα στάση τους, αλλά γιατί ήταν εξ αρχής λάθος η προεκλογική ρητορική τους και το γεγονός οτι συμπαρασύρθηκαν σε μια δημαγωγική, δήθεν “αντιμνημονιακή” κούρσα, που ποίκιλε από την “απαγκίστρωση” ως την “επαναδιαπραγμάτευση” και λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή την τρόικα. Λες και υπήρχε περίπτωση να πάρουμε την επόμενη δόση, με αισθητά καλύτερους όρους, από αυτούς που επέβαλαν τελικά οι δανειστές μας - κι ας εξακολουθεί η αντιπολίτευση να πουλάει παραμύθια στον κοσμάκη, τον οποίον υποτίθεται οτι υπερασπίζεται.

Έχω επίσης να προσάψω απίστευτη κωλυσιεργία και καθυστέρηση, στην μόνη απαραίτητη μάχη, που είχε πιθανότητες να ελαφρύνει κάπως τις περικοπές στους πιο αδύναμους και να ανακόψει την υφεσιακή πορεία: Τη μάχη των μεταρρυθμίσεων. Εξακολουθώ και δεν βλέπω κανένα ορατό αποτέλεσμα στη διαμόρφωση ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους, σε νέες βάσεις, συμπεριλαμβανομένων και των μηχανισμών ελέγχου, ώστε να μην ξαναφθάσουμε εκεί που βρεθήκαμε. Αντιθέτως, εξακολουθώ και βλέπω μια μάχη χαρακωμάτων της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους, από την προσπάθεια να μην καταργηθεί η ΔΟΥ της περιφέρειας μας, μέχρι τη διατήρηση προνομίων και ενός κοινωνικού κράτους, που δεν προστατεύει αποτελεσματικά αυτούς που πραγματικά πλήττονται, κάτω από τα όρια της φτώχειας. Kαι διάφορες αμίμητες “λύσεις”, που οδηγούν στον συμβολαιογράφο για την αλλαγή οικογενειακής κατάστασης, αντί στη μηχανογράφηση.

Έχω να προσάψω και πολλά, με τα οποία θα συμφωνούσαν, υποθέτω, οι συντάκτες των δύο αυτών τίτλων. Για παράδειγμα, τα μη ορατά αποτελέσματα, πέρα από ρητορείες και υποσχέσεις, στην επαναφορά του δημοκρατικού ήθους και του στοιχειώδους επαγγελματισμού στους ένστολους, που δέχονται να αντιμετωπίζουν με χαλαρότητα τον εκφασισμό, γιατί ακριβώς έχει διαβρώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό και τις τάξεις τους. Η αστυνομία που είναι απρόθυμη ή ανίκανη να συλλάβει τους δράστες ενός ρατσιστικού ή φασιστικού παροξυσμού δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, με την αστυνομία που βασανίζει συλληφθέντες και καταφεύγει χωρίς σχέδιο στην άναρχη βία κατά διαδηλωτών, αντί να μπορέσει με επαγγελματικό τρόπο, όχι μόνο να απομονώσει και να εξουδετερώσει όσους δημιουργούν το “μπάχαλο”, αλλά και να τους φέρει με ικανά (και όχι πλαστά) αποδεικτικά στοιχεία στα δικαστήρια, ώστε να καταδικαστούν.

Ωστόσο, πέρα από την πάγια επιθυμία κάθε αξιωματικής αντιπολίτευσης να γίνει κυβέρνηση, δεν μπορώ να αντιληφθώ ποιά ακριβώς είναι η πρόταση, όσων υποστηρίζουν οτι αυτή η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να πέσει, μερικούς μόλις μήνες μετά από διπλές εκλογές, που όχι μόνο εκτόνωσαν την ανάγκη για δημοκρατική έκφραση του λαού, αλλά κόστισαν απίστευτα πολλά, κυρίως σε ζημιογόνα καθυστέρηση, που έχει στραγγαλίσει την οικονομία - και τώρα αποδίδεται στις “πολιτικές του μνημονίου”.

Ποιό είναι λοιπόν το επιχείρημα; Η εφαρμογή των ίδιων των μέτρων; Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει οτι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις της, θα μπορέσει να μην τα εφαρμόσει, χωρίς να οδηγηθούμε σε άτακτη χρεοκοπία (και στην κατάρρευση της χώρας, μαζί με την κυβέρνηση); Ή μήπως είναι ρεαλιστικό να πιστεύει κανείς οτι μέσα σε ελάχιστους μήνες, ένα κόμμα του 5% είναι ξαφνικά εξοπλισμένο με στελέχη, που θα μπορέσουν να διαπραγματευθούν “καλύτερα” και “αλλιώτικα” τον επόμενο δανεισμό, χωρίς ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει μεταβολή 180 μοιρών στις μέχρι τώρα εξαγγελίες του;

Ας δεχτούμε λοιπόν, για την οικονομία της κουβέντας, οτι η παρούσα κυβέρνηση αποτελείται κυρίως από φαύλους πολιτικάντηδες, που πρέπει να εξαφανιστούν από το πολιτικό τοπίο. Και οτι σε αυτό το μήκος κύματος θα είναι η λαϊκή ετυμηγορία, που θα καταποντίσει τα κυβερνητικά κόμματα.

Σε ποιό ιδεολογικό πλαίσιο συνεπώς μπορεί να κινηθεί μια κυβέρνηση που εμπνέει αξιοπιστία; Ποιά εχέγγυα μπορεί να δώσει ένας ιδεολογικός χώρος, που εξακολουθεί και κάνει τερατώδεις γκάφες, προσπαθώντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, δηλαδή τη δημοκρατική ανάδειξη και κυβερνητική επιβίωση στο σημερινό παγκόσμιο περιβάλλον, με τις αντιλήψεις που εκφράζουν τα στελέχη του; Πώς μπορεί κανείς να μην είναι καχύποπτος και να δεχτεί την αμίμητη αποστροφή περί “τεχνοφασισμού”, όταν επιτέλους η ακαδημαϊκή κοινότητα βρήκε τον τρόπο, με ηλεκτρονική ψηφοφορία, να διενεργήσει τις εκλογές που κάποιες μειοψηφίες δεν επέτρεπαν, δια του τραμπουκισμού;

Το χειρότερο όμως δεν είναι εκεί. Ας δεχτούμε, πάλι για την οικονομία της συζήτησης, οτι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (άραγε με ποιούς ακόμα;) θα είναι, παρ’ όλα αυτά, μια κυβέρνηση που δεν θα ρίξει την Ελλάδα στα βράχια, αλλά θα φέρει μάλιστα και μια υγιή ανανέωση στο πολιτικό προσωπικό. Τι μετεκλογικό τοπίο όμως θα διαμορφωθεί; Ποιά θα είναι η αξιωματική αντιπολίτευση, αν δεν δοθεί χρόνος στην κεντροδεξιά και στην κεντροαριστερά να ανασυσταθούν, από νέα, ριζικά πιο υγιή, υλικά;

Μπορεί να είναι η Νέα Δημοκρατία. Μπορεί όμως και όχι. Σε κάθε περίπτωση, ένα εκλογικό αποτέλεσμα, με δεύτερο ή τρίτο κόμμα τη Χρυσή Αυγή, είναι ένα σκηνικό εμφυλίου, σχεδόν το ίδιο καταστροφικό, μακροπρόθεσμα, με την άτακτη χρεοκοπία, δεδομένης της “αβάσταχτης ελαφρότητας” με την οποία ψηφίζει μερίδα του εκλογικού σώματος. Σκεφτείτε την περίπτωση, να απογοητεύσει πολύ σύντομα τους ψηφοφόρους του ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αναλογιστείτε ποιός θα κυβερνήσει τη χώρα μετά.

Εκτός εάν, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή πριν από το γκρεμό, μια ισχυρή πλειοψηφία στην κοινωνία θέσει δύο απαράβατες προτεραιότητες: Πρώτον, να εγκαταλειφθούν οι “αντιμνημονιακές” ψηφοθηρικές πομφόλυγες - και να σηκώσουμε με σοβαρότητα τα μανίκια του εκσυγχρονισμού του κράτους και της χώρας. Και δεύτερο, να αποφασίσουν όλα τα δημοκρατικά κόμματα να συμπήξουν ένα μέτωπο κόντρα στον φασισμό, ακόμα και τέτοιο που (εν ανάγκη) θα τους κάνει να κατέβουν ως συνεργαζόμενα στις εκλογές, προκειμένου να μην απωλεσθεί κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατικού δικαιώματος. Γιατί αν ο φασισμός ανδρωθεί, το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και θα είμαστε ασυγχώρητοι για την εγκληματική επιπολαιότητα μας.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice

Η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Cumbia Espacial" των Βρετανοκολομβιανών Ondatropica.

Saturday Night Live στο "Piu Verde"

Είναι από τα πιο ωραία μαγαζιά, στο κέντρο του άλσους του Παπάγου. Κι αφού η εκπομπή μετράει ήδη αρκετές μέρες απεργίας, είναι μια ωραία ευκαιρία, αν θέλετε, να ακούσετε μουσική από μένα, ειδικά προσαρμοσμένη σε ένα Σαββατόβραδο.

Σας περιμένω λοιπόν, μετά τις 10.30μμ αυτό το Σάββατο, για μια πολύ χορευτική βραδιά!

Η αφίσα είναι από το Piu Verde και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "B Boy On Wax του Γάλλου Wax Tailor.

Με ξένα κόλλυβα...

Επί χρόνια, έρχομαι σε αντιπαράθεση με διευθυντές, για το επίμαχο ζήτημα: Υποστηρίζω οτι οι αποφάσεις σε ένα δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα δεν μπορεί να λαμβάνονται χωρίς πολύ συγκεκριμένη αιτιολόγηση και τεκμηρίωση, με βάση (κατά το δυνατόν) αντικειμενικά κριτήρια. Κι οτι το λεγόμενο "διευθυντικό δικαίωμα" δεν σημαίνει οτι ο διευθυντής αποφασίζει "κουτουρού" ότι του αρέσει, με βάση το προσωπικό του κριτήριο.

Aυτό ισχύει, κατά την άποψη μου, αν όχι για όλες τις καθημερινές αποφάσεις, σίγουρα όμως για όλες εκείνες που αφορούν στρατηγική, πρόσωπα, φυσιογνωμία του καναλιού και κεντρικές "πολιτικές" επιλογές. Προσοχή, αυτό δεν σημαίνει απουσία άποψης (δεν υπάρχει ειδησεογραφία χωρίς άποψη) και "νερόβραστη" τήρηση ίσων αποστάσεων μεταξύ των άκρων της δημόσιας ζωής, αλλά αντιθέτως σημαίνει στιβαρή τήρηση της δεοντολογίας και του επαγγελματισμού.

Δεν είναι η πρώτη (και πολύ φοβάμαι ούτε η τελευταία) φορά που παρατηρούνται φαινόμενα παρεμβάσεων και απαράδεκτων αποφάσεων από διευθυντές και διοίκηση στην ΕΡΤ. Πολλές φορές δεν έχουν (μόνο) πολιτικό υπόβαθρο, αλλά αιτίες που ποικίλουν από προσωπικές εμπάθειες ως καθαρά ιδιοτελή κίνητρα. Για να μιλήσω πιο προσωπικά, δεν πάει πολύς καιρός που ένας συμπλεγματικός εκπρόσωπος της "βαθείας" πασοκικής μετριότητας αποφάσισε οτι δεν πρέπει να παρουσιάζω δελτία ειδήσεων επί 4 μήνες ή ότι δεν πρέπει να συμμετέχω στην παρουσίαση της εκλογικής βραδιάς, γιατί δεν του άρεσε ο "αναρχικός"(!) μου λόγος ή επειδή είχε "καλύτερες προτάσεις" προς τη διοίκηση.

Πολλές φορές στην ιστορία της ΝΕΤ (για να μην πάμε πιο πίσω, σε αμαρτωλές εποχές, που δεν τις γνωρίζω και από πρώτο χέρι) δημοσιογράφοι έχουμε μπει στο "ψυγείο" ή στο περιθώριο, γιατί δεν ήμασταν αρεστοί ή για να χωρέσουν στο ίδιο πρόγραμμα τα "δικά μας παιδιά", ανεξαρτήτως της αξίας τους. Ελάχιστοι από τους "επώνυμους" ή μη, που επιχειρούν να βρουν καταφύγιο ή συνωθούνται με σκοπό να προβληθούν από την ΕΡΤ, ταιριάζουν με το ύφος και το ήθος μιας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Σε μια ακραία εκδοχή, θα μείνει αξέχαστος στο πανελλήνιο εκείνος ο ανεκδιήγητος διευθυντής (που τοποθετήθηκε με εντολή Ρουσόπουλου), διότι έστελνε από το προσωπικό του τηλέφωνο χυδαία SMS σε παρουσιάστριες, ώσπου να "αποκεφαλιστεί" εν μιά νυκτί.

Ωστόσο, δεν είχε σημειωθεί ποτέ τέτοιο άγαρμπο κρούσμα "κοψίματος" παρουσιαστών, επειδή σχολίασαν δημοσίως με τρόπο που δεν ήταν αρεστός. Ακόμα κι αν ένας δημοσιογράφος το «παρακάνει» ή κάνει λάθος (έστω και χονδροειδές), ακόμα κι αν έχει διαφορές και επιδιώκει τη σύγκρουση ή την ηρωική έξοδο, ακόμα κι αν εκφράζεται με θράσος ή υπάρχουν ιδιοτελή κίνητρα, ο χειρισμός της υπόθεσης δεν μπορεί παρά να είναι αυτός της προσπάθειας σύγκλισης και της σταδιακής επίπληξης, με αναφορά σε αρχές και δεοντολογία, πριν φτάσει κανείς στη λύση μιας συνεργασίας. Δυστυχώς, παρά τα βήματα που σταδιακά έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια (με πολλά πισωγυρίσματα βεβαίως), φαίνεται ότι οδεύουμε προς μια συντηρητική οπισθοδρόμηση, που εξ ορισμού προσβάλλει τον ορθό λόγο.

Ειδικά στην παρούσα συγκυρία, η τρικομματική συγκυβέρνηση θα έπρεπε να είναι ευκαιρία για να αναζητηθούν οι τρόποι μιας πιο ανεξάρτητης και "αντικειμενικής" λειτουργίας – κι όχι να διαμοιράζονται θέσεις και αρμοδιότητες, πέραν αυτών ίσως του Διοικητικού Συμβουλίου. Και ειδικά η Δημοκρατική Αριστερά, που δεν δεσμεύεται από κανένα κυβερνητικό παρελθόν, θα έπρεπε να πρωτοστατήσει(με τις μικρές της δυνάμεις) στην τοποθέτηση αποκλειστικά στελεχών που έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία, τη γενική αποδοχή, όπως και κανενός είδους δεσμό με δημοσιογραφικούς κιτρινισμούς ή εκδοτικά συμφέροντα, που όλως τυχαίως, διαχρονικά επιθυμούν να εκμεταλλεύονται την ΕΡΤ.

Όλα αυτά δεν θα αποτελούσαν αντικείμενο δημόσιας συζήτησης, αν δεν είχαν εγκαταλειφθεί οι προτάσεις της επιτροπής Αλιβιζάτου για ανεξάρτητη και αξιοκρατική ΕΡΤ – κι αν είχε γίνει αποδεκτή η άμεση εφαρμογή της αξιολόγησης, αντί να πολεμηθεί λυσσαλέα, όχι μόνο από τις πάσης φύσεως εξουσίες και συμφέροντα, αλλά και από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αξιολόγηση, που αν υιοθετηθεί με πολλαπλά επίπεδα κρίσης και συμμετοχή δεκάδων συνεργατών για κάθε εργαζόμενο (κι όχι από κάποια "εγκάθετη επιτροπή", όπως κουτοπόνηρα λέγεται συχνά για να εκφραστεί αντίρρηση), σε συνδυασμό με αντικειμενικά κριτήρια σπουδών, εμπειρίας και άλλων ικανοτήτων, είναι σίγουρο ότι θα περιορίσει την κάθε είδους αυθαιρεσία.

Γιατί αν υπήρχε στοιχειώδης αξιολόγηση, δεν θα είχαν περάσει από το πόστο του διευθυντή ή του αρχισυντάκτη απόφοιτοι γυμνασίου ή άνθρωποι που δεν μπορούν να διαβάσουν ούτε ένα διεθνές μέσο ενημέρωσης, γιατί δεν γνωρίζουν καμία άλλη γλώσσα, εκτός από (κακά συνήθως) ελληνικά. Δεν θα είχαν προσληφθεί δεκάδες "στελέχη" που δεν χρειάζονται, ως προσωπικό ειδικών θέσεων, με δαπάνη μισθοδοσίας, που ξεπερνά το 1 εκατομμύριο το χρόνο. Ούτε θα μπορούσε να μετακινηθεί άξιος δημοσιογράφος, αν δεν είχε υποπέσει σε σοβαρό και αιτιολογημένο παράπτωμα.

Είναι λοιπόν δυνατόν, μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας για πολυφωνία και ελεύθερη έκφραση των απόψεων στην ΕΡΤ, να υπάρχει κυβερνητικό ή κομματικό στέλεχος, που να μιλάει δημοσίως, μέσω twitter, για "πράσινα και ροζ παπαγαλάκια", δίνοντας κάθε δικαίωμα στους πολίτες (και σε όσους διοικούντες είναι "βασιλικότεροι του βασιλέως") να συμπεραίνουν ότι το μόνο που θα του ήταν αρεστό, είναι τα "γαλάζια παπαγαλάκια"; Και μόνο η χρήση του όρου "παπαγαλάκια" για την αντίθετη άποψη είναι προσβλητική, πόσο μάλλον όταν εκτοξεύεται από ένα κομματικό στέλεχος. Κι όλα αυτά σε μια προεκλογική περίοδο μάλιστα, στην οποία, κατά γενική ομολογία, η ΕΡΤ διεξήγαγε επάξια επί τρίμηνο το δημόσιο διάλογο, φιλοξενώντας πλουραλιστικά όλες τις απόψεις και γι’ αυτό ανταμείφθηκε με την προτίμηση του κοινού.

Λάθος επιλογές μπορεί να γίνουν από τον καθένα. Όταν όμως τα αίτια είναι βαθύτερα και η προσπάθεια να διατηρηθεί με κάθε τρόπο ο ομφάλιος λώρος με τα κέντρα εξουσίας είναι επίμονη, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Και τα λάθη δεν πληρώνονται μόνο με την απαξίωση του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού προϊόντος και τη σπατάλη στην τρέχουσα περίοδο. Αλλά συσσωρεύονται και για το μέλλον.

Διότι και στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει τεράστια έλλειψη επαγγελματισμού, καθώς το γενικότερο επίπεδο λειτουργίας των ΜΜΕ στη χώρα μας είναι πολύ χαμηλό, λόγω έλλειψης κριτηρίων. Παρά το γεγονός ότι και αυτό είναι ιδιαιτέρως βλαπτικό για το επίπεδο του δημόσιου βίου, εκεί τουλάχιστον μπορεί να πει κανείς ότι ο ιδιοκτήτης πληρώνει τις επιπτώσεις των αποφάσεων του.

Στη δημόσια ραδιοτηλεόραση όμως, κάθε απόφαση που θα κριθεί στα δικαστήρια λανθασμένη και θα δικαιώσει τον ενάγοντα, θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την τσέπη του φορολογουμένου. Συνήθως μετά από αρκετά χρόνια, έτσι ώστε η διοίκηση που πήρε τις αποφάσεις αυτές, ποτέ να μην υφίσταται τις συνέπειες, γιατί έχει ήδη αντικατασταθεί, αφού έχει φέρει τα πράγματα, όπως τα θέλει. Με ξένα κόλλυβα, φυσικά…

H φωτό είναι από το www.emaistra.blogspot.com και η φωτό από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Skyfall", της Βρετανίδας Adele.