Μερικά χρόνια μικρότερη μου, μια φίλη μου άνοιξε την κουβέντα για το πόσο έχει ανάγκη να φλερτάρει. Οκ, της είπα, το φλερτ είναι “οξυγόνο ζωής” και δεν είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, με κανένα τρόπο “εχθρός” του γάμου ή του παιδιού σου. Αντιθέτως, είναι πηγή ανανέωσης για την ίδια τη σχέση σου - και θα έπρεπε να είναι σχεδόν καθημερινό και “άσκοπο” (με την έννοια οτι δεν πρέπει να οδηγεί, σε μια παραπάνω ερωτική επαφή), γιατί μόνο και μόνο ωφελιμιστικά να το δει(ς) εσύ και ο σύντροφος σου, γεμίζει τις μπαταρίες σου. Αλλά αν το δει(ς) και πιο μεταφυσικά και “υπαρξιακά”, είναι πλούτος το να μπορείς να προσφέρεις στον άγνωστο το “αφιλοκερδές” συναίσθημα, την παραπανίσια απόδοση εκτίμησης, το aknowledgement οτι είναι ελκυστικός κι οτι είναι ωραίο αυτό που και οι δύο εκπέμπετε. Κι αυτός ο πλούτος πάντοτε επιστρέφει, γιατί αναβαθμίζει και σένα.
Ναι, μου λέει, αλλά εγώ σε λίγα χρόνια, δεν θα μπορώ να φλερτάρω, γιατί δεν θα με φλερτάρει κανείς. Είναι δίκαιο αυτό; Όχι, η φαλλοκρατική κοινωνία δεν είναι δίκαιη. Αλλά ούτε και η φύση. Δεν είναι όμως μονόπλευρα τα πράγματα. Να σου διηγηθώ την πρώτη ήττα, που υπέστην ως (φρέσκο ακόμα) μέλος του ανδρικού πληθυσμού;
Όταν λοιπόν ήμουν 17 χρονών, επειδή ουδέποτε μου άρεσαν οι “λολίτες”, η μεγάλη μου επιθυμία για το γυναικείο φύλο στρεφόταν στις συνομήλικες ή (ακόμα πιο δυσπρόσιτα) στις ελαφρώς μεγαλύτερες. Πολλές από αυτές ήταν ολοκληρωμένες γυναίκες, στα μάτια μου τουλάχιστον, αλλά αυτή ακριβώς η ωριμότητα τους, τις έκανε “άπιαστες”. Ποια 17άρα θα κοίταζε τον συνομήλικο, που ακόμα ήταν εμφανώς έφηβος, όταν είχε τη δυνατότητα να τα φτιάξει ακόμα και με έναν 25άρη;
(Η δεύτερη ήττα ήρθε μετά από αρκετά χρόνια, όταν σε κάποια φάση της ζωής μου επισκέφθηκα πολύ λίγες φορές σκυλάδικα και συνειδητοποίησα πόσα ωραία κορίτσια ξόδευαν την αισθητική τους σε αυτούς τους χώρους. Αλλά το αδιέξοδο ήταν πλήρες για μένα, δεν θα μπορούσα ποτέ να “μερακλώσω” με ένα κορίτσι που θα ήθελε στη βόλτα μας με το αυτοκίνητο ή στη βραδυνή μας διασκέδαση - πόσο μάλλον πριν ή μετά την ερωτική επαφή - να ακούσει τέτοια μουσική. Εκεί συνειδοτοποίησα επίσης πόσα παιδιά των Βορείων Προαστείων, τουλάχιστον μετά τη δεκαετία του ’80, παρά τα καλά σχολεία και τις σπουδές, με ελάχιστες εξαιρέσεις “παλαιόπλουτων”, στερούνται μεγαλώνοντας ουσιαστικής παιδείας και καλλιέργειας και βεβαίως αισθητικής...)
Για χρόνια λοιπόν, για τα ωραιότερα κορίτσια, είχαμε και τον “αθέμιτο” ανταγωνισμό από τους μεγαλύτερους μας, που ήταν πιο “άντρες”, είχαν αυτοκίνητο, λεφτά και know how να κινηθούν, πολύ πιο “γοητευτικά” από εμάς. Και η αλήθεια ήταν οτι οι γυναίκες (ως γενικά πιο ώριμο είδος) ωριμάζουν από τη φύση πολύ πιο νωρίς - και σίγουρα δικαιούνταν περισσότερα από ότι μπορούσαμε εμείς να τους προσφέρουμε, όταν κάποιοι από εμάς έπρεπε ακόμα να ξεπεράσουμε τη φάση “βρωμάει η κάλτσα από το πολύ ποδόσφαιρο”.
Η ζωή λοιπόν έχει μια δικαιοσύνη: Αρχίζεις νωρίτερα, τελειώνεις νωρίτερα. Είναι αναλογικά όμως τα πράγματα; Μήπως η φύση και η φαλλοκρατική κοινωνία επιτρέπουν στον άντρα, ακόμα κι αν είναι 50 ή 60 (ακόμα κι αν δεν είναι στοιχειωδώς καλοδιατηρημένος), να έχει πρόσβαση στην πολύ νεώτερη γυναίκα, ενώ είναι αρκετά πιο αυστηρή με αντίστοιχες δυνατότητες που έχουν οι γυναίκες; Και ναι και όχι.
Εκεί που τα πράγματα μοιάζουν πολύ άδικα για τις γυναίκες, είναι στην αναλογία προσφοράς και ζήτησης, καθώς οι διαθέσιμοι straight άνδρες, στη μέση ηλικία, μοιάζουν να είναι πολύ λιγότεροι, θέλεις γιατί οι gay άνδρες μοιάζουν τα τελευταία χρόνια να είναι περισσότεροι από τις gay γυναίκες, θέλεις γιατι η υγεία τους καθίσταται πιο ευάλωτη, θέλεις γιατί “εγκαταλείπουν” το παιχνίδι του σεξ, εκεί λίγο πριν τα 50, γιατί συνήθως δεν προσέχουν τον εαυτό τους (όχι πάντως γιατί γενιούνται περισσότερες γυναίκες).
Στο φαλλοκρατικό, όμως, συμβάλλουν πάρα πολύ και οι ίδιες οι γυναίκες: Στην ανατολίτικη κοινωνία μας, πολλές από αυτές είναι που συνδιαμορφώνουν το “βλέμμα των γυναικών” προς τις πιο πάνω ηλικίες, είναι διατεθειμένες να γοητευθούν από λεφτά, εξουσία και “νοητική ωριμότητα”, παραγνωρίζοντας φυσικά χαρακτηριστικά, όπως η αισθητική του σώματος, ενδεχομένως γιατί ο νεαρός εραστής δεν το πάει καλά το γράμμα, είναι πολλές φορές "άτσαλος" και "ρηχός". Έτσι δεν είναι σπάνιο να βλέπεις μια γυναίκα να γουστάρει έναν άνδρα, που πλησιάζει τα διπλά της χρόνια ή θα μπορούσε να είναι πατέρας της. Θα μπορούσε ενδεχομένως να πει κανείς (αν υπήρχαν στοιχεία) οτι η τάση αυτή ανακόπτεται, όσο περνάνε τα χρόνια ή ίσως “εξισορροπείται” από μια αντίστοιχη με τη γυναίκα να έχει πολύ νεώτερους της εραστές.
Το τοπίο αυτό δημιουργεί έναν αθέμιτο ανταγωνισμό, για τη γυναίκα που βρίσκεται στη μέση ηλικία, ειδικά αν δεν έχει φροντίσει τον εαυτό της ή έχει παραιτηθεί από το “παιχνίδι”. Και σε αυτή τη φράση νομίζω, κρίνεται η ουσία του όλου προβλήματος. Τα πράγματα είναι όντως πιο δύσκολα και αυστηρά για τις γυναίκες, που είναι άλλωστε το φύλο που αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες προκλήσεις. Στο ζήτημα του πόσο θελκτικές είναι, μόνο και μόνο η επιβάρυνση του σώματος από τη γέννα και τον θηλασμό, γέρνει τη ζυγαριά ανεπίτρεπτα εναντίον τους. Θέλει πολύ κόπο και επιμονή, από νωρίς...
Ωστόσο, η σύγχρονη γυναίκα έχει τη δυνατότητα να μαχηθεί αυτό το “αρχίζεις νωρίτερα, τελειώνεις νωρίτερα”. Πολλές φορές μπορεί να παρατείνει τη σεξουαλική της ζωή, πολύ παραπάνω από τον “παραιτημένο” άνδρα. Είναι άλλωστε πιο “επιρρεπής” στο να προσέξει τη φυσική της κατάσταση και την κοκεταρία της. Φτάνει να μην καταφύγει σε τεχνητές μεθόδους.
Πρόσφατα μου ζήτησαν την άποψη μου για το πώς καθορίζουν τα ΜΜΕ την εικόνα που έχουμε για το σώμα μας. Απάντησα τα παρακάτω:
Τα media καθορίζουν πώς βλέπουμε το σώμα μας, στη σημερινή εποχή; Ή μήπως οι “άγνωστοι” αυτοί μηχανισμοί που διαμορφώνουν τις εκάστοτε “μόδες” - και στις οποίες τα ΜΜΕ υπακούουν; Το αυγό ή η κότα έγινε πρώτα;
Το σίγουρο είναι πως, ειδικά για τις γυναίκες, η φαλλοκρατική κοινωνία της κατανάλωσης επιβάλλει ένα δυσβάστακτο βάρος: Να είναι ταυτόχρονα δυναμικές, ελκυστικές, καταναλωτικά θηλυκές και αιωνίως νεανικές, με τρόπους που είναι συχνά απολύτως απωθητικές στον (αρσενικό) δέκτη, όπως είναι τα μπότοξ και οι διάφορες πλαστικές. Δυστυχώς, τα ίδια τα “θύματα” δεν το αντιλαμβάνονται, ενώ η ιατρική βιομηχανία της ανασφάλειας το αποσιωπά.
Ωστόσο, για να μην είμαστε αφοριστικοί, δεν πρέπει επ’ ουδενί να εκμηδενίζουμε τη χρησιμότητα της κοκεταρίας, σε άνδρες και γυναίκες. Η διατήρηση της καλής φυσικής κατάστασης με την κάθε είδους άθληση, η εντεινόμενη προσοχή στη διατροφή, η έκλυση ενδορφινών από την ομορφιά του φλερτ και της αναγνώρισης είναι πολύ σημαντικά πράγματα για την ποιότητα ζωής και τη μακροζωία του ανθρώπου. Φτάνει να μην ξεχνάει κανείς οτι η ουσιαστική εκπλήρωση του στόχου έρχεται όχι με εξαντλητικές δίαιτες, αλλά με τη ζωντάνια και την εκπομπή της σεξουαλικότητας, από καθε κύτταρο του σώματος μας...
H φωτό είναι από το www.tumblr.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από τη διασκευή του "I Don't Wanna Be With Nobody But You", από τη Βρετανίδα Joss Stone.
Όταν λοιπόν ήμουν 17 χρονών, επειδή ουδέποτε μου άρεσαν οι “λολίτες”, η μεγάλη μου επιθυμία για το γυναικείο φύλο στρεφόταν στις συνομήλικες ή (ακόμα πιο δυσπρόσιτα) στις ελαφρώς μεγαλύτερες. Πολλές από αυτές ήταν ολοκληρωμένες γυναίκες, στα μάτια μου τουλάχιστον, αλλά αυτή ακριβώς η ωριμότητα τους, τις έκανε “άπιαστες”. Ποια 17άρα θα κοίταζε τον συνομήλικο, που ακόμα ήταν εμφανώς έφηβος, όταν είχε τη δυνατότητα να τα φτιάξει ακόμα και με έναν 25άρη;
(Η δεύτερη ήττα ήρθε μετά από αρκετά χρόνια, όταν σε κάποια φάση της ζωής μου επισκέφθηκα πολύ λίγες φορές σκυλάδικα και συνειδητοποίησα πόσα ωραία κορίτσια ξόδευαν την αισθητική τους σε αυτούς τους χώρους. Αλλά το αδιέξοδο ήταν πλήρες για μένα, δεν θα μπορούσα ποτέ να “μερακλώσω” με ένα κορίτσι που θα ήθελε στη βόλτα μας με το αυτοκίνητο ή στη βραδυνή μας διασκέδαση - πόσο μάλλον πριν ή μετά την ερωτική επαφή - να ακούσει τέτοια μουσική. Εκεί συνειδοτοποίησα επίσης πόσα παιδιά των Βορείων Προαστείων, τουλάχιστον μετά τη δεκαετία του ’80, παρά τα καλά σχολεία και τις σπουδές, με ελάχιστες εξαιρέσεις “παλαιόπλουτων”, στερούνται μεγαλώνοντας ουσιαστικής παιδείας και καλλιέργειας και βεβαίως αισθητικής...)
Για χρόνια λοιπόν, για τα ωραιότερα κορίτσια, είχαμε και τον “αθέμιτο” ανταγωνισμό από τους μεγαλύτερους μας, που ήταν πιο “άντρες”, είχαν αυτοκίνητο, λεφτά και know how να κινηθούν, πολύ πιο “γοητευτικά” από εμάς. Και η αλήθεια ήταν οτι οι γυναίκες (ως γενικά πιο ώριμο είδος) ωριμάζουν από τη φύση πολύ πιο νωρίς - και σίγουρα δικαιούνταν περισσότερα από ότι μπορούσαμε εμείς να τους προσφέρουμε, όταν κάποιοι από εμάς έπρεπε ακόμα να ξεπεράσουμε τη φάση “βρωμάει η κάλτσα από το πολύ ποδόσφαιρο”.
Η ζωή λοιπόν έχει μια δικαιοσύνη: Αρχίζεις νωρίτερα, τελειώνεις νωρίτερα. Είναι αναλογικά όμως τα πράγματα; Μήπως η φύση και η φαλλοκρατική κοινωνία επιτρέπουν στον άντρα, ακόμα κι αν είναι 50 ή 60 (ακόμα κι αν δεν είναι στοιχειωδώς καλοδιατηρημένος), να έχει πρόσβαση στην πολύ νεώτερη γυναίκα, ενώ είναι αρκετά πιο αυστηρή με αντίστοιχες δυνατότητες που έχουν οι γυναίκες; Και ναι και όχι.
Εκεί που τα πράγματα μοιάζουν πολύ άδικα για τις γυναίκες, είναι στην αναλογία προσφοράς και ζήτησης, καθώς οι διαθέσιμοι straight άνδρες, στη μέση ηλικία, μοιάζουν να είναι πολύ λιγότεροι, θέλεις γιατί οι gay άνδρες μοιάζουν τα τελευταία χρόνια να είναι περισσότεροι από τις gay γυναίκες, θέλεις γιατι η υγεία τους καθίσταται πιο ευάλωτη, θέλεις γιατί “εγκαταλείπουν” το παιχνίδι του σεξ, εκεί λίγο πριν τα 50, γιατί συνήθως δεν προσέχουν τον εαυτό τους (όχι πάντως γιατί γενιούνται περισσότερες γυναίκες).
Στο φαλλοκρατικό, όμως, συμβάλλουν πάρα πολύ και οι ίδιες οι γυναίκες: Στην ανατολίτικη κοινωνία μας, πολλές από αυτές είναι που συνδιαμορφώνουν το “βλέμμα των γυναικών” προς τις πιο πάνω ηλικίες, είναι διατεθειμένες να γοητευθούν από λεφτά, εξουσία και “νοητική ωριμότητα”, παραγνωρίζοντας φυσικά χαρακτηριστικά, όπως η αισθητική του σώματος, ενδεχομένως γιατί ο νεαρός εραστής δεν το πάει καλά το γράμμα, είναι πολλές φορές "άτσαλος" και "ρηχός". Έτσι δεν είναι σπάνιο να βλέπεις μια γυναίκα να γουστάρει έναν άνδρα, που πλησιάζει τα διπλά της χρόνια ή θα μπορούσε να είναι πατέρας της. Θα μπορούσε ενδεχομένως να πει κανείς (αν υπήρχαν στοιχεία) οτι η τάση αυτή ανακόπτεται, όσο περνάνε τα χρόνια ή ίσως “εξισορροπείται” από μια αντίστοιχη με τη γυναίκα να έχει πολύ νεώτερους της εραστές.
Το τοπίο αυτό δημιουργεί έναν αθέμιτο ανταγωνισμό, για τη γυναίκα που βρίσκεται στη μέση ηλικία, ειδικά αν δεν έχει φροντίσει τον εαυτό της ή έχει παραιτηθεί από το “παιχνίδι”. Και σε αυτή τη φράση νομίζω, κρίνεται η ουσία του όλου προβλήματος. Τα πράγματα είναι όντως πιο δύσκολα και αυστηρά για τις γυναίκες, που είναι άλλωστε το φύλο που αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες προκλήσεις. Στο ζήτημα του πόσο θελκτικές είναι, μόνο και μόνο η επιβάρυνση του σώματος από τη γέννα και τον θηλασμό, γέρνει τη ζυγαριά ανεπίτρεπτα εναντίον τους. Θέλει πολύ κόπο και επιμονή, από νωρίς...
Ωστόσο, η σύγχρονη γυναίκα έχει τη δυνατότητα να μαχηθεί αυτό το “αρχίζεις νωρίτερα, τελειώνεις νωρίτερα”. Πολλές φορές μπορεί να παρατείνει τη σεξουαλική της ζωή, πολύ παραπάνω από τον “παραιτημένο” άνδρα. Είναι άλλωστε πιο “επιρρεπής” στο να προσέξει τη φυσική της κατάσταση και την κοκεταρία της. Φτάνει να μην καταφύγει σε τεχνητές μεθόδους.
Πρόσφατα μου ζήτησαν την άποψη μου για το πώς καθορίζουν τα ΜΜΕ την εικόνα που έχουμε για το σώμα μας. Απάντησα τα παρακάτω:
Τα media καθορίζουν πώς βλέπουμε το σώμα μας, στη σημερινή εποχή; Ή μήπως οι “άγνωστοι” αυτοί μηχανισμοί που διαμορφώνουν τις εκάστοτε “μόδες” - και στις οποίες τα ΜΜΕ υπακούουν; Το αυγό ή η κότα έγινε πρώτα;
Το σίγουρο είναι πως, ειδικά για τις γυναίκες, η φαλλοκρατική κοινωνία της κατανάλωσης επιβάλλει ένα δυσβάστακτο βάρος: Να είναι ταυτόχρονα δυναμικές, ελκυστικές, καταναλωτικά θηλυκές και αιωνίως νεανικές, με τρόπους που είναι συχνά απολύτως απωθητικές στον (αρσενικό) δέκτη, όπως είναι τα μπότοξ και οι διάφορες πλαστικές. Δυστυχώς, τα ίδια τα “θύματα” δεν το αντιλαμβάνονται, ενώ η ιατρική βιομηχανία της ανασφάλειας το αποσιωπά.
Ωστόσο, για να μην είμαστε αφοριστικοί, δεν πρέπει επ’ ουδενί να εκμηδενίζουμε τη χρησιμότητα της κοκεταρίας, σε άνδρες και γυναίκες. Η διατήρηση της καλής φυσικής κατάστασης με την κάθε είδους άθληση, η εντεινόμενη προσοχή στη διατροφή, η έκλυση ενδορφινών από την ομορφιά του φλερτ και της αναγνώρισης είναι πολύ σημαντικά πράγματα για την ποιότητα ζωής και τη μακροζωία του ανθρώπου. Φτάνει να μην ξεχνάει κανείς οτι η ουσιαστική εκπλήρωση του στόχου έρχεται όχι με εξαντλητικές δίαιτες, αλλά με τη ζωντάνια και την εκπομπή της σεξουαλικότητας, από καθε κύτταρο του σώματος μας...
To post συνοδεύεται από τη διασκευή του "I Don't Wanna Be With Nobody But You", από τη Βρετανίδα Joss Stone.
%20%20.jpg)
13 σχόλια:
Η διάθεση για φλέρτ βασίζεται ουσιαστικά στην σεξουαλική επιθυμία που προκαλεί σε ένα άτομο το άλλο φύλο άσχετα αν πολλές φορές δεν είναι αυτή η κατάληξη του.
Για τον λόγο αυτό η διάθεση για φλερτ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την φυσιολογική ενδόμυχη επιθυμία του κάθε φύλου να ολοκληρώσει τον σκοπό της φύσης που δεν είναι τίποτε άλλο από την διαιώνιση του είδους.
Γι΄ αυτό λοιπόν οι γυναίκες εμφανίζουν την διάθεση να φλερτάρουν συνήθως μέχρι την ηλικία που μπορούν να γονιμοποιηθούν που είναι μέχρι τα 50 σε αντίθεση με τους άνδρες που η ικανότητα αυτή μπορεί να φτάσει και σε πολύ μεγαλύτερες ηλικίες.
Γι αυτό και δεν είναι περίεργο νεώτερες γυναίκες να ελκύονται από ωριμότερους άνδρες ενώ δεν γίνεται το αντίθετο.
Αυτό το (εκπλήρωση του στόχου έρχεται όχι με εξαντλητικές δίαιτες, αλλά με τη ζωντάνια και την εκπομπή της σεξουαλικότητας, από κάθε κύτταρο του σώματος μας...) αρέσει έτσι είναι να θέλεις να φλερτάρεις να θέλεις να παίξεις με ένα η δυο η more θηλυκά και δεν είναι ανάγκη να είναι κούκλες αλλά να θέλουν να φλερτάρουν.
Καλή η προσπάθεια να "βοηθήσεις" ψυχολογικά την ηλικία που βασανίζεται με υπαρξιακά συμπλέγματα.
Δεν απέφυγες όμως να παρουσιάσεις στην εικονογράφηση του ποστ, μια πολύ ερεθιστική άποψη της ποθητής γυναίκας.
Αραγε πως θα "διαβαζόταν" το ποστ αν στη θέση της νεαράς πρόκλησης, έδειχνες μια γυναίκα σε ηλικία που έχει τις περιγραφόμενες ανυσηχίες..
Καλημέρα-καλημέρα
Μ’αρεσε το κείμενο και με βρίσκει σύμφωνη σε πολλά αλλά αυτό για το οποίο υπερθεματίζω είναι η έμφαση σε μη τεχνητές μεθόδους. Ο ιατρικός κλάδος όχι μόνο αποσιωπά όπως λες αλλά μπορεί να είναι συνυπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό. Π.χ. τα τελευταία 2-3 χρόνια έχω πάει δυο φορές σε δερματολόγο (για απλά πράγματα κάποιο εξάνθημα και έλεγχο επικινδυνότητας φακίδας), σε δυο διαφορετικούς δερματολόγους, και οι δύο βλέποντάς με και έχοντας πάρει προηγουμένως τα στοιχεία μου, κρίνοντας ότι «η φύση με ευνόησε» και φαίνομαι λέει νεώτερη της ηλικίας μου, μου πρότειναν να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι… απλά, γρήγορα, ανώδυνα και θα τους θυμηθώ… Γι’ αυτό ήταν δυο διαφορετικοί οι δερματολόγοι και αν χρειαστεί ξανά, πάλι για άλλον θα ψάχνω :-(
@αθεοφοβος: Δε νομίζω οτι είναι τόσο απλή η εξήγηση, που παραγνωρίζει τις κοινωνικές παραμέτρους..
@klimis: Ελπίζω να μη δημιουργείται η εντύπωση οτι θεωρώ ασήμαντη την κοκεταρια, αντιθέτως..
@Γεωργιος Σ. Λίγο κακιά μου βγάζει το σχόλιο σας. Οτι γράφω, το πιστεύω. Η εικονογράφηση, όπως και φαντασίωση, είναι ωραίο να απευθύνεται στον πιο νέο και απαιτητικό..
@yb: το βρίσκω εγκληματικό εμπόριο, που δεν αρέσει κιόλας.
Προς θεού, η επιλογή της εικόνας είναι προφανώς δείγμα εξαιρετικού γούστου από μέρους σας.
Μα το ποστ, αν και αναφερόταν βασικά στις ηλικίες που έχουν αμφιβολίες για την ικανότητά τους να προσελκύσουν το φλερτ, η εικόνα παραπέμπει σε μια ύπαρξη καθ'όλα πολύ-πολύ επιθυμητή, η οποία προφανώς ουδόλως την απασχολεί το ζήτημα. Μάλλον θα το έχει με τόκο!!
Ποια κακία!
Μόνο μια ελαφρά ένσταση...
@Γιώργος Σ.: Οκ, αν παρεξήγησα, ζητώ συγνώμη.. :-)
Ίσως λάθος δική μου διατύπωση.
πολυ ωραιο κειμενο .... ομολογω πως δεν περιμενα ποτε απο εσας να διαβασω τις παραπανω παραγράφους.
Ειστε ρομαντικος και αξιοκρατικος.
Θα ηθελα να διαβασω και αλλα τετοια κειμενα απο εσας
@arteriovenousgr.com: Είδατε πώς δίνουν λάθος εντύπωση τα στερεότυπα, περί δημοσιογράφου/παρουσιαστή, που έχει καταπιεί την κρεμάστρα; :-)
Δημοσίευση σχολίου