O εκβιασμός της Aegean

Προς: Τον Δ/ντα Σύμβουλο & το Διοικητικό Συμβούλιο της Aegean

Κοινοποίηση: Γενική Γραμματεία Καταναλωτή



Κύριοι,

Την Παρασκευή 26.4.13 έκανα το “λάθος” να εμφανιστώ στα γκισέ της εταιρείας σας, στο “Ελευθέριος Βενιζέλος”, μαζί με την παρέα μου, μεταφέροντας τρεις σχετικά μικρές βαλίτσες. Η πτήση μας για το Ηράκλειο Κρήτης, στις 9.55 π.μ., είχε οργανωθεί από προσκαλούντα στο νησί.

Χωρίς καμία αιτιολόγηση (και παρά το γεγονός οτι δεν ξεπερνούσαμε το διεθνές στάνταρντ των 20 κιλών/επιβάτη, εύλογο και γνωστό εδώ και πάρα πολλά χρόνια), η υπάλληλος σας επέμενε να μας χρεώσει την επιπλέον αποσκευή. Η μόνη της επιχειρηματολογία ήταν (όπως άλλωστε και στην αντίστοιχη σελίδα στο site σας, που επικαλείται μια νεφελώδη “απλοποίηση”), οτι πρόκειται για μια “νέα πολιτική”.

Στις αντιρρήσεις μου οτι η “πολιτική” αυτή δεν έχει καμία σχέση με τα μέχρι τώρα συναλλακτικά ήθη στον τομέα των αεροπορικών ταξιδιών και οτι έχει πάρει διαζύγιο με την (όποια) κοινή λογική, απάντηση δεν υπήρχε. Καμία άλλωστε υπάλληλος σας, τόσο στην Αθήνα, όσο και στο Ηράκλειο δεν είχε να προσφέρει κανενός είδους αιτιολόγηση του μέτρου.

Διημείφθη μάλιστα και ο εξής “σπαρταριστός” διάλογος: Στις διαμαρτυρίες μου οτι επιβάλλετε απροειδοποίητα μια πολιτική, που στόχο έχει μόνο να επιβαρύνει οικονομικά τον πελάτη, η υπάλληλος σας ανταπάντησε με το δήθεν επιχείρημα οτι “οι περισσότεροι πελάτες το ξέρουν”. “Από πού το ξέρουν;” “Από το ίντερντετ”. Λες και αν “το ξέρουν οι περισσότεροι”, αυτό αρκεί για να δικαιολογήσει την αφαίμαξη και των υπολοίπων.

Ήταν μάλιστα και ελαφρώς περιπαικτική, έως προσβλητική για τη νοημοσύνη μας, όταν μας κοίταξε ρωτώντας “τι θέλουμε να κάνουμε”, λες και είχαμε άλλη δυνατότητα από το να υποστούμε τον εκβιασμό σας, αφήνοντας τη μία βαλίτσα ή συγχωνεύοντας ξαφνικά δύο αποσκευές σε μία, όταν μάλιστα ήδη η πρώτη είχε φύγει στον κυλιόμενο διάδρομο.


Παρακαλώ μη μου απαντήσετε οτι και άλλες εταιρείες εφαρμόζουν την ίδια πολιτική. Ένα αναιτιολόγητο μέτρο δεν “ξεπλένεται” στη λογική, αν το εφαρμόζουν, ως εναρμονισμένη πρακτική, περισσότερες της μιας εταιρείας - ή και όλες. Εγώ εσάς εμπιστεύτηκα και από εσάς περιμένω εξυπηρέτηση και απάντηση.

Ούτε να μου απαντήσετε οτι όφειλα να είμαι ενημερωμένος. Προσωπικά δεν έκλεισα μόνος μου το εισιτήριο μου. Από που αντλείτε τη βεβαιότητα οτι όλοι οι πράκτορες ενημερώνουν τους πελάτες τους, ως ώφειλαν; Ή μήπως νομίζετε οτι ένας πολυάσχολος πελάτης σας περνάει το χρόνο του μελετώντας τα sites των αεροπορικών εταιρειών;

Εάν δεν το ήξερα εγώ, που είμαι πιο εξοικειωμένος με τη διαδικασία της πληροφόρησης, αλλά και με τη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, λόγω επαγγέλματος και σπουδών, ενώ έχω κάνει και ουκ ολίγα ταξίδια στη ζωή μου, πώς θα αμυνθεί στον εκβιασμό σας ο μέσος Έλληνας πολίτης, που δεν έχει, είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω μόρφωσης, είτε λόγω χρήσης αεροπλάνου με μικρή συχνότητα, τις παραπάνω ευκολίες;


Είναι προφανές οτι αποφασίσατε αυθαίρετα μια “νέα πολιτική”, αγνοώντας το λογικό. Και με τη βεβαιότητα οτι οι Έλληνες καταναλωτές σπανίως διαμαρτύρονται γραπτά, είπατε πολύ απλά “άσε μερικούς να διαμαρτυρηθούν στο γκισέ, στο τέλος θα πληρώσουν - κι εμείς τελικά θα επιβάλουμε αυτό που γουστάρουμε”...

Διότι είναι προφανές οτι αποφασίσατε να τιμωρήσετε όποιον υποψήφιο επιβάτη σας έχει μικρές βαλίτσες στη ντουλάπα του - και όχι μια μεγάλη. Γιατί δεν αποφασίζετε να χρεώνετε επιπλέον όποιον έχει μαζί του δύο μπουφάν, αντί ένα; Και αργότερα, γιατί όχι όσους έχουν βαλίτσες με σκληρό κέλυφος; Και του χρόνου, γιατί δεν αποφασίζετε να χρεώνετε επιπλέον όποιον επιβάτη δεν έχει ξανθά μαλλιά; Ποιό είναι το όριο στις διακρίσεις που κάνετε; Και ποιό είναι το όριο της αυθαιρεσίας σας;

Όσο δε για το κίνητρο της “πολιτικής” σας, είναι διάφανο οτι πρόκειται περί κερδοσκοπίας: Αν για το handling κάθε επιπλέον αποσκευής, σε μια ημίωρη πτήση εσωτερικού, χρεώνετε 20 (!!!) ευρώ, είτε προσπαθείτε να κάνετε ρεκόρ υπερτιμολόγησης υπηρεσιών είτε χρησιμοποιείτε εργάτες με πολλά μεταπτυχιακά, από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, για να στοιχίζει τόσο πολύ το κάθε λεπτό τους...

Η “πολιτική” σας αυτή είναι για έναν παραπάνω λόγο ανεπίτρεπτη, όταν η χώρα διέρχεται μια τόσο σοβαρή και πολυετή οικονομική κρίση.

Σας ζητώ λοιπόν να ανακαλέσετε την αυθαίρετη αυτή “πολιτική” σας (εφόσον επιθυμείτε να συνεχίσετε να έχετε σοβαρούς πελάτες), να μου επιστρέψετε άμεσα (προφανώς για λόγους αρχής) τα 20 ευρώ που εκβιαστικά μου αποσπάσατε και να μου ζητήσετε έμπρακτα συγνώμη για την ταλαιπωρία και τον εκνευρισμό που μου προκαλέσατε.


Update: Ορισμένοι συνομιλητές αντιτείνουν τη "σύμβαση" μεταξύ εταιρείας και επιβάτη, όπως αυτή αναγράφεται στο εισιτήριο ή αλλού. Όπως όλοι γνωρίζουμε όμως, κυρίως από την εμπειρία μας με τράπεζες, εταιρείες τηλεπικοινωνίας και άλλες, πολλοί όροι των συμβάσεων κρίνονται τελικά καταχρηστικοί στα δικαστήρια. Ο καταναλωτής έχει πάντα το δικαίωμα να αμφισβητεί τέτοιους όρους, όταν ξεφεύγουν από την κοινή λογική και την εύλογη κοστολόγηση.



Update 2: H απάντηση της Aegean...


Αγαπητέ κύριε Δούκα,

H Aegean από τις 15 Ιουνίου 2012 έχει αναπροσαρμόσει τον κανονισμό μεταφοράς αποσκευών, υιοθετώντας την πολιτική η οποία ήδη εφαρμόζεται από όλες σχεδόν τις Διεθνείς αεροπορικές εταιρίες.Μέχρι τότε, το επίσημο επιτρεπόμενο βάρος αποσκευών ήταν 20 κιλά για κάθε επιβάτη και το υπέρβαρο χρεώνονταν βάσει επιπλέον κιλών. Από τις 15/6/2012 και μετά, οι επιβάτες δικαιούνται να μεταφέρουν ανάλογα με τη θέση που ταξιδεύουν μία ή δύο αποσκευές, ενώ το υπέρβαρο χρεώνεται όχι βάσει επιπλέον κιλών, αλλά ως επιπλέον τεμάχιο (αποσκευή) όπως αναφέρεται αναλυτικά στην επίσημη ιστοσελίδα μας http://el.aegeanair.com/hrisimes-plirofories/plirofories-aposkeuon/epitrepomena-oria-aposkeuonheiraposkeuon/. Με δεδομένο ότι η πρακτική των άλλων εταιριών είναι παρόμοια και ο ίδιος ο επιβάτης μπορεί να υπολογίσει ευκολότερα και ακριβέστερα το κόστος μεταφοράς επιπλέον αποσκευών πριν τo ταξίδι του, πιστεύουμε ότι η νέα πολιτική συμβάλει στην απλοποίηση της ταξιδιωτικής εμπειρίας.

Αξίζει δε να σημειωθεί ότι υπάρχει η δυνατότητα μέσω του website και του mobile site της Aegean, του τηλεφωνικού μας κέντρου αλλά και του ταξιδιωτικού γραφείου που έχει εκδοθεί το εισιτήριο 40% φθηνότερα από την αντίστοιχη χρέωση στο αεροδρόμιο.

Η νέα τιμολογιακή πολιτική, έχει επικοινωνηθεί εκτενέστατα από όλα τα σημεία επαφής με τους πελάτες μας.
Από την επίσημη ιστοσελίδα μας (www.aegeanair.com), από ενημερωτικά δελτία (newsletters) προς τους επιβάτες μας, προς όλα τα συνεργαζόμενα Ταξιδιωτικά Γραφεία, καθώς και προς όλους τους πιστούς μας πελάτες – μέλη της κάρτας Miles & Bonus. Από όλα τα αεροδρόμια, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, με ειδικά ενημερωτικά φυλλάδια. Παράλληλα, τόσο το τηλεφωνικό μας κέντρο (24 ώρες κάθε μέρα) όσο και το Τμήμα Εξυπηρέτησης Επιβατών της Aegean παρέχουν πλήρη ενημέρωση στους επιβάτες μας.

Σε αυτό το σημείο , θα θέλαμε να επιβεβαιώσουμε πως το συγκεκριμένο εισιτήριο από Αθήνα προς Ηράκλειο στις 26.04.2013 με επιστροφή στις 28.04.2013, φαίνεται να το είχατε προμηθευτεί μέσω της ιστοσελίδας της Aegean, όπου αξίζει να αναφερθεί πως το επιτρεπόμενο όριο αποσκευών ανά επιβάτη εμφανίζεται ως πληροφορία σε όλα τα στάδια της κράτησης.

Τέλος, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι η Aegean κατανοώντας την δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας μας και σε ανταπόκριση των αναγκών των καταναλωτών έχει διαμορφώσει το μέσο ναύλο της στο εσωτερικό της χώρας σε επίπεδα 25% χαμηλότερα από εκείνα του 2009 παρά τις υψηλότερες τιμές καυσίμων που επικρατούν.

Eλπίζοντας τα παραπάνω να είναι αρκετά διευκρινιστικά , λυπούμαστε για την όποια αναστάτωση προκλήθηκε και παραμένουμε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε επικοινωνία χρειαστείτε στο μέλλον.

Με εκτίμηση,


Ειρήνη Χριστοφοράκη

Customer Relations Manager




Και η ανταπάντηση μου:

Όχι κυρία Χριστοφοράκη, ουδόλως ικανοποιητικά είναι αυτά που μου παραθέτετε.

Δεν απαντάτε επί της ουσίας σε κανένα από τα σημεία κριτικής, τα οποία σας προσάπτω, παραθέτετε απλώς την "πολιτική" σας. "Λυπάστε" τυπικά, αλλά έμπρακτα δεν λυπάστε καθόλου.

Δεν απαντάτε στο οτι η κράτηση μπορεί να μην έγινε από μένα - και έτσι δεν ενημερώθηκα. Το οτι εσείς προσπαθείτε να ενημερώσετε, για τη μονομερή αλλαγή των συναλλακτικών ηθών, δεν σημαίνει οτι ο σύγχρονος πολυάσχολος άνθρωπος θα ενημερωθεί - και αν όχι, να δεχθεί εκβιαστική υπερτιμολόγηση στο γκισέ, την οποία εκείνη την ώρα δεν μπορεί να αρνηθεί. Εάν το ήξερα, είναι προφανές οτι δεν θα ερχόμουν με τρεις, αλλά με δύο βαλίτσες. Η άγνοια νόμου τιμωρείται, όχι η άγνοια "πολιτικής" μιας εταιρείας. Το οτι με "τιμωρήσατε" που δεν το ήξερα είναι το πρώτο σας "φάουλ", μια καταχρηστική τακτική σας.

Κυρίως όμως, δεν απαντάτε στην ουσία του προβλήματος: Με ποιά λογική (και για λογαριασμό ποιάς εύλογης βελτίωσης του κοινού συμφέροντος), αποφασίζετε να μη μου επιτρέπετε να χωρίσω τα κιλά που δικαιούμαι να μεταφέρω στο αεροσκάφος, σε δύο αντί σε μία αποσκευή; Με την αυθαίρετη λογική σας, μεθαύριο μπορεί μπορεί να αποφασίσετε μονομερώς οτιδήποτε, χωρίς ο καταναλωτής που έχει ανάγκη τις υπηρεσίες σας να μπορεί να αμυνθεί στην επιβάρυνση - και στην επιπλέον υπερτιμολόγηση υπηρεσίας, που θα του επιβάλετε και ισοδυναμεί με παραπλανητική χρέωση.

Σε κάθε περίπτωση, εφόσον προέκυψε τέτοιο πρόβλημα, θα έπρεπε άμεσα να υποχωρήσετε - και να προσπαθήσετε (το λιγότερο) να με αποζημιώσετε. Αν δεν το αντιλαμβάνεστε, λυπάμαι και εκπλήσσομαι. Στο μέλλον θα αποφύγω να χρησιμοποιήσω τις υπηρεσίες σας - και διατηρώ κάθε δικαίωμα να σας καταγγέλω, ως καταναλωτής.

Η φωτό είναι από το www.fernbyfilms.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Tem Que Valer", των Βραζιλιάνων Kaleidoskopio

Ηγέτες περιορισμένου βεληνεκούς...

Η πρώτη μου σύγκρουση με τους (τότε) πολιτικούς συντάκτες ήταν με αφορμή τη μάχη Τσοχατζόπουλου - Σημίτη, για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Η πλειονότητα υποστήριζε, χωρίς να δέχεται δεύτερη κουβέντα, οτι ο Άκης ήλεγχε τα κομματικά “κουκιά” κι οτι δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει την προεδρία.

Η αντίληψη μου ήταν οτι το ΠΑΣΟΚ, όπως και οποιοσδήποτε άλλος ζωντανός πολιτικός οργανισμός, θα άκουγε τελικά τη φωνή της κοινωνίας και της αυτοσυντήρησης - και θα προτιμούσε τον καθηγητή με τη διείσδυση στο δεξιό στρατόπεδο, παρά το “πρωτοπαλλήκαρο - κασέτα” του ιδρυτή, που αποχωρούσε τότε αναγκαστικά από την ηγεσία και λίγο αργότερα από τη ζωή. Ο Τσοχατζόπουλος θα συρρίκνωνε πρόωρα το ΠΑΣΟΚ, ενώ όπως αποδείχθηκε, το κόμμα είχε άλλα 8 κυβερνητικά χρόνια μπροστά του.

Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, όλοι οι πρωθυπουργοί (ακόμα και αυτοί που ξεσήκωσαν, εξ αρχής ή στην πορεία, κύματα αντιπάθειας) είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ήταν λιγότερο ή περισσότερο αποδεκτοί από την απέναντι παράταξη, ικανοί να διαβούν με κάποιο τρόπο τη διαχωριστική γραμμή, κάπου στο κέντρο του πολιτικού φάσματος. Πολλοί ακόμα πολιτικοί αρχηγοί είχαν μια διευρυμένη ικανότητα “διείσδυσης”, σε αντίπαλα στρατόπεδα.

Η ιδιότητα αυτή, με τον κατακερματισμό του πολιτικού σκηνικού, από την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου, εδώ και τρία χρόνια, χάθηκε. Ο Αντώνης Σαμαράς, τον οποίον σχεδόν κανείς δεν φανταζόταν πρωθυπουργό πριν από την κρίση, δύσκολα λογίζεται ως αποδεκτός από την κεντροαριστερή πλευρά του λόφου. Θα μπορούσε να πει κανείς οτι έχει απήχηση εκτός ΝΔ, αλλά με τις εθνικιστικές του θέσεις, το παρελθόν του στο μακεδονικό και με πρωταγωνιστές στο επιτελείο του μέλη του Δικτύου 21, μόνο στο ακροδεξιό ακροατήριο, προς το οποίο αλληθωρίζει, έχει πιθανότητες.

Ο Αλέξης Τσίπρας από την άλλη, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες με αναδιατυπώσεις όρων και επισκέψεις σε mainstream media να διευρύνει τα κεντρώα του ερείσματα, δύσκολα θα γίνει αποδεκτός, στην απέναντι πλευρά, πέραν μιας λαϊκής δεξιάς, που διαισθάνεται οτι είναι το καπάκι που προσπαθεί να συναντήσει τον τέντζερη. Η αποδοχή αριστερίστικων πρακτικών και η επιμονή στην αντιμνημονιακή ρητορική δεν βοηθούν. Σε προσωπικό επίπεδο, η ηλικία του, η απειρία του εκτός κομματικής ζωής και οι περιορισμένες του ενδείξεις καλλιέργειας αυτομάτως τον καθιστούν μη ελκυστικό και στο ευρύ αλλά “ορφανό”, μεταρρυθμιστικό ή μη κέντρο, που θα μπορούσε, υπό άλλες συνθήκες, να τον συμπαθήσει.

Στο ΚΚΕ, που πρόσφατα έσπευσε να αλλάξει γραμματέα, υπό το βάρος της εκλογικής συρρίκνωσης, δεν φαίνεται καμία διάθεση της επικρατούσας ηγετικής ομάδας να αλλάξει κατεύθυνση, προς μια διεύρυνση του ακροατηρίου. Ούτε η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να μετακινήσει στο ελάχιστο τον Περισσό από τις άκαμπτες αντιευρωπαϊκές θέσεις και τις σταλινικές αποκαταστάσεις: Ο Δημήτρης Κουτσούμπας μοιάζει ακόμα πιο “βαρύς” και μονόχνωτος από την Αλέκα Παπαρήγα, που τουλάχιστον είχε το επικοινωνιακό χάρισμα του “είμαι μια γυναίκα του λαού και τα λέω τσεκουράτα”.

Για τον Πάνο Καμμένο φυσικά ούτε λόγος, μοιάζει να μπορεί να συγκινήσει μόνο τους “ψεκασμένους” από θεωρίες συνωμοσίας και εθνικιστικούς βερμπαλισμούς, αν και χαίρει όχι ασήμαντης απήχησης στο παραδοσιακό δεξιό κοινό. Ο Φώτης Κουβέλης, στην παράδοση των ηγετών της ανανεωτικής αριστεράς, χαίρει υψηλής δημοφιλίας σε όλο το μετριοπαθές πολιτικό φάσμα, πολύ πέραν της εκλογικής δύναμης της ΔΗΜΑΡ, αλλά μάλλον υπόκειται και αυτός στους περιορισμούς που ανέκαθεν χαρακτήριζαν τα στελέχη αυτού του γαλήνιου και διαλλακτικού ύφους, από το ΚΚΕεσ. μέχρι τον σημερινό Συνασπισμό.

Ο μόνος που θα μπορούσε πράγματι να απευθυνθεί πειστικά στην απέναντι (συντηρητική) παράταξη, λόγω των επαγγελματικών και ιδεολογικών χαρακτηριστικών του, είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Είναι όμως τόσο βεβαρυμένος από την αρχή της ηγετικής του διεκδίκησης το 2007 και από τα μετέπειτα δείγματα γραφής στην κυβέρνηση και στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που μοιάζει απίθανο να μπορέσει ποτέ να διευρύνει την απήχηση του, πέραν των μονοψηφίων ποσοστών που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις.

Οι κυβερνήσεις συνεργασίας βέβαια, ως νέο κεφάλαιο στην πολιτική ζωή της χώρας, δεν απαιτούν “τεχνικά” ηγέτες που μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια τους, στο κατακερματισμένο εκλογικό τοπίο. Η χώρα όμως χρειάζεται τις προσωπικότητες που θα καλλιεργήσουν τη συναίνεση, ώστε να υπάρξει κυβερνητική σταθερότητα, μαζί με ουσιαστική πρόοδο στη διακυβέρνηση. Κι αυτό δεν γίνεται με περιορισμένο βεληνεκές, που απευθύνεται μόνο στο στενό εκλογικό ακροατήριο του καθενός...

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.defense-update.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Tangled Up" της Ολλανδέζας Caro Emerald

Catch Τhe Sunshine (στο Ρέθυμνο)...

Η άνοιξη είναι εδώ - και λίγο πριν τις πασχαλινές διακοπές, το Ρέθυμνο μας καλεί! Στο πιο ωραίο μαγαζί του Ρεθύμνου, το "Living Room" θα χορέψουμε με διαφορετικές μουσικές, την Παρασκευή το βράδυ...

Αν είστε κάπου εκεί κοντά ή μπορείτε να φτάσετε, σας περιμένω την Παρασκευή, μετά τις 10μμ..

Η αφίσα είναι από το Living Room και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το εξαιρετικό ντουέτο του Ιταλού "Barry White" Mario Biondi με τον Αμερικανό θρύλο της soul Leon Ware στο "Catch The Sunshine".

Η ανοιξιάτικη επιστροφή στα Βριλήσια...

Ήρθε η ώρα, μετά από δύο μήνες αποχής, να ξαναδώσουμε βραδυνό ραντεβού, για ωραίες και χορευτικές μουσικές - και πάλι στην "Έλη του Κλου", στα Βριλήσσια. Η ονομασία προέρχεται από την παραφθορά του ονόματος της γιαγιάς της ιδιοκτήτριας, της Ελένης Κούλογλου, που είχε καφενείο στη Σμύρνη!

Σας περιμένω λοιπόν, το Σάββατο το βράδυ, μετά τις 10μμ...

H αφίσα είναι από την "Έλη του Κλου" και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από τη "Magdalena" του Βρετανού Quantic, με τη φωνή της επίσης Βρετανίδας Alice Russell

Η "δυσφήμιση του αγώνα"...

Είναι δύσκολο να μπει κανείς με επάρκεια στην ουσία της υπόθεσης, λόγω έλλειψης χώρου, αλλά και στοιχείων σε ένα σύνθετο παζλ, όπως είναι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Ιερισσό.

Ωστόσο, αξίζει να σταθούμε σε μια παράμετρο: Πριν από αρκετό καιρό, όταν έγινε η νυχτερινή επίθεση στις εγκαταστάσεις της εταιρείας χρυσού (και η οποία αποτυπώθηκε στις κάμερες ασφαλείας), τα δελτία ειδήσεων μετέδωσαν δηλώσεις κατοίκων και προσαχθέντων, που αρνήθηκαν κάθε ανάμιξη της τοπικής κοινωνίας και καταδίκαζαν την επιδρομή, λέγοντας μάλιστα ως επιχείρημα οτι “δυσφημίζει τον αγώνα τους”. Δεδομένου οτι στην επίθεση αυτή προκλήθηκαν καταστροφές, αλλά κυρίως απειλήθηκαν ζωές φρουρών ασφαλείας, με τον χειρότερο τρόπο, σύμφωνα με τις καταγγελίες και τις καταθέσεις στην αστυνομία, κάθε σκεπτόμενος και δημοκρατικός πολίτης πρέπει λογικά να χειροκρότησε τις δηλώσεις αυτές.

Έκτοτε, η υπόθεση έχει εξελιχθεί μέσα σε ένα σκηνικό “βεντέτας” και αμφιλεγόμενων συμπεριφορών, τόσο από την πλευρά των αρχών που επιλέγουν αστυνομικές επιχειρήσεις πυροδότησης της βίας , όσο και από την πλευρά φανατικών, που επιλέγουν για παράδειγμα, να κάψουν το περιεχόμενο του αστυνομικού τμήματος του χωριού, που στην ουσία καταργήθηκε. Η εμφυλιοπολεμική αυτή κατάσταση, που θυμίζει την Κερατέα, δεν τιμά κανέναν - και κυρίως δείχνει τα αδιέξοδα σε μια πολιτεία, που δεν έχει ποτέ φροντίσει να προστατεύσει και να ενδυναμώσει τους θεσμούς, το αντίθετο μάλιστα.

Υπάρχουν πολλές απόψεις για το ζήτημα, άλλες που προτάσσουν την ανάγκη διατήρησης πάση θυσία μιας επένδυσης σε καιρό δραματικής ύφεσης, άλλες που θεωρούν οτι η αντίθεση της κοινωνίας απέναντι σε μια “διαπλεκόμενη” επιχείρηση με περιβαλλοντικούς κινδύνους (που θεωρούνται προφανείς) είναι επιβεβλημένη, αλλά και μια ενδιάμεση, που θεωρεί οτι ακόμα κι αν μια τοπική κοινωνία φέρεται αυτοκαταστροφικά, η επιβολή των απόψεων της πολιτείας δεν μπορεί να γίνεται με τη βία, αλλά μόνο με την πειθώ. Η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας μπορεί να αδιαφορεί για το ζήτημα, θα έλεγε κανείς όμως οτι χωρίς να τάσσεται ούτε υπέρ της διαπλοκής, ούτε υπέρ των εξεγέρσεων, περιμένει να δει πού θα γείρει η πλάστιγγα των επιχειρημάτων και να αποφανθεί - αν τα καταφέρει με την πληθώρα των παραμέτρων και των πληροφοριών που υπάρχουν.

Όλο αυτό το διάστημα, οι κάτοικοι που τάσσονται κατά των μεταλλείων (και οι πολιτικοί φορείς που στηρίζουν την υπόθεση τους) υποτίθεται οτι δίνουν έναν επικοινωνιακό αγώνα αφύπνισης της κοινής γνώμης, προσπαθώντας να κερδίσουν την κοινωνία με το μέρος τους. Λογικό και θεμιτό.

Έλα όμως, που όταν οι αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές καταλήγουν οτι έχουν εντοπίσει δύο τουλάχιστον ύποπτους για τη νυχτερινή επίθεση στις Σκουριές, ξαφνικά οι κάτοικοι ξεσηκώνονται για να τους υπερασπιστούν, καταγγέλοντας τις συλλήψεις και τις διώξεις. Αυτούς τους ίδιους, που εάν αποδειχθούν ένοχοι, είναι αυτοί που “δυσφήμισαν τον αγώνα τους”.

Οι πρώτες αντιρρήσεις είναι προφανείς: Σε αυτή την αντιπαράθεση (και με το ιστορικό αναξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας που κορυφώθηκε με την περίφημη “ζαρντινιέρα” , αλλά και με άλλες υποθέσεις όπως τα φώτοσοπ) είναι λογικό να είναι κανείς ιδιαίτερα καχύποπτος οτι το κατηγορητήριο είναι χαλκευμένο. Αν λοιπόν τα στοιχεία (που σύμφωνα με την αστυνομία περιέχουν γενετικό υλικό από σκούφο και εντοπισμό των κινητών τηλεφώνων από τις κυψέλες της κινητής τηλεφωνίας κατά τη διάρκεια της επίθεσης) είναι αδύναμα ή κατασκευασμένα, στο δικαστήριο θα υπάρξει η ευκαιρία στην υπεράσπιση να τα καταρρίψει. Αλλά ακόμα κι αν η δικαιοσύνη είναι προκατειλλημένη, δεν υπάρχει άλλος θεσμός για να εμπιστευθούμε, ώστε να αποφανθούμε για το ποιός έκανε αυτή την επίθεση. Το να επιβληθεί δικαιοσύνη (ή ατιμωρησία), με βάση την “κοινωνική απαίτηση” είναι εκτός συζήτησης, για μια χώρα που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έχει υπογράψει όλες τις διεθνείς συμβάσεις δικαίου.

Φυσικά οι κατηγορούμενοι περιβάλλονται από το τεκμήριο της αθωότητας, ώσπου να δικαστούν. Αλλά για να υποστηρίξει κανείς μαζικά και πολιτικά οτι οι “βάσιμες ενδείξεις” της αστυνομίας (ή οι αποδείξεις) εφευρέθηκαν για να παγιδεύσουν τους υπόπτους, πρέπει να έχει αποδείξεις. Ή έστω να έχει αποδείξεις περί του αντιθέτου, οτι δηλαδή οι κατηγορούμενοι “αποκλείεται” να τέλεσαν αυτές τις πράξεις που κατέγραψαν οι κάμερες, οτι είναι οι “λάθος άνθρωποι”. Αλλιώς περιμένει τη δικαιοσύνη να αποφανθεί - και εάν όντως αυτοί είναι που “δυσφήμισαν τον αγώνα”, να τους καταδικάσει και ηθικά. Το να υποστηρίζεται οτι οι κατηγορίες είναι χαλκευμένες, με διαδηλώσεις και με το επιχείρημα οτι “είναι γείτονας, τον ξέρω από μικρό παιδί και δεν θα το έκανε ποτέ” ή οτι “είναι αγωνιστής, άρα εξαιρείται από το κακούργημα”, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από κανένα νομικό πολιτισμό.

Η άρνηση λοιπόν (μερίδας;) της τοπικής κοινωνίας να αποδεχτεί, αντιδρώντας βίαια μάλιστα, τη νομική διαδικασία που θα αποκαλύψει αυτούς που “δυσφημίζουν τον αγώνα”, δείχνει οτι δύο πράγματα είναι πιθανά: Είτε οτι η δημόσια καταδίκη της νυχτερινής επίθεσης ήταν εξαρχής ανειλικρινής και κουτοπόνηρη, για “τα μάτια του κόσμου”, είτε οτι ήταν μεν ειλικρινής, αλλά μόλις έφτασε η ώρα της απόδοσης ευθυνών, ξαφνικά η ανάγκη της “συνέχισης του αγώνα με κάθε μέσο” είναι τόσο ισχυρή και οι νοοτροπίες ενός παθογενούς τρόπου κοινωνικής αντίδρασης τόσο βαθιά ριζωμένες, που το αίτημα για τιμωρία αυτών που “δυσφημίζουν τον αγώνα” πάει περίπατο.

Οι κάτοικοι της Ιερισσού (όπως και αυτοί της Κερατέας) θα μπορούσαν να έχουν όλη (ή σχεδόν όλη) τη δημοκρατική κοινωνία με το μέρος τους. Αν δεν είχαν καταφύγει με κανένα τρόπο στη βία, αν δεν είχαν σηκώσει πέτρες και μολότωφ (ότι βία κι αν είχε ασκήσει η αστυνομία), αν δεν κατέφευγαν σε μια επιχειρηματολογία τόσο “εύπλαστη”, όσο και οι “ανάγκες του αγώνα”. Αν είχαν με όλους τους ειρηνικούς και πειστικούς τρόπους εκθέσει αυτά που θεωρούν οτι αποκαλύπτουν τις “παρανομίες της διαπλοκής” και τη “βία του συστήματος”. Δεν αντιλαμβάνονται όμως οτι δουλεύουν προς την αντίθετη κατεύθυνση ή οτι αποτελούν ιδανικό πεδίο άσκησης πρόσκαιρων μικροκομματικών συμφερόντων.

Το επιχείρημα οτι “όλα αυτά που κάνουμε δεν αρκούν γιατί η επένδυση παραμένει και το σύστημα επιμένει - και άρα πρέπει να καταφύγουμε σε πιο δυναμικές αντιδράσεις” είναι ουδόλως πειστικό. Γιατί με αυτή τη λογική, πρέπει να δικαιώσουμε κάθε αίτημα τοπικής κοινωνίας, με μια ανοχή που ξέρουμε πόσο έχει ταλαιπωρήσει αυτόν τον τόπο. Και θα πρέπει επίσης να αποδεχτούμε οτι δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ της θεμιτής δράσης και της ανεξέλεγκτης βίας. Με αυτή την επιχειρηματολογία, θα μπορούσαμε να πάρουμε όλοι τα καλάσνικοφ “απέναντι στα συμφέροντα”. Μόνο που καμία αστυνομική βία και καμία οικονομική απληστία δεν θα αρκούσε, για να καταργήσουμε αυτοβούλως το νομικό και πολιτικό μας πολιτισμό. Αυτή θα ήταν και η μεγαλύτερη ήττα μας...

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

H φωτό είναι από το www.newsbomb.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "I 'm Not The Enemy" από την Αμερικανίδα Lina.

Το ΠΑΣΟΚ της αποτυχίας...

Υπάρχουν (και θα υπάρξουν) πολλές αναλύσεις και ερμηνείες των λόγων, για τους οποίους το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που συνόψισε τη δίψα του αδικημένου Έλληνα του εμφυλίου (σε βαθμό που παλιοί αριστεροί κάποτε έφτασαν στο σημείο να φωνάζουν “Πέστα Μένιο”), βρίσκεται σήμερα σε στενό φλερτ με μονοψήφια ποσοστά, στις δημοσκοπήσεις.

Πολλοί συνδέουν το success story (και την συνεπακόλουθη πτώση) με την κληρονομιά του ιδρυτή του κόμματος, που μπόρεσε ακριβώς να εκφράσει όλα τα “δίκαια αιτήματα”, αλλά και τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας (από την πλευρά των χαμένων), εξομαλύνοντας αδικίες, δίνοντας πίσω χαμένα όνειρα, αλλά και προσφέροντας άφθονο χώρο για όλα τα “άνθη του κακού”, με προεξάρχοντα τη διαφθορά, τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων και τις νοοτροπίες του πελατειακού κράτους (βρίσκοντας μιμητές σε όλο το πολιτικό φάσμα).

Στη χώρα που ισχυρίζεται οτι έχει σχεδόν 40% αριστερά (με μεγάλο ποσοστό οπαδών ακραίων ιδεολογιών), αρκετοί θεωρούν οτι το ΠΑΣΟΚ στην πορεία λοξοδρόμησε και έγινε αφόρητα δεξιό. Άλλοι θεωρούν οτι πολύ απλά ήρθε ο οδοστρωτήρας της κρίσης και του μνημονίου - και σάρωσε τον αυθεντικότερο εκφραστή του πνεύματος της μεταπολίτευσης, μαζί με το τέλος εποχής. Σε κάθε περίπτωση, από ηγεμόνας του πολιτικού κόσμου, το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε να συρρικνώνεται σταθερά, σε βαθμό που κανείς δεν το είχε φανταστεί, πριν από μερικά χρόνια.

Με το 59,9% του εκλογικού σώματος, σύμφωνα τουλάχιστον με την τελευταία δημοσκόπηση της GPO, να πιστεύει οτι δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλη κυβερνητική λύση σήμερα εκτός από την τρικομματική, με το 75,6% να πιστεύει οτι δεν είναι εφικτή η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση του μνημονίου με παραμονή στο ευρώ και με το 63,7% να καταδικάζει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις κυπριακές εξελίξεις, το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να είχε βρει μια πολύ καλύτερη δημοσκοπική “θέση στον ήλιο”.

Αυτό όμως δεν έχει συμβεί, επειδή κάποιο άλλο κόμμα έχει καταλάβει τον ιδεολογικό του χώρο, εκτοπίζοντας το ΠΑΣΟΚ - η εκλογική δύναμη της ΔΗΜΑΡ δεν αρκεί για τέτοιες εξηγήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποτέλεσε καταφύγιο για μεγάλο ποσοστό πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, σίγουρα δεν μπορεί να προσμετρηθεί στις ευρωπαϊκές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας. Τι είναι λοιπόν αυτό που εμποδίζει τον κύριο εκφραστή της κεντροαριστερής παράταξης, να (προσπαθήσει να) ανακάμψει, όπως θα γινόταν σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα - έστω αποκηρύσσοντας πλήρως το παρελθόν του, με αλλαγή συμβόλων, ακόμα και ονόματος;

Θα ήταν λογικό να πιστεύει κανείς οτι οι διεργασίες για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς χρειάζονται πολύ χρόνο, περισσότερο από αυτόν που έχει περάσει από τη συνειδητοποίηση της κρίσης και τον απλοϊκό και αφελή χωρισμό των ελληνικών πολιτικών σχηματισμών σε “μνημονιακούς” και “αντι-μνημονιακούς”. Θα ήταν λογικό επίσης να ελπίζει κανείς οτι η πρωτόγνωρη κρίση θα φέρει και ένα ισχυρό ρεύμα νέου αίματος, ώστε να βελτιωθεί ριζικά η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, μόνο που συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο...

Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν αρκεί για να εξηγήσει γιατί το ΠΑΣΟΚ βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανυποληψία και στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος. Ούτε το ότι έφερε το βάρος των πρώτων μνημονίων, παρά το γεγονός ότι τα σκληρά μέτρα λιτότητας έπαιξαν τεράστιο ρόλο. Ούτε η εξήγηση ότι οι περισσότεροι κακομαθημένοι θιασώτες της διαφθοράς, του πελατειακού κράτους και των εύκολων δανεικών (“νόμος είναι το δίκιο του υπαλλήλου ΔΕΚΟ”), βρήκαν καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας για ολική επαναφορά των ονείρων της δημαγωγίας. Ούτε καν ακόμα η αποστροφή πολλών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που υποστήριξαν τον Γιώργο Παπανδρέου, για τον τρόπο με τον οποίον θεώρησαν οτι τον υπονόμευσε ο διάδοχος του.

Όσο κι προσπαθεί να εμφανίσει ένα (απαραίτητο) πρόσωπο ανανέωσης, το ΠΑΣΟΚ αποτυγχάνει. Τα περισσότερα (πρώην) πρωτοκλασσάτα του στελέχη σιωπούν (εντός ή εκτός κόμματος), είτε ανήκαν σε αυτούς που επιχείρησαν ένα μεταρρυθμιστικό έργο, είτε σε όσους, με χαρακτηριστική επιμονή, σαμποτάρησαν τα απαραίτητα κυβερνητικά βήματα, ώστε να μην γίνουν απλώς οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων - κι αυτά που μιλούν, ζημιά κάνουν. Τα νέα στελέχη εκφράζουν έναν άχρωμο και ξύλινο λόγο, χωρίς να επιτρέπουν να δει κανείς οποιαδήποτε αχτίδα σύγχρονης αντίληψης. Το μόνο που ξεχώρισε από τις πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ, υπό τη νέα του ηγεσία, είναι η αντιφασιστική του ατζέντα και το προσκλητήριο σε όλες τις δυνάμεις του συνταγματικού τόξου, εναντίον της Χρυσής Αυγής.

Ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποτυγχάνει να πείσει οτι είναι φορέας του καινούργιου κι οτι τον ενδιαφέρει η υπέρβαση, προς τη δημιουργία ενός σχήματος που θα καθορίσει τον ευρύτατο χώρο της κεντροαριστεράς. Η επιλογή για κατά μέτωπον αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο αποδεικνύεται ανεπαρκής για τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων, αλλά δεν περιφρουρεί ούτε τις δυνάμεις του, καθώς απωθεί όσους θα μπορούσαν να συγκινούνται από αυτό που αποκαλεί “υπεύθυνη στάση για τη σωτηρία της χώρας”.

Η δε τακτική του να καταφεύγει στη σύγκρουση, όπως στην Προκαταρκτική Επιτροπή της Βουλής, ακόμα κι αν ο πολιτικός αντίπαλος έχει διακριθεί ως εριστικός ή “σπασίκλας”, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να τον χαρακτηρίζει ως μέρος ενός σοβαρού προβλήματος υποβάθμισης του Κοινοβουλίου. Έχοντας να απαντήσει σε πάρα πολλές εύλογες απορίες για το ρόλο του στην μη αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ και στη συγκάλυψη που όλα δείχνουν οτι επιχειρήθηκε, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει τα περιθώρια να απαντάει με σαρκαστικά “καλέ”, επιχειρώντας να αμυνθεί χαριτωμένα...

Μόνο που οι ιδέες του ευρύτερου σοσιαλδημοκρατικού χώρου, εκτός από ενδιαφέρουσες και ικανές για τη λύση πολλών μεγάλων προβλημάτων, είναι και απαραίτητες για την ανάκαμψη μιας χώρας, από την κρίση που ενίσχυσε επικίνδυνα τα άκρα και άφησε ένα τεράστιο κενό, στο μέσον του πολιτικού φάσματος. Εάν κάποτε το πολιτικό μέγεθος του Ευάγγελου Βενιζέλου εθεωρείτο επαρκές για να καλύψει δημιουργικά ένα τέτοιο εγχείρημα (όπως συνέβη αντιστοίχως και με άλλα πολιτικά πρόσωπα που συνδέθηκαν - δικαίως ή αδίκως, δεν έχει σημασία - στη συνείδηση των ψηφοφόρων με τη στήριξη της διαπλοκής), τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, οι εκτιμήσεις αυτές έχουν καταστεί απολύτως αδύναμες να περιγράψουν την πραγματικότητα.

Εάν το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν το αντιληφθεί αυτό, θα υποστεί μοιραία τον εκτοπισμό από άλλες δυνάμεις, που (έστω κι αν δεν υπάρχει ακόμα ηγετική φυσιογνωμία για να τις ενώσει) θα εμφανιστούν μοιραία στο προσκήνιο. Εκτός αν και αποφασίσει να πρωταγωνιστήσει. Δύσκολο όμως, με το υπάρχον οπλοστάσιο. Δεν φταίνε οι ιδέες...


Update: Υπάρχουν δημοσκοπήσεις (via parapolitiki.com), που εμφανίζουν το ποσοστό ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ μικρότερο από αυτό της Χρυσής Αυγής...

Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice

Η αφίσα είναι από το www.keepcalm-o-matic.co.uk και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Wildest Moments" της Βρετανίδας Jessie Ware.