Υπάρχουν (και θα υπάρξουν) πολλές αναλύσεις και ερμηνείες των λόγων, για τους οποίους το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που συνόψισε τη δίψα του αδικημένου Έλληνα του εμφυλίου (σε βαθμό που παλιοί αριστεροί κάποτε έφτασαν στο σημείο να φωνάζουν “Πέστα Μένιο”), βρίσκεται σήμερα σε στενό φλερτ με μονοψήφια ποσοστά, στις δημοσκοπήσεις.
Πολλοί συνδέουν το success story (και την συνεπακόλουθη πτώση) με την κληρονομιά του ιδρυτή του κόμματος, που μπόρεσε ακριβώς να εκφράσει όλα τα “δίκαια αιτήματα”, αλλά και τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας (από την πλευρά των χαμένων), εξομαλύνοντας αδικίες, δίνοντας πίσω χαμένα όνειρα, αλλά και προσφέροντας άφθονο χώρο για όλα τα “άνθη του κακού”, με προεξάρχοντα τη διαφθορά, τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων και τις νοοτροπίες του πελατειακού κράτους (βρίσκοντας μιμητές σε όλο το πολιτικό φάσμα).
Στη χώρα που ισχυρίζεται οτι έχει σχεδόν 40% αριστερά (με μεγάλο ποσοστό οπαδών ακραίων ιδεολογιών), αρκετοί θεωρούν οτι το ΠΑΣΟΚ στην πορεία λοξοδρόμησε και έγινε αφόρητα δεξιό. Άλλοι θεωρούν οτι πολύ απλά ήρθε ο οδοστρωτήρας της κρίσης και του μνημονίου - και σάρωσε τον αυθεντικότερο εκφραστή του πνεύματος της μεταπολίτευσης, μαζί με το τέλος εποχής. Σε κάθε περίπτωση, από ηγεμόνας του πολιτικού κόσμου, το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε να συρρικνώνεται σταθερά, σε βαθμό που κανείς δεν το είχε φανταστεί, πριν από μερικά χρόνια.
Με το 59,9% του εκλογικού σώματος, σύμφωνα τουλάχιστον με την τελευταία δημοσκόπηση της GPO, να πιστεύει οτι δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλη κυβερνητική λύση σήμερα εκτός από την τρικομματική, με το 75,6% να πιστεύει οτι δεν είναι εφικτή η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση του μνημονίου με παραμονή στο ευρώ και με το 63,7% να καταδικάζει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις κυπριακές εξελίξεις, το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να είχε βρει μια πολύ καλύτερη δημοσκοπική “θέση στον ήλιο”.
Αυτό όμως δεν έχει συμβεί, επειδή κάποιο άλλο κόμμα έχει καταλάβει τον ιδεολογικό του χώρο, εκτοπίζοντας το ΠΑΣΟΚ - η εκλογική δύναμη της ΔΗΜΑΡ δεν αρκεί για τέτοιες εξηγήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποτέλεσε καταφύγιο για μεγάλο ποσοστό πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, σίγουρα δεν μπορεί να προσμετρηθεί στις ευρωπαϊκές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας. Τι είναι λοιπόν αυτό που εμποδίζει τον κύριο εκφραστή της κεντροαριστερής παράταξης, να (προσπαθήσει να) ανακάμψει, όπως θα γινόταν σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα - έστω αποκηρύσσοντας πλήρως το παρελθόν του, με αλλαγή συμβόλων, ακόμα και ονόματος;
Θα ήταν λογικό να πιστεύει κανείς οτι οι διεργασίες για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς χρειάζονται πολύ χρόνο, περισσότερο από αυτόν που έχει περάσει από τη συνειδητοποίηση της κρίσης και τον απλοϊκό και αφελή χωρισμό των ελληνικών πολιτικών σχηματισμών σε “μνημονιακούς” και “αντι-μνημονιακούς”. Θα ήταν λογικό επίσης να ελπίζει κανείς οτι η πρωτόγνωρη κρίση θα φέρει και ένα ισχυρό ρεύμα νέου αίματος, ώστε να βελτιωθεί ριζικά η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, μόνο που συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο...
Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν αρκεί για να εξηγήσει γιατί το ΠΑΣΟΚ βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανυποληψία και στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος. Ούτε το ότι έφερε το βάρος των πρώτων μνημονίων, παρά το γεγονός ότι τα σκληρά μέτρα λιτότητας έπαιξαν τεράστιο ρόλο. Ούτε η εξήγηση ότι οι περισσότεροι κακομαθημένοι θιασώτες της διαφθοράς, του πελατειακού κράτους και των εύκολων δανεικών (“νόμος είναι το δίκιο του υπαλλήλου ΔΕΚΟ”), βρήκαν καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας για ολική επαναφορά των ονείρων της δημαγωγίας. Ούτε καν ακόμα η αποστροφή πολλών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που υποστήριξαν τον Γιώργο Παπανδρέου, για τον τρόπο με τον οποίον θεώρησαν οτι τον υπονόμευσε ο διάδοχος του.
Όσο κι προσπαθεί να εμφανίσει ένα (απαραίτητο) πρόσωπο ανανέωσης, το ΠΑΣΟΚ αποτυγχάνει. Τα περισσότερα (πρώην) πρωτοκλασσάτα του στελέχη σιωπούν (εντός ή εκτός κόμματος), είτε ανήκαν σε αυτούς που επιχείρησαν ένα μεταρρυθμιστικό έργο, είτε σε όσους, με χαρακτηριστική επιμονή, σαμποτάρησαν τα απαραίτητα κυβερνητικά βήματα, ώστε να μην γίνουν απλώς οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων - κι αυτά που μιλούν, ζημιά κάνουν. Τα νέα στελέχη εκφράζουν έναν άχρωμο και ξύλινο λόγο, χωρίς να επιτρέπουν να δει κανείς οποιαδήποτε αχτίδα σύγχρονης αντίληψης. Το μόνο που ξεχώρισε από τις πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ, υπό τη νέα του ηγεσία, είναι η αντιφασιστική του ατζέντα και το προσκλητήριο σε όλες τις δυνάμεις του συνταγματικού τόξου, εναντίον της Χρυσής Αυγής.
Ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποτυγχάνει να πείσει οτι είναι φορέας του καινούργιου κι οτι τον ενδιαφέρει η υπέρβαση, προς τη δημιουργία ενός σχήματος που θα καθορίσει τον ευρύτατο χώρο της κεντροαριστεράς. Η επιλογή για κατά μέτωπον αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο αποδεικνύεται ανεπαρκής για τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων, αλλά δεν περιφρουρεί ούτε τις δυνάμεις του, καθώς απωθεί όσους θα μπορούσαν να συγκινούνται από αυτό που αποκαλεί “υπεύθυνη στάση για τη σωτηρία της χώρας”.
Η δε τακτική του να καταφεύγει στη σύγκρουση, όπως στην Προκαταρκτική Επιτροπή της Βουλής, ακόμα κι αν ο πολιτικός αντίπαλος έχει διακριθεί ως εριστικός ή “σπασίκλας”, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να τον χαρακτηρίζει ως μέρος ενός σοβαρού προβλήματος υποβάθμισης του Κοινοβουλίου. Έχοντας να απαντήσει σε πάρα πολλές εύλογες απορίες για το ρόλο του στην μη αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ και στη συγκάλυψη που όλα δείχνουν οτι επιχειρήθηκε, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει τα περιθώρια να απαντάει με σαρκαστικά “καλέ”, επιχειρώντας να αμυνθεί χαριτωμένα...
Μόνο που οι ιδέες του ευρύτερου σοσιαλδημοκρατικού χώρου, εκτός από ενδιαφέρουσες και ικανές για τη λύση πολλών μεγάλων προβλημάτων, είναι και απαραίτητες για την ανάκαμψη μιας χώρας, από την κρίση που ενίσχυσε επικίνδυνα τα άκρα και άφησε ένα τεράστιο κενό, στο μέσον του πολιτικού φάσματος. Εάν κάποτε το πολιτικό μέγεθος του Ευάγγελου Βενιζέλου εθεωρείτο επαρκές για να καλύψει δημιουργικά ένα τέτοιο εγχείρημα (όπως συνέβη αντιστοίχως και με άλλα πολιτικά πρόσωπα που συνδέθηκαν - δικαίως ή αδίκως, δεν έχει σημασία - στη συνείδηση των ψηφοφόρων με τη στήριξη της διαπλοκής), τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, οι εκτιμήσεις αυτές έχουν καταστεί απολύτως αδύναμες να περιγράψουν την πραγματικότητα.
Εάν το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν το αντιληφθεί αυτό, θα υποστεί μοιραία τον εκτοπισμό από άλλες δυνάμεις, που (έστω κι αν δεν υπάρχει ακόμα ηγετική φυσιογνωμία για να τις ενώσει) θα εμφανιστούν μοιραία στο προσκήνιο. Εκτός αν και αποφασίσει να πρωταγωνιστήσει. Δύσκολο όμως, με το υπάρχον οπλοστάσιο. Δεν φταίνε οι ιδέες...
Update: Υπάρχουν δημοσκοπήσεις (via parapolitiki.com), που εμφανίζουν το ποσοστό ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ μικρότερο από αυτό της Χρυσής Αυγής...
Το κείμενο γράφτηκε για την Athens Voice
Η αφίσα είναι από το www.keepcalm-o-matic.co.uk και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το "Wildest Moments" της Βρετανίδας Jessie Ware.
Στη χώρα που ισχυρίζεται οτι έχει σχεδόν 40% αριστερά (με μεγάλο ποσοστό οπαδών ακραίων ιδεολογιών), αρκετοί θεωρούν οτι το ΠΑΣΟΚ στην πορεία λοξοδρόμησε και έγινε αφόρητα δεξιό. Άλλοι θεωρούν οτι πολύ απλά ήρθε ο οδοστρωτήρας της κρίσης και του μνημονίου - και σάρωσε τον αυθεντικότερο εκφραστή του πνεύματος της μεταπολίτευσης, μαζί με το τέλος εποχής. Σε κάθε περίπτωση, από ηγεμόνας του πολιτικού κόσμου, το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε να συρρικνώνεται σταθερά, σε βαθμό που κανείς δεν το είχε φανταστεί, πριν από μερικά χρόνια.
Με το 59,9% του εκλογικού σώματος, σύμφωνα τουλάχιστον με την τελευταία δημοσκόπηση της GPO, να πιστεύει οτι δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλη κυβερνητική λύση σήμερα εκτός από την τρικομματική, με το 75,6% να πιστεύει οτι δεν είναι εφικτή η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση του μνημονίου με παραμονή στο ευρώ και με το 63,7% να καταδικάζει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις κυπριακές εξελίξεις, το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να είχε βρει μια πολύ καλύτερη δημοσκοπική “θέση στον ήλιο”.
Αυτό όμως δεν έχει συμβεί, επειδή κάποιο άλλο κόμμα έχει καταλάβει τον ιδεολογικό του χώρο, εκτοπίζοντας το ΠΑΣΟΚ - η εκλογική δύναμη της ΔΗΜΑΡ δεν αρκεί για τέτοιες εξηγήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποτέλεσε καταφύγιο για μεγάλο ποσοστό πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, σίγουρα δεν μπορεί να προσμετρηθεί στις ευρωπαϊκές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας. Τι είναι λοιπόν αυτό που εμποδίζει τον κύριο εκφραστή της κεντροαριστερής παράταξης, να (προσπαθήσει να) ανακάμψει, όπως θα γινόταν σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα - έστω αποκηρύσσοντας πλήρως το παρελθόν του, με αλλαγή συμβόλων, ακόμα και ονόματος;
Θα ήταν λογικό να πιστεύει κανείς οτι οι διεργασίες για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς χρειάζονται πολύ χρόνο, περισσότερο από αυτόν που έχει περάσει από τη συνειδητοποίηση της κρίσης και τον απλοϊκό και αφελή χωρισμό των ελληνικών πολιτικών σχηματισμών σε “μνημονιακούς” και “αντι-μνημονιακούς”. Θα ήταν λογικό επίσης να ελπίζει κανείς οτι η πρωτόγνωρη κρίση θα φέρει και ένα ισχυρό ρεύμα νέου αίματος, ώστε να βελτιωθεί ριζικά η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, μόνο που συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο...
Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν αρκεί για να εξηγήσει γιατί το ΠΑΣΟΚ βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανυποληψία και στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος. Ούτε το ότι έφερε το βάρος των πρώτων μνημονίων, παρά το γεγονός ότι τα σκληρά μέτρα λιτότητας έπαιξαν τεράστιο ρόλο. Ούτε η εξήγηση ότι οι περισσότεροι κακομαθημένοι θιασώτες της διαφθοράς, του πελατειακού κράτους και των εύκολων δανεικών (“νόμος είναι το δίκιο του υπαλλήλου ΔΕΚΟ”), βρήκαν καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας για ολική επαναφορά των ονείρων της δημαγωγίας. Ούτε καν ακόμα η αποστροφή πολλών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που υποστήριξαν τον Γιώργο Παπανδρέου, για τον τρόπο με τον οποίον θεώρησαν οτι τον υπονόμευσε ο διάδοχος του.
Όσο κι προσπαθεί να εμφανίσει ένα (απαραίτητο) πρόσωπο ανανέωσης, το ΠΑΣΟΚ αποτυγχάνει. Τα περισσότερα (πρώην) πρωτοκλασσάτα του στελέχη σιωπούν (εντός ή εκτός κόμματος), είτε ανήκαν σε αυτούς που επιχείρησαν ένα μεταρρυθμιστικό έργο, είτε σε όσους, με χαρακτηριστική επιμονή, σαμποτάρησαν τα απαραίτητα κυβερνητικά βήματα, ώστε να μην γίνουν απλώς οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων - κι αυτά που μιλούν, ζημιά κάνουν. Τα νέα στελέχη εκφράζουν έναν άχρωμο και ξύλινο λόγο, χωρίς να επιτρέπουν να δει κανείς οποιαδήποτε αχτίδα σύγχρονης αντίληψης. Το μόνο που ξεχώρισε από τις πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ, υπό τη νέα του ηγεσία, είναι η αντιφασιστική του ατζέντα και το προσκλητήριο σε όλες τις δυνάμεις του συνταγματικού τόξου, εναντίον της Χρυσής Αυγής.
Ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποτυγχάνει να πείσει οτι είναι φορέας του καινούργιου κι οτι τον ενδιαφέρει η υπέρβαση, προς τη δημιουργία ενός σχήματος που θα καθορίσει τον ευρύτατο χώρο της κεντροαριστεράς. Η επιλογή για κατά μέτωπον αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο αποδεικνύεται ανεπαρκής για τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων, αλλά δεν περιφρουρεί ούτε τις δυνάμεις του, καθώς απωθεί όσους θα μπορούσαν να συγκινούνται από αυτό που αποκαλεί “υπεύθυνη στάση για τη σωτηρία της χώρας”.
Η δε τακτική του να καταφεύγει στη σύγκρουση, όπως στην Προκαταρκτική Επιτροπή της Βουλής, ακόμα κι αν ο πολιτικός αντίπαλος έχει διακριθεί ως εριστικός ή “σπασίκλας”, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να τον χαρακτηρίζει ως μέρος ενός σοβαρού προβλήματος υποβάθμισης του Κοινοβουλίου. Έχοντας να απαντήσει σε πάρα πολλές εύλογες απορίες για το ρόλο του στην μη αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ και στη συγκάλυψη που όλα δείχνουν οτι επιχειρήθηκε, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει τα περιθώρια να απαντάει με σαρκαστικά “καλέ”, επιχειρώντας να αμυνθεί χαριτωμένα...
Μόνο που οι ιδέες του ευρύτερου σοσιαλδημοκρατικού χώρου, εκτός από ενδιαφέρουσες και ικανές για τη λύση πολλών μεγάλων προβλημάτων, είναι και απαραίτητες για την ανάκαμψη μιας χώρας, από την κρίση που ενίσχυσε επικίνδυνα τα άκρα και άφησε ένα τεράστιο κενό, στο μέσον του πολιτικού φάσματος. Εάν κάποτε το πολιτικό μέγεθος του Ευάγγελου Βενιζέλου εθεωρείτο επαρκές για να καλύψει δημιουργικά ένα τέτοιο εγχείρημα (όπως συνέβη αντιστοίχως και με άλλα πολιτικά πρόσωπα που συνδέθηκαν - δικαίως ή αδίκως, δεν έχει σημασία - στη συνείδηση των ψηφοφόρων με τη στήριξη της διαπλοκής), τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, οι εκτιμήσεις αυτές έχουν καταστεί απολύτως αδύναμες να περιγράψουν την πραγματικότητα.
Εάν το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν το αντιληφθεί αυτό, θα υποστεί μοιραία τον εκτοπισμό από άλλες δυνάμεις, που (έστω κι αν δεν υπάρχει ακόμα ηγετική φυσιογνωμία για να τις ενώσει) θα εμφανιστούν μοιραία στο προσκήνιο. Εκτός αν και αποφασίσει να πρωταγωνιστήσει. Δύσκολο όμως, με το υπάρχον οπλοστάσιο. Δεν φταίνε οι ιδέες...
Update: Υπάρχουν δημοσκοπήσεις (via parapolitiki.com), που εμφανίζουν το ποσοστό ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ μικρότερο από αυτό της Χρυσής Αυγής...
Η αφίσα είναι από το www.keepcalm-o-matic.co.uk και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το "Wildest Moments" της Βρετανίδας Jessie Ware.
%20%20.jpg)
9 σχόλια:
το πασοκ απλα δεν πουλαει. δεν πουλαει κυριως ο μπενυς. ομπενυς εχει ταυτιστει με το χαρατσι και με την προστασια των δ.υ. και των μεγαλοσχημονων.
δεν πουλαει ο τροπος που κατεβασαν πραξικοπηματικα τον γαπ οι υπόλοιποι.
αν κατεβαιναν με τον γαπ στις πρωτες εκλογες περσι χτυπουσαν 17%.
η μονη δεξαμενη που μπορουσε να αντλήσει ψηφους το πασοκ ήταν οσοι επιθυμουσαν τις μεταρυθμισεις και την ανατροπη του τεραστιου πελατειακου κρατους με ενα μικρο ευελικτο και ριζοσπαστικό.
ο γαπ αν και δεν τολμησε οσα επρεπε είχε αυτό το προφίλ και την δυναμική. οι μονοι δυνητικοι ψηφοφοροι του ηταν οσοι επιθυμουσαν να υπαρχει ασεπ, opengoverment, πρασινη αναπτυξη, οργανωση του μπαχαλου του κρατους,κοινωνικη δικαιοσυνη, δημιουργια μοντέλου αναπτυξης. ε δεν ειναι και πολλοι αυτοί.
και ειδικα τον βενιζελο δεν τον πανε με τιποτα.
οποτε ανενταχτοι και εκτος κομματων σιωπηλοι και αναμενοντες.
@Ανώνυμος: Δεν διαφωνούμε. Το "δεν πουλάει" σημαίνει οτι δεν καλύπτει ανάγκες, ενώ οι ιδέες του ευρύτερου ιδεολογικού του χώρου, καλύπτουν. Αυτό προσπαθώ να πω με το άρθρο αυτό...
Διάβασα το προεκλογικό πρόγραμμα πολλών κομμάτων στις τελευταίες εκλογές. Οι ιδέες που με εκφράζάν περισσότερο ήταν αποτυπωμένες στο πρόγραμμα του Πασοκ. Όμως δεν εχω ψηφίσει ποτέ Πασοκ και σκοπεύω επίσης να μην ψηφίσω Πασοκ γιατί το θεωρώ 'σάπιο' κόμμα.
Με κάλυψε απόλυτα ο Ανώνυμος @ 4:59
Οχι μόνο δεν υποστηρίχτηκε ποτέ η πολιτική της εκλεγμένης με μεγάλη πλειοψηφία κυβέρνησης ΓΑΠ τότε που ΟΛΟΙ όσοι καθαίρεσαν στην ουσία τον ΓΑΠ την υπερψήφιζαν, αλλά και μετά την καθαίρεση προσπάθησαν οι περισσότεροι ανοήτως να αποστασιοποιηθούν από τις ψήφους τους. Προσπάθησαν να ψελίσουν ηλίθιες δικαιολογίες του τύπου "δεν το διάβασα", "εγώ είχα αντιρρήσεις" κλπ.. Ο δε Βενιζέλος σε καμία σχεδόν ομιλία του ΔΕΝ πρόφερε ούτε το όνομα ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. Οι πολίτες που ψήφιζαν πασοκ επί δεκαετίες ΔΕΝ μπορούν, ούτε πρόκειται ποτέ να τα ξεχάσουν. Θα μείνουν εκεί μέσα μόνο όσοι συνέργησαν στην συνομωσία, πιστεύοντας οτι θα "καταλάβουν" το κίνημα ολόκληρο και ενωμένο. Όσο υπάρχουν όλοι αυτοί εκεί, το πασοκ δεν θα περάσει το σκαλί του 10%!
Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας για την οικονομική κατάσταση που παρέλαβε το πασοκ, πέρασε ένα μήνυμα στους πολίτες τόσο δημαγωγικό και τόσο λάθος! Οτι για την κρίση φταίει το πασοκ που προσπάθησε να αλλάξει την φουσκοειδή πλασματική ευμάρεια και οχι η επί δεκαετίες πελατειακή πολιτική.
Ποιός από το σημερινό πασοκ υποστήριξε με επιμονή την ανάγκη και τον μονόδρομο που πήρε η χώρα;
Ποιοί στο σημερινό πασοκ δείχνουν την ομοιότητα της σημερινής ακολουθούμενης πολιτικής, ωσάν φυσιολογική συνέχεια της πολιτικής του ΓΑΠ;
Επρεπε συνεχώς και με επιμονή να υποστηρίζουν οτι ΔΕΝ υπήρχε άλλος δρόμος και αντί γι'αυτό ψελίζουν δικαιολογίες ανόητες για οτιδήποτε σωστό αλλά οδυνηρό έπραξαν..
Ο κόσμος του πασοκ είναι εδώ.
Εχετε απόλυτο δίκιο οταν λέτε οτι οι ιδέες δεν πεθαίνουν μαζί με τα κόμματα.
Είμαστε σε αναμονή!
Όταν πάρουμε απόφαση ως κοινωνία να σταματήσουμε να κοιτάμε τον μαγικό καθρέφτη της “Χιονάτης”, να βγάλουμε το κεφάλι από την άμμο και να καθίσουμε ο ένας δίπλα ή απέναντι στον άλλο με ειλικρίνεια, αυτογνωσία και αυτοκριτική διάθεση, για να δούμε τι πρέπει επιτέλους να κάνουμε και τι να διορθώσουμε, θα υπάρχει ελπίδα να βρούμε ως χώρα “περπατησιά”. Με το σημερινό προσωπικό εξουσίας(πολιτικοί, ΜΜΕ, δικαστικοί, εγώ θα έβαζα και την εκπαιδευτική κοινότητα) και τις επικρατούσες νοοτροπίες και συμπεριφορές, δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε σε ξέφωτο.
Όταν μου λένε και πολλές φορές άνθρωποι που ευνοήθηκαν με τις γνωστές μεθόδους, από την κομματοκρατία, “...βρε τι έπαθε το ΠΑΣΟΚ”, ή “ακόμα ΠΑΣΟΚ είσαι;” σε στυλ “Α!! ένα ελάφι...” το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν πιο βαθιά το κεφάλι τους στην άμμο, γιατί το ΠΑΣΟΚ κατά την γνώμη μου, είναι μια κατά το πλείστον, πιστή αποτύπωση της ελληνικής κοινωνίας και αυτό που βλέπουμε στο ΠΑΣΟΚ τώρα και είτε μας αηδιάζει είτε μας απογοητεύει και μας εκπλήσσει, είναι αυτό το μόρφωμα στο οποίο πραγματικά έχουμε εξελιχθεί ως κοινωνία(με ευθύνη όχι όλων, αλλά μιας κρίσιμης, σημαντικής μάζας όμως ναι).
Δηλαδή σε όλο αυτόν τον χαμό, μόνο το ΠΑΣΟΚ ήταν ο αδύναμος κρίκος; Άρα το πρόβλημα μας είναι ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα οι εξής μόνο πολιτικοί, οι αυλικοί του ΓΑΠ. Τώρα λοιπόν που οι περισσότεροι από αυτούς έχουν εξαφανισθεί, αυτοβούλως ή όχι, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι κάνουμε είναι να επιλέξουμε το κατάλληλο κόμμα από τα υπόλοιπα της πολιτικής σκηνής και τους κατάλληλους πολιτικούς, για να σταθεί η χώρα στα πόδια της....ακούω λοιπόν ονόματα, ποιοι είναι αυτοί οι πολιτικοί σήμερα, που έχουν ξεκάθαρο για το προς τα που πρέπει να βαδίσει η χώρα για να σταθεί στα πόδια της με γνώμονα το συμφέρον των πολλών και όχι των λίγων και έχουν την διάθεση και την δύναμη να συγκρουσθούν και να τραβήξουν μπροστά, να συστρατευτώ και να παλέψω μαζί τους, ποιοί;
Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό έχει πρόβλημα και δεν αλλάζει αν δεν αλλάξουμε εμείς. Ας σταματήσουμε να περιμένουμε τον από μηχανής Θεο-ηγέτη που θα μας σώσει χωρίς εμείς να ζοριστούμε και να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας. Η κοινωνία είναι ένα ομαδικό “παιχνίδι”, όταν το καταλάβουμε αυτό, θα σταματήσουμε να ψάχνουμε επίμονα τον πολιτικό μάγο ή μεσσία που με μια του κίνηση θα τα γιατρεύει όλα. Ακόμα και οι χαρισματικοί ηγέτες που έχουν όραμα, δεν μπορούν να σταθούν χωρίς να έχουν μια καλή ομάδα υποστήριξης και υλοποίησης του οράματος.
Η υπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος κρίνεται στις καθημερινές συνήθειες και συμπεριφορές του καθενός από εμάς και όχι από τα “μεγάλα λόγια” και αυτό που χρειαζόμαστε πλην των άλλων, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι νέα και φρέσκα μυαλά και όχι σπουδάζουσες νεολαίες του κομματικού σωλήνα.
Συγχωρέστε μου το μέγεθος του σχολίου μου, αλλά πονάω πολύ, για την εξέλιξη που είχε η χώρα μου και για αυτό που αφήνουμε στα παιδιά μας.
Μπάμπης
@Ανώνυμος 7.37: Εύστοχα περιγράφετε την πραγματικότητα, με λίγες λέξεις..
@Γιώργος Σ.: Μα φυσικά δεν φταίνε οι ιδέες, ειδικά όταν πρόκειται για τις σοσιαλδημοκρατικές, που έχουν να επιδείξουν, στον σκανδιναβικό χώρο και αλλού, τα καλύτερα αποτελέσματα...
@Μπάμπης: Πολύ σωστά τα λέτε - και το μέγεθος του σχολίου δεν πειράζει καθόλου, αντιθέτως, σας ευχαριστώ για την προσωπική σας ανάλυση...
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο πιο μισητός, μετά τον γαπ, δεν είναι τόσο ο μπένυ που τον έριξε, αλλά ο λοβέρδος που είναι ο μοναδικός που α)δεν έκανε κωλοτούμπες αλλά υποστήριξε σταθερά και μέχρι τέλους την πολιτική του και β) παρουσίασε έργο, τον εοπυυ.
Οπότε, συμπληρώνοντας στον πρώτο ανώνυμο με τον οποίο συμφωνώ 100%, έχω να πω ότι εκτός από τα κουσούρια του πασόκ είναι και οι ίδιοι οι έλληνες που τελικά θέλουν να συνεχίσει το ρεμπεσκέλεμα του παρελθόντος και τελικά δεν ήθελαν και τόσο πολύ μία σωστή κοινωνία με την ανάλογη οικονομία που θα εκπορεύεται από αυτήν.
Με λυπεί το γεγονός ότι αυτό στο οποίο αντιστέκονται δεν είναι τα οικονομικά μέτρα αλλά οι μεταρρυθμίσεις, και αν ρωτήσεις οτν μέσο νοικυραίο θα σου πεί ότι αν αναιρεθούν τα οικονομικά μέτρα δεν χρειάζεται τίποτα άλλο, και έχω μιλήσει με πολύ κόσμο μέχρι να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα.
Τί να κάνουμε;
Οι κλέφτες είναι περισσότεροι.
@BlueAthina Mesa sto Kazani: Δεν ξέρω αν ο Λοβέρδος είναι το καλύτερο παράδειγμα. Ο Ραγκούσης π.χ. νομίζω είναι πιο μισητός, επειδή τα έβαλε με ταξιτζήδες και φορτηγατζήδες.
Δεν ξέρω επίσης αν φταίει οτι "οι κλέφτες είναι περισσότεροι". Σίγουρα ο κόσμος αντιδρά στις μεταρρυθμίσεις. Περισσότερο όμως γιατί δεν αποδέχεται την αξιοκρατία, γιατί θεωρεί οτι δικαιούται πράγματα, ενώ δεν τα αξίζει ή δεν έχει κοπιάσει γι αυτά...
Δημοσίευση σχολίου