Το συναυλιακό μας χάος...

ΠΡΟΣ: Τ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ - Ι. ΠΑΛΤΟΓΛΟΥ Ο.Ε.
Σικελίας 6  Γλυφάδα
detox@tellas.gr

29.06.09


Κύριοι,

Είμαι ένας από τους (πολλούς υποθέτω) πελάτες σας, που αγόρασαν εισιτήριο για τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ Ejekt, για να παρακολουθήσουν τη Lauryn Hill.

Μετά την ανακοίνωση της ακύρωσης της εμφάνισης της, επικοινώνησα με το τηλέφωνο που αναγράφεται στα εισιτήρια - τρεις ημέρες πριν από τη συναυλία. Ένας κύριος μου απάντησε οτι θα εκδοθεί "σήμερα-αύριο" ανακοίνωση για το πού θα εξαργυρωθούν τα εισιτήρια όταν ρώτησα "πού", μου απάντησε "στα διάφορα  μουσικά  sites".

Έκτοτε, δεν υπάρχει καμία ανακοίνωση στο  internet για το θέμα αυτό. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι οτι δεν απαντάει κανένα από τα δύο τηλέφωνα της εταιρείας σας (210-9625105, 210-9625882), που έχω στη διάθεση μου.

Έχουν περάσει δεκαπέντε ημέρες, από την πρώτη και μοναδική επαφή που είχα τηλεφωνικά μαζί σας. Η μη επαγγελματική σας στάση με βάζει σε υποψίες και για την επόμενη διοργάνωση σας, τη συναυλία του Paul Weller,  για την οποία επίσης έχω αγοράσει εισιτήρια.

Παρακαλώ να μου γνωρίσετε άμεσα πού και πότε θα γίνει η εξαργύρωση των εισιτηρίων του Ejekt.



Προκόπης Δούκας




Όσο ειδοποίησαν εσάς, άλλο τόσο ειδοποίησαν και μένα.

Από την εποχή του αείμνηστου Σαχπασίδη, που είχε ιδρύσει μια από τις πρώτες επαγγελματικές εταιρείες συναυλιών στην Ελλάδα, τη Half Note productions (καμία σχέση νομίζω με το ομώνυμο jazz club), η ιστορία είναι πάντα η ίδια: Υπάρχουν μερικοί επαγγελματίες – και υπάρχει και ο “σωρός”.

Διάφοροι τυχάρπαστοι – “εξεγερμένα νιάτα” ή μη – φτιάχνουν μια εταιρειούλα της αρπαχτής, χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς προδιαγραφές, χωρίς τίποτα. Στήνουν μια-δυό συναυλίες το χρόνο, ταλαιπωρούν τον κόσμο, εξαφανίζονται όταν έχουν χρέη, παραμένουν “μπαταχτσήδες” όλο το χρόνο – και του χρόνου πάλι τα ίδια.

Το χειρότερο όμως είναι οτι διοργανώνουν συναυλίες χωρίς καμία προδιαγραφή ασφαλείας – εκεί ακριβώς που χρειάζεται περισσότερο: Στη μαζική συγκέντρωση μερικών χιλιάδων ανθρώπων, σε χώρους συχνά ακατάλληλους, εκεί όπου ένα μικρό “τσαφ” μπορεί να φέρει την καταστροφή και να κινδυνεύσουν ζωές. Έχω ακούσει άθλιους, εντελώς μη επαγγελματίες “μπράβους”, να σου απαντούν “Σιγά τώρα, πώς κάνεις έτσι”, όταν άνθρωποι είναι έτοιμοι να ποδοπατηθούν σε υπόγεια της Βουλιαγμένης. Έχω δει εντελώς ακατάλληλη φύλαξη, ξύλο και καυγάδες όταν οι τζαμπατζήδες κάνουν “ντου”. Έχω δει πολλές φορές να μην εγγυάται την ασφάλεια μου κανείς – και απορώ πώς ο συναυλιακός χώρος δεν έχει θρηνήσει θύματα μέχρι τώρα, όπως έχει συμβεί στον ποδοσφαιρικό. Και όλα αυτά βεβαίως, με πανάκριβα εισιτήρια, γιατί η Ελλάδα είναι "έξω από το δρόμο" των ευρωπαϊκών τουρνέ...

Με τους συγκεκριμένους έπρεπε να το είχα καταλάβει: Όταν δεν ξέρεις να γράψεις πάνω στο εισιτήριο σωστά το όνομα της καλλιτέχνιδας που πρόκειται να φιλοξενήσεις – και γράφεις Laurin αντί Lauryn – τότε σίγουρα δεν κάνεις για τη δουλειά...


Υ.Γ. 1: Ετοιμαζόμουν - σε αντίστιξη – να δώσω το παράδειγμα άλλης εταιρείας: Χτυπάει το κινητό, ευγενέστατος νεαρός με ενημερώνει οτι η συναυλία της Joss Stone άλλαξε χώρο, δεν θα γίνει στον Λυκαβηττό, θα γίνει στο Παλλάς και να πάω να αλλάξω τα εισιτήρια μου. Μόνο που ξέχασε να μου πει οτι η συναυλία αναβάλλεται για τις 2 Οκτωβρίου – και μέχρι τελευταία στιγμή ετοιμαζόμουν αμέριμνος να την απολαύσω στις 29 Ιουνίου!


Υ.Γ. 2 Πραγματική αντίστιξη: Η συναυλία tribute στη Nina Simone. Εξαιρετική διοργάνωση (με μόνο μελανό σημείο τα πολύ ακριβά εισιτήρια), υπέροχη βραδιά με πανσέληνο και 4 εξαιρετικές ντίβες στη σκηνή, με τη μπάντα της αξέχαστης Nina Simone.

H κόρη της Celeste ήταν η πιο “τσαπερδόνα”, με το λιγότερο “βάθος” όμως. Η Liz Wright μου επαναβεβαίωσε την εντύπωση από τη συναυλία στο Gazarte οτι είναι μια πολύ μεγάλη καλλιτέχνις – ήταν η πιο “εσωτερική” και αισθαντική. Η Αφρικανή Angelique Kidjo, με την “ξύλινη” φωνή-καμπάνα και το σκληρό πρόσωπο ήταν η πιο πειστική όταν τραγουδούσε για τη σκλαβιά και τη μαύρη γυναίκα. Και τέλος η κορυφαία “Big Mama” Dianne Reaves ήταν η πιο εντυπωσιακή σε παρουσία, ταμπεραμέντο και φωνή. Μαγική βραδιά – ειδικά στο φινάλε, με τις τέσσερις για ένα μοναδικό τραγούδι, στη σκηνή.

Στιγμές της βραδιάς, το “I Put A Spell On You”, τα κορίτσια και τα αγόρια που χόρευαν μπροστά στη σκηνή – κι ένα παλικάρι σε αναπηρικό καροτσάκι, που μέσα στον ενθουσιασμό του και τη χαρά του που παρίστατο σε αυτό μαγικό ακρόαμα, σηκώθηκε να χορέψει για λίγο, στηριζόμενος στους φίλους του...


Υ.Γ. 3 Για “εικόνα" από άλλες συναυλίες - και ειδικά από τον Carlos Santana, για τον οποίο έχουν εκτενές φωτογραφικό αφιέρωμα ο Τσαλαπετεινός και η Roadartist, περιμένω τη δική σας συνεισφορά...





Η φωτό από το φεστιβάλ του Woodstock (1969) είναι από το http://www.landyvision.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το ωραιότερο (ίσως) κομμάτι ενός ρηξικέλευθου δίσκου από έναν θρυλικό καλλιτέχνη του blues και της rock, τον Eric Clapton. O μεγάλος Βρετανός κιθαρίστας, που είχε παίξει και στην Ελλάδα με ελληνικά συγκροτήματα - άγνωστος ακόμα - λίγο πριν τη χούντα, έκανε μια θαυμαστή καριέρα. Οι φανατικοί θαυμαστές του φώναζαν στις συναυλίες "Give God a solo"!
Παρά την απίστευτη τραγωδία με το θάνατο του 5χρονου γιού του, στάθηκε όρθιος και εξακολουθεί και σήμερα να αποτελεί ένα από τα σύμβολα της rock μουσικής. Το "Unplugged" ίσως είναι το πιο γνωστό από μια σειρά άλμπουμ, που ηχογραφήθηκαν στα studio του MTV, χωρίς ηλεκτρικά όργανα και ενισχυτές.


Το ΚΑΣ ενέκρινε τελικά τη συναυλία της Άννας Βίσση (!) που επιθυμεί να αποτινάξει το σκυλάδικο προφίλ της στο Ηρώδειο, με ρεπερτόριο Θεοδωράκη (!!!), Χατζιδάκη (!!!) - και Καρβέλα... Και της το επέτρεψαν. Ευτυχώς που ενέκριναν και τη συναυλία του Eric Clapton, στις 2 Οκτωβρίου...