Όταν έκλαψα στον Paul...

Ήταν το φεστιβάλ της γενιάς “μετά το Πολυτεχνείο”. Η πλειονότητα 35-45, περισσότεροι άντρες παρά γυναίκες - όλη η γενιά που μεγάλωσε ακούγοντας Jam το 1977 και Style Council το 1984. Αλλά στο Θέατρο Βράχων, χθες το βράδυ, ήταν και νεώτεροι, 20ρηδες και 30ρηδες που έμαθαν τον “modfather” στην προσωπική του καριέρα, από τα nineties και μετά.

Μια πολλά υποσχόμενη συναυλία, με τον Weller να μας ανακοινώνει μέσω διοργανωτή οτι “είναι τιμή του οτι θα παίξει στην Αθήνα (επευφημίες), οτι δεν ξέρει κατά πόσον γνωρίζουμε τα τραγούδια του – κι οτι θα παίξει έξι καινούργια από το νέο του άλμπουμ “22 Dreams” και μετά όλο παλιά”. Η τετραμελής μπάντα (keyboards, κιθάρα, μπάσο, drums) που τον συνόδευε μπήκε πολύ δυναμικά – καταιγιστικά θα έλεγα, ξεσηκώνοντας το κοινό.

Με το πρώτο bass line να θυμίζει απελπιστικά Clash και “London Calling”, ήταν αναπόφευκτο το flashback, 20 χρόνια πριν – όταν είχαν παρελάσει από το Παναθηναϊκό Στάδιο μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα εκείνης της εποχής, στην ακμή τους. Ο Paul το “ανέβαζε” συνέχεια, ώσπου έκατσε στο πιάνο και είπε το αριστούργημα της καριέρας του, το “You Do Something To Me” - ένα τραγούδι που αγγίζει το κοινό κάθε είδους.

Από εκείνη τη στιγμή της κορύφωσης, που με πήραν τα δάκρυα, άρχισα πια να βεβαιώνομαι γι αυτό που είχα υποψιαστεί από την αρχή, βλέποντας το καθαρό ροκ σχήμα: Ο Weller δεν επρόκειτο να μας δείξει την πιο μελωδική ή ευαίσθητη πλευρά του – ούτε τις πιο soul πτυχές του. Ούτε μια backing vocalist (ούτε ένα πνευστό βεβαίως), τίποτα από το εξαιρετικό “Studio 150” με τις funk διασκευές - και δυστυχώς μόνο ένα κομμάτι από τους Style Council! Εκτός αν κάνω λάθος, πήρα χαμπάρι μόνο το ξεσηκωτικό (και αντιθατσερικό) “Shout To Τhe Top” - και αυτό “διεκπεραιωτικά” παιγμένο.

Εκείνο δε που “σκότωσε” τελείως, ήταν άλλο ένα από τα κορυφαία του κομμάτια, το “Wild Wood”, σε μια νωχελική διασκευή – που όμως αδικήθηκε από το μανιώδες ρούφηγμα ενός τσιγάρου (έκανε 3-4 στη σκηνή), το οποίο βέβαια δεν επέτρεψε στη φωνή του να τα καταφέρει. Που πας αγαπητέ πενηντάρη...

Ας είναι, όμως. Ο κόσμος αποθέωσε το φινάλε με τα 2 bis, γεμάτο (όπως και όλη η συναυλία) με τραγούδια των Jam και της solo πορείας. Χαλάλι σου που είσαι ακόμα εκεί στη σκηνή, ζωντανός, πάντα νεανικός – και που ροκάρεις, θυμίζοντας αυτά που ζήσαμε με τις μουσικές σου, 20 χρόνια πριν...





Η φωτό είναι από το www.clashmusic.com

Το post συνοδεύεται από το "Wild Wood", έτσι όπως δεν το είπε χθες στη συναυλία...