17.7.09

Η αυτού επικινδυνότης ο Σίλβιο...

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν είναι φασίστας – δεν είναι τίποτα. Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ πιο επικίνδυνο, είναι ο απόλυτος “αμοράλ” της νέας εποχής, ο άνθρωπος που κάνει τα πάντα για να ανέβει, να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του, να προσποριστεί οφέλη – κι ας φέρει την απόλυτη καταστροφή στη χώρα του, στους θεσμούς, σε βάθος. Είναι όμως και ο μεγαλύτερος (μετά τον Μπους) frontman της οργανωμένης κατάληψης της εξουσίας από την ακραία συντηρητική πλευρά της κοινωνίας, όπου διαπλέκονται αυταρχισμός, υπόκοσμος και οργανωμένο έγκλημα - αλλά και η θρησκεία.

Το βιβλίο του Δημήτρη Δεληολάνη, ανταποκριτή επί χρόνια της ΕΡΤ και του Έθνους στη Ρώμη, περιγράφει με συναρπαστικό τρόπο (κουράγιο να έχετε να παρακολουθήσετε το δαιδαλώδες θρίλερ των διασυνδέσεων), την άνοδο και την παραμονή στην εξουσία του Ιταλού "Σουλτάνου" - η προσφώνηση "Καβαλιέρε" (=ιππότης), να μου επιτρέψετε, είναι ο μεγαλύτερος ευφημισμός στην Ιστορία. Πολλές φορές με περιγραφές (πραγματικών φυσικά, τα θυμάμαι από τη μετάδοση των σχετικών ειδήσεων) γεγονότων, που βρίσκονται έξω κι από τη σφαίρα του κωμικοτραγικού – πολύ απλά δεν τα πιστεύεις, είναι πέρα από κάθε φαντασία...

Τα καραγκιοζιλίκια του στην εξωτερική πολιτική, η γελοιότης των επιχειρημάτων (“οι ξένοι ανταποκριτές στην Ιταλία είναι κατά βάση κομμουνιστές ή δημοσιογράφοι δεύτερης διαλογής – μου το είπαν οι διευθυντές των εφημερίδων τους”), η ένδεια και η ρηχότητα των στελεχών, η “γλοιώδης” αισθητική και οι προσωπικές “περιπέτειες”, η αντιμετώπιση της πολιτικής με την ελαφρότητα της σεξοκωμωδίας και της κυβέρνησης ωσάν να είναι ιδιωτική επιχείρηση, η παντελής άγνοια των θεσμών και της λειτουργίας του κράτους - όλα αυτά δείχνουν την έκπτωση ενός λαού που φημιζόταν όχι μόνο για την αισθητική του και την παγκόσμια πρωτοπορία στο σχεδιασμό, αλλά και για την κουλτούρα του και την πολιτική του σκέψη, με την αριστερά να έχει υπάρξει πριν από 30 χρόνια, από τις πιο ισχυρές στο δυτικό κόσμο, έτοιμη και να συγκυβερνήσει.

“Γρήγορα ο νέος πρωθυπουργός αναγκάστηκε να ομολογήσει δημόσια οτι δεν είχε ιδέα για το συνταγματικό σύστημα της χώρας. “Νόμιζα οτι θα έχω την εξουσία να κυβερνώ. Διαπιστώνω όμως οτι πρέπει σε κάθε μου βήμα να δίνω εξηγήσεις στο Κοινοβούλιο, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού. Είμαι πολύ απογοητευμένος.” Η πολιτική κουλτούρα του Μπερλουσκόνι, όπως παραδέχτηκε ο καθηγητής Τζουλιάνο Ουρμπάνι, υφυπουργός της κυβέρνησης του, στηριζόταν σχεδόν εξολοκλήρου στις αμερικανικές ταινίες και στα τηλεοπτικά σίριαλ. Ο νέος πρωθυπουργός ήταν, εν ολίγοις, πεπεισμένος οτι η Ιταλία ήταν μια προεδρική δημοκρατία, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Και πράγματι, οι Ιταλοί είδαν σχεδόν αμέσως το νέο πρωθυπουργό να βάζει το χέρι στην καρδιά όταν έπαιζε ο εθνικός ύμνος, σαν να χαιρετούσε την αστερόεσσα και όχι την τρικολόρε.”

Όταν, πριν από πολλά χρόνια, στην πρώτη επίσκεψη μου στη Ρώμη, ρώτησα τον αγαπητό Δημήτρη, πώς εξηγεί το φαινόμενο του μπερλουσκονισμού μου απάντησε: “Προκόπη, δεν μπορείς να φανταστείς, πόσο αυτή η χώρα έχει μετατρέψει το δημόσιο διάλογο σε κάτι αφελές και ρηχό. Ακούς στα talk show πολιτικά επιχειρήματα του τύπου “αφού αυτό κάνουν στην Αμερική, το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς εδώ”. Φυσικά, τεράστιο ρόλο σε αυτή την κατρακύλα έχει παίξει η εμπορική τηλεόραση, που περιήλθε όλη στα χέρια του Μπερλουσκόνι – ο συγγραφέας εξηγεί πώς ο τότε εργολάβος εκμεταλλεύτηκε τις “τοπικές” ιδιαιτερότητες της Ιταλίας. Όταν κατέλαβε την εξουσία, το μονοπώλιο έγινε απόλυτο, καθώς έχει στον έλεγχο του και τα δημόσια κανάλια - παρά τις απειλές που εκτοξεύει κατά καιρούς “οτι η RAI είναι υποχείριο των κομμουνιστών”, όταν βεβαίως συναντά την παραμικρή κριτική.

Σε μια μοναδική λοιπόν για τα δεδομένα της σύγχρονης δημοκρατίας παραβίαση της έννοιας του ασυμβίβαστου, ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να διαμορφώσει μια κοινωνική πραγματικότητα, που τον συντηρεί στην εξουσία. Ο συγγραφέας καταδεικνύει οτι ο πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι, όχι μόνο απέκτησε το μονοπωλιακό έλεγχο της τηλεοπτικής πληροφόρησης (διαμορφώνοντας και τη γενική αισθητική, καθώς οι εφημερίδες διαβάζονται από λίγους), αλλά ενίσχυσε τα μάλα και τον επιχειρηματία Μπερλουσκόνι, που πλούτισε περισσότερο (παρά τις αιτιασεις του οτι "φτώχυνε" από την πολιτική) - η διαφθορά δηλαδή στο απόγειο της. Και βεβαίως είναι υπεύθυνοι οι Ιταλοί που τον ψηφίζουν, όπως λέει ο Ουμπέρτο Έκο, γιατί αρνούνται τις ευθύνες τους και έχουν διολισθήσει σε μια μικροαστική, συντηρητική, ξενοφοβική στενομυαλιά (σας θυμίζει τίποτα;). Κωφεύουν δε στην κατακραυγή που έρχεται από κάθε γωνιά του πλανήτη, ακόμα περισσότερο από τους Αμερικανούς, που κινητοποιήθηκαν τελικά – έστω και μετά από μια οκταετία Μπους. Όπως λέει και ο συγγραφέας:

"Οι εκλογές του 2008 επιβεβαίωσαν ένα σημαντικό στοιχείο... Η Ιταλία είναι κάθετα διαιρεμένη, με τον Μπερλουσκόνι και την Κεντροδεξιά να κυριαρχούν στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, στους μικρούς επιχειρηματίες του Βορρά, τους επαγγελματίες και τους καταστηματάρχες. Σε αυτό, σύμφωνα με τον καθηγητή Τζιανκάρλο Μποζέτι, προστίθεται και η αταβιστική αναζήτηση ασφάλειας εκ μέρους των κατώτερων στρωμάτων της ιταλικής κοινωνίας. Η αλήθεια είναι ότι οι αντίπαλοι του Μπερλουσκόνι άργησαν πολύ να καταλάβουν τις βαθιές αλλαγές στην ιταλική κοινωνία. Ο ίδιος όμως ο Μπερλουσκόνι απέδειξε για ακόμα μια φορά ότι γνωρίζει πολύ καλά τους συμπατριώτες του. Γιατί, αν μη τι άλλο, ο “Καβαλιέρε” κατάφερε με την τηλεοπτική κουλτούρα του να τους διαμορφώσει “κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν”.

"Εξάλλου, και μια προεκλογική δημοσκόπηση της Corriere della Sera έδειχνε οτι οι Ιταλοί ήξεραν καλά με ποιόν είχαν να κάνουν. Το 62% των ερωτηθέντων είχε εκφράσει πλήρη αδιαφορία για το "ασυμβίβαστο" του Μπερλουσκόνι, ενώ ένα εκπληκτικό 24% εξέφρασε τη βεβαιότητα οτι τα προσωπικά συμφέροντα του υποψήφου πρωθυπουργού θα τον βοηθούσαν να κυβερνήσει καλύτερα."


Όπως και μεγάλη ευθύνη έχουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, που έφθασαν στην αυτοκαταστροφή – με την άνευ προηγουμένου διαφθορά και την “χειρουργική επέμβαση” των δικαστών που ακολούθησε, με επικεφαλής τον Ντι Πιέτρο και την επιχείρηση “Καθαρά Χέρια”. Αρχηγός μικρού κόμματος εδώ και χρόνια, ο Ντι Πιέτρο επισείει, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, τον κίνδυνο η Ιταλία να “διολισθήσει” σε μια καλυμμένη, νέου τύπου, φασιστική δικτατορία.


Όμως η μεγάλη αξία του βιβλίου του Δημήτρη Δεληολάνη είναι οτι παραθέτει και την άλλη, πιο "σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού": Δεν είναι μόνο η “διολίσθηση στην ελαφρότητα” μιας ολόκληρης κοινωνίας, που έφερε τον Μπερλουσκόνι τρεις φορές στην εξουσία. Αλλά και μια υπόγεια, λυσσαλέα, μαφιόζικη επίθεση κατάληψης της εξουσίας με αλλεπάλληλες “τρανταχτές” παρανομίες. Ένα συνεχές σλάλομ με τη Δικαιοσύνη, με σύνηθες όπλο την καθυστέρηση και την παραγραφή – που παρουσιάζεται μονίμως σαν “αθώωση”. Και κυρίως, σκοτεινές διασυνδέσεις και άπλετη οικονομική υποστήριξη του Μπερλουσκόνι, τόσο από τη Μαφία, όσο και από την ακροδεξιά. Όπως ο ίδιος χρησιμοποιεί συνέχεια αχυρανθρώπους για τις διάφορες “υπόπτου προελεύσεως” εταιρείες που ελέγχει, έτσι και ο πακτωλός του βρώμικου (μαφιόζικου και φασιστικού) χρήματος, που χρησιμοποιήθηκε για να αποκτήσει ισχύ ο Μπερλουσκόνι, καθιστά και τον ίδιο (ίσως) τον μεγαλύτερο αχυράνθρωπο της χώρας του...

Το βιβλίο του Δημήτρη βάζει σε σκέψεις: Κινδυνεύουν κι άλλες δημοκρατίες από τέτοια φαινόμενα; Η απάντηση μπορεί να είναι θετική, αν δει κανείς τη συντηρητική (και με πλήρη έλλειψη σοβαρότητας) στροφή σε άλλες, παραδοσιακά πολιτικοποιημένες χώρες με ισχυρή κουλτούρα, όπως η Γαλλία. Κινδυνεύουμε κι εμείς; Ίσως ναι, παρότι δεν έχουμε τόση μαφιόζικη παράδοση. Ειδικά, αν ο μηδενισμός και ο κυνισμός περί την πολιτική επιτρέψει στους απολιτικούς=ακροδεξιούς τελικά να επιβληθούν. Κι αν επιμένουμε, αντί να βελτιώνουμε τα πράγματα με θετική στάση, να απαξιώνουμε τη δημοκρατία.

Σε κάθε περίπτωση, κινδυνεύουμε όλοι (και ειδικά στην Ευρώπη), όταν μια μεγάλη χώρα όπως η Ιταλία, έχει καταντήσει έτσι. Κι εδώ έρχονται κι άλλα ερωτήματα: Πώς μπορούν να κινητοποιηθούν οι λαοί προς την αντίθετη κατεύθυνση; Μόνο με μια χαρισματική προσωπικότητα, που μπορεί να φέρει τον κόσμο στις κάλπες, με διαφορετική και πιο φωτεινή προοπτική; Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η αδιαφορία και η έλλειψη ουσιαστικής ενημέρωσης – ακόμα και στην εποχή του διαδικτύου; Και πόσο ακόμα θα αφήνουμε τη δημοκρατία να εκφυλίζεται έτσι;



"Επί του πιεστηρίου": Ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή για το βιβλίο.

Περισσότερη κριτική παρουσίαση του βιβλίου, από τον Αναστάση Βιστωνίτη, στο Βήμα.

Η φωτό από τη χθεσινή επίσκεψη Καραμανλή στη Ρώμη (προσέξτε στόμφο!) είναι από το http://news.pathfinder.gr - ενώ το εξώφυλλο του βιβλίου είναι από το www.kastaniotis.com και της εξαιρετικής συλλογής της Hed Kandi (από τις πρώτες και ίσως η καλύτερη) είναι από το www.amazon.com.

Το post συνοδεύεται από το ταιριαστό "Beyond My Imagination" των Jazz Vandals, που (σε αντίθεση με τον Μπερλουσκόνι) χάθηκαν πολύ γρήγορα από το προσκήνιο...

buzz it!

27 σχόλια:

roadartist είπε...

Πολύ ενδιαφέρον ποστ.. τα είπες όλα.. Κρίμα μια χώρα σαν την Ιταλία με τέτοια παράδοση.. τέτοια ομορφιά να έχει τέτοιο πρωθυπ...

the monkeys είπε...

ωραίο και ενδιαφέρον κείμενο!!κάθε φορά που βλέπω τον Μπερλουσκόνι αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να μην βλέπουν οι Ιταλοί τι στα αλή8εια είναι ο Μπερλουσκόνι.Είναι η νέα μορφή του φασίστα για μένα,γιατί στην εποχή μας έχουμε γεμισει με τέτοιου είδους,που φοράνε την μάσκα της δημοκρατίας αλλά οι πράξεις είναι ακροδεχιές και πολλές φορές στα όρια του φασισμού.(έχουμε και εμείς παράδειγμα-ΛΑΟΣ-ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ)Κι αυτό για μένα είναι το χειρότερο...γιατί το χουντικό τον αναγνωρίζεις και κάποια στιγμή τον ανατρέπεις...τον προκαλειμμένο με το πέπλο της δημοκρατιας και ότι δρά με τα οργανά της(και ας τα έχει νοθεύσει)όχι...
ο Μπερλουσκόνι έχει στα χέρια του τα μέσα που μπορεί ν ελέγχει την μάζα...το αποβλακωτήρι-τηλεόραση και το αποχαυνωτήρι-ομάδα ποδοσφαίρου...και έχει κάνει τουσ Ιταλόυς να νοιάζονται μόνο για την ομάδα,τα ταλκ σοου και τις γυναίκες.(το πιο επιτυχημένο σόου εξάλλου είναι αυτό που βγαίνουν΄κάθε φορά και χορεύουν ντυμένες ανάλογα νεαρές κοπέλες!

Meropi είπε...

Καλημέρα Προκόπη μου.
Έχεις δίκιο. Ο Μπερλουσκόνι είναι κάτι πιο επικίνδυνο από φασίστας. Από το Φασίστα μπορείς να προφυλαχθείς, από το Μπερλουσκόνι, δεν ξέρεις πώς. Πώς να προσφυλαχθείς από ένα Καραγκιόζη?
Το φαινόμενο Μπερλουσκόνι με έχει κι εμένα απασχολήσει κατά καιρούς. Μέχρι πριν λίγα χρόνια πίστευα κι εγώ αυτό που είχε πει ο Βάλτερ Βελτρόνι, πρώην δήμαρχος της Ρώμης, ο οποίος είχε αναλάβει το στοίχημα να οδηγήσει την κεντροαριστερά σε πορεία ανάκαμψης (δυστυχώς δεν τα κατάφερε), στις τελευταίες εκλογές στην Ιταλία. Είχε λοιπόν καταλήξει στην προεκλογική του ομιλία «Η Ιταλία είναι μία σοβαρή χώρα και δεν χρειάζεται έναν πρωθυπουργό που κάνει χειρονομίες ή λέει βρώμικα αστεία σε Ευρωπαϊκές Συνόδους. …..». Φεύ όμως τελικά η Ιταλία αποδείχτηκε ότι δεν είναι και τόσο σοβαρή χώρα ή τουλάχιστον δεν έχει τόσο σοβαρούς πολίτες. Σύμφωνα με τον Καβαλιέρε, «ο Μουσολίνι ποτέ δεν σκότωσε κανέναν. Απλώς έστελνε τους ανθρώπους διακοπές». Σε ερώτηση μάλιστα δημοσιογράφου του περιοδικού Spectator εάν πιστεύει ότι ο Μουσολίνι ήταν «καλοκάγαθος» απάντησε καταφατικά.
Πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για βιβλίο αυτό του Δεληολάνη.
Καλό σου απόγευμα.

Theodota Nantsou είπε...

Φίλε μου, το σεξ και θέαμα είναι δυστυχώς η σταθερή και ακλόνητη καταφυγή των ιταλών, όταν η υποτιθέμενη σοβαρή πολιτική διολισθαίνει στη μαύρη αγκαλιά της διαφθοράς και της σαπίλας. Θυμάσαι τα σκάνδαλα tangentopoli της δεκαετίας 80 με αρχές 90; Μετά οι ιταλοί προτίμησαν να ψηφίσουν μια ξεδιάντροπη Τσιτσιολίνα, παρά να εμπιστευθούν πολιτικές μουσίτσες όπως ο Κράξι.

Το εντυπωσιακό είναι πως οποιαδήποτε άλλη τέτοια κουτσή και στραβή δημοκρατία, με τόσο υψηλά επίπεδα διαφθοράς, θα ήταν απλώς άλλη μια μπανανία. Η Ιταλία όμως είναι από τις ισχυρότερες οικονομίες παγκοσμίως...

Prokopis Doukas είπε...

@roadartist: Έτσι είναι, σου κόβεται η μιλιά στη μέση, όταν συνειδητοποιείς την εξουσία και τον τίτλο του... :-)

@the monkeys: Το κακό είναι οτι οι Ιταλοί σε μεγάλο ποσοστό (όπως θα διαβάσετε στο βιβλίο) θεωρούν οτι το οτι ο Μπερλουσκόνι επιδιώκει ανοιχτά το προσωπικο του συμφέρον, κάνει καλό και στη χώρα...

@Meropi: Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι θα διαβάσετε μέσα σε αυτό το βιβλίο, από τέτοιες ρήσεις...

Ευχαριστώ όλους!

Prokopis Doukas είπε...

@Θεοδoτα Ναντσου: Α, ναι, ο ρόλος του Κράξι περιγράφεται γλαφυρά..

Το σεξ και το θέαμα όμως δεν θεωρώ οτι αντιβαίνουν εξ ορισμού με την καλαισθησία, τη σκέψη, τη φινέτσα και τον πολιτισμό - ίσα ίσα.
Η μαζικότητα και η χυδαιότητα είναι που χαλάνε τα πράγματα, ειδικά όταν χρησιμοποιούνται ως χαρακτηριστικά αποβλάκωσης και εργαλείς χειραγώγησης...

Ανώνυμος είπε...

Όπως πολύ εύστοχα διατυπώνει η Θεοδώρα,είναι άξιο απορίας μια κουτσή και στραβή δημοκρατία, με τόσο υψηλά επίπεδα διαφθοράς, αντί για μπανανία είναι από τις ισχυρότερες οικονομίες παγκοσμίως.

Μήπως όμως οι γείτονες Ετρούσκοι απλώς ποτέ δε θέλησαν να ξεφύγουν από την ατμόσφαιρα της Αρχαίας Ρώμης, όπου τα όργια των Αυτοκρατόρων και των Συγκλητικών ήταν θέσφατο; Ξέρετε, ο κόσμος αλλάζει, μερικές φορές, όμως, και όχι...

ΕΛΕΝΑ

isaak είπε...

ο μπερλουσκονι στην ιταλία, ο μπους στην αμερικη, ο ψωμιαδης στη θεσσαλονικη... αναρωτιεμαι μηπως απλά φοβόμαστε να παραδεχτούμε πως η δημοκρατία έχει αποτύχει σαν πολιτευμα...

Prokopis Doukas είπε...

@Έλενα: Η Ιταλία είναι μια ισχυρή οικονομία, διότι έχει βάσεις δεκαετιών ανάπτυξης (ας θυμηθούμε τα επιτεύγματα της π.χ. στο design ή στη μόδα). Δεν ξέρω όμως αν συνεχίσει έτσι, αν θα μπορέσει να διατηρήσει το επίπεδο π.χ. των Ferrari. Η ποιότητα της κρατικής (κοινωνικής) λειτουργίας τελικά θα επηρεάσει τα πάντα...

@isaak: Οτι κινδυνεύει, κινδυνεύει (πάντοτε κινδύνευε όμως)... Αν έχει αποτύχει, "ζήτω που καήκαμε", γιατί δεν υπάρχει άλλο αποδεκτό πολίτευμα..

Αυτό που έχει αποτύχει σίγουρα είναι η μαζική παιδεία...

isaak είπε...

"ζήτω που καήκαμε"!! άλλωστε η τεράστια αποχή στις εκλογές δεν συνηγορεί προς αυτή την ιδέα?

έχει πολύ δικιο ο έκο που αποδίδει το πρόβλημα σε εμάς τους ίδιους που επιλέγουμε τυχοδιώκτες σαν τον μπερλουσκόνι να μας κυβερνούν. Αλλά από την άλλη, αυτή δεν είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας? Η δύναμη αυτού που θέλουν οι πολλοί ενάντια στους λίγους... Μα τότε τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο? Ίσως το ότι από την θέληση των "πολλών" κερδισμένοι τελικά βγαίνουν οι "λίγοι"



Συνήθως δεν είμαι τόσο απαισίοδοξος αλλά μάλλον με "έριξε" που δεν μπόρεσα να πάω θάλλασα σήμερα...ή ίσως ότι μεγαλώνω :-))

isaak είπε...

ναι, πάντα κινδύνευε η δημοκρατία όσο βέβαια και όλα τα πολιτεύματα... μάλλον όμως η δημοκρατία είναι η πιο δύσκολη για να ανατραπεί... ίσως αυτό να είναι το πιο αισίοδοξο χαρακτηριστικό της... το δικαίωμα στο ρομαντισμό...

isaak είπε...

@the monkeys (γιατί το χουντικό τον αναγνωρίζεις και κάποια στιγμή τον ανατρέπεις...τον προκαλειμμένο με το πέπλο της δημοκρατιας και ότι δρά με τα οργανά της(και ας τα έχει νοθεύσει)όχι...



μα δηλαδή είμαστε τόσο χαζοί? και οι χαζοί είναι τόσοι περισσότεροι από εμάς τους "έξυπνους"? τότε είναι φίλε monkey και προκόπη που "ζήτω που καήκαμε"


συγνώμη για την λογοδιάρροια, αλλά μάλλον είναι που τώρα θα γυρνούσα αποκαμωμένος και δροσερός από την παραλία :-))

Prokopis Doukas είπε...

@isaak: Συμφωνώ οτι η δημοκρατία είναι (ευτυχώς) η πιο δύσκολη, γιατί ίσως έπιβάλλεται η υπόγεια βούληση των πολλών...

Αυτή η βούληση των περισσοτέρων όμως, πολλές φορές, σε πολλές χώρες - και σε πολλές φάσεις της ιστορίας - οδηγεί σε τραγικά λάθη...

Ανώνυμος είπε...

"μα δηλαδή είμαστε τόσο χαζοί? και οι χαζοί είναι τόσοι περισσότεροι από εμάς τους "έξυπνους"? τότε είναι φίλε monkey και προκόπη που "ζήτω που καήκαμε"

Το ερώτημα που θέτει ο Isaak, το έχω συλλογιστεί πολλές φορές. Και τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα πως χαζέψαμε από την επίπλαστη ευδαιμονία των 90's -μην ξεχνάμε πως η ευδαιμονία αυτή στηρίχτηκε πάνω στην ανασφάλιστη και κάτω από απάνθρωπες συνθήκες εργασία των εξ ανατολάς μεταναστών. Φυσικά μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και τα Μ.Μ.Ε. με τη χυδαία αισθητική τους. Και αυτά δεν ισχύουν μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλο το Δυτικό κόσμο. Αποτελέσματα των παραπάνω είναι ο Σύλβιο και κάθε όμοιός του.

Υ.Γ: Off topic, αλλά τι θα γίνει επιτέλους με τις Ρωσσικές ηγεσίες; Από τον Λιτβινένκο και την Πολιτόφσκαγια τώρα η Εστεμίροβα. Αν αυτά συνέβαιναν σε καμια δυτική χώρα, θα καιγόταν το πελεκούδι και (πολυ σωστά) θα γκρεμίζονταν κυβερνήσεις, αντιθέτως τώρα δεν κουνιέται φύλλο! Αν και μεγάλωσα σε μια οικογένεια μάλλον φιλική ως προς τον ρωσσικό πολιτισμό, με τσαντίζει αφάνταστα η ασυλία απέναντι στις σκοτεινές πλευρές της ρωσσικής πολιτικής.

ΕΛΕΝΑ

Prokopis Doukas είπε...

@Έλενα: Δεν είναι λάθος η ανάλυση - η σκυλοποπ τηλεόρση (και τα συνακολοθούντα έντυπα)έκαναν την περισσότερη ζημιά, κατά τη γνώμη μου...

Υ.Γ. Η Ρωσία είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Εκεί η δημοκρατία "μπουσουλάει" ακόμα στην πρώτη εικοσαετία της δημοκρατίας - στην ιστορία της!

yb είπε...

Εκτίμησα ιδιαίτερα την... τυχαία επιλογή της μεσαίας φωτογραφίας με τον δικό μας "καταλληλότερο"...ο οποίος τουλάχιστον δεν έχει το χέρι στην τσέπη.
Είναι πολλές δυστυχώς οι ομοιότητες και οι αναλογίες με τα καθ΄ημάς....
Tο βιβλίο δεν το έχω τελειώσει ακόμη, είναι ενδιαφέρον και πυκνό και το άφησα για να βρω να του αφιερώσω αρκετές συνεχόμενες ώρες ανάγνωσης.

ΥΓ Πιθανότατα "κομίζω γλαύκας" αλλά νομίζω οτι θα έβρισκες ενδιαφέρον το βιβλίο του Νίκου Γ. Σβορώνου "Το Ελληνικό Εθνος-Γένεση και Διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού", Εκδόσεις Πόλις (μόλις 90 -100 σελίδες περίπου)

Και βέβαια δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με τα λεγόμενά σου για τη μαζικότητα, τη χυδαιότητα και την -κατ'εμέ - επίφαση παιδείας

Spy είπε...

Δεν θέλω να φανώ μηδενιστής αλλά όλοι "έχουμε" τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Κι εμείς κι εκείνοι. Και είναι κρίμα που κάποιες λίγες χιλιάδες σκεπτόμενοι και ενεργοί πολίτες γίνονται συνήθως βορά στα λαίμαργα σαγόνια αυτών που ψηφίστηκαν από τους πολλούς.

Prokopis Doukas είπε...

@yb: Καθόλου τυχαία... Η επικαιρότητα την επέβαλε.. :-)

@Spy: Ναι, αλλά πάντα - σε κάθε φάση της ιστορίας - είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Και αν διαλέγουμε, από αβελτηρία ή άλλους λόγους το δεύτερο, πληρώνουμε τεράστιο κόστος. Δεν είναι κρίμα κι άδικο ν' αφήνουμε τη ζωή μας να περνάει έτσι;

el Romandante είπε...

Ο Ζίζεκ ανέφερε πρόσφατα πως ο Μπερλουσκόνι αποτελεί το πολιτικό μέλλον της Ευρώπης! Οι ακροατές του γέλασαν με αυτή τη διαπίστωση αλλά εκείνος επέμενε σε αυτή σοβαρός σχολιάζοντας πως ο μπερλουσκονισμός έχει τη μαγική δύναμη να αφαιρεί το περιεχόμενο της δημοκρατίας χρησιμοποιώντας τη δύναμη της πλειοψηφίας. Και έτσι σοβάρεψαν όλοι απότομα...

ΥΓ. μ' αρέσει το μπλογκ σου, είναι απλό και ουσιαστικό

Vicky είπε...

Τον μισώ, τον μισώ, τον μισώ.

Η φωτογραφία. Στρατόπεδα συγκέντρωσης στα αριστερά, περιπολίες πολιτών κι ανύπαρκτα παιδιά στα δεξιά. Εφιάλτης.

Προκόπη, '[Το σεξ και] το θέαμα όμως δεν θεωρώ οτι αντιβαίνουν εξ ορισμού με την καλαισθησία, τη σκέψη, τη φινέτσα και τον πολιτισμό'. Μου θύμισες εκείνο το 'treatment (!)' του Berlusconi στο πίνακα του Τιέπολο στο Palazzo Chigi (η επέμβαση στο στήθος της γυναίκας), το οποίο και αντιβαίνει εξ ορισμού με τη καλαισθησία, τη σκέψη, τη φινέτσα, το πολιτισμο. Τι υποκριτής.

Τον μισώ, τον μισώ, τον μισώ.

Prokopis Doukas είπε...

@el Romandante: Σωστή παρατήρηση. Τη μεγαλύτερη "μαγική" δύναμη όμως την έχει ο λαός - που αν δεν συναινούσε ή αν "επαναστατούσε", θα γίνονταν πολλά...

Υ.Γ. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια...

@Vicky: Χυδαίος είναι... Νομίζω οτι οποιοσδήποτε σκεπτόμενος πολίτης έχει παρόμοια αισθήματα...

Ανώνυμος είπε...

Ελπίζω από το αποχαυνωμένο κοινό του σίλβιο να εξαιρούνται(-ουμαστε) οι φίλοι της Μίλαν... :-)

ΕΛΕΝΑ

Κωνσταντίνος Μπούγας είπε...

Για ακόμα μια φορά ένα τρομερό κείμενο.. Στέκομαι στον τίτλο του κειμένου σας, και συμφνωνώ απόλυτα πως είναι επικίνδυνος ο Μπερλουσκόνι. Ακόμα πιο επικίνδυνο είναι το ενδεχόμενο να ακολουθηθεί αυτός ο τύπος ηγέτη και σε άλλες χώρες. Το "Φαινόμενο Μπερλουσκόνι" δηλαδή, και οι επίδοξοι μιμητές του.
Εγώ πιστεύω στη δύναμη του πολίτη, και κατά συνέπεια στην ευθύνη του. Οπότε καταλήγω στο ότι οι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάσταση στην Ιταλία είναι οι ίδιοι οι Ιταλοί. Θα μπορούσαν να ανακόψουν την πορεία του αν δεν τον "πριμοδοτούσαν" συνεχώς με ψήφους.
Λυπάμαι που μια χώρα με τέτοια πολιτική παράδοση έχει φτάσει σε αυτό το σημείο.

Prokopis Doukas είπε...

@Έλενα: Είδατε σε ποιού του μύλου ρίνετε νερό, όταν υποστηρίζετε ομάδες; :-)

@Κωνσταντίνος Μπούγας: Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια...

gasireu είπε...

σε πιάνει κατάθλιψη όσο να'ναι με το στυγνό ρεαλισμό, τι να πει κανείς πια...

Prokopis Doukas είπε...

@gasireu: Με τον φριχτό κυνισμό της απόλυτης ρηχότητας, θα έλεγα...

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο αλλά δυστυχώς θέλω να διαβάσω 2-3 πριν από αυτό. Θα το βάλω στη λίστα μου. Ευχαριστώ.

παρά τις αιτιασεις του οτι "φτώχυνε" από την πολιτική"
Περίμενες να πει πως πλούτισε από την πολιτική;

Να είχαμε και εμείς ένα Ντι Πιέτρο...

Πάντως για τα δεδομένα του Μπερλουσκόνι στη φωτογραφία είναι ταπεινός, πριν από λίγες Κυριακές το Κ της Καθημερινής του είχε αφιέρωμα και φρίκαρα από την αλαζονεία του.

Κρίμα για την Ιταλία και τον κόσμο όλο μιας και η χώρα παραμένει ισχυρή.

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο ένα νταβατζής να αναλαμβάνει άμεσα τη κυβέρνηση ή το δικό μας σύστημα που κυβερνάνε με αντιπρόσωπους.

ShareThis