Μερικές σκέψεις για τη μπλογκόσφαιρα...

Έφτιαξα αυτό το blog, γιατί ανακάλυψα οτι μπορώ να εκφραστώ για πολλά (προσωπικά ή λιγότερο προσωπικά) θέματα, που αλλιώς δεν θα μπορούσα να δημοσιεύσω. Το έφτιαξα με το όνομα μου, γιατί ήθελα να μπορώ να δημοσιεύω τα επαγγελματικά μου κείμενα και τις συνεντεύξεις μου - και γιατί μου αρέσει να λέω τα πράγματα με το κανονικό μου όνομα, όσο κι αν αυτό θέτει περιορισμούς (για παράδειγμα, λόγω επαγγέλματος, δεν μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα για πολλά δημόσια πρόσωπα ή για συναδέλφους). Μερικούς μήνες μετά, έχω να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις:


1. Ανοιχτά σχόλια σε ένα blog, δεν σημαίνει οτι είμαι υποχρεωμένος να δημοσιεύω το σχόλιο κάποιου που κατά την κρίση μου εκμεταλλεύεται τη φιλοξενία για τους δικούς του συμπλεγματικούς λόγους, που συστηματικά “παρενοχλεί” το blog και τον δημιουργό του, που εμμέσως πλην σαφώς ειρωνεύεται και κακόπιστα διαστρέφει τη συζήτηση, που συστηματικά παρεξηγεί και παρερμηνεύει, που είναι προκατειλημμένος και θεωρεί οτι έχει “δικαίωμα στον αντίλογο” (στην ουσία όμως έχει κίνητρα μιας “διαφορετικής” επιθετικότητας), που “δηλητηριάζει” το blog εκνευρίζοντας τον οικοδεσπότη ή αποτρέποντας στην ουσία τους υπόλοιπους να σχολιάσουν, που “ρίχνει το επίπεδο” της συζήτησης, που είναι “ψωνισμένος” με τον εαυτό του και τη σοβαρότητα της σκέψης του. Η συνήθης δικαιολογία τέτοιων ανθρώπων είναι οτι αν δεν τους δεχτείς, "δεν αντέχεις δήθεν την κριτική". Πολλά blog έχουν χάσει τις “ποιότητες” τους (ελκυστικότητα, αίγλη, ικανότητα δημιουργικής συζήτησης) ή ακόμα και έχουν κλείσει, ακριβώς γιατί “εκπίπτουν” από την παραπάνω ανακύκλωση σκοτεινών ψυχολογικών προθέσεων. Αν δεν μπορούμε να επιλέξουμε τον συνομιλητή μας, τότε η ελευθερία μετατρέπεται σε καταπίεση. Και βεβαίως δεν μπορεί ο φιλοξενούμενος σχολιαστής να επιβάλει τον χρόνο, κατά τον οποίο θα ασχοληθείς μαζί του, για να απαντήσεις σε κάποια πράγματα που δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητα.

2. Σύνηθες είναι να βαυκαλίζεται κάποιος οτι η μη δημοσίευση του σχολίου του αποτελεί “λογοκρισία”. Λογοκρισία υπάρχει στα καθεστώτα σαν κι αυτό του Ιράν - στη μπλογκόσφαιρα όχι. Δόξα τω blogger και τις άλλες πλατφόρμες, γι αυτό έχει προβλεφθεί το moderation. Το οποίο σημαίνει “ρύθμιση” και όχι λογοκρισία. Το blogging δεν είναι Τύπος, στον οποίον υπάρχει η υποχρέωση δημοσίευσης μιας απάντησης (άπαξ βεβαίως - και όχι για “συστηματική” καταχώρηση σχολίων). Και ο χώρος (που τεχνικά “ανήκει” στην πλατφόρμα), παραχωρείται ελεύθερα στον δημιουργό του blog - και αυτός έχει την ευθύνη του, για ότι καλό και κακό συμβαίνει μέσα σε αυτό το χώρο. Όποιος θέλει να πει την άποψη του, μπορεί να ανοίξει (δεκάδες, αν θέλει) blog και να καταχωρεί τις σκέψεις του. Το θέμα είναι βεβαίως οτι πιθανότατα κανείς δεν θα τον διαβάσει εκεί - γι αυτό και επιθυμεί τη “διαφήμιση” της ύπαρξης του σε δημοφιλή blog. Ιδιαίτερα λυπηρό (και αντικείμενο ψυχολογικής ερμηνείας) είναι δε, αν κάποιος είναι ανεπιθύμητος, να επιμένει στην παρουσία του, καταναλώνοντας ώρες και φαιά ουσία - ακόμα κι αν του λένε “ξουτ, ξεπαρεού”. Αν αυτού του είδους οι χρήστες προκαλέσουν το κλείσιμο των σχολίων στα περισσότερα δημοφιλή blog, τότε θα έχουν “καταφέρει” την κατάργηση ενός τόσου χρήσιμου και ενδιαφέροντος βήματος διαλόγου. Και φυσικά θα έχουν αφαιρέσει από το internet το μεγάλο του πλεονέκτημα απέναντι σε παλαιότερα μέσα, που είναι η διαδραστικότητα.

3. Είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό το πόσο δεν μπορούμε, πολύ συχνά, να συζητήσουμε. Κίνητρο πολλές φορές είναι το πώς θα “ταπώσουμε” τον άλλο, πώς θα “θριαμβεύσουμε”, πώς θα έχουμε τον τελευταίο λόγο - ιδιαίτερα αν ο βαλλόμενος είναι δημόσιο πρόσωπο ή χαίρει κάποιας εκτίμησης (αυτό το τελευταίο πολλές φορές επενδύεται με “αντισυστημική” επαναστατικότητα). Debate (=δημόσιος διάλογος) ΔΕΝ είναι να μην απαντάμε σε αυτό που μας υποδεικνύει ο συνομιλητής μας, αλλά να προσπαθούμε να βρούμε κάτι άλλο (πολλές φορές “άλλα λόγια ν’ αγαπιώμαστε”) για να “αμυνθούμε”. Δημιουργικός διάλογος, ούτως ή άλλως, δεν είναι να επιθυμούμε την επιβολή της άποψης μας, χωρίς καμία καλοπροαίρετη διάθεση ν’ ακούσουμε ή να βρούμε μια κοινή βάση συνεννόησης. Μέθοδος “εξόντωσης” που συνάντησα στη μπλογκόσφαιρα, είναι να ανατρέχουμε στην “προϊστορική εποχή”, απαιτώντας στοιχεία που να αποδεικνύουν τα εγγεγραμμμένα στην κοινή συνείδηση - να μη συμφωνούμε ούτε καν στα αυτονόητα, να προσβάλλουμε με “σαρτζετάκειο” σχολαστικότητα και “γραφειοκρατία” τα όποια σημεία εκκίνησης και τελικά να μην υπάρχει καμία κοινή πλατφόρμα συζήτησης. Αν διαφωνούμε (και μάλιστα “ολοκληρωτικά”) έχει νόημα να αρχίσουμε την κουβέντα, μόνο αν μπορούμε να μιλήσουμε μια κοινή γλώσσα - και φυσικά να μην αρχίζουμε επιτεθέμενοι, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Κάποιοι θεωρούν οτι μπορούν να σχολιάσουν σε ένα κείμενο (ενδεχομένως σκληρής) πολιτικής κριτικής, προσβάλλοντας “με το καλημέρα” τον συγγραφέα και “επιδεικνύοντας” τον φανατισμό των απόψεων τους - και μετά απαιτούν “ψύχραιμη συζήτηση”. Μόνο που το blog δεν είναι “κοινοβουλευτική δημοκρατία”, στην οποία είναι θεσμοθετημένη η λειτουργία της αντιπολίτευσης.

4. Η ψυχοσύνθεση μας κι οι εμπειρίες μας πολύ συχνά υπαγορεύουν ένα σύστημα ιδεών, που διακρίνεται για την (ουσιαστικά και πολιτικά) αντιδραστική του υφή - ορατό ιδαιτέρως στις ακραίες εκδοχές, αριστερές και δεξιές. Στη μπλογκόσφαιρα συνάντησα συχνά την αναστροφή της πραγματικότητας και την “κόντρα για την κόντρα”. Προς έκπληξη μου, με ιδιαίτερη ένταση, όταν το προσωπείο ήταν μετριοπαθές, αυτό του δήθεν “ορθολογισμού”. Για να δώσω ένα “ελαφρύ” παράδειγμα, η αντίληψη που διάβασα πρόσφατα οτι οι περιπέτειες του Μπερλουσκόνι με κολ-γκερλ δεν αποτελούν παρά κάτι συνηθισμένο από όλους τους ηγέτες (απογυμνώνοντας στην ουσία το γεγονός από το συνολικό πλαίσιο της έκπτωσης της πολιτικής επί των ημερών του ανεκδιήγητου αυτού ηγέτη) αποτελεί μια - συνήθη στην ελληνική μπλογκόσφαιρα - εκδήλωση “φιλελεύθερης” αφέλειας και απλούστευσης. Η “ανυπαρξία” αυτών των απόψεων στο κοινωνικό πεδίο και μη απήχηση τους σε άλλα “βήματα” πάντως, θα πρέπει να προβληματίσει για το πόσο ακριβής είναι η κοινωνική “απεικόνιση” στο ελληνικό διαδίκτυο.

Βεβαίως, ο καθένας πρεσβεύει τη “δική του αλήθεια” και έχει δικαίωμα σε αυτήν. Μόνο που αυτή υπαγορεύεται πολύ συχνά από τα “θέλω” μας που τα κάνουμε “έτσι είναι” ή “πρέπει”. Καλό είναι να κρατάμε στο μυαλό μας οτι η πραγματική αλήθεια είναι πιθανότατα μία, ακόμα κι αν κανείς δεν την κατέχει - κι οτι αν επιθυμούμε να την προσεγγίσουμε κάπως, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ανταλλάξουμε πραγματικά απόψεις.

5. Το ζήτημα της ανωνυμίας στο διαδίκτυο είναι μια πολύ χρήσιμη κατάκτηση, γιατί επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση κρίσεων και απόψεων ή τις καταγγελίες - κατ’ αναλογία με την ανωνυμία των δημοσιογραφικών πηγών, η οποία προστατεύεται, γιατί αλλιώς δεν θα έφταναν στο φως της δημοσιότητας πολλές “αποκαλύψεις”. Ωστόσο, θέλει ιδιαίτερη προσοχή και αυτορύθμιση, γιατί εμπεριέχει τη δυνατότητα “εκτροχιασμού”, με βάση τις προσωπικές εμπάθειες του καθενός. Στην ουσία ο ανώνυμος blogger δεν υφίσταται καμία συνέπεια για τα λεγόμενα του - εκτός αν φτάσει να κατηγορηθεί για σοβαρό αδίκημα και αποκαλυφθεί. Μην ξεχνάμε επίσης, οτι η ανωνυμία δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον να εξαπατήσει (και με πολλές υπογραφές) - ακόμα και να δημιουργήσει “κύμα αντιδράσεων” μόνος του (για να μη φτάσουμε στη διαστροφή των πάσης φύσεως τρολ). Φυσικά η ανωνυμία γίνεται ανεπιθύμητη, όταν ισχύουν τα κίνητρα της πρώτης παραγράφου - αν η διάθεση του ανωνύμου είναι θετική στη συζήτηση και όχι επιθετική, δεν υπάρχει πρόβλημα (ωστόσο, ρόλος των σχολίων δεν είναι ο “κολακευτικός θαυμασμός”, κάτι που καλό είναι να αποφεύγουμε, όσο και αν αποτελεί “πειρασμό” εκατέρωθεν). Η ύπαρξη κουτσομπολίστικων ή/και “δημοσιογραφικών” blog (που είναι στην ουσία “παραδημοσιογραφικά” και εξυπηρετούν διάφορα συμφέροντα, από προσωπικά ως εκδοτικά), τα οποία διαστρέφουν την αρχική έννοια του “web log” και εκμεταλλεύονται την παραχώρηση του χώρου, δημιουργεί την ανάγκη ελέγχου τους με κάποιους μίνιμουμ κανόνες - καθιστώντας τα εν δυνάμει “δούρειους ίππους” για την ελευθερία στο διαδίκτυο. Και φυσικά θα πρέπει να υπάρξουν, με δημόσια διαβούλευση, τρόποι προστασίας από τη συκοφαντία, χωρίς απώλειες για την ελεύθερη έκφραση - και φυσικά όχι με τη γνωμοδότηση Σανιδά ή έναν (ανάλογο) ασφυκτικό νόμο περί Τύπου, με τις υπέρογκες αποζημιώσεις και τη “βιομηχανία” αγωγών που δημιουργείται.

6. Μια πολύ συχνή παγίδα στην οποία πέφτουν bloggers, είναι η “αξιοπιστία της ανωνυμίας” τους. Παίρνοντας αφορμή από την αυξανόμενη αναξιοπιστία πολλών παραδοσιακών μέσων ή τον ευτελισμό στον οποίο έχει περιέλθει μεγάλη μερίδα των (λαϊκιζόντων και τηλεοπτικών κυρίως) δημοσιογράφων, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, θεωρούν οτι η πληροφορία ή η άποψη τους είναι “αυταπόδεικτα” πιο έγκυρη, απλώς με μια ψευδώνυμη υπογραφή ή με την επίκληση μιας ιδιότητας, την οποία ουδείς μπορεί πραγματικά να ελέγξει. Τα “εγκλήματα” του δημοσιογραφικού κόσμου δεν είναι συλλογικά - δεν σημαίνει οτι μπορεί κανείς να αγνοεί την πληροφορία ή την εκτίμηση ενός (από τους λίγους) έγκυρους οργανισμούς ή υπογραφές. Μη με ρωτήσετε βεβαίως ποιοί είναι αυτοί, κατά την άποψη μου, γιατί δεν θα μπορούσα παρά να προτείνω ενδεχομένως κάποιους - αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει τους πάντες και σίγουρα είναι θέμα προσωπικής εκτίμησης, δεν είναι δυνατόν κανείς να αποφανθεί “επιστημονικά” και τελεσίδικα. Φυσικά και ο blogger χτίζει με τα χρόνια την αξιοπιστία του - η οποία θα πρέπει να κρίνεται κατά περίπτωση από τον αναγνώστη, όπως συμβαίνει και στον Τύπο.

Ο προαναφερθείς αντιδραστικός τρόπος σκέψης, που αγνοεί τα σφαιρικά δεδομένα της πραγματικότητας, εξαντλείται πολλές φορές στην αποδόμηση της “κοινής λογικής” και των αυταποδείκτων στην κοινωνική μας πραγματικότητα, χαρακτηρίζοντας τα ως “συμπεράσματα μιας καθεστωτικής αντίληψης” - παραγνωρίζοντας οτι αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από συγκεκριμένους ποιοτικούς επαγγελματίες είναι συνήθως το “απόσταγμα” αυτού που πραγματικά συμβαίνει. Αντιθέτως, παρατηρώ οτι ο ανώνυμος blogger που θέλει (και δικαίως σε πολλές περιπτώσεις) να υποκαταστήσει την “κατευθυνόμενη πληροφορία” δεν έχει (εκτός από την αξιοπιστία) και εκ των πραγμάτων τη γνώση και τα εργαλεία να εκτιμήσει ανθρώπους και καταστάσεις - ούτε βεβαίως (πλην περιπτώσεων ειδικής σχέσης και γνώσεων) και το “inside information”, για να γνωρίζει πώς λειτουργεί η χώρα σε επίπεδο πολιτικής. Η μπλογκόσφαιρα σε κάθε περίπτωση, συναγωνίζεται (εκ των πραγμάτων, αφού συμμετέχουν χιλιάδες άνθρωποι χωρίς κανέναν - ευτυχώς - ελεγκτικό μηχανισμό) και ξεπερνάει σε “μπουρδολογία” το δημοσιογραφικό κόσμο, που (να μην ξεχνάμε) στις λίγες νησίδες (κυρίως εντύπων ή μη “εμπορικών” οργανισμών) χαρακτηρίζεται ακόμα από καλή ποιότητα, παιδεία και αξιοπιστία με βάση κάποιους κανόνες, παρά τις απογοητευτικές αντιεπαγγελματικές συνθήκες. Ούτε βέβαια όλα όσα διαφημίζονται ως “διαμάντια” στη μπλογκόσφαιρα, δικαιολογούν αυτό τον χαρακτηρισμό. Για να μη μιλήσουμε για το θαυμασμό σε “διανοητές”, τους οποίους αν ελάχιστα έχεις διαβάσει ή γνωρίζεις προσωπικά, ξέρεις πόσο συμπλεγματικές “νούλες” είναι...

7. Πολλοί θεωρούν οτι η πιο καθαρή μορφή debate είναι η ανταλλαγή γραπτού λόγου, όπως π.χ. στο internet. Αυτό δεν είναι ίσως αλήθεια, καθώς η μεταφορά του προφορικού λόγου (στην ουσία με αυτόν συζητάμε) σε γραπτό προσφέρεται πολλές φορές για παρεξηγήσεις και παρερμηνείες. Επιπλέον, αν δεν βλέπεις το πρόσωπο του άλλου (ή δεν ακούς τη φωνή του) και δεν μπορείς να διαβάσεις τη “γλώσσα του σώματος”, χάνεις πάρα πολλές πληροφορίες (αυτό που στα αγγλικά λέγεται “vibes”) για τα κίνητρα, την αξιοπιστία επιχειρημάτων και προθέσεων - για το συνολικό επίπεδο και τη συγκρότηση του συνομιλητή. Με πολλούς από τους ανθρώπους που συνομιλούμε όλοι μας εδώ, ίσως δεν θα θέλαμε, αν τους γνωρίζαμε υπό άλλες συνθήκες. Γι αυτό και ο γραπτός λόγος είναι στην ουσία στο “απόγειο” του με το “μονόλογο”. Ωστόσο, το internet (πέρα από τις νέες μεθόδους πληροφόρησης) είναι ένα “θείο δώρο”: Προσφέρει αφειδώς τη δυνατότητα μιας επαφής που αλλιώς δεν θα υπήρχε, την ανακάλυψη προσώπων που αλλιώς δεν θα ήταν δυνατή, την κατάργηση περιορισμών, αποστάσεων και συνόρων - με όρους της απόλυτης “βολής” του καναπέ μας, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται αυτός. Πράγμα ανεκτίμητο. Στο χέρι μας είναι, συλλογικά, να το διατηρήσουμε ουσιαστικό και να μην αφήνουμε αυτούς που θέλουν να επιβάλουν τον αρνητισμό τους...




Η φωτό είναι από το http://anhblog.net

Το post συνοδεύεται από το συγκρότημα του ταλαντούχου Βρετανού μουσικού και ηθοποιού Max Beesley, σ' ένα σοφιστικέ κομμάτι με τη φωνή του επίσης Βρετανού Omar.

Let the music play!

Στη Σαντορίνη έχω κάνει το καλύτερο djλίκι της ζωής μου. Στο ιστορικό Casablanca, πριν από δύο χρόνια. Μέχρι και υπόκλιση (!) έκανα, μετά από δύο μπιζαρίσματα...

Αν θα επαναληφθεί; Δύσκολο.. Εξαρτάται από τη βραδιά και το "crowd", όπως θα έλεγαν και οι απανταχού "αγγλόφωνοι" διαφημιστές μαγαζιών στη χώρα μας... :-)

Αν είστε όμως στο νησί (ή έχετε φίλους που είναι) περάστε, Πέμπτη 27.08.09, μετά τις 11.30 το βράδυ!





Το post συνοδεύεται από έναν ενδεικτικό (ως προς τους στίχους) Barry White...

Μόνολογκ

Τον Λένο Χρηστίδη τον πρωτοδιάβασα πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, όταν συνεργαζόμουν ακόμα με το “Μετρό”. Το περιοδικό είχε βγάλει μια ειδική έκδοση με διηγήματα Ελλήνων (νέων, ως επί το πλείστον) λογοτεχνών και θυμάμαι ένα απολαυστικό διήγημα που περιέγραφε την κάθοδο στην Αθήνα δύο πολύ νέων παιδιών από την επαρχία, μαστουρωμένων από ένα τριπάκι, με το οικογενειακό αυτοκίνητο και τη μαμά με τους μουσκάδες και τα ταπεράκια. Ακόμα αναπολώ πόσο είχα γελάσει, μέχρι δακρύων, με την απολαυστική αφήγηση και τον παραληρηματικό λόγο...


Στη συνέχεια, ο Λένος Χρηστίδης - γιος του ηθοποιού και κριτικού θεάτρου Μηνά Χρηστίδη - έγινε διάσημος με τα βιβλία του: “Χαστουκόψαρα”, “Μπορορό” και πολλά άλλα, καθώς και θεατρικά. Εγώ όμως τον “έχασα”, δεν ξέρω γιατί. Τον ξαναβρήκα πέρσι, που μου τράβηξε την προσοχή το τελευταίο του βιβλίο “Μόνολογκ”. Το διάβασα τελικά φέτος και συνάντησα μια (και πάλι) παραληρηματική γραφή, ιδιαίτερα παρατηρητική και ευθύβολη για την κοινωνική μας πραγματικότητα:


“...χαιρετούρα με θυρωρό, κύριος Λάκης, καλοκάγαθος, χαμογελαστός, στη Χούντα είχε καρφώσει τον ξάδερφο του επειδή <<τι βρίσκουν οι γκόμενες στους γεγέδες;>>, τριάντα χρόνια αργότερα flash forward <<εγώ ρατσιστής; Τι λε’, ρε αρχίδι, που θα με πεις ρατσιστή, εγώ είχα κατέβει το ’81 στη συγκέντρωση του Αντρέα να πέσει η Δεξιά>>, αθλητικός Τύπος, Στοίχημα, Θρυλάρα, ξέκωλα, Κακαουνάκηδες, <<κάτσε να σου πω εγώ που δεν τα ξέρεις οι Αμερικάνοι μπλαμπλαμπλά με τους Εβραίους μπλαμπλαμπλά την Ελλαδίτσα μας αλλά δεν θα τους περάσει γιατί εμείς μπλαμπλαμπλά με τα ουζάκια μας τα μεζεδάκια μας τα κινητά την όξω την καρδιά μας κοίτα έναν αράπη πούστη Αλβανό>> - ο κύριος Λάκης, ο νέος Έλληνας, καθώς τον χαιρετάω ο χρόνος ε π ι β ρ α δ ύ ν ε τ α ι, σταματάει, φσουιιίτ (ηχητικό εφέ), flash back, ο κύριος Λάκης τριάντα χρόνια πριν, τότε σκέτος Λάκης, πίνει τον ελληνικό του, πολλά βαρύς, ανοιχτό πουκάμισο, χοντρή χρυσή αλυσίδα με σταυρό, δασύτριχος, παχιές φαβορίτες πίσω από την αθλητικήμ ΓΟΝΑΤΙΣΑΝ ΟΙ ΗΡΩΕΣ, ΒΑΡΙΑ ΗΤΤΑ 1-4, “άρχοντας κι έτσι, κατεβάζει την αθλητική, 1-4, μαύρο μπατσογυαλί, υπόκωφες αναβράζουσες απόψεις, <<κοίτα έναν μαλλούρα να τον πιάσεις από την τζίβα μπλαμπλαμπλά κάτσε να σου πω οι κομμουνιστές βράζουν παιδιά και τα κάνουν σούπα και μπλαμπλαμπλά με τους Εβραίους μπλαμπλαμπλά την Ελλαδίτσα μας αλλά μπλαμπλαμπλά τα μεζεδάκια μας και τα ουζάκια μας>> και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά, ίδιο μοτίβο άλλος εχθρός και οι Εβραίοι μπαλαντέρ, αχ, οι Οβριοί, σταθερή αξία του Έλληνα αδικημένου, διαχρονικοί διάβολοι τι κακό κι αυτό;”



“Το Μόνολογκ είναι η φωνή ενός ανθρώπου μπροστά σε μια βουβή οθόνη”, όπως λέει και στο οπισθόφυλλο, αλλά είναι κι ένας βαθύς σαρκασμός (εδώ μέσω αφελούς μετανάστη ξεχασμένου στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’50) για το επίπεδο της τηλεοπτικής μας σαχλαμάρας, του δημοσίου διαλόγου και της ικανότητας συνεννόησης μεταξύ μας, όπως έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια:


“Βλέπω στο σατελάιτ, μαν, η δορυφορική τηλεόραση, η σύνδεση με τη Γη της - δορυφορικής - Επαγγελίας, αποκωδικοποιητής πατρίδας, η τεχνολογία ενώνει, ποιούς όμως; Δορυφορικά πρωινάδικα, διαδικτυακά μεσημεριανάδικα, βραδινάδικα, άδικα, ολίγον άναυδοι λάτρεις πατρίδας, τα πράγματα δεν είναι όπως τα άφησαν τότε με την ΕΡΕ και τους γεγέδες, <<μαν, εσείς φάιτ όλη την ώρα, μαν, όλο τόκινγκ τόκινγκ, βρίζινγκ, φωνάζινγκ, κουβέντα νέβερ, δεν ακούτε νέβερ, εβριμπάντι μόνολογκ, όλ δε τάιμ μόνολογκ>>, σμιχτοφρύδης παραπονούμενος, γιατί φωνάζετε, γιατί γκρινιάζετε, μόνολογκ, παράλληλοι εξωτερικοί μονόλογοι, χειμαρρώδεις, αποκαλυπτικοί, συνταρακτικοί, δυστυχώς εξωτερικοί, δυστυχώς παράλληλοι, ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζίχώρια, εβριμπάντι μόνολογκ, ολ δε τάιμ μόνολογκ, ροκ αράουντ δε κλοκ. Τον καταλαβαίνω αλλά πρέπει να ξεφύγω από αυτόν και από αυτούς που τον έκαναν έτσι, πρέπει να φύγω, πνίγομαι, μου ζητάει εξηγήσεις, γιατί, μαν; ξέρω γω, ρε μπάρμπα; τσαλαπατάω κίτρινα δηλητηριώδη φίδια, κάτι τεράστιες σαύρες γελάνε μαζί μου και δικαίως γιατί είναι μεγαλύτερες από εμένα, η ζούγκλα κλείνει σαν ασανσέρ, κάνω ένα άλμα πάνω από το φρεάτιο, βλέπω τον εαυτό μου σε αργή κίνηση να ίπταται”



Ο Λένος Χρηστίδης δηλώνει "επαγγελματίας ταξιδευτής" - ειδικά σε τροπικά μέρη - και καταγράφει συνεχώς τις “σουρρεαλιστικές” του εμπειρίες, σε κομματάκια χαρτί (όντως, μου το έχουν βεβαιώσει κοινοί γνωστοί). Κάτι σαν “φράκταλς” της δικιάς του θεώρησης της ζωής...
Είναι σαφές πάντως, οτι πρωταρχικός του στόχος είναι να σαρκάσει τις νοοτροπίες και τα φαινόμενα της δικής μας “διαπλεκόμενης υπανάπτυξης”:


“Ο Μ.Μ. Εντός. Αμίλητος. Ακίνητος. Διάσημος. Φλας αστράφτουν. Σχεδόν χαμογελαστός. Εντός. Τον θυμάμαι ακόμα στο εξώφυλλο του Glam & Fame. <<ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ>>, φωτογραφία του Μ.Μ. ακουμπισμένος σε ένα πεζούλι, χαμογελαστός, αστραφτερός, απλός. Αστραφτερός σαν τα παπούτσια μου. Απλός σαν τη γραβάτα μου. Ο Μ.Μ. ο αποκαλούμενος στους επιχειρηματικούς κύκλους και <<Θεός>>, ο Απόλυτος Manager, φανατικός συλλέκτης έργων τέχνης αμύθητης αξίας, αδελφικός φίλος του υπουργού Γ.Μ., λάτρης των αγώνων ταχύτητας, το CHE II, η μήκους πενήντα πέντα μέτρων θαλαμηγός του - θαύμα της σύγχρονης τεχνολογίας - παραχωρείται ευγενώς στον Πρωθυπουργό και στη σύζυγο του για ολιγοήμερες διακοπές, η πολυτελής βίλα του στη λίστα των εκατό πολυτελέστερων κατοικιών του περιοδικού Money, φωτογραφίες, το play room και το σαλόνι βρίσκονται μισό επίπεδο πιο κάτω από τον ονειρικό κήπο και την εντυπωσιακή πισίνα, το γήπεδο τένις, με ένα μπουκάλι κρασί, στο τζάκι, παίζοντας επιτραπέζια, ο Μ.Μ. είναι πάντα οπαδός του απλού και απέριττου, <<Ένα ποτήρι κρασί έπειτα από μια κοπιαστική μέρα στο γραφείο>>, άλλη φωτό, σπίτι μουσείο για τον Έλληνα κροίσο, τα τελειότερα συστήματα συναγερμού, ιδιωτική ασφάλεια είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, << Απεχθάνομαι τους τεμπέληδες>>, διασκέδαση; Φυσικά στο ειδικά διαμορφωμένο home cinema, με κοστούμι χωρίς γραβάτα, <<Παρέα με δυο τρεις φίλους>>, τον κοσμηματοπώλη Δ.Κ. και τη σύζυγο του, τον επιχειρηματία Σ.Κ. και τη σύζυγο του, -ίσως πιο ανεπίσημα και off the record με τον κοσμηματοπώλη Δ.Κ., τον επιχειρηματία Σ.Κ. και τις νοικιασμένες πρώην Σοβιετικές γκόμενές τους- <<Ποιό είναι στ’ αλήθεια το μυστικό της επιτυχίας;>> <<Νομίζω ν’ αγαπάς αυτό που κάνεις. Πάνω απ’ όλα αυτό. Και η σκληρή δουλειά. Πολύ σκληρή δουλειά. Θυσίασα πολλές στιγμές οικογενειακής ευτυχίας, ξέρεις. Αυτό όμως είναι το τίμημα. Κι ευτυχώς η Τάνια-Ροβέρτα το ξέρει>>. Κοιτάζονται ντροπαλά σαν ερωτευμένοι πιασμένοι από το χέρι. Ο σκληρός μάνατζερ είναι πάλι ερωτευμένο παιδαρέλι. Φωτό με σύζυγο Τάνια-Ροβέρτα μπροστά σε πισίνα, κρατούν δυο ουζάκια υπαινικτικά της ταπεινής καταγωγής που ποτέ δεν ξέχασαν. Μάλιστα. Σκληρή δουλειά, λοιπόν. Και αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Και να παραφύσεις όσους σταθούν μπροστά σου, εχθρούς και φίλους, να προδώσεις, ρουφιανέψεις, παζαρέψεις, πατήσεις πεί πτωμάτων, χωρίς φιλίες, χωρίς αισθήματα, στεγνά, ψυχρά, ασάλιωτα. Αυτά τα τελευταία δεν μπήκαν στο άρθρο λόγω περιορισμένου χώρου. Ο αναγνώστης ας μας συγχωρήσει. Συχωρεμένοι να ‘στε! Έτσι κι αλλιώς, ο εκδότης της εφημερίδας μας πήγε -με την κόκα και τα φρούτα του- ολιγοήμερες διακοπές στη -θαύμα τεχνολογίας- θαλαμηγό, το CHE II, αμέσως μετά τον Πρωθυπουργό και λίγο πριν από τον Αρχιεπίσκοπο.”



Σε κάθε περίπτωση, το καταλυτικό χιούμορ είναι αυτό που κάνει το “Μόνολογκ” να φεύγει μονορούφι. Ο Λένος Χρηστίδης είναι ένας “παρατηρητής μέσα μας” - είναι ο μοναχικός εαυτός μας που παραμένει “εντάξει” και “πουλάει τρέλλα”, γιατί απλά αρνείται να συμβιβαστεί με τα πράγματα:


“Είστε απόγονοι των Περικλήδων και των Μεγάλων Αλεξάνδρων, τρίχες, στα δύο χιλιάδες χρόνια και βάλε που πέρασαν έχουν περάσει από ΄δω χάμω όλες οι φυλές, ογδόντα χρόνια δουκάτο της <<Καταλανικής Κομπανίας>>, μόνο εμείς τρώμε ακόμα το παραμύθι, πας στο Κάιρο, δείχνεις τις πυραμίδες σε έναν Αιγύπτιο, του λες: <<Ωραίο ε;>> σου λέει: <<Ήταν ξεχωριστοί άνθρωποι αυτοί που τα φτιάξανε>>, πας στην Πλάκα, δείχνεις την Ακρόπολη στο μαλάκα, σου λέει: <<Κοίτα τι φτιάξαμε>>, βρε μαλάκα, φτιάξαΤΕ; Πότε το ‘φτιαξες, ρε μπάρμπα, πριν από το δεύτερο φραπέ ή μετά;”



Και φυσικά είναι πάνω απ’όλα ένας ευαίσθητος παρατηρητής - αλλά γι αυτό θα πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο...






Οι φωτό είναι από τα www.kastaniotis.com και www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από τη μοναδική φωνή της Βραζιλιάνας Bebel Gilberto, από το δεύτερο άλμπουμ της, με τίτλο το όνομα της. Είναι κόρη του Joao Gilberto, που μαζί μα την ανεπανάληπτη φωνή της γυναίκας του Astrud, άφησαν το πρωτοποριακό τους στίγμα στη βραζιλιάνικη bossa nova.

Μαύρο...

Αν κάτι με τρελλαίνει με την αβάσταχτη επιπολαιότητα, στην οποία έχουμε περιέλθει ως οργανωμένη κοινωνία, είναι οτι οι χειρότερες καταστροφές (αυτές που θα μας κάνουν να ζούμε σε +6 βαθμούς Κελσίου στο κέντρο της Αθήνας, γιατί χάνεται πια ολοκληρωτικά η ικανότητα να δροσίζεται φυσικά το Λεκανοπέδιο) συμβαίνουν κι εμείς είμαστε απολύτως “χοντρόπετσοι”.


Καίγεται η Πάρνηθα και η Ηλεία και δεν βελτιώνουμε ουσιαστικά τίποτα - δεν κάνουμε τίποτα για να μην υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Αντί να μάθουμε όλες τις σύγχρονες μεθόδους και να ξανακάνουμε την Πυροσβεστική σούπερ-αποτελεσματική, επιμένουμε βαλκάνια. Αντί να καταψηφίσουμε (αυτομάτως) την κυβέρνηση που έριξε το φταίξιμο (της δικής της ολιγωρίας) σε ασύμμετρη απειλή από “Σκοπιανούς” και “Πασόκους” (ευτυχώς δεν τόλμησαν να επαναλάβουν την “ύβρι” αυτή τη φορά), της ξαναδίνουμε την ευκαιρία, γιατί δεν έχουμε πειστεί από τους “άλλους”. Αντί να ουρλιάξουμε όλοι μαζί που στα περισσότερα πόστα του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα έχουν τοποθετηθεί Απαράδεκτοι και Ανίκανοι (όποιος έχει προσωπική επαφή με το χώρο το έχουν διαπιστώσει εδώ και χρόνια), τους ανεχόμαστε - με τη νεοελληνική λογική “έλα μωρέ, καλό παιδί είναι”...

Αντί να αντιληφθούμε εγκαίρως τη σημασία μιας ύποπτης πυρκαγιάς κοντά στη χωματερή του Γραμματικού, κοιμώμαστε τον ύπνο του δικαίου και μετά φυλάμε τα μηχανήματα του εργολάβου, σύμφωνα με τις καταγγελίες. Όταν μας ξεφεύγει η υπόθεση το Σάββατο το πρωί, αντί να σηκώσουμε από τα χαράματα τα αεροσκάφη και να αξιοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες που έχουν οι ένοπλες δυνάμεις, “συντονίζουμε” το χάος. Αντί να το “βουλώσουμε” και να πράξουμε, “ενημερώνουμε” με μεγαλοστομίες και ζητάμε ενίσχυση από τα τα κράτη της Ε.Ε. (ακόμα κι όταν πρεσβεύουμε την “ανυπακοή” και τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης!). Ανερυθρίαστα.

“Έχουμε φρικάρει” λένε όσοι φίλοι αναπνέουν τον γεμάτο καπνό αέρα της Αθήνας. (Ελπίζω να το θυμηθούν όσοι προπαγάνδιζαν την αποχή, που ευνοεί ως γνωστόν αυτόν που προηγείται στην αναμέτρηση - μόνο η θετική ψήφος μπορεί να ανατρέψει κάτι). Οι πολιτικές εξελίξεις τις επόμενες ημέρες θα είναι ραγδαίες - μπορεί να φέρουν πιο κοντά ή να απομακρύνουν το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Αυτών των εκλογών που συζητιούνται από την επομένη των προηγούμενων, λόγω προφανούς “αστάθειας” του αποτελέσματος τους...

Ένα είναι σίγουρο: Οτι αυτή η συνέντευξη του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, το ερχόμενο Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου, θα είναι εξίσου δύσκολη - αν όχι πιο δύσκολη - από την περσινή, που σήμανε την έναρξη της δημοσκοπικής κατρακύλας. Όχι γιατί “αυτή είναι η φύση της πολιτικής” - αλλά γιατί ακριβώς “αυτή ΔΕΝ είναι η πραγματική φύση της πολιτικής”: Να δικαιολογείς μονίμως, με επικοινωνιακές μεθόδους, το πλήρως απαράσκευο, το συστηματικά αναποτελεσματικό, το απόλυτο τίποτα.

Μαύρο. Είναι το μόνο που ταιριάζει αυτή την ώρα που καταστρέφεται κάτι πολύ πιο σημαντικό από τις περιουσίες και τα σπίτια, πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο - αν σκεφτεί κανείς την υποβάθμιση της ζωής εκατομμυρίων ψυχών τα επόμενα χρόνια στην Αθήνα. Είναι το μόνο που ταιριάζει στη διάθεση μας. Είναι το μόνο που τους ταιριάζει.




"Επί του πιεστηρίου": Διαβάζω οτι οργανώνεται από τους bloggers και νέα "συγκέντρωση με τα μαύρα", όπως αυτή του 2007. Δυστυχώς, θα είμαι εκτός Αθηνών και δεν θα μπορέσω να είμαι όπως πρόπερσι - θα είμαι νοερά όμως μαζί σας...

¨Επί του πιεστηρίου 2": Διαβάστε για την πανευρωπαϊκή "Μαύρη πρωτιά της Αττικής" και "Γιατί η Αττική δεν θα είναι πια ίδια"...

Το "μαύρο" είναι δανεικό από το http://monaxikoasteri.files.wordpress.com

Το post συνοδεύεται από το Requiem του Γάλλου συνθέτη Gabriel Fauré, από την βρετανική Oxford Camerata.

Έλληνες...

Έλληνες. Με αλυσιδίτσα στο λαιμό, πολλές φορές και σταυρουδάκι. Ορθόδοξοι, βεβαίως. Νέοι, μεσήλικες - δεν έχουν διαβάσει ποτέ εφημερίδα εκτός από αθλητική. Ξέρουν όμως όλες τις μεσημεριανές εκπομπές της κιτρινιάρικης τηλεόρασης - αλλά “δεν τις βλέπουν”...

Έλληνες. Εισβάλλουν σε μια ήρεμη παραλία, που δεν έχει πολύ κόσμο, παρά τον Δεκαπενταύγουστο. Κι αμέσως διαλύουν την ηρεμία των άλλων. Φωνάζοντας από απόσταση, με εξωστρεφή αυνανιστική ευχαρίστηση. Γιατί δεν έχουν μάθει ποτέ τι σημαίνει “σεβασμός του άλλου ή του δημόσιου χώρου”. Αντιθέτως, το θεωρούν και προσόν της φυλής, είναι ευχάριστοι, πλακατζήδες, “έξω καρδιά”. Κανένας δεν τους έχει πει οτι περνάνε τη ζωή τους στο απόλυτο κενό, κάνοντας ανούσια χωρατά, γιατί δεν έχουν τίποτα να πουν.


Έλληνες. Που θα παίξουν οπωσδήποτε ρακέτες, μπάλα ή οτιδήποτε άλλο “πάνω σου”. Την πιο ωραία ώρα του δειλινού, που όλα ησυχάζουν, θα σου επιβάλλουν τον “ήχο” τους - ακόμα κι αν είναι ραδιοφωνάκι, με απίστευτα “ντάμπα-ντούπα πριόνια”΄ ή σκυλο-λαϊκά . Που θα φέρουν το σκάφος τους ή το δαιμόνιο τζετ-σκι (από τον οδοντογιατρό τους να το βρουν), ακόμα και στην πιο “ακατοίκητη” παραλία, πάνω στον λουόμενο, καταπατώντας κάθε έννοια κανόνων και ασφάλειας. Που θα τους σηκωθεί η τρίχα, αν τους πεις οτι ενοχλούν. Θα βραχυκυκλώσουν ή θα θυμηθούν αυτές τις ηλίθιες διαφημίσεις, σύμφωνα με τις οποίες όποιος ζητάει την κοινή ησυχία και απαιτεί τα δικαιώματα όλων, είναι περίεργος ζοχάδας και “σπασίκλας νευρικός”...

Έλληνες. Που συζητούν (στο κινητό ή όχι) φωναχτά τα προσωπικά τους προβλήματα, ενώ δίπλα ο άλλος μπορεί και να κοιμάται ή να μην μπορεί να αποφύγει την ιδιότητα του ωτακουστή. Που κάθε τόσο διακόπτουν για να φωνάξουν “Κωστάκη, έλα έξω, άσε το θείο να κολυμπήσει μόνος του, έλα να σου πώ εδώ, μη, μη, μη”... Που κανένας δεν τους έχει πει να πηγαίνουν κοντά στο παιδί τους, αν θέλουν να του πουν κάτι.

Έλληνες. Με παιδιά, χοντρά, κακομαθημένα, ανάγωγα. Που φωνάζουν συνέχεια “μαμά κοίτα”, όταν δεν γκρινιάζουν για κάτι. Με παιδιά “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση” - χωρίς καμία χάρη. Παιδιά είναι, λες από μέσα σου. Κοιτάς τα διπλανά του μέσου βορειο-δυτικό-κεντρο-Ευρωπαίου - καμία σχέση: Είναι ήσυχα, ευγενικά, χαριτωμένα, σεμνά και σε συντριπτική πλειονότητα κομψά, χωρίς κοιλιές και προγούλια. Σαν τους γονείς τους...

Έλληνες. Ισοπεδωτικοί, ακαλλιέργητοι, “ξερόλες” - “έλα μωρέ μαλάκα, που δεν ξέρουμε τώρα”. Όλα τα ξέρουν, άκοπα, κομπλεξικά. Που η αισθητική τους “σπάει κόκκαλα” - ψυγείο, ταπεράκι κι εκείνη η ανεκδιήγητη καρεκλίτσα, ακόμα και στην πιο παρθένα παραλία. Αναρωτιέσαι πόσο προσπάθεια θέλει να διαλέξεις αυτά τα γυαλιά-μύγες, που παραπέμπουν σε Βαλκάνιο νονό της νύχτας. Ή το μαγιό/παρεό/τσάντα που ξεπερνάει κάθε φαντασία κακογουστιάς (στο κάτω-κάτω διάλεξε ένα μονόχρωμο, αποκλείεται να είναι πολύ κακό). Που αναρωτιέσαι πώς μπορούν και ζουν με τόσο στριφνή φάτσα - ιδίως οι γυναίκες (γιατί οι άντρες είναι πιο “χαχόλοι”).

Έλληνες. Ακραίοι. Που κάθε δεύτερη λέξη είναι “μαλάκας”. Που η εκφορά του λόγου τους είναι σα να πέρδονται συνεχώς, σε ρυθμό πολυβόλου. Που ακόμα και μπροστά στα παιδιά τους είναι τόσο χυδαίοι, που τα αποκαλούν “μωρή” και “μαλάκω” - σκόμα και οι γυναίκες. Μανάδες, το μάτι μου...

Έλληνες. Που ο τόπος είναι δικός τους, τους ανήκει - και το δείχνουν. Που δικαιούνται να τον κάνουν “μπουρδέλο”, “μπάχαλο”. Που δεν διανοούνται καν οτι ένας τόπος δεν ανήκει σε κανέναν - αλλά σε όλους. Που είναι έτοιμοι να κάνουν “πανοσήκωμα με αναμονές”, ακόμα κι αν τους χάριζαν την Τοσκάνη. Αλλά άμα τους πεις οτι “καλύτερα να τα πάρουν όλα οι ξένοι που θα σεβαστούν τον τόπο”, θα σε κοιτάξουν με την αηδία ενός Παπαθεμελή όταν του διαβάζουν το σχέδιο Ανάν. Είμαστε πολύ πατριώτες, βεβαίως, βεβαίως...

Έλληνες. Αυτοί οι Έλληνες. Όπου εισβάλλουν, οπτική και ηχητική αισθητική καταστροφή. Τα σκουπίδια τους είναι παντού. Τα σκουπίδια τους είναι οι ίδιοι...





"Επί του πιεστηρίου": Ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από το καινούργιο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου, από τα Νέα - και δύο πολύ ενδιαφέροντα posts, πού άπτονται του θέματος από τον Γεράσιμο.

H φωτό είναι δική μου από την Κρήτη και το εξώφυλλο από τη wikipedia.

Το post συνοδεύεται από το τραγούδι με το ωραιότερο φινάλε σαξοφώνου και τους πιο ευρηματικούς στίχους του αμερικάνικου ροκ: Ο Lou Reed τραγουδάει (από βινύλιο) ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια, από ένα από τα διασημότερα άλμπουμ της ροκ μουσικής. Για να συνειδητοποιούμε πού "δεν είμαστε"...

Κουτοπονηριές και χαστούκια...

Τα έσοδα έχουν “πιάσει πάτο”. Φυσικό, αφού δεν υπάρχουν πουθενά πια εύκολα λεφτά για να αντλήσεις. Η αγορά πνίγεται στις ακάλυπτες επιταγές, η κατανάλωση έχει μειωθεί και οι φορολογικοί μηχανισμοί όπως ο (πρώην) ΣΔΟΕ δεν τα καταφέρνουν, αφού διαλύθηκαν πριν από πέντε χρόνια, μη μπορώντας ποτέ να ανακάμψουν. Τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν “στεγνώσει”, αφού υπέστησαν τη λεηλασία των ομολόγων και τις συνενώσεις, κατά τις οποίες τα πιο υγιή “κληρονόμησαν” τα χρέη των “σε κρίσιμη κατάσταση” - με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πια “υγιή”...


Ο άνθρωπος πίσω από την οικονομική πολιτική “μετά Αλογοσκούφη”, ο Γιώργος Σουφλιάς επιστράτευσε τα πιο ευφυή και σύγχρονα μέτρα της δεκαετίας του ’60, στην οποίαν ανήκει:

-- Επέβαλε έκτακτη εισφορά στους (έντιμους) “έχοντες”, με εισόδημα πάνω από 60.000 ευρώ. Οι πρώτες προσφυγές πολιτών στα δικαστήρια, που ζητούσαν να κηρυχθεί αντισυνταγματική η εισφορά, καθώς αφορά εισοδήματα του 2007 (αλλά και γιατί παραβιάζει και άλλες αρχές όπως αυτή της αναλογικής εισφοράς των εισοδημάτων και των ίσης συμμετοχής νομικών προσώπων έναντι των φυσικών), δικαιώθηκαν σε πρώτη φάση. Το χαστούκι όμως ήρθε όταν απορρίφθηκε η προσφυγή του Δημοσίου, στο Πρωτοδικείο Πειραιά.

-- Επέβαλε την παγκοσμίου πρωτοτυπίας “τακτοποίηση” των ημιυπαίθριων, με την οποία πληρώνεις για να μην σου επιβληθεί το τριπλάσιο πρόστιμο. Δεν νομιμοποιείς όμως την αυθαιρεσία σου (γιατί είναι αντισυνταγματικό) και άρα είναι αμφίβολο αν θα σταματήσεις να πληρώνεις και με μια επόμενη κυβέρνηση ή αν μπορείς να μεταβιβάσεις το “τακτοποιημένο”. Οι συμβολαιογράφοι δηλώνουν ιδιαίτερα δύσπιστοι και ο υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ τους κάνει μαθήματα και εκτοξεύει απειλές. Την ίδια ώρα, το άλλο χαράτσι, ο ΕΤΑΚ, που ανικατέστησε τον Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (!) δεν προχωράει, λόγω “αγνώστων κωλυμάτων” του μηχανισμού...

-- Επέβαλε επίσης έκτακτη εισφορά σε όλα τα ΙΧ άνω των 1928 και κάτι κυβικών, συνεχίζοντας μια πολιτική που απαξιώνει το ασφαλές αυτοκίνητο και ενθαρρύνει τα “bon pour l’ orient” μοντέλα με τους αδύναμους κινητήρες. Επίσης ανακοίνωσε μέτρα κατά των ρυπογόνων ΙΧ, με το μυαλό όμως μόνο στο λεκανοπέδιο της Αττικής - μέτρα που δεν ικανοποιούν ούτε τους περιβαλλοντολόγους και συγκοινωνιολόγους (γιατί δεν αποθαρρύνουν τη χρήση του ΙΧ), ούτε τους καταναλωτές που δυσκολεύονται να διατηρήσουν ένα σχετικά παλαιό καλοσυντηρημένο ΙΧ, ενώ την ίδια ώρα ούτε οι ιδιοκτήτες “θηριωδών” κινητήρων αποθαρρύνονται ουσιαστικά. Μόνοι ευχαριστημένοι οι εισαγωγείς, που κρατούν τις εισαγωγές “ψηλά”...

(Παρένθεση: Δεν διαφωνώ με τη γενική κατεύθυνση ανανέωσης του στόλου και την απόσυρση, ούτε είμαι υπέρ της αντίληψης του μέσου Έλληνα, που έχει ένα ΙΧ και θέλει να μην πληρώνει τίποτε γι αυτό - ούτε πάρκινγκ, ούτε συντήρηση, ούτε καν ασφάλεια. Αλλά τα μέτρα έγιναν - όπως και σε όλες τις περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια - “στο ποδάρι” ή με το μυαλό στο όφελος της αγοράς αυτοκινήτων.)


Επί πλέον, η κυβέρνηση μετά τις ευρωεκλογές θεωρεί οτι πρέπει να ακολουθήσει “το δρόμο που χάραξε ο ΛΑΟΣ”, για να σταματήσει η αφαίμαξη ψήφων. Έτσι πέρασε μια σειρά από μέτρα κατά των ατομικών δικαιωμάτων.

-- Το πρώτο χαστούκι ήρθε από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, που έκρινε (σε 7 σημεία) τη διάταξη μη συμβατή με το Σύνταγμα και την κοινοτική νομοθεσία.

-- Το δεύτερο ήρθε από την ίδια Αρχή, που κρίνει αντισυνταγματική και τη ρύθμιση για τη δημιουργία τράπεζας DNA.

-- Το τελευταίο “φρούτο” (για να επιστρέψουμε στα έσοδα) είναι η παραχώρηση του έργου της είσπραξης των φορολογικών χρεών σε ιδιωτικές εταιρείες - κάτι δηλαδή σαν τους “κυνηγούς κεφαλών” στις οποίες καταφεύγουν μέχρι τώρα τράπεζες και εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, για να εισπράξουν χρέη. Μένει να δούμε αν θα υπάρξει και εκεί θέμα μη νόμιμης παραχώρησης προσωπικών δεδομένων σε τρίτους, με τα επακόλουθα νομικά προβλήματα...

Και ο πρωθυπουργός, μεταξύ άλλων, τόλμησε να πάει και στα ΚΕΠ. Αυτά, που από το 2004 ως το 2006 ο υφυπουργός του Ανδρεουλάκος ήθελε να κλείσει...





Οι γελοιογραφίες του Γιάννη Δερμεντζόγλου και του Δημήτρη Χαντζόπουλου είναι από το www.greek-cartoons.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από το υπέροχο θέμα της ταινίας "Μο' Better Blues" του μαύρου Αμερικανού σκηνοθέτη Spike Lee, από τον εξαιρετικό Αμερικανό σαξοφωνίστα Branford Marsalis, που έρχεται το Νοέμβριο για συναυλία στην Αθήνα. Απολαύστε τον, στο ίδιο θέμα, και σε βίντεο.